Του Παναγιώτη Μήλα
Το Σάββατο 21 Αυγούστου 2004 ο Πύρρος Δήμας κατέκτησε το τέταρτο ολυμπιακό μετάλλιο στην καριέρα του. Και για τα 4 αυτά μετάλλια ο Πύρρος βρέθηκε στην αγκαλιά του Τάσου Παπαχρήστου.
Η βασική φωτογραφία είναι στις 31 Ιουλίου 1992, στη Βαρκελώνη, εκεί που ο Δήμας κατέκτησε το πρώτο χρυσό. Στην ίδια Ολυμπιάδα στην αγκαλιά του Τάσου…εξαφανίστηκε το χρυσό μας κορίτσι, η Βούλα Πατουλίδου, όταν το χρυσό μετάλλιο στόλισε τον λαιμό της.
Ο δημοσιογράφος Τάσος Παπαχρήστου δεν άνοιξε την αγκαλιά του στον Πύρρο και στη Βούλα Πατουλίδου επειδή έγιναν Ολυμπιονίκες. Το ίδιο θα έκανε ακόμα κι αν είχαν πάρει την τελευταία θέση.
Ο Τάσος με το χαμόγελό του και μόνο γιάτρευε πληγές. Έδινε δύναμη στις ψυχές των αθλητών. Έβαζε φτερά στα πόδια τους και δύναμη στα μπράτσα τους…
Ο Παπαχρήστου ακόμα και στα δύσκολα ενέπνεε τους συνεργάτες του.
Είχε το μυστικό να βγαίνει πάντα νικητής…
Το ίδιο έκανε μια ολόκληρη ζωή όταν οι Έλληνες αθλητές και η Εθνική Ολυμπιακή Ομάδα ήταν άγνωστη λέξη για αρμόδιους και αναρμόδιους.
Τη ζεστή αγκαλιά του ο Τάσος την άνοιγε για να στηρίξει γνωστούς και λιγότερο γνωστούς αθλητές που έδιναν σκληρό αγώνα κάθε μέρα στα γυμναστήρια και στα στάδια. Με το ίδιο πάθος έγραφε και για μια νίκη στους Πανελλήνιους Εφηβικούς Αγώνες αλλά και μια χρυσή επιτυχία στους Ολυμπιακούς, στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες ή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Αυτό το πάθος το έζησα και το χάρηκα όταν μιλούσαμε με τον Τάσο την εποχή που παρακολουθούσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988. Το «Έθνος» του Γιώργου Μπόμπολα με διευθυντή τον Αλέκο Φιλιππόπουλο και Αρχισυντάκτη στο αθλητικό τμήμα τον Ανδρέα Μπόμη είχε ως απεσταλμένο τον Παπαχρήστου στους «πληγωμένους» λόγω μποϊκοτάζ Αγώνες.
Με διαφορά 6 ώρες από τη Σεούλ προλαβαίναμε τα πρώτα αγωνίσματα και αν είμαστε τυχεροί κάποιο πέρασμα Έλληνα αθλητή σε ημιτελικούς ή τελικούς.
Στην πρώτη έκδοση δημοσιεύαμε όσα είχαν γίνει και στη δεύτερη έκδοση, κάθε τι που είχε ακολουθήσει.
Ήμουν τότε συντάκτης ύλης στο αθλητικό. Για να κερδίσουμε χρόνο – από τηλεγραφήματα και Fax – εγώ με το ακουστικό στο αυτί και τα χέρια στο πληκτρολόγιο έγραφα όσα μετέδιδε ο Τάσος.
***
Ο Τάσος δεν ήταν ο δημοσιογράφος που δούλευε με τα δελτία Τύπου. Δεν περίμενε να έρθει το Fax με την είδηση. Την είδηση την ήξερε πριν καν …γεννηθεί. Ο Τάσος ήταν δίπλα στους αθλητές την ώρα της προπόνησης. Μέσα στον στίβο, μέσα στα αποδυτήρια… Ήξερε αν πονάνε, αν έχουν δυνάμεις, αν αντέχουν και που μπορούν να φτάσουν… Ο Τάσος ήξερε σε ποια ψυχολογική κατάσταση βρισκόταν ο καθένας αθλητής και η κάθε μία αθλήτρια. Ήταν φίλος τους πάνω απ’ όλα. Ίσως και εξομολόγος τους.
