Του Παναγιώτη Μήλα
«Δεν τον ήξερα καθόλου τον Σωτήρη. Τον πήραμε όμως στον θίασο επειδή μάς το είχε ζητήσει ο Μιχάλης Κακογιάννης. Και εκείνος από την πρώτη του αυτή εμφάνιση στο έργο «Μία πόρτα δραχμές 500», σε ένα μικρό ρολάκι τρώγοντας πασατέμπους και φτύνοντας με χάρη τα φλούδια ήτανε πολύ πολύ καλός. Έπαιρνε χειροκρότημα σχεδόν κάθε βράδυ. Βέβαια δεν μπορούσα να φανταστώ την μεγάλη εξέλιξη που θα έχει μετά αλλά είδα αμέσως και το ταλέντο του και το γκελ, το γκελ που είχε στον κόσμο».
Τα παραπάνω έγραφε ο Κώστας Ρηγόπουλος, για τον Σωτήρη Μουστάκα, στο βιβλίο του «Το παραμύθι της ζωής μου».
***
Αυτό το ταλέντο αλλά και το «γκελ» είναι τα βασικά όπλα για κάθε ηθοποιό…
***
Στην τηλεοπτική σειρά «Κρίσιμες στιγμές» του Μανούσου Μανουσάκη στην ΕΡΤ 1 εισέπραξα αυτό το «γκελ» παρακολουθώντας μια σκηνή στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Μιχάλης Μαρκάτης (ως Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος) και η Στεφανή Καπετανίδη (ως η σύζυγός του Μπριγκίτε).
Τον Μιχάλη Μαρκάτη το είχα δει στην παράσταση «Όνειρο της διπλανής πόρτας» του Νιλ Σάιμον στο θέατρο «Αλκμήνη».
Την Στεφανή Καπετανίδη όμως;
Όχι…
Δυστυχώς όχι.
Και αυτό το «δυστυχώς» το είπα και πάλι όταν την παρακολούθησα και στα επόμενα επεισόδια της σειράς.
Το «δυστυχώς» το είπα και τρίτη φορά όταν καθυστερημένα ανακάλυψα ότι η Στεφανή Καπετανίδη συμμετείχε στη βραβευμένη ταινία μεγάλου μήκους του Θοδωρή Βουρνά «Dissolved», που …όμως δεν την είδα ακόμη.
Μετά από αυτό το «τρις εξαμαρτείν» ένιωσα την ανάγκη να μετατρέψω σε «ευτυχώς» τη γνωριμία μου μαζί της.
Την αναζήτησα και την βρήκα στο φιλόξενο «Θέατρο 104» όπου η Στεφανή Καπετανίδη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η ζωή μου στην τέχνη», σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά.
Στην κουκλίστικη αυλή του «104» μιλήσαμε με παρέα ένα ζεστό τσάι λίγη ώρα πριν μπει μέσα για να προετοιμαστεί…
***
*ΠΟΙΟ πρόσωπο έριξε φως στον δρόμο που ακολουθήσατε;
-Σκεπτόμενη την αρχή της πορείας μου, δεν διακρίνω κάποιο πρόσωπο.
Μάλλον ήταν πιο δυνατή η αίσθηση που ένιωθα από τα φώτα της ίδιας της σκηνής του χώρου ως θεάτρου και αυτά με τράβηξαν.
Οι γονείς μου με είχαν γράψει πιτσιρίκι σε σχολή μπαλέτου και θυμάμαι την αίσθηση, ούσα στην σκηνή, των προβολών που μου δημιουργούσαν έναν απομονωμένο, φανταστικό, μαγικό κόσμο όπου εκεί ένιωθα ελεύθερη.
Ήμουν πολύ μοναχική και ντροπαλή για να πιστεύω ότι θα μπορούσα να ακολουθήσω μια οποιαδήποτε καριέρα στην τέχνη. Αλλά μόνο μέσω της τέχνης ένιωθα ότι εκεί έχω χώρο και υπάρχω. Νιώθω στην πορεία, μικρές ωθήσεις αγάπης από διάφορους φίλους και φίλες που μου στάθηκαν σε δύσκολες στιγμές αμφιβολίας.
Όμως μόνο για πρόσφατα μπορώ να πω ένιωσα το πιο μεγάλο φως στήριξης του πιο κοντινού και αγαπημένου μου προσώπου για να εξακολουθήσω αυτόν τον δρόμο κι ότι δεν είναι αργά. Τελικά είναι ένας συνεχής δρόμος.
