Παιδί μου, αυτές τις μέρες που γεννήθηκες,
κόλαση η ανθρωπότητα είναι κρύα,
λιωμένο ατσάλι βρέχει στον πλανήτη μας
κι οι άνθρωποι ντροπιάζουν τα θηρία.
Έτσι μπορεί μια μέρα κι ο πατέρας σου,
πριν σε χαρεί και πριν τον αγαπήσεις,
μ’ ένα αναμμένο βόλι μες στα στήθια του,
να μη σου μείνει ουδέ στις αναμνήσεις.
Η ελευθερία κυβέρνησε τη μοίρα του,
αυτή που ζωογονεί και θανατώνει,
δεν έκανε κακό και δε μετάνοιωσε
που έχει μιλήσει λίγο, μετανοιώνει.
Ήταν στο βάθος άνθρωπος αδύνατος
και μέθαγε στο πιο εύκολο μεθύσι,
πολλά μπορούσε, τίποτα δεν έκανε,
κι έζησε περιμένοντας να ζήσει
Μα εσύ να ζήσεις άξια και περήφανα,
να ζεις και για τη ζωή να μη σε νοιάζει,
μονάχα ό,τι πληρώνεται με θάνατο,
μονάχα αυτό σε ζει και σε ανεβάζει.
- Πίνακας: Ρέγκος Πολύκλειτος – Τα παιδιά της γειτονιάς μου, 1927
