Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Το «Backpack» αποτελεί το τελευταίο θεατρικό έργο του αξιολογότατου Σπύρου Μιχαλόπουλου, τον οποίο γνωρίσαμε ως συγγραφέα το 2016 μέσα από το αριστουργηματικό του «Σεξ Λεξικόν: Η επιστήμη του έρωτα», ένα έργο με καταιγισμό αστείων διαλόγων, αυθόρμητο, δροσερό, τρυφερό, ένα έργο που αγαπήθηκε κι έμεινε αξέχαστο αφενός στο αθηναϊκό κοινό, ύστερα από τρεις συνεχείς περιόδους που παίχτηκε στο «104», αφετέρου στους θεατρόφιλους της περιφέρειας καθώς ανέβηκε επίσης με μεγάλη επιτυχία στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, στην Καστοριά, στη Σύρο, στη Μύκονο και στην Κύπρο, ενώ συγχρόνως παρουσιάστηκε στο Ναύπλιο από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Το δε «Backpack» είναι ένα νεοελληνικό έργο που τοποθετεί ξανά τον βραβευμένο δημοσιογράφο Σπύρο Δ. Μιχαλόπουλο στη σκηνή των θεατρικών επιτυχιών. Ο συγγραφέας επανέρχεται συγγραφικά στο «θέατρο 104», τέσσερα χρόνια μετά την επιτυχία, στον ίδιο χώρο, του προηγούμενου έργου του «Σεξ Λεξικόν – Η επιστήμη του Έρωτα».
Αυτή τη φορά βρισκόμαστε στην Αθήνα του σήμερα, όπου η παράδοση ενός Backpack προκαλεί έκπληξη, έκρηξη, αναστάτωση, διλήμματα, απορίες και ανατροπές.
Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο όταν το χαμένο σακίδιο (Backpack), που έχει αφεθεί επιμελώς και εσκεμμένα, κάπου στο πολύβουο μετρό, αποδειχτεί ότι περιλαμβάνει όχι μόνο πολύτιμο περιεχόμενο αλλά και απαντήσεις σε κρίσιμα και στοιχειωμένα ερωτήματα.
Η παραλήπτρια και ο κομιστής, τελείως άγνωστοι μεταξύ τους, ταυτίζονται με όσα έρχονται στο φως, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Οι αποκαλύψεις προελαύνουν. Το μυστήριο θεριεύει. Όσα φάνταζαν άρρητα και πολύ καλά κρυμμένα, αρχίζουν και ηχούν σαν συναγερμός.
Η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους διεισδύει σκηνοθετικά στον κόσμο δύο χαρακτήρων οι οποίοι κουβαλούν τα σημάδια που αφήνουν πίσω τους οι ατελείς σχέσεις, ο θυμός, η αγωνία, η εσωστρέφεια, αλλά και η αγάπη, η συντροφικότητα, η ελπίδα και η προσδοκία. Τους ήρωες ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Φαίη Ξυλά και Χρήστος Σπανός.
Η εξαιρετική σκιαγράφηση των χαρακτήρων, η διάδραση των ηρώων και η εκρηκτική παρουσίαση των υναισθηματικών συγκρούσεων επιβεβαιώνουν την άποψη που είχαμε εξαρχής για τον συγγραφέα ότι το έργο του, αυτό που έχει γράψει ως τώρα αλλά και αυτό που θα γράψει, αφορά την πάλη του ατόμου -εσωτερική και εξωτερική- στο πλαίσιο της κοινωνίας. Συνεπώς, την προσωπική φθορά, τα ξεσπάσματα, τα μυστικά, τα πάθη, τις έχθρες, τις ίντριγκες. Όλα μέσω του ψυχικού άλγους και της χαμένης ανθρωπιάς, των απαντήσεων, των αμφιβολιών και των φόβων της ύπαρξης.
«Πιστεύω στην Τέχνη εκείνη που δεν έχει αγκυλώσεις και στεγανά», τονίζει ο Σπύρος Μιχαλόπουλος στη συνέντευξη που παραχωρεί στο catisrt.gr και συμπληρώνει με ορθότητα και ενσυναίσθηση: «Στην τέχνη που δεν ελέγχεται, δεν λογοκρίνεται, δεν κατευθύνεται αλλά και στην Τέχνη εκείνη που δεν μηδενίζει τους άλλους».
