Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει είναι συγκινητικός. Ποτέ δεν επαναπαύεται στις ευκολίες του, ποτέ δεν επιλέγει την εύκολη λύση. Πιστεύει στο θέατρο, το αγαπά και το σέβεται. Αναζητεί διαρκώς κάτι καινούργιο. Γι’ αυτό λέω πως δεν είναι απλώς καλλιτέχνης αλλά και ερευνητής. Στον κόσμο του, τον κόσμο του Τάσου Καρακύκλα, τέχνη και τεχνική συναντιούνται αρμονικά για να ζωντανέψουν το όνειρο.
Η «Φωνή του Δράκου», που σκηνοθετεί φέτος στο θέατρο «Φούρνος», εντάσσεται στη χορεία διηγημάτων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που στρέφονται γύρω από την παιδική – εφηβική ηλικία. Εδώ η αθώα φύση της παιδικότητας προβάλλεται μέσα σε ένα ζοφερό ντεκόρ που έχει να κάνει με το λεπτό ζήτημα της νόθας καταγωγής. Το διήγημα προσφέρει ένα ενδιαφέρον πεδίο για τη διερεύνηση της έννοιας της διαλογικότητας και του στοιχείου της πολυφωνίας που την υποστυλώνει. Ο λόγος και η κίνηση αναδύονται ως βασικοί άξονες στη διάρθρωση της παράστασης.
Στο έργο ο μικρός ήρωας βιώνει το μαρτύριο της ίδιας του της ύπαρξης, με την άγνοια της πατρικής ταυτότητας.
Περιγράφονται οι οδυνηρές επιπτώσεις που έχει στη ζωή ενός παιδιού το «δύσφημον όνομα της νοθείας», όταν το παιδί θεωρείται νόθο μετά τη γέννησή του και καταδικάζεται από όλη την κοινωνία. Αποτέλεσμα; Το ίδιο και η μητέρα του να βιώνουν την καθημερινή κατακραυγή και απόρριψη, τόσο από τους ενήλικες όσο και από τους συνομηλίκους του παιδιού. Και αυτή η «Φωνή του Δράκου» γίνεται η φωνή της εμπειρίας, της μύησης και κατ’ επέκταση της ωριμότητας, αλλά και του φόβου για τους επικείμενους κινδύνους.
Ο Τάσος Καρακύκλας, συνδυάζοντας ποιητική φαντασία με κλινική παρατήρηση, μαζί με δύο ταλαντούχους νέους ηθοποιούς, τους Κατερίνα Καλοχριστιανάκη και Κωσταντή Ντίσιο, μας ταξιδεύουν στην ιστορία και στον πόνο των ηρώων και με εύληπτη θεατρική γλώσσα δημιουργούν μια παράσταση με υψηλή αισθητική και παιδαγωγική αξία.
Στη συνομιλία που ακολουθεί ο Τάσος, ως άριστος συζητητής, μας μεταφέρει σαγηνευτικά στον κόσμο του θεάτρου και του Παπαδιαμάντη αλλά και στο ζωντανό μουσείο προφορικής ιστορίας της οικογένειάς του.
* Γεννήθηκα στην Αθήνα, ωστόσο πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να εγκατασταθούμε μόνιμα στην πόλη. Μέχρι τότε ζήσαμε με την οικογένειά μου σαν νομάδες διατρέχοντας αρχικά τη Μέση Ανατολή και έπειτα την ελληνική επαρχία. Είχα την τύχη στα δέκα μου χρόνια πια, όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα, να έχω πολλές ιστορίες να διηγηθώ σε συμμαθητές και φίλους. Ιστορίες που βέβαια τροφοδοτούσε το μεγάλο σόι, όλοι Μικρασιάτες πρόσφυγες, μια πινακοθήκη αδρών χαρακτήρων και ιδιαζόντως εξωστρεφών, που κουβαλούσαν μια κουλτούρα ξεχωριστή, αντιφατική και έντονα θεατρική. Όλοι μικροπαντρεμένοι με αποτέλεσμα να προλάβω εκείνη την πρώτη γενιά προσφύγων, εγκατεστημένων στους περιφερειακούς συνοικισμούς της πόλης, προγιαγιάδες και προπαππούδες, θείους και θείες, ένα σύμπαν ολόκληρο, ένα ζωντανό μουσείο προφορικής ιστορίας.
