23.6 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Το «Φαίδρας Έρως» με τη ματιά της Άντζελας Μπρούσκου για άλλες δύο παραστάσεις

Το «Φαίδρας Έρως» από την Άντζελα Μπρούσκου σε δυο νέες παραστάσεις: Την Τετάρτη 19  και την Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2022 στις 21:00

[Στο τέλος του κειμένου το Link για να κλείσετε το εισιτήριό σας].

***

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

          «…Η Σάρα Κέιν πέθανε τραγικά.

          Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου.

          Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη.

          Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά»

                                            (Χάρολντ Πίντερ για Σάρα Κέιν)

***

Ήταν Ιανουάριος του 1995, όταν η Βρετανίδα θεατρική συγγραφέας Σάρα Κέιν, που ήρθε στη ζωή στις 3 Φεβρουαρίου 1971, από την απόλυτη αφάνεια αποκτά διεθνή αναγνωρισιμότητα. Τη χρονιά εκείνη, το Royal Court Theatre Upstairs παρουσιάζει το πρώτο της έργο με τίτλο «Blasted», που παραλλήλιζε τη Βρετανία με τη Βοσνία. Η αντίδραση των κριτικών ήταν καταδικαστική.
Ο Jack Tinker της “Daily Mail” κάνει λόγο για «αηδιαστική γιορτή βρομιάς», ενώ ο Charles Spencer της “Telegraph” αποκαλεί το έργο της «δυσάρεστο», σημειώνοντας επιπλέον ότι λανθασμένα πίστευε πως «η ικανότητα να προκαλείς ρίγη αηδίας είναι ό,τι χρειάζεται ένας συγγραφέας». Παρότι οι εφημερίδες έβαλλαν εναντίον της από την πρώτη στιγμή, υπήρχαν κι εκείνοι που είχαν διαφορετική άποψη. Ένα γράμμα θαυμασμού από τον Harold Pinter ανέφερε ότι «αντιμετώπιζε κάτι χειροπιαστό και πραγματικό και άσχημο και οδυνηρό». Ήταν ένα πρώτο σημάδι αναγνώρισης.
Το 1996, της ανατίθεται από το Gate Theatre να γράψει ένα νέο έργο. Έτσι προέκυψε το «Φαίδρας έρως», μια προσαρμογή του ελληνικού μύθου για τον έρωτα της Φαίδρας για τον Ιππόλυτο. Η νέα καταδίκη δεν άργησε να εκδηλωθεί. «Εδώ δεν απαιτείται κριτικός θεάτρου, απαιτείται ψυχίατρος», έγραφε η “Telegraph”.
Την ίδια απήχηση είχε και το επόμενο έργο της «Cleansed». Όπως και το «Blasted», απέδιδε τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης –ακρωτηριασμένα άκρα, μεταμόσχευση πέους σε γυναίκα, ηρωίνη που χορηγείται από το βολβό του ματιού. Επρόκειτο για μια εξαιρετικά «μαύρη» απεικόνιση της ανθρωπότητας.

Η Παρθενόπη Μπουζούρη με τον Τσιμάρα Τζανάτο.

Η Άντζελα Μπρούσκου

Το “Φαίδρας Έρως”, η “κωμωδία” της Σάρα Κέιν, παρουσιάζεται στην Αθήνα υπό την ρηξικέλευθη σκηνοθετική ματιά της Άντζελας Μπρούσκου, η οποία εδώ και πολλά χρόνια ερευνά τη δραματουργία της Σάρα Κέιν.

Να θυμίσουμε ότι η ανατρεπτική σκηνοθέτιδα το 2007 μας είχε παρουσιάσει το “Blasted”, ακολούθως το 2014 και το 2017 το “4.48 Ψύχωση”.

Πρόκειται για μια σύγχρονη πρωτότυπη εκδοχή της ιστορίας της Φαίδρας με μακρινές επιρροές από την ελληνική μυθολογία, αλλά και τον Σενέκα.
Μια τολμηρή και προκλητική αναθεώρηση του μύθου μέσα από το εμμονικό και καταστροφικό πάθος της Φαίδρας για τον θετό γιο της Ιππόλυτο.

Η Παρθενόπη Μπουζούρη με την Νατάσα Εξηνταβελώνη.