Σπύρο, θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες του catisart.gr ποια ήταν τα αναγνώσματα των πρώτων παιδικών σου χρόνων;
*Το σπίτι που μεγάλωσα το κοσμούσε η βιβλιοθήκη του πατέρα μου. Ήταν Φιλόλογος και συγγραφέας και κάθε τόσο στεκόμουν εκεί και χανόμουν σε μυθιστορήματα, σε ποιητικές συλλογές, αλλά και θεματογραφίες αρχαίων ελληνικών και λατινικών. Μικρός διάβαζα ετερόκλητα πράγματα. Καζαντζάκη, Καραγάτση, Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο, Πηνελόπη Δέλτα, Ιούλιο Βερν, Όργουελ, Μουρσελά, Μάρκες, Ντοστογιέφσκι αλλά και ποίηση: Ελύτη, Σεφέρη, Καρούζο, Βρεττάκο, Καβάφη κ.α.
Ποια ήταν η πρώτη λογοτεχνική σου απόπειρα και σε ποια ηλικία;
*Μικρός, μετά τα 12-13, σκάρωνα κάποιους στίχους. Έγραφα τραγούδια με τον αδελφό μου, εκείνος τη μουσική κι εγώ τους στίχους. Μετά άρχισα να γράφω σε ελεύθερο ύφος. Τα έχω κρατήσει αυτά τα ποιήματα και κάποιες φορές τα διαβάζω. Η πρώτη μου όμως θεατρική απόπειρα έγινε μετά τα 35 μου. Τότε μου βγήκε η συγκεκριμένη ανάγκη.
Ποιοι συγγραφείς σε επηρέασαν και ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου;
*Μου αρέσουν πολύ οι κλασικοί Αμερικανοί συγγραφείς, όπως ο Τένεσι Γουίλιαμς, ο Άρθουρ Μίλερ και ο Έντουαρντ Άλμπι. Τα έργα του Ίψεν είναι μάθημα προς διδασκαλία για την ατομικοποίηση των χαρακτήρων, ενώ στέκομαι πάντα με θαυμασμό όταν διαβάζω και βλέπω Μπέκετ.
Επιδιώκω πάντα να βλέπω επίσης οτιδήποτε ελληνικό, από αρχαίες τραγωδίες ως σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Η ελληνική δραματουργία πάντα θα με αφορά.
Πώς προέκυψε το πρώτο θεατρικό σου έργο;
*Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο μου ολοκληρωμένο θεατρικό έργο το έγραψα πριν από εννιά χρόνια χωρίς όμως να το προχωρήσω περαιτέρω. Είχα εισπράξει θετικά σχόλια αλλά δεν επιχείρησα κάτι περισσότερο. Τώρα που το σκέφτομαι θα έλεγα ότι τότε ήμουν σε φάση που χρειαζόμουν περισσότερο μια νέα συγγραφική πρόκληση. Το γράψιμο ήταν ούτως ή άλλως στην καθημερινότητά μου, λόγω της θητείας μου στις εφημερίδες, αλλά ένιωθα ότι ήθελα να δοκιμαστώ σε κάτι τελείως διαφορετικό.
Το θεατρικό σου έργο «Backpack», σε τι σύμπαν μας μεταφέρει;
*Στην Αθήνα του σήμερα, σε ένα διαμέρισμα όπου παραδίδεται ένα backpack το οποίο έχει αφεθεί κάπου στο μετρό.
Η γυναίκα είναι η παραλήπτρια και ο άνδρας ο κομιστής, τελείως άγνωστοι μεταξύ τους. Η απρόσμενη συνάντησή τους, καθιστά επιτακτική τη συνεργασία τους, ενώ συγχρόνως γεννά συγκρούσεις. Οι δύο χαρακτήρες αναγκάζονται να ανασύρουν και να εκθέσουν τα πιο ένοχα μυστικά τους, να μελετήσουν γεγονότα και να επεξεργαστούν τρομακτικές αλήθειες.
Η μεταφορά τους στο σημείο, όπου έχουν αποθηκευτεί όλες οι απαντήσεις, θα αποκαλύψει την αλήθεια και θα ενεργοποιήσει την έκρηξη των αληθινών συναισθημάτων, των πραγματικών προθέσεών τους και θα τους οδηγήσει σε ανάλογες συμπεριφορές.