***
Όλη αυτή η «ομάδα» – του 1981 στο «Έθνος» ήταν αυτής της σχολής: Ο Τάκης Ευσταθίου στο μπάσκετ. Ο Στράτος Σεφτελής στην ΑΕΚ. Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος στον Παναθηναϊκό. Ο Άγγελος Βουτσέλης στον Ολυμπιακό. Ο Αλέξανδρος Δημητριάδης στα διεθνή. Ο Ανδρέας Παπαλουκάς στο βόλεϊ. Ο Αργύρης Κοκκινάκης με την Εθνική ποδοσφαίρου. Ο Στέλιος Σαρέσκος στον Πανιώνιο. Ο Νίκος Νάρνος στον Απόλλωνα. Ο Στέλιος Καραγιάννης στα στατιστικά. Ο Γιάννης Χαρισούλης από τη Θεσσαλονίκη. Οι «μικροί» Κώστας Ζαχαρόπουλος και Λάμπρος Τεννές όπου τους καλούσε το καθήκον. Φυσικά στην κορυφή – στο ξεκίνημα – ο βετεράνος του αθλητικού ρεπορτάζ Χρήστος Σβολόπουλος.
Η λέξη “τηλέφωνο” και η λέξη “δελτίο Τύπου”, ήταν άγνωστες λέξεις γι’ αυτά τα παιδιά. Τις ειδήσεις – κάθε μέρα αποκλειστικές – τις έφερναν στην εφημερίδα αφού προηγουμένως είχαν κάνει πολύωρο ρεπορτάζ.
Στη συνέχεια – από την 1η Απριλίου 1984 – ο δάσκαλος όλων, ο Ανδρέας Μπόμης πήρε αυτή την ομάδα και την απογείωσε. Η ομάδα ενισχύθηκε και με άλλους το ίδιο παθιασμένους δημοσιογράφους, όπως ήταν ο Γιώργος Γαλάτσης, ο Πέτρος Θεοδοσίου, ο Θεολόγος Αλεξανδράτος, ο Χρήστος Λεβέντης, ο Στάθης Βαρυτιμιάδης, ο Κώστας Χαβέλας, ο Γιάννης Ρέλιας, ο Τάκης Κοντράς από την Ιταλία και ο Λάμπης Τσιριγωτάκης από το Λονδίνο.
Βασική συνταγή τους ήταν το …καταπιεστικό μεν αλλά νικηφόρο γράψιμο “δια των προσώπων”. Τα κείμενά τους ήταν μοναδικής έμπνευσης και ποιότητας.
Δίπλα τους οι αθλητικοί συντάκτες είχαν και την ανίκητη ομάδα με τους φωτορεπόρτερς: Ανδρέας Λάντζος, Βασίλης Ζησόπουλος, Λευτέρης Μιαούλης, Γιάννης Κεχαγιόγλου, Εμ. Πατακάκης.
Οι σκιτσογράφοι Παναγιώτης Μαραγκός και Μπάμπης Αναστασόπουλος πρόσφεραν τη δική τους νότα στη θρυλική «Μοβιόλα του Έθνους», με την ακριβή απεικόνιση των γκολ της αγωνιστικής.
Έτσι με το δευτεριάτικο «Εθνοσπόρ» η εφημερίδα έσπαγε όλα τα ρεκόρ κυκλοφορίας… Κανείς – από τον ανταγωνισμό – δεν τόλμησε να μπει στη διαδικασία να το αντιγράψει. Χρειαζόταν τρέλα και πάθος για να πετύχεις αυτό το αποτέλεσμα σε μηδενικούς χρόνους. Πολυσέλιδο έγχρωμο περιοδικό…
Εγώ που δεν ανήκω στο αθλητικό ρεπορτάζ έχω το δικαίωμα να μιλάω με αυτό τον τρόπο για αυτή την ομάδα. Μιλάω μάλιστα με …αντιεπαγγελματική έπαρση για το “Αθλητικό” του “Έθνους” και επειδή είναι έτσι ακριβώς όπως τα λέω αλλά κυρίως επειδή όλα όσα λέω τα επιβεβαιώνουν οι αριθμοί. Δηλαδή τα δελτία κυκλοφορίας των εφημερίδων εκείνης της εποχής…
***
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον του πρωταθλητισμού ο Τάσος Παπαχρήστου έγραψε τη δική του ιστορία και παράλληλα – εντελώς με διακριτικό τρόπο – έκανε κάτι ακόμα πιο σημαντικό: Ήταν δάσκαλος στους νέους δημοσιογράφους. Τους έριχνε στα βαθιά και τους μάθαινε να κολυμπάνε με ασφάλεια.