Η βία

H βία που κυριαρχεί στο “Φαίδρας Έρως” (“Phaedra’s Love”) τρομοκράτησε ακόμη και τον Χάρολντ Πίντερ. Κι όμως, πραγματευόμενη τον αρχαίο μύθο και το έργο του Σενέκα, προχώρησε σε καίρια σχόλια για το ψυχικό κενό και τη συναισθηματική αναπηρία από την οποία υποφέρει ο σύγχρονος άνθρωπος. Τα πάθη κι οι διαστροφές της βασιλικής οικογένειας στο έργο της αποτελούν εκφάνσεις της απάθειας, μιας εσωτερικής ερήμωσης που μοιραία οδηγεί στην καταστροφή και στον θάνατο.

«Δε θεωρώ τα έργα μου καταθλιπτικά, ούτε πιστεύω ότι τους λείπει η ελπίδα. Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι το αγαπημένο μου συγκρότημα είναι οι Joy Division, γιατί τα τραγούδια τους με ανεβάζουν. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο, πιο ελπιδοφόρο από το να δημιουργείς κάτι όμορφο για την απελπισία ή μέσα από απελπισία», έλεγε η Σάρα Κέιν.

Με την έλευση του τέταρτου έργου της, “Crave”, η κατάσταση αλλάζει. Ο Charles Spencer, που τον Μάιο του 1998 περιέγραψε το «Cleansed» ως έργο «βαρετής, γλωσσικής ανεπάρκειας», ξαφνικά μιλά τον Αύγουστο του ίδιου έτους για ένα «σύντομο, καλογραμμένο θεατρικό έργο που σε στοιχειώνει». Οι κριτικοί αρχίζουν να γράφουν για τη νέα «ωριμότητα» της Κέιν: «Οι καλύτεροι συγγραφείς του Royal Court -Mark Ravenhill, Conor McPherson και ακόμη και η Sarah Kane- δεν αποτελούν σύντομη μόδα. Έχουν τη δική τους ξεχωριστή φωνή».

Η σύντομη ζωή της Κέιν ήταν εξίσου επεισοδιακή με την επαγγελματική της σταδιοδρομία. Στα 28 της χρόνια (1999) έδωσε τέλος στη ζωή της, όταν βρέθηκε κρεμασμένη στην ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλευόταν μετά την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας της. Παρότι πολλοί τη χαρακτηρίζουν καταθλιπτική και σοκαριστική, εκείνη έλεγε για τον εαυτό της: «Δεν έχω επιθυμία θανάτου, κανείς αυτόχειρας ποτέ δεν είχε. Το κακόβουλο πνεύμα της ηθικής των πολλών, όμως, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια».

Το έργο της Σάρα Κέιν διαποτίζεται από εικόνες βίας. Η βία αυτή είναι κάποτε σωματική, κάποτε λεκτική, και εντοπίζεται στις σχέσεις των ηρώων, στο ρυθμό των διαλόγων, στις παύσεις και στα επί σκηνής δρώμενα. Η βία είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο η Σάρα Κέιν προσλαμβάνει τον κόσμο. Η Σάρα Κέιν έγραψε το “Phaedra’s Love” σαν διακειμενική ανάγνωση του έργου του Σενέκα.

“Η κωμωδία της”

Στο αριστουργηματικό “Φαίδρας Έρως” της Σάρα Κέιν μην περιμένεις να δεις τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη ή τη Φαίδρα του Ρωμαίου Σενέκα. Στο θα βρεις «την κωμωδία της», όπως τη χαρακτήρισε η Σάρα Κέιν, για τη διαφθορά της οικογένειας, την αιμομιξία ως καταλύτη των «νόθων» δεσμών αίματος, τη χυδαιότητα της εξουσίας και τη ρηχότητα του κοινού νου. Η γυναίκα, έρμαιο των παθών της, θα γίνει σύμβολο της αμαρτίας και της παρανομίας, γιατί «σιχαίνεται τον εαυτό της» και ο άνδρας θα παρακολουθήσει τηλεόραση, οκνηρός, ευνουχισμένος και αδύναμος έως ότου μιλήσει, λέγοντας μόνο την αλήθεια.

