Για τον παλαίμαχο φωτορεπόρτερ του πρακτορείου AFP (Agence France Presse) Adem Altan ήταν μια οδυνηρή μέρα. Έπρεπε να καλύψει τον καταστροφικό σεισμό στη χώρα του σε μια μικρή πόλη, άγνωστη εκτός Τουρκίας, το Kahramanmaras. Έκανε λήψεις με τηλεφακό προς τη μεριά των ερειπίων προσεκτικά να μην ενοχλήσει και προσβάλει τους ανθρώπους που έψαχναν για επιζώντες ή θρηνούσαν τους νεκρούς τους. Την προσοχή του φωτογράφου κάποια στιγμή τράβηξε η εικόνα ενός άνδρα που καθόταν αμέτοχος για όσα συνέβαιναν δίπλα τους στα ερείπια με απλανές δυστυχισμένο βλέμμα, σα χαμένος… Ο φωτογράφος δεν είχε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συνέβαινε αφού βρισκόταν σε απόσταση πενήντα μέτρων μέχρι που άκουσε τον άνθρωπο να τον καλεί…
Ο Μascud Hansar, αυτό ήταν το όνομά του, τον φώναξε και του ζήτησε να τραβήξει με το φακό του ό,τι φαινόταν από τη νεκρή κόρη του. Η Ιrmak δεν τα είχε καταφέρει κι ο πατέρας της έμενε εκεί, κρατώντας της αδιάκοπα το χέρι, μέρα-νύχτα, μέχρι να έλθουν σωστικά συνεργεία να ανασύρουν τη σορό, να μη χαθεί στα ερείπια. Ο Αltan ξέσπασε σε λυγμούς, από τις λίγες φορές στην καριέρα ενός φωτορεπόρτερ που απαιτείται να είναι ψύχραιμος και να διατηρεί την αυτοκυριαρχία του για να μπορεί να συνεχίσει την κάλυψη των γεγονότων. Όμως μερικές φορές ο ανθρώπινος πόνος ξεχειλίζει και υπερβαίνει κάθε αντοχή, κάθε όριο. Η φωτογραφία έχει ήδη δημοσιευθεί σε παγκόσμιας εμβέλειας μέσα όπως Wall Street Journal και Financial Times και ο φωτογράφος έχει δεχθεί εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης και πρόθεσης για βοήθεια από όλο τον κόσμο.