Πώς θα χαρακτήριζες τη συνεργασία σου με τη σκηνοθέτιδα Άννα – Μαρία Παπαχαραλάμπους;
*Άψογη! Η Άννα Μαρία είναι μια εμπνευσμένη καλλιτέχνις με ξεκάθαρη ματιά και ταλέντο. Ξέρει τι θέλει, μπορεί να δώσει λύση στα πάντα. Επιπλέον έχει το πάθος που απαιτείται για να ανάψει η καλλιτεχνική φλόγα. Είναι ένας σπάνιος άνθρωπος που εκτιμώ πολύ, μια φίλη πάντα διαθέσιμη για τους άλλους. Η αίσθηση της προσφοράς την ορίζει. Η Άννα Μαρία έχει εξελιχτεί σε πρότυπο με τους αγώνες της στο ελληνικό metoo, επειδή ακριβώς είχε τα ψυχικά αποθέματα και τη δύναμη να το υποστηρίξει όλο αυτό. Υποστηρίζει το δίκιο και βάζει πάντα ασπίδα προστασίας στους πιο αδύναμους.
Τι θα ήθελες να μας πεις για τους δύο αξιόλογους ηθοποιούς και πρωταγωνιστές της θεατρικής παράστασης «Backpack», Φαίη Ξυλά και Χρήστο Σπανό;
*Είναι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί, πολύπειροι, με σημαντικές δουλειές τόσο στο Θέατρο όσο και στην Τηλεόραση. Έχουν συνυπάρξει και ως σπουδαστές στο Εθνικό Θέατρο (η Φαίη στο πρώτο και ο Χρήστος στο τρίτο έτος). Όχι μόνο σεβάστηκαν το κείμενό μου, αλλά το ανέδειξαν με τον επαγγελματισμό τους και την αφοσίωσή τους. Έχουν ήθος και ευγένεια και συνέπεια λόγων και έργων. Σπάνιοι άνθρωποι. Επίσης προσέχουν πολύ ο ένας τον άλλον επί σκηνής.
Η γραφή, κατά την άποψή σου, πόσο αναπόσπαστη είναι από την τεχνική, την έρευνα και τη γνώση;
*Είναι αλληλένδετη. Μια ωραία ιδέα, ένα ωραίο κείμενο δεν ευδοκιμεί χωρίς τεχνική, έρευνα και γνώση. Και αυτό είναι ένας καθημερινός αγώνας. Η έμπνευση δεν αρκεί. Εμένα με έχει βοηθήσει και η φύση της δουλειάς μου στη δημοσιογραφία που είναι εξερευνητική και διεισδυτική. Τόσο ο δημοσιογράφος, όσο και ο συγγραφέας εκκινούν από μία κοινή αφετηρία που σχετίζεται με την έρευνα πάνω στο αντικείμενο που γράφουν. Είμαι γέννημα θρέμμα «εφημερίδας», αφού ξεκίνησα από 20 χρόνων στον τότε «Ελεύθερο Τύπο». Στα δημοσιογραφικά κείμενα μαθαίνεις να γράφεις κάτι που έχει αρχή, μέση και τέλος. Στοιχείο απαραίτητο και σε ένα θεατρικό έργο.
Πώς κρίνεις -αλήθεια- το σύγχρονο ελληνικό θεατρικό έργο; Υπάρχει νέο αίμα;
*Ναι, υπάρχει. Υπάρχουν και καλές ιδέες και άνθρωποι που είναι αφοσιωμένοι σε αυτό. Αυτό τουλάχιστον είδα και στο Studio Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου πριν από κάποια χρόνια όταν το Εθνικό Θέατρο επέλεξε δέκα συγγραφείς -ανάμεσά τους κι εμένα- για να δουλέψουμε τα έργα μας. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η παραγωγή νεοελληνικών έργων. Οι περισσότερες σκηνές και παραγωγοί προτιμούν να πηγαίνουν σε άλλες λύσεις, ίσως πιο δοκιμασμένες, παρά να δίνουν χώρο σε νέους Έλληνες συγγραφείς. Έτσι χάνονται όχι μόνο σημαντικά έργα αλλά και η διάθεση κάποιων ανθρώπων να συνεχίσουν να γράφουν.