*ΤΙ σας ώθησε σε αυτή την επιλογή;
-Αυτό που ένιωθα μικρή για την τέχνη το νιώθω ακόμα και τώρα. Ένιωθα τόσο δέος και αγάπη για την τέχνη που οπωσδήποτε έπρεπε να βρω χώρο εκεί κι εγώ. Είτε θα ήταν χορός, είτε θα ήταν θέατρο, είτε ζωγραφική… έπρεπε να είμαι μέρος αυτού του κόσμου.
Για μένα εκεί ήταν και είναι πηγή συγκίνησης και βάθους ανάμεικτων συναισθημάτων που με έκαναν να νιώθω ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου.
*ΠΟΥ θα θέλατε να είσαστε αν δεν είσαστε στο θέατρο;
-Στην φύση. Δίπλα σε δέντρα και βουνά. Είναι ένα άλλο είδος σκηνής εκεί… απέραντης και ατελείωτης όπου η τέχνη βασιλεύει από μόνη της. Συγκινούμαι από την ομορφιά της και μαγεύομαι ξανά και ξανά. Εκεί βρίσκεται η ευτυχία για μένα, όταν γινόμαστε ένα με την φύση.
*ΠΟΤΕ νιώσατε τη μεγαλύτερη συγκίνηση ή απογοήτευση όταν έπεσε η αυλαία;
-Είναι τόσο στιγμιαία αυτά τα συναισθήματα που δεν κρατάω κάτι συγκεκριμένο. Μόνο ότι βρίσκομαι σε ένα συνεχές σκαμπανέβασμα και ξέρω ότι το ένα θα έρθει μετά το άλλο και είναι όλα μέσα στο παιχνίδι. Όμως θα μοιραστώ την συνεχή συγκίνηση που ένιωσα τελευταία από την συνεργασία μου με τον Μανούσο Μανουσάκη και την ομάδα του στα γυρίσματα που κάναμε στην τηλεοπτική σειρά «Κρίσιμες στιγμές». Ήταν μια αγκαλιά αγάπης και τους ευγνωμονώ όλους.
*ΠΩΣ θέλετε να δείτε την ευρύτερη οικογένεια του πολιτισμού;
-Ενωμένη, χωρίς ανισότητες, με δυνατές, εμπνευσμένες προσωπικότητες που θέλουν να προσφέρουν στο καλό του συνόλου.
*ΓΙΑΤΙ κάποιος πρέπει να αποδεχθεί το ότι «ηθοποιός σημαίνει φως»;
-Νομίζω ότι δεν θέλει αποδοχή αυτή η έκφραση… είναι προσωπική η στιγμή εκείνη που μπορεί κάποιος να τη νιώσει ή και πάλι όχι.
Ο ηθοποιός γίνεται «φως» όταν μέσα από την τέχνη του και την τόλμη του θα αποκαλύψει κάτι που αυτό θα αγγίξει κάτι μέσα μας και θα βγει στην επιφάνεια. Είναι μια μικρή στιγμιαία αυτογνωσίας και όταν συμβαίνει είναι μια ομορφιά.
*ΤΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑΤΕ στα χρόνια της πανδημίας;
-Διαπίστωσα τελικά, ενώ μου παρουσιάστηκε μια πραγματικότητα όπου επικρατούσε ο φόβος, η απομόνωση, ο διχασμός και ο επιβλητικός ξένος έλεγχος, ότι ήταν στο χέρι μου να επιλέξω τι είχε περισσότερη σημασία και αξία για μένα.
*ΤΙ ΣΑΣ ΕΛΕΙΨΕ στην ίδια περίοδο;
-Μου έλειψε η ανεμελιά, η αγκαλιά, η ελευθερία κίνησης και λόγου…
*ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ για τη νέα χρονιά;
-Περιμένω να μπορώ να συνεχίσω να κάνω ό,τι κάνω με αγάπη και αφοσίωση, με ανθρώπους πλάι μου υγιείς, αγαπημένους, χαρούμενους να δημιουργούμε και να εξελισσόμαστε μαζί!
Παράλληλα με την παράσταση που παίζω στο Θέατρο 104, «Η ζωή μου στην τέχνη» παίζονται άλλες δυο δουλειές μου στην μικρή αλλά και στην μεγάλη οθόνη.
-Η μία είναι η μεγάλου μήκους ταινία «Dissolved» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά όπου μπορούμε να την δούμε στο Studio New Star Art Cinema σε ειδική προβολή την Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2022 [τηλέφωνο: 2108640054] και η άλλη είναι η σειρά «Κρίσιμες στιγμές» του Μανούσου Μανουσάκη στην ERT1 ή ertflix.
*ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για το χρόνο που μου χαρίσατε. Ευτυχώς σας γνώρισα.
-Κι εγώ ευχαριστώ το Catisart για αυτή τη συζήτηση.
***