Πώς μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;
* Μια τέτοια δεξαμενή δεν θα μπορούσε παρά να με οδηγήσει σταδιακά σε διεξόδους, μορφές και τρόπους έκφρασης που θα περιλάμβαναν την Τέχνη σε πρώτο πλάνο. Η πορεία ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί προδιαγεγραμμένη. Οι πρώτες μου σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τη διάθεσή μου να μοιραστώ ιστορίες. Ήθελα να γίνω αφηγητής με το σώμα σε πρώτη χρήση και όχι στη στατική και συχνά μοναχική βιβλιοθήκη του ερευνητή. Τότε βρέθηκα στο θεατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, που μου πρόσφερε όχι μόνο μιαν εξαιρετική και συστηματική προπαίδεια, αλλά κυρίως τα εργαλεία διαμόρφωσης της προσωπικής μου ταυτότητας, τη δύναμη και το κουράγιο να προχωρήσω παραπέρα. Ακολούθησαν σπουδές θεάτρου και υποκριτικής, οι πρώτες επαγγελματικές μαθητείες στη διάρκεια των σπουδών, μέχρι την πρώτη επίσημη εμφάνιση στο θέατρο, στον Βόυτσεκ που σκηνοθέτησε ο Δάσκαλός μου Στέλιος Παυλίδης και άνοιξε το δρόμο να φτάσει το θέατρο ακόμη και μέσα σε μία φυλακή. Έτος 2004.
Σκηνοθετείς, στο θέατρο Φούρνος, το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Η φωνή του Δράκου». Τι έπαιξε ρόλο στην επιλογή του συγκεκριμένου διηγήματος;
* Το πρώτο στοιχείο που διακρίναμε, ήταν η δύναμη της θεματογραφίας του κειμένου, εφόσον αγγίζει ζητήματα που δεν περιορίζονται χρονικά και τοπικά στην εποχή του συγγραφέα, αλλά προεκτείνονται με εντυπωσιακό τρόπο μέχρι και τη δική μας εποχή. Έπειτα οι αφηγηματικοί τρόποι που αξιοποιεί ο Παπαδιαμάντης, οργανώνουν το κείμενο με έναν πρωτότυπο και θα έλεγα σχεδόν κινηματογραφικό ρυθμό, με αλλεπάλληλες μετακινήσεις στο παρελθόν και στο μέλλον πλαισιώνοντας με ευρηματικό τρόπο το παρόν. Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι ο τρόπος που πλάθει τα πρόσωπα της ιστορίας, επιτυγχάνοντας να δημιουργήσει μια κοινότητα αρχετυπικών χαρακτήρων, δίνοντας ταυτόχρονα το υλικό για τη σκηνική τους αποτύπωση. Ο συγγραφέας στέκεται διακριτικά στη διαπραγμάτευση του κυρίως θέματος και αυτό έδωσε μεγάλα περιθώρια ελευθερίας στην ομάδα, ώστε να στοχαστεί δημιουργικά πάνω στους άξονες του κειμένου.
Τα τελευταία χρόνια πολλές παραστάσεις είναι βασισμένες σε έργα του Παπαδιαμάντη. Είναι μια τάση; Τι έχει συμβεί;
* Ο Παπαδιαμάντης έχει ξεχωριστή και σίγουρα προνομιακή θέση στους λογοτέχνες που τα έργα τους αποτυπώθηκαν στο Θέατρο, στον Κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο και νομίζω πως αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό τόσο στους αφηγηματικούς τρόπους που αξιοποιεί, όσο και στην πλούσια θεματογραφία του, που αγγίζει σχεδόν όλες τις περιοχές της ανθρώπινης κατάστασης. Αν και στρέφει το βλέμμα του χαμηλά, αν και αντλεί από την καθημερινή ζωή, δεν μένει ως ηθογράφος στις εξωτερικές εκδηλώσεις της, αλλά πάει βαθύτερα δημιουργώντας συχνά τις προϋποθέσεις του τραγικού και κατά συνέπεια του διαχρονικού, και του υπερτοπικού.