Υπάρχουν κάποιοι σύγχρονοί σου θεατρικοί συγγραφείς που ξεχωρίζεις;
*Από σύγχρονους συγγραφείς ξεχωρίζω τη θεματολογία και τα έργα του Τρέισι Λετς. Δεν είμαι τυχαίο ότι τα έργα του έχουν και κινηματογραφική απήχηση, όπως π.χ. ο Αύγουστος ή το Bug.
Υπάρχει κάποιος δικός σου άνθρωπος, του οποίου εμπιστεύεσαι τη γνώμη, όταν γράφεις ένα καινούργιο θεατρικό έργο;
*Ναι, η σύζυγός μου, η Αγγελίτα Τσούγκου. Η εμπειρία της στο Θέατρο και στη συγγραφή -καθότι και εκείνη είναι δημιουργός- και η ξεκάθαρη άποψή της, πάντα με επηρεάζουν. Είναι εκείνη που μου κάνει τα πρώτα σχόλια. Οι παρατηρήσεις της, ακόμη κι αν αρχικά με ξενίσουν, είναι πολύ ουσιαστικές.
Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας ένα σχόλιο που έχεις δεχθεί για κάποιο από τα έργα σου και σε έχει συγκινήσει;
*Πριν από κάποιες ημέρες ένας σημαντικός Έλληνας ηθοποιός που είδε το Backpack μου είπε: «Tο έργο σου μυρίζει ανθρωπιά».
Πολύ εύστοχο σχόλιο. Πες μου όμως, θέατρο χωρίς πολιτική υπάρχει;
*Το θέατρο σε κάθε περίπτωση πρέπει να συνδυάζει την ελευθερία του λόγου και την παρρησία με την ποίηση και τη δημιουργία. Υπό αυτήν την έννοια το θέατρο δεν είναι μια ψυχαγωγία και μια δίωρη απόδραση από την καθημερινότητα αλλά μια πολιτική πράξη. Ένας θεσμός που οφείλει να αντιτάσσεται στις στρεβλώσεις της Πολιτείας και της Κοινωνίας. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε πως η δραματική ποίηση είναι «φιλοσοφικότερη και σπουδαιότερη από την ιστορία».
Με ποιους χαρακτήρες ανθρώπων δυσκολεύεσαι να συνεργαστείς;
*Με ανθρώπους που είναι κακοί ακροατές επειδή είναι εγκλωβισμένοι στο δικό τους μικρόκοσμο. Επίσης, οι αγενείς άνθρωποι με απωθούν.
Τι αξία έχει για τον καλλιτέχνη – δημιουργό η συνέπεια και η πειθαρχία;
*Στη δική μου περίπτωση έχει τεράστια. Προέρχομαι, άλλωστε, και από έναν απαιτητικό χώρο, αυτόν της δημοσιογραφίας, που για να κάνεις σωστά τη δουλειά σου οφείλεις να έχεις πειθαρχία και συνέπεια. Η έμπνευση είναι μια έκρηξη ιδεών και ένας ενθουσιασμός περισσότερο και λιγότερο ένας οδηγός επιτυχίας. Για να δημιουργηθεί ένα έργο με δομή και χαρακτήρες θέλει πολλή δουλειά και μελέτη.
Στην κλασική αρχαιότητα, σε εγγύτατη απόσταση από τα θέατρα, υπήρχαν ναοί του Ασκληπιού. Πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί να απαλύνει την ψυχή του ανθρώπου και να τον ανακουφίσει από τα δεινά του;
*Απολύτως! Οι Αρχαίοι, άλλωστε, πίστευαν και στην κάθαρση που προσφέρει το θέατρο. Το θέατρο λοιπόν μπορεί, όχι μόνο να ανακουφίσει τον άνθρωπο από τα δεινά του, αλλά να τον οδηγήσει να επανεκτιμήσει την ίδια τη ζωή, να συνδιαλλαγεί με τον ίδιο του τον εαυτό και να ανακαλύψει νέες προοπτικές και νέες ιδέες που αγνοούσε.