*Ο κορυφαίος Δημοσιογράφος όλων… Μόνο έδινες, σε όλους… Ένα «ευχαριστώ» δεν θα είναι ποτέ αρκετό, στο είχα πει κι ας με έκραζες όταν μιλούσαμε και στο θύμιζα… Πάντα τίμιος και πάντα Ηρακλής!
*Έκανε τόσα πολλά, τόσα καλά και αγκάλιασε κάθε νέο παιδί που μπήκε να μάθει τη δημοσιογραφία. Ήταν ευλογία…
*«Και τι δεν θα έδινα να είμαι ξανά στην καρεκλίτσα ανάμεσα στα γραφεία σας. Και τι δεν θα ‘δινα»… έγραψε ένας νεαρός συνάδελφος, μαθητής του Τάσου.
*Από τα καλύτερα παιδιά. Γίγαντας. Σεμνός ταπεινός, εργατικός, επαγγελματίας. Και όλα αυτά και πολλά ακόμα σε καρδιά μικρού παιδιού.
*
Συνοδοιπόρος στις ανηφοριές. Στα καλά και στα δύσκολα!
*
*Ήταν σπάνιος άνθρωπος ο Τάσος. Υπόδειγμα ήθους και εργατικότητας.
*Κύριος με τα όλα του. Από τους άριστα καταρτισμένους αθλητικούς συντάκτες.
***
*Σήμερα έχασα έναν αδελφό. Η δημοσιογραφία έχασε έναν Δημοσιογράφο με το «Δ» κεφάλαιο. Η κοινωνία έχασε έναν αξιοπρεπέστατο άνθρωπο. Πολιτισμένο, ευγενικό, ποιοτικό. Με θετική ενέργεια και πηγαίο χιούμορ.
Ένα παιδί! Για πάνω από 15 χρόνια στο «Έθνος» μοιραζόμασταν το ίδιο γραφείο. Ήξερα τα πάντα για εκείνον. Και του έλεγα τα πάντα για μένα. Πολλές φορές τον θαύμαζα. Από τη μια για τις αστείρευτες γνώσεις του για τον αθλητισμό. Και από την άλλη για τον ρεαλισμό του. Και τα πιο δύσκολα τα αντιμετώπιζε με μια μοναδική σοφία!
Λίγο πριν πάρω σύνταξη, με έβλεπε να μετράω σαν φαντάρος τις μέρες. Δεν άντεχα άλλο τον ξεπεσμό της αθλητικής δημοσιογραφίας. Χαμογελούσε όταν με έβλεπε. Μια μέρα σοβάρεψε. Με αγριοκοίταξε και μου είπε:
«Μήπως είσαι μαλάκας;».
Έμεινα ξερός. Και έσπευσε να μου εξηγήσει:
«Μετράς συνέχεια τους μήνες που έχεις να βγεις στην σύνταξη. Μήπως το πιο σημαντικό είναι πόσο θα ζήσεις ακόμη; Αυτό να μετράς! Γιατί μπορεί να πάρεις σύνταξη και σε μια βδομάδα να τα τινάξεις».
Ήταν σοφός! Ήταν ο ορισμός του συν-ΑΔΕΛΦΟΥ! Ήταν ο ορισμός του αθλητικού συντάκτη.
***
* Περισσότερα από 20 χρόνια κοινής πορείας, πολλά ταξίδια, σπουδαίους αγώνες. Τι να πρωτοθυμηθώ από τις ατελείωτες ώρες συζητήσεων, αναλύσεων και κυρίως υπέροχων ιστοριών που έλεγε. Κορυφαίος δημοσιογράφος, ο μοναδικός που εκτίμησε από νωρίς την αξία της παρουσίασης ανέκδοτων και όμορφων ιστοριών στον Τύπο. Ο Τάσος δεν θα λείψει μόνο από μένα, αλλά θα λείψει κυρίως από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, τον οποίο αγαπούσε και υπηρετούσε σε όλη του τη ζωή.
***
Τ – υπικός
Α – κούραστος
Σ – υνεπής
Ο – ραματιστής
Σ – πουδαίος
Π – ρακτικός
Α – κέραιος
Π – ροστατευτικός
Α – ξιοπρεπής
Χ – αρισματικός
Ρ – εαλιστής
Η – θικός
Σ – αφής
Τ – ακτικός
Ο – λιγαρκής
Υ – πεύθυνος
***
*Και τι δεν ζήσαμε σε εκείνο το γραφείο, στο «Έθνος» σχεδόν 15 χρόνια! Οι περισσότεροι πήγαμε μαζί και ήμασταν αδέλφια. Αλλά φοβόμασταν τον Τάσο γιατί δεν ήθελε να παίζουμε …«κουμάρι»! Τον ηρεμούσαμε με δύο λέξεις κι αμέσως μετά γινόταν αυτό που ήταν πάντα: Ο αγαθός γίγαντας!