Ο Παπαδιαμάντης υπό ποια έννοια είναι “άγιος”;
* Η αγιοσύνη του στη δική μου αντίληψη δεν σχετίζεται με το σχήμα ή την εικόνα του κοσμοκαλόγερου και όλες αυτές τις αναπαραστάσεις μιας στατικής και λαογραφικού χαρακτήρα αντίληψης. Η αγιοσύνη του περνά μέσα από την κατανόηση, την αποδοχή της ατελούς τελειότητας της ανθρώπινης κατάστασης, την ενσυναίσθηση, τη συμπόνια και ίσως τη συγχώρεση.
Υπάρχουν βεβαιότητες για τον Παπαδιαμάντη;
* Το 2011 με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από το θάνατό του, διοργανώθηκαν και εξακολουθούν να διοργανώνονται συνέδρια και αφιερώματα που φώτιζαν όψεις του έργου και του βίου του, που μέχρι τότε δεν φωτίζονταν. Ξεχωριστή η προσπάθεια της Δημόσιας Τηλεόρασης σε μια σειρά από μικρές τηλεοπτικές παρεμβάσεις που αναπλαισίωναν τη μέχρι τότε αντίληψή μας και συνεπώς τις όποιες βεβαιότητες για το έργο του. Στη δική μας παράσταση προσπαθούμε τις όποιες βεβαιότητες ή κατεστημένες θεωρήσεις να τις αφήσουμε για λίγο στο σκοτάδι.
Συμφωνείς με το να μεταφράζονται τα κείμενα του Παπαδιαμάντη στη δημοτική;
* Σε καμία περίπτωση. Η γλώσσα του είναι το προσωπικό του δημιούργημα άρρηκτα δεμένη με τους αφηγηματικούς του τρόπους. Όσο σωστή και δουλεμένη και αν είναι η προσαρμογή δεν μπορεί να μεταφέρει τη μουσική, την ποικιλία ρυθμών και δονήσεων που πετυχαίνει το πρωτότυπο. Άλλωστε δεν θεωρώ ότι η γλώσσα του είναι δυσνόητη ή δύσκαμπτη. Εμείς προσπαθήσαμε να δουλέψουμε το λόγο με τέτοιο τρόπο, ώστε να ζωντανεύει, να αποκτά προφορικότητα, να καθίσταται ομιλιακή πράξη.
Το έργο έχει να κάνει με την ατομική ταυτότητα. Αυτό το θέμα πώς αγγίζει τη σημερινή κοινωνία;
* Αν και το ζήτημα της διαμόρφωσης προσωπικής ταυτότητας και επομένως και του βαθμού αυτογνωσίας που απαιτεί, είναι πανάρχαιο, στη δική μας εποχή κατέχει κεντρική σημασία, εφόσον σε κάθε εκδήλωση της καθημερινής ζωής προβάλλεται η προσωπική στάση, θέση, άποψη ή γνώμη. Συχνά ωστόσο αυτή η ταυτότητα αποκτά την προσωρινότητα και τη μεταβλητότητα της ψηφιακής πραγματικότητας. Το εγώ ακολουθεί πρωτεϊκές μεταμορφώσεις, προσλαμβάνεται συχνά ως ετεροτοπία. Πηγαίνοντας παραπέρα τη συζήτηση, πλέον τίθεται σε κεντρικό σημείο η συζήτηση για την ταυτότητα φύλου, τα ρευστά του όρια και τις πολλαπλές εκδοχές του. Άλλωστε η Τέχνη και ο στοχασμός τις τελευταίες δεκαετίες έθεσαν ως προτεραιότητα τη διαπραγμάτευση του θέματος. Στη δική μας παράσταση τόσο η διαμόρφωση της ταυτότητας του έφηβου ήρωα καθορίζεται από αντικρουόμενες και αντιφατικές δυνάμεις και παραπέρα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας χρεώνονται ταυτοτικές ιδιότητες σε συνάρτηση με την κυρίαρχη εικόνα της κοινότητας.
Στο έργο του Παπαδιαμάντη συναντάμε χιούμορ;
* Το ένστικτο και η σοφία του συγγραφέα δεν ξεχνούν ότι το χιούμορ είναι ζυμωμένο με τις πιο δύσκολες, σκληρές και τραγικές στιγμές του ανθρώπου. Πετυχαίνει παράλληλα να μην πέσει στην παγίδα του μελοδραματισμού και να δώσει έμφαση στις φωτοσκιάσεις της ανθρώπινης περιπέτειας. Εμείς προσπαθήσαμε να το ανιχνεύσουμε και να το αναδείξουμε πάντα στο μέτρο και στο πνευματώδες ύφος και ήθος του.