Υπάρχει μια ευθεία γραμμή που συνδέει τη Σάρα Κέιν με το ελισαβετιανό θέατρο, το Σενέκα, ίσως ακόμα και την αρχαία τραγωδία. Οι αυτοκτονίες, οι ακρωτηριασμοί, οι βίαιοι θάνατοι, το παραλήρημα, η τρέλα, εμφανίζονται με αρκετή συχνότητα στη σκηνή· η τραγωδία – αρχαία και σύγχρονη – αντλεί τη θεματική της από την περιοχή της ανθρώπινης οδύνης, και η τελευταία δεν νοείται πάντα σε μεταφορικό επίπεδο.

Η βία στη σκηνική παρουσίαση δεν είναι βεβαίως ξένη προς την τέχνη του θεάτρου. Αυτό που διαφοροποιεί, ίσως, τη Σάρα Κέιν είναι η συμπύκνωση. Κάθε σκηνή αποπνέει σκληρότητα σε βαθμό που να προκαλεί απέχθεια, ίσως ακόμα και ασφυξία. Η σκηνές σοκ διαδέχονται η μία την άλλη με εκπληκτική ταχύτητα, που δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό. Δεν είναι τυχαίο που η θεατρική πρωτοπορία, στην οποία εντάσσεται η Κέιν ονομάστηκε «In Yer face Theater» ή «New Brutalism».

Το έργο αποκαλύπτει τη βίαιη φύση του έρωτα μέσα από τη δυσλειτουργία μιας σεξουαλικά διεφθαρμένης βασιλικής οικογένειας σε μια κοινωνία που έχει ως θρησκεία τη λατρεία διασημοτήτων. Το «Φαίδρας έρως» είναι το δεύτερο έργο της Αγγλίδας συγγραφέως (1996) που σκηνοθετήθηκε από την ίδια στο Gate Theatre.

Phaedra and Hippolytus – Pierre-Narcisse Guérin (1774–1833) – Μουσείο του Λούβρου

Ο μύθος

Η Φαίδρα ήταν κόρη του βασιλιά της αρχαίας Κρήτης Μίνωα και της Πασιφάης. Ήταν η δεύτερη γυναίκα του ήρωα και βασιλιά της Αθήνας του Θησέα.

Κατά την Ελληνική Μυθολογία, η Φαίδρα κυριεύθηκε από σφοδρό έρωτα για τον ξακουστό για την ομορφιά, γιο του Θησέα (εκ της Ιππολύτης), τον Ιππόλυτο, στη προσπάθειά της να τον σαγηνεύσει, εκείνος την απέκρουσε. Σε άλλη συνάντηση η Φαίδρα δεν δίστασε να πέσει στα πόδια του και να τον παρακαλεί με δάκρυα ν’ ανταποκριθεί στον παράφορο έρωτά της. Ο Ιππόλυτος την απέπεμψε σκαιότατα και η Φαίδρα μέσα στην οργή της έσκισε τα ενδύματά της και τρέχοντας παρουσιάσθηκε ημίγυμνη στον Θησέα, διαβάλλοντας τον Ιππόλυτο ότι προσπάθησε να τη βιάσει. Ο Θησέας έδιωξε από τη χώρα τον Ιππόλυτο, ο οποίος φεύγοντας σκοτώθηκε καθώς τ’ άλογα του άρματός του αφήνιασαν στην αιφνίδια θέα ενός τέρατος που είχε εκβρασθεί από τη θάλασσα. Όταν η Φαίδρα έμαθε για τον θάνατο του Ιππόλυτου, αισθανόμενη ντροπή και ενοχές, αυτοκτόνησε δι΄ απαγχονισμού.

Ο Ευριπίδης

Τον μύθο αυτό χρησιμοποίησε ο Ευριπίδης στη τραγωδία του «Ιππόλυτος», καθώς επίσης και πολλοί άλλοι αρχαίοι ποιητές και καλλιτέχνες.