Ποια είναι τα όρια της Τέχνης; Μέχρι τι αντέχει να βλέπει ο θεατής επί σκηνής; Μέχρι τι μπορούμε να δείχνουμε επί σκηνής;
*Θεωρητικά, η τέχνη δεν έχει όρια και κάθε θεατής αντέχει να βλέπει μέχρι εκεί που θα επιλέξει ο ίδιος. Ο Οδυσσέας Ελύτης σε ένα κείμενό του για την αυτονομία της τέχνης τη χαρακτηρίζει ως εξής: «Αυτή που αναλαμβάνει να μιλήσει στον άνθρωπο για τους πόθους, τις ελπίδες, τα όνειρά του, και να τον οδηγήσει πέραν από το «γνωστό», ως πέρα, ως εκεί που ο νους ελεύθερος απλώνεται και δεν γνωρίζει τα όρια καμιάς a priori προσταγής». Νομικά, επίσης, η τέχνη δεν υπάγεται σε κανενός είδος περιορισμό.
Ως συγγραφέας σέβομαι τα δικαιώματα του άλλου, -η Τέχνη άλλωστε αλληλεπιδρά με τον αποδέκτη της. Δεν θέλω και δεν μπορώ να βγω και να γράψω ό,τι μου κατέβει προσβάλλοντας κάποιους ή κάτι ιερό και κεκτημένο. Πιστεύω στην Τέχνη εκείνη που δεν έχει αγκυλώσεις και στεγανά, που δεν ελέγχεται, δεν λογοκρίνεται, δεν κατευθύνεται αλλά και στην Τέχνη εκείνη που δεν μηδενίζει τους άλλους.
Με τον ερχομό της πανδημίας και τώρα με μια πρωτοφανή ενεργειακή και οικονομική κρίση κι έναν αδυσώπητο πόλεμο στη γειτονιά μας, το κοινό, καθώς και τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, υπέστησαν ένα ισχυρό πλήγμα. Η σημερινή κατάσταση θα επηρεάσει, κατά τη γνώμη σου, τη θεατρική και κινηματογραφική μας παραγωγή;
*Την έχει ήδη επηρεάσει. Τα δύο χρόνια της πανδημίας άλλαξαν τελείως το χάρτη στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο ως προς τα καλλιτεχνικά πράγματα. Σε κάποια σχέδια μπήκε παύση, άλλα πλάνα ναυάγησαν κι άλλες δουλειές καρτερικά περίμεναν μέχρι να βρουν φως και να βγουν στην επιφάνεια. Σε πρακτικό επίπεδο, προφανώς και επηρεάστηκε αρνητικά ο βιοπορισμός οικογενειών και αυτό είναι το πιο λυπηρό.
Θα σταθώ και στη θετική πλευρά: Μέσα από τη δυσκολία των καιρών κάποιοι άνθρωποι επιχείρησαν μια σημαντική επανεκκίνηση και υποστήριξαν με ακόμη περισσότερη ζέση τις δημιουργίες τους.
Αν μπορούσες να αλλάξεις μόνον ένα γεγονός της ζωής σου και να του έδινες την τροπή που θέλεις εσύ, ποιο θα ήταν;
*Θα ήθελα να είχα δίπλα μου κάποια αγαπημένα μου πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή.
Παρακολουθείς την επικαιρότητα και ποιο γεγονός σε κάνει να ανησυχείς;
^Ασφαλώς και την παρακολουθώ γιατί έχω καθημερινή ενασχόληση στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Καναλιού Ένα στο οποίο δουλεύω ως δημοσιογράφος. Όταν καλύπτω ένα γεγονός, όσο αρνητικό κι αν είναι, προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός και αποστασιοποιημένος. Δεν αφορούν τον ακροατή τα δικά μου συναισθήματα. Ως ενεργός πολίτης όμως και μέλος ενός συνόλου ασφαλώς ανησυχώ και θλίβομαι με τον πόλεμο στην Ουκρανία ή με τα όσα έχουν συμβεί επί πανδημίας και τις ανθρώπινες απώλειες. Είναι δύο ακραία γεγονότα που ανησυχούν όχι μόνο εμένα αλλά όλο τον πλανήτη και με κάνουν να συνειδητοποιώ πώς η ζωή μάς ξεπερνά σε κάθε περίπτωση. Υπάρχουν ασφαλώς και ωραία γεγονότα στα οποία μας ξεπερνά και έτσι επέρχεται η ισορροπία.
Πού βρίσκεται η ομορφιά της ζωής, κατά τη γνώμη σου;
*Στο να δίνεις και να παίρνεις αγάπη. Να μοιράζεσαι και να είσαι μέρος ενός κοινού σκοπού είτε αυτό είναι μια ερωτική σχέση, είτε μέσα σε μια οικογένεια, είτε με τους φίλους σου ή σε μια δουλειά με τους συνεργάτες σου.
