Μια από τις κορυφαίες visual asrtists της εποχής μας, η Αργεντινή street artist Ταμάρα Ντζούροβιτς (Tamara Djurovic), γνωστή για τον ποιητικό φεμινισμό της, έφυγε από τη ζωή το πρωί της 19ης Νοεμβρίου, στο σπίτι της στη Βαλένθια.
Η Ντζούροβιτς έχει υπερβεί τη διάσταση της ύλης, αφήνοντας με τις πινελιές της μιαν ανυπολόγιστη καλλιτεχνική κληρονομιά.
Η Hyuro -όπως ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμό της- τακτικά απεικόνιζε γυναίκες που αγωνίζονται, που παλεύουν στην καθημερινή ζωή τους.
Τα τελευταία 10 χρόνια ταξίδευε, και οι μεγάλης κλίμακας τοιχογραφίες της στολίζουν διάφορες γωνιές του πλανήτη, από τη Βραζιλία, την Ιταλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, τις ΗΠΑ, την Ολλανδία, τη Σουηδία, το Μαρόκο έως την Τυνησία.
Στη Βαλένθια είναι που εξέλιξε το πιο σημαντικό κομμάτι της σταδιοδρομίας της.
Αν και πολλά από τα έργα της έχουν ξεθωριάσει με το πέρασμα των χρόνων, μπορούμε ακόμα να βρούμε κάποια στο κέντρο της πόλης, σε τοίχους οικοπέδων και σε επιφάνειες εγκαταλελειμμένων κτηρίων.
Τρεις από τις πιο εμβληματικές τοιχογραφίες της πόλης, όπως αναφέρει το ΑΠΕ, έχουν διατηρηθεί: ένας φόρος τιμής στην Τζέιν Τζέικομπς που φιλοτέχνησε το 2019 στη συνοικία Κάρμεν, η συμμετοχή της στο πρότζεκτ «Sense Murs» στη συνοικία Λα Πούντα, με τη γιγαντιαία γυναικεία φιγούρα που υπερασπίζεται ένα περιβόλι με ντομάτες και η παρέμβασή της στην πρόσοψη του κτηρίου La Base, στη μαρίνα, όπου παρουσίασε μια από τις πιο γνωστές σκηνές της πλήθους.
Η δουλειά της Hyuro ήταν ενδόμυχη και πολύ προσωπική. Το σύμπαν της στοιχειώνει και θέλγει. Η γλώσσα της είναι αληθινή και φιλική.
Το μυαλό της ήταν τα χέρια της και η ζωγραφική της ένα δώρο για τους δρόμους της πόλης.
Οι τοιχογραφίες της ξεχωρίζουν για την εσωτερική δύναμη που αντικατοπτρίζουν εκείνες οι γυναίκες, μερικές φορές χωρίς πρόσωπο, που μάχονται στην καθημερινότητά τους.
Η Hyuro χρησιμοποιούσε τον τοίχο σαν καθρέφτη μέσα στον οποίο έψαχνε και είναι εκεί, σε αυτή την ατέρμονη διαδικασία, που το έργο της διύλιζε την ηχώ της συζήτησης μιας ζωής.
Η Hyuro δεν ζωγράφιζε στον δρόμο. Μιλούσε στον δρόμο.
Και το έκανε με τόσο σεβασμό και τρυφερότητα που είμαστε εμείς εκείνοι που, όταν πλησιάσουμε, μοιάζει σαν να ζωγραφίζουμε τις τοιχογραφίες που μόλις μας έχει ψιθυρίσει.