***
Σ’ ευχαριστώ για τις στιγμές, για τις συμβουλές και για όλα όσα μοιραστήκαμε για περισσότερα από 20 χρόνια…
***
*Ήταν ένας άντρας παντελονάτος με λόγο, ήθος και τιμή. Με το «κεφάλι ψηλά».
***
*Σεμνός, διακριτικός, φιλικός όπως ήσουν και όπως σε γνωρίσαμε, έτσι αθόρυβα μας άφησες σήμερα το πρωί. Δεν το χωράει ο νους ρε Τάσο και θα μας λείψεις. Μια ζωή, από το 1983 στο «Έθνος», το δεύτερο σπίτι μας, ζήσαμε πολλά. Ήσουν αγαπητός σε όλους, αναγνωρίζαμε τις γνώσεις και το πάθος σου γιατί στίβο, την άρση βαρών και περηφανευόσουν για τις εννιά συνεχόμενες Ολυμπιάδες που είχες παρακολουθήσει, πέρα από τις άλλες ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διοργανώσεις. Το όνομα: Τάσος Παπαχρήστου, ήταν συνυφασμένο με την έρευνα, την αξιοπιστία και την εγκυρότητα στο ρεπορτάζ.
***
*Για σχεδόν 20 χρόνια αναδείκνυε το έργο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής προβάλλοντας τα Ολυμπιακά ιδεώδη. Υπήρξε άριστος γνώστης του αθλητισμού και στήριζε με κάθε τρόπο τα ερασιτεχνικά αθλήματα.
***
*Έκανες πολλά στην καριέρα σου Τάσο Παπαχρήστου. Δυστυχώς άφησες ένα μεγάλο χρέος πίσω σου… Το βιβλίο που μου έλεγες πως θα γράψεις! Σε πίεζα και σε παρακαλούσα να το κάνεις. Δυστυχώς δεν πρόλαβες να γράψεις το βιβλίο που ονειρευόσουν. Θα μου λείψουν αφάνταστα οι ιστορίες σου…
***
Ο Τάσος Παπαχρήστου «άλλαξε κερκίδα» στις 5 Αυγούστου 2020.
Την ημέρα του αποχαιρετισμού ένας φίλος του – από την Άρση Βαρών – μου είπε: «Ήταν ανίκητος, ήταν αλύγιστος, επιστρατεύτηκαν χίλιες αρρώστιες για να τον νικήσουν».
Έπρεπε λοιπόν να γράψω κάτι. Να γράψω όμως για ποιον; Για κάποιον που δεν νικήθηκε; Για κάποιον που έμεινε όρθιος μέχρι το τέλος; Σήμερα είναι 21 Αυγούστου 2020 και εγώ ακόμη δεν το έχω πιστέψει. Δεν μπορώ να γράψω και αναγκάζομαι να «κλέψω» λόγια τρυφερά που έγραψαν οι συνάδελφοί του. «Έκλεψα» κυρίως εκείνους με τους οποίους δουλέψαμε μαζί στο «Έθνος».
Κλείνοντας τώρα θα κάνω μια πρόταση: Να γίνει το βιβλίο που δεν πρόλαβε να γράψει.
Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή σίγουρα μπορούν να αξιοποιήσουν το Αρχείο του Τάσου που είναι, στο μεγαλύτερο μέρος του γραμμένο στο χέρι, μιας και οι σχέσεις του με το κομπιούτερ δεν ήταν οι καλύτερες.
Με σεβασμό στην οικογένειά του και στη δουλειά του εύχομαι να βρεθεί τρόπος να περάσει στις επόμενες γενιές φιλάθλων, αθλητών και δημοσιογράφων το Αρχείο του Τάσου Παπαχρήστου από τις 9 Ολυμπιάδες [Λος Άντζελες, Σεούλ, Βαρκελώνη, Ατλάντα, Σίδνεϊ, Αθήνα, Πεκίνο, Λονδίνο, Ρίο], που έζησε και κατέγραψε.
Ας ελπίσουμε ότι θα δούμε το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα… Του το χρωστάμε…