Στην περίπτωση της Φαίδρας το ερωτικό πάθος διερευνάται από διαφορετική οπτική γωνία. Η ηρωίδα είναι αθεράπευτα ερωτευμένη με τον θετό γιο της, τον Ιππόλυτο, που έχει αφιερωθεί στην Άρτεμη και την αγνότητα. Ο έρωτάς της για τον αγνό νέο είναι ανίερος, απαγορευμένος. Γι’ αυτό και η ενοχή της μεγάλη. Προσπαθεί να επιβληθεί στον εαυτό της με όλη τη δύναμη της ηθικής και της αξιοπρέπειας που διαθέτει. Το πάθος της, όμως, όσο ανομολόγητο είναι, τόσο πιο ανίκητο αποδεικνύεται. Υποκύπτει σ’ αυτό και εξομολογείται τον έρωτά της στον νεαρό γιο τού Θησέα. Εκείνος εξαγριώνεται από την ανήθικη πρότασή της και προς στιγμήν αποφασίζει να τη σκοτώσει. Θεωρεί τον εαυτό του ατιμασμένο γιατί ενέπνευσε τέτοιον ένοχο έρωτα. Αμέσως όμως αλλάζει γνώμη κι εγκαταλείπει έξαλλος τη σκηνή. Εμφανίζεται ο Θησέας, που μόλις έχει επιστρέψει από τον Άδη. Η Φαίδρα, θέλοντας να προλάβει τον εξευτελισμό και την αναπόφευκτη τιμωρία, κατηγορεί τον Ιππόλυτο ότι προσπάθησε να τη βιάσει. Το ψέμα της προκαλεί μια καταιγίδα τραγικών γεγονότων.

Ο Σενέκας

Η Φαίδρα του Σενέκα, που είναι γνωστή και ως Ιππόλυτος, αποτελεί διασκευή του Ιππολύτου του Ευριπίδη. Μας λέει για τον απαγορευμένο έρωτα της Φαίδρας για τον θετό γιο της Ιππόλυτο. Στη διασκευή του Σενέκα, η Φαίδρα είναι περισσότερο αισθησιακή και αναίσχυντη, και εξαπατά την τροφό της για να την κερδίσει ως σύμμαχό της.

Ο Ιππόλυτος είναι γιος του Θησέα από το γάμο του με μια αμαζόνα, την Ιππολύτη. Είναι πολύ όμορφος και συνετός. Μεγαλώνει στην αυλή του Πιτθέα, στην Τροιζήνα. Εκεί καταφεύγει και ο Θησέας με τη γυναίκα του, Φαίδρα (κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης) ύστερα από το φόνο του Πάλλαντα (ενός συγγενή του). Η Φαίδρα, σαν είδε τον Ιππόλυτο, σφοδρά τον ερωτεύθηκε, όχι γιατί ήταν ακόλαστη, αλλά ύστερα από ώθηση της Αφροδίτης.

Η Αφροδίτη στην προλογική ρήση μας εισάγει στο χώρο και στο χρόνο. Ο Ιππόλυτος με έναν όμιλο κυνηγών προσφέρει στεφάνι στην Άρτεμη. Διαπράττει όμως ύβρη καθώς αποπαίρνει ένα γέρο υπηρέτη και την αξιοτίμητη Αφροδίτη. Η Φαίδρα είναι ετοιμοθάνατη από μαρασμό και της αποσπά το μυστικό της η παραμάνα της, που μεσολαβεί μεταφέροντας στον Ιππόλυτο τα αισθήματα της Φαίδρας. Ο Ιππόλυτος νιώθει μόνο αποστροφή και αναστάτωση γι’ αυτά που ακούει.

Η Φαίδρα, που κρυφάκουγε, νιώθει αφάνταστη πίκρα που αποκρούστηκε και μπρος στον εξευτελισμό, μπροστά στον αυτοκυριαρχημένο και περήφανο για την αρετή του νέο, αποφασίζει να βάλει τέρμα στη ζωή της. Πριν το επιχειρήσει, αφήνει ένα γράμμα για το Θησέα, όπου κατηγορεί τον Ιππόλυτο ότι πρόσβαλε την τιμή της. Όταν επιστρέφει ο Θησέας από το κυνήγι, δεν μπορεί απ’ την κατάπληξη να αρθρώσει λέξη στις διαμαρτυρίες του γιου του, που είναι δεσμευμένος με όρκο “ν’ αποσιωπήσει τα κίνητρα της Φαίδρας”.

Με μια απ’ τις τρεις ευχές ο Θησέας ζητά απ’ τον πατέρα του (Ποσειδώνα) την καταστροφή του γιου του και τον διώχνει. Με αγγελική ρήση μαθαίνουμε για τον πελώριο ταύρο που στέλνει ο Ποσειδώνας. Τα άλογα του Ιππόλυτου αφηνιάζουν και τραυματίζεται θανάσιμα. Ξεψυχώντας μεταφέρεται στη σκηνή, όπου η Άρτεμη με στίχους αξέχαστης τρυφερότητας, αποχαιρετά τον κυνηγό της και αποκαλύπτει την αλήθεια στον Θησέα που θεσπίζει τη λατρεία του.