Τι θα ήθελες να πεις για τους ηθοποιούς της παράστασης, Κατερίνα Καλοχριστιανάκη και Κωσταντή Ντίσιο;
* Πρόκειται για εξαιρετικά ταλαντούχους περφόρμερ που στάθηκαν από την αρχή σε αυτό το εγχείρημα με πίστη, ζήλο και εργατικότητα. Πίστεψαν στη δύναμη του λόγου και της ιστορίας, πρόσφεραν τη σκηνική τους αντίληψη με γενναιοδωρία και υποστηρίζουν σε κάθε παράσταση αυτήν τη σύνθετη σκηνική παρτιτούρα, που πλέξαμε με υπομονή και με άξιους συμπαραστάτες την Κάκια Χατζηγιαννίδη, τον Πάνο Κουκουρουβλή και τη Μαρίνα Κακουλλή.
Εκτός από ηθοποιός και σκηνοθέτης, είσαι και παιδαγωγός και δάσκαλος θεάτρου. Θέλεις να μας μιλήσεις για τα μαθήματα που παραδίδεις;
* Μελετώ συστηματικά την Παιδαγωγική και Διδακτική του Δράματος και του Θεάτρου, τη Βιωματική Εμψύχωση Ομάδων και τις μη παραδοσιακές εφαρμογές της Θεατρικής Τέχνης. Ως αποτέλεσμα αυτής της ανάγκης έχω σχεδιάσει Εργαστήρια και Δράσεις για Παιδιά και Ευπαθείς Ομάδες, που βιώνουν κοινωνικό αποκλεισμό, ή απειλούνται από αυτόν, Βιωματικά Εργαστήρια σε Θεραπευτικές και Σωφρονιστικές Δομές, με την υποστήριξη Φορέων και Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής και Πολιτιστικής Διαχείρισης.
Συνεργάζομαι από το 2008 με το Εργαστήριο Υποκριτικής της Ομάδας ΝΑΜΑ, στο Θέατρο Επί Κολωνώ, ενώ τα τελευταία χρόνια με έχει κερδίσει η παιδαγωγική διάσταση του θεάτρου και η δουλειά μου σε δομές προσχολικής αγωγής. Ωστόσο η πιο προσωπική μου κατάθεση και αυτό που μου έδωσε την αφορμή να αρχίσω να δουλεύω το κομμάτι της σκηνοθεσίας και της δραματουργίας είναι η επιστροφή μου στο θεατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ως δάσκαλος πια, μια εμπειρία – αντίδωρο, μια διαρκής και ζωντανή σχέση με τη δημιουργική και σφριγηλή σκέψη νέων ανθρώπων. Μια σχέση ζωής.
Το θέατρο είναι ιαματικό;
* Όταν δεν αντιστρατεύεται τις ρίζες του, την ποίηση, την ιερότητα και την ανθρωπιστική του εστίαση τότε ναι, μπορεί να είναι ιαματικό.
Ποια θεωρείς τα φλέγοντα ζητήματα σήμερα;
* Η ανθρωπιστική κρίση, ο πόλεμος και η προσφυγιά του, το έλλειμμα δημοκρατίας και η ροπή στη βία, το περιβάλλον και η προστασία του, θαρρώ πως είναι πολύ ψηλά στην παγκόσμια έγνοια. Στα καθ’ ημάς, με απασχολούν πολύ τα ζητήματα παιδείας και πολιτισμού και η ποιότητα της καθημερινής ζωής στην πόλη.
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
* Ο επόμενος κύκλος παραστάσεων της “Φωνής του Δράκου” και οι συνέργειες με θεσμούς και πλατφόρμες τέχνης, η συμμετοχή σε επιλεγμένα φεστιβάλ και ένας δεύτερος κύκλος παραστάσεων την ερχόμενη περίοδο αποτελούν τις άμεσες προτεραιότητές μου. Βρίσκομαι σε επαφή για κάποια σκηνοθετικά πρότζεκτ στους επόμενους μήνες και για το curating μιας πολύ σημαντικής έκθεσης που αφορά σε ένα αρχείο προφορικών μαρτυριών στο Ιστορικό Μουσείο, στο Βερολίνο. Συνεχίζω με μαθήματα, εργαστήρια και δημιουργία παιδαγωγικού υλικού, ενώ επεξεργάζομαι κάποιες υποθέσεις εργασίας που προχωρούν παραπέρα την προσωπική μου έρευνα πάνω στο ζήτημα της σκηνικής αφήγησης και τη μεταγραφή μη θεατρικών κειμένων στη σκηνή.
Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Εδώ και δύο χρόνια συμβιώνω με ένα πορτοκαλί καναρίνι από τη Σαντορίνη. Συντρόφευε τη γιαγιά μου μέχρι το τέλος και το κράτησα ως το τελευταίο ζωντανό πλάσμα που με συνδέει απευθείας με εκείνη. Αφήνοντας στην άκρη το ζήτημα της ελευθερίας περισσότερο θα σταθώ στο γεγονός ότι είχα πάντοτε απορία πώς μπορείς να αλληλεπιδράσεις με ένα τέτοιο πλάσμα, χωρίς την αφή. Και όμως, αυτό που μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι υπάρχουν πάντα μεγάλα περιθώρια να επικοινωνήσουν δύο ζωντανά πλάσματα και αυτό το διαπιστώνω αυτά τα τελευταία δύο χρόνια. Ο ήχος μπορεί να είναι τόσο ισχυρός, όσο και ένα σιωπηρό και ζεστό χάδι. Είναι ένας τζαναμπέτης σύντροφος. Είναι ο Μαρολής.
- Φωτογραφίες: Κατερίνα Καλοχριστιανάκη
- Ο Τάσος Καρακύκλας γεννήθηκε στην Αθήνα. Απόφοιτος του Γεννάδιου Πρότυπου Σχολείου Αθηνών, σπούδασε Ιστορία, Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Θέατρο στις Ανώτερες Σχολές Δραματικής Τέχνης “Αρχή” και “Θεατρικό Εργαστήρι Β. Διαμαντόπουλος”.
Μαθήτευσε σε Εργαστήρια και Masterclass Θεάτρου, Φωνητικής-Φωνολογίας και Δημιουργικής Κίνησης, με σημείο αναφοράς τη διδασκαλία των L. Baur (Complicite Theater Company, Κινησιολογία, Δημιουργική Έκφραση, Υποκριτική), Φ. Κορρού (J. Lecoq, Physical Theater, Εκφραστική μάσκα), Γ. Γιαπλέ (Ομάδα Εδάφους, Δημιουργική Κίνηση), Δ. Ήμελλου, Δ. Καταλειφού, Σ. Παυλίδη (Υποκριτική-Αυτοσχεδιασμός), “Θέατρο Άττις” (2η Διεθνής Συνάντηση Αρχαίου Δράματος), Μ. Γιεμεντζάκη (Φωνητική Διαμόρφωση).
Συμμετείχε σε Επιστημονικά Συνέδρια και Ημερίδες, με επίκεντρο την Εκπαίδευση και το Θέατρο (Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, ICOM-CECA, Ελληνικό Κέντρο Θεάτρου για Παιδιά και Νέους, Ιστορικό Αρχείο Εθνικής Τραπέζης, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ιστορικό και Κινηματογραφικό Αρχείο Υπουργείου των Εξωτερικών).
Ως Ηθοποιός, Σκηνοθέτης και Drama Coach συνεργάστηκε με πειραματικές ομάδες, μουσικά σύνολα και μεταξύ άλλων με το Θέατρο Επί Κολωνώ, Bios, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Τεχνόπολις Αθηνών, Εθνικό Θέατρο, σημαντικά ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και Θεατρικούς Οργανισμούς. Δημιούργησε ατομικές και συλλογικές περφόρμανς σε πλατφόρμες Σύγχρονης Τέχνης στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Εμφανίστηκε στον Κινηματογράφο και την Τηλεόραση. Διασκεύασε Έργα Λογοτεχνίας για παιδιά και εφήβους και δημιούργησε Εκπομπές Αφήγησης για την Ελληνική Ραδιοφωνία. Ως Ηθοποιός Φωνής ηχογράφησε Audio Book για Παιδιά.