Τι μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις και τι να χαμογελάσεις αυθόρμητα;
*Ο ανθρώπινος πόνος με κάνει να δακρύζω. Ειδικά, όταν δεν είναι διαχειρίσιμος και αντιμετωπίσιμος. Χαμογελώ αυθόρμητα με το αυθεντικό και ειλικρινές χιούμορ των άλλων, οι οποίοι, συνήθως, είναι δεκτικοί και στο να δέχονται αστεία. Πάντα επίσης χαμογελώ αυθόρμητα όταν βλέπω παιδιά, όχι μόνο τα δικά μου παιδιά, γιατί ακριβώς μου μεταδίδουν τον αυθορμητισμό τους.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου, Σπύρο;
*Αυτήν την περίοδο απολαμβάνω στη σκηνή του «104» το «Backpack». Και λέω «απολαμβάνω» γιατί είναι μια όμορφη επιβράβευση να εμπιστεύεται το έργο σου ένας παραγωγός, να το χρηματοδοτεί, να δουλεύει πάνω σε αυτό μία ομάδα ανθρώπων και τελικά να παρουσιάζεται στο κοινό. Θα ήμουν λοιπόν αγνώμων αν στερούσα από τον εαυτό μου τη χαρά αυτή. Έχω ολοκληρώσει άλλα δύο έργα διαφορετικού ύφους και περιμένω να βρουν το δρόμο τους, ενώ κάθε ημέρα έχω ανοιχτές τις κεραίες μου σε νέες συγγραφικές προκλήσεις.
Ποιο είναι τα αγαπημένο σου ζώο; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
*Aγαπώ όλα τα ζώα. Από μικρός είχα μεγάλη αγάπη στους σκύλους. Μου άρεσε να τους παρατηρώ και να έρχομαι σε επαφή μαζί τους.
Ναι, συμβιώνω με έναν ημίαιμο σκύλο, τον Ερμή. Με… υιοθέτησε πριν από 12 χρόνια και η συνύπαρξή μας είναι άψογη. Τον ευγνωμονώ που με πάει βόλτα κάθε ημέρα!
∼•∼
Ο Σπύρος Δ. Μιχαλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στη δημοσιογραφία. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ).
Το 2006 του απονεμήθηκε το Βραβείο Μπότση για την ανάδειξη των θεμάτων Ισότητας των δύο φύλων από τα άρθρα του στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος».
Έχει διατελέσει συντάκτης και αρχισυντάκτης σε ημερήσιες πολιτικές εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες, και στο ιστορικό ραδιόφωνο Κανάλι Ένα του Πειραιά στους 90,4.
To 2015 συμμετείχε ως executive producer στην αμερικανική ταινία μικρού μήκους: «Encounters» της Αγγελίτας Τσούγκου, σε σκηνοθεσία Dustin Mansfield, California 2015. Η ταινία απέσπασε τρία διεθνή βραβεία σεναρίου.
Το Σεπτέμβριο του 2016 το Εθνικό Θέατρο τον επέλεξε, ύστερα από διαγωνισμό, στο Studio θεατρικής Συγγραφής. Στις 11 Ιουνίου 2017 παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο στο Νέο Ρεξ το έργο του «Εστίες».
Το έργο του «Σεξ Λεξικόν: Η επιστήμη του έρωτα» έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2016 στο «θέατρο 104», παίχτηκε για τρεις σεζόν με επιτυχία στην Αθήνα, ανέβηκε επίσης στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, στην Καστοριά, στη Σύρο, στη Μύκονο και στην Κύπρο, ενώ παρουσιάστηκε στο Ναύπλιο από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Επίσης, κυκλοφόρησε ως βιβλίο από τις Εκδόσεις «Περίπλους».
Το «Backpack» του Σπύρου Δ. Μιχαλόπουλου έκανε πρεμιέρα στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου «104» το Μάιο του 2022, ενώ κυκλοφόρησε και ως βιβλίο από τις Εκδόσεις «Περίπλους».
***
Η Άννα – Μαρία Παπαχαραλάμπους σκηνοθετεί το «Backpack» στο «Θέατρο 104»