Μελετά συστηματικά την Παιδαγωγική και Διδακτική του Θεάτρου, τη Βιωματική Εμψύχωση Ομάδων και τις μη παραδοσιακές εφαρμογές της Θεατρικής Τέχνης. Σχεδίασε Εργαστήρια και Δράσεις για Παιδιά και Ευπαθείς Ομάδες, που βιώνουν κοινωνικό αποκλεισμό, ή απειλούνται από αυτόν, Βιωματικά Εργαστήρια σε Θεραπευτικές και Διαπολιτισμικές Δομές, με την υποστήριξη Φορέων και Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής και Πολιτιστικής Παρέμβασης. Συνεργάζεται από το 2008 με το Εργαστήριο Υποκριτικής της Ομάδας ΝΑΜΑ, στο Θέατρο Επί Κολωνώ, στο πλαίσιο του οποίου διδάσκει “Θέατρο για Παιδιά και Νέους”, “Η Τέχνη του Δράματος στην Εκπαίδευση” και “Τεχνικές Σκηνικής Αφήγησης”. Σχεδίασε, συντόνισε και δίδαξε σε Εργαστήρια Θεάτρου για Παιδιά και Νέους στη Δημόσια και Ιδιωτική Εκπαίδευση (ελληνόφωνη και αγγλόφωνη). Πραγματοποίησε Εκπαιδευτικούς Σχεδιασμούς και οργάνωσε Περιβάλλοντα Μάθησης για την Προσχολική Ηλικία, Πειραματικά Εργαστήρια Παιδαγωγικής του Θεάτρου και Παιδαγωγικής του Μουσείου, Δημιουργικά Εργαστήρια Υποκριτικής με επίκεντρο τις Τεχνικές Αφήγησης και Δημιουργικής Γραφής, ενώ δίδαξε Τεχνικές Υποκριτικής-Αυτοσχεδιασμού και Εμψύχωσης Ηθοποιού στο Θεατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών.
***
Η “Φωνή του Δράκου” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Μία οικογενειακή ιστορία, ένας αριθμός και η γέννηση ενός παιδιού πυροδοτούν ένα σκάνδαλο και εξεγείρουν τους κατοίκους μιας μικρής κοινότητας. Η οικογένεια στοχοποιείται και οδηγείται σταδιακά σε απομόνωση και αποκλεισμό από την κοινωνική ζωή. Τα μέλη της θα επινοήσουν το ξεχωριστό τους καταφύγιο για να προφυλαχτούν από τις φήμες, τις διαδόσεις, τις φωνές. Κάπου εκεί θα αναζητήσει την πραγματική του ταυτότητα και αρματωσιά ο έφηβος πια Κώτσος. Στις παρυφές της κοινότητας, στην περιοχή του θρύλου, στη σκιά του Δράκου.
Η παράσταση αξιοποιεί για πρώτη φορά στη σκηνή το αριστούργημα του Παπαδιαμάντη, ορμώμενη από τη σύγχρονη πραγματικότητα του ψηφιακού κόσμου των πολλαπλών οπτικών γωνιών, του κοινωνικού αυτοματισμού και των εύθραυστων ταυτοτήτων. Επιχειρεί να ενορχηστρώσει και να αντιπαραβάλλει σαν πολυφωνικό τραγούδι τις φωνές και τις στάσεις της κοινότητας, να ανιχνεύσει ετεροτοπίες της δικής μας κοινωνίας και να αφουγκραστεί τη φωνή του σύγχρονου δράκου, που πάντα βρίσκει τη ρωγμή για να ακουστεί. Και η ρωγμή αυτή λέγεται σιωπή.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία / Δραματουργία: Τάσος Καρακύκλας
Σκηνογραφία / Ενδυματολογία: Κάκια Χατζηγιαννίδη
Κατασκευή σκηνικού: Δημήτρης Νίκας
Σχεδιασμός φωτισμού: Πάνος Κουκουρουβλής
Φωτογραφίες / Αφίσα: Αλίνα Κέκη
Trailer: Χρήστος Θλιβέρης, Ζαφείρης Επαμεινώνδας, Μαρία Αθανασοπούλου
Οργάνωση παραγωγής / Βοηθός σκηνοθέτις: Μαρίνα Κακουλλή
Επί σκηνής: Κατερίνα Καλοχριστιανάκη, Κωσταντής Ντίσιος
Πληροφορίες
Θέατρο “Φούρνος”
Μαυρομιχάλη 168, Νεάπολη Εξαρχείων.
Τηλέφωνο: 210-6460748
- Διαβάστε επίσης:
“Η Φωνή του Δράκου”. Διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
“Η Φωνή του Δράκου” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στο θέατρο “Φούρνος”