Phaedra’s Love (Φαίδρας Έρως – 1996)

Ιππόλυτος: «Μερικοί τά ‘χουν καταφέρει. Δεν σκοτώνουν τον χρόνο τους, τον ζουν. Ευτυχισμένοι. Με τους εραστές τους. Τους μισώ».

Πρόκειται για μια μετα-μοντέρνα εκδοχή, ίσως και υπονόμευση, της Φαίδρας του Σενέκα.

Σε πρώτο πλάνο ο Ιππόλυτος, ο μελαγχολικός αθεράπευτα κυνικός και είρωνας γιος του Βασιλιά. Περνά την ημέρα του παίζοντας βίαια βιντεοπαιχνίδια, αυνανίζεται με κτηνώδη τρόπο και καλεί γυναίκες στο σπίτι μόνο για σεξ. Είναι ξεκάθαρο πως το παρελθόν του και η βασιλική οικογένεια στην οποία ανήκει τον πνίγουν και τον πληγώνουν. Δεν απολαμβάνει τη ζωή και η κατάστασή του μοιάζει μη αναστρέψιμη.

Η Φαίδρα, μητριά του, είναι παθιασμένα και παράλογα ερωτευμένη μαζί του. Την ημέρα των γενεθλίων του, του προσφέρει ένα «δώρο» που θα του αλλάξει τη ζωή και θα τον λυτρώσει με τον πιο απρόσμενο τρόπο…

Μπορεί η Αγάπη και ο Έρωτας να αλλάξουν τον άνθρωπο;

Έχει κανένα νόημα να μετανοεί κανείς για τις αμαρτίες του λίγο πριν από το αναπότρεπτο τέλος της ζωής;

Πρόκειται για ένα άκρως προκλητικό έργο, μια πραγματική γροθιά στο κατεστημένο του Κράτους, της Βασιλείας, μέχρι και της Εκκλησίας.

Η Sarah Kane

Η Σάρα Κέιν (Sarah Kane) γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1971.

Με μητέρα δασκάλα και πατέρα δημοσιογράφο, παρουσίασε από νωρίς κλίση προς το θέατρο. Η θεατρική πράξη θα γίνει αυτή η μέθοδος με την οποία θα απελευθερωθούν οι αντιφάσεις και οι δημιουργικές δυνάμεις της. Το έργο της πολεμήθηκε πολύ από τους κριτικούς και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Την κατηγόρησαν για εξπρεσιονισμό στη γλώσσα, δίχως ίχνος θεατρικότητας.

«Με το που συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή είναι πολύ σκληρή και βάναυση, η μόνη λύση είναι να ζήσεις με όσο πιο πολύ ανθρωπισμό, χιούμορ και ελευθερία μπορείς», σημείωνε.

Αν και έχουν γραφτεί πολλά για τη θυελλώδη προσωπικότητά της, στην πραγματικότητα, μόνο μέσα από τα έργα μπορούμε να διαβάσουμε πράγματα για το χαρακτήρα της. Οι πληροφορίες για την προσωπική της ζωή είναι ελάχιστες.

«Δε μ’ αρέσει καθόλου το θέατρο ως απλή αφορμή για νυχτερινή έξοδο. Το θέατρο πρέπει να ερεθίζει και τα συναισθήματα και το μυαλό. Λατρεύω το ποδόσφαιρο. Οι αναλύσεις που ακούς στις κερκίδες είναι εκπληκτικές, την ίδια ώρα που η συγκίνηση χτυπάει κόκκινο. Αν ήταν έτσι και το θέατρο…», έλεγε η Σάρα Κέιν.

Τα έργα της έχουν ως αντικείμενο τη λυτρωτική αγάπη, τη σεξουαλική επιθυμία, τον πόνο, τα βασανιστήρια – σωματικά και ψυχολογικά – και τον θάνατο. Χαρακτηρίζονται από ποιητική ένταση, απλή γλώσσα, την εξερεύνηση της θεατρικής μορφής και, στα πρώιμα έργα της, από τη χρήση ακραίων και βίαιων ενεργειών στη σκηνή. Η ίδια η Κέιν, καθώς και οι μελετητές της δουλειάς της, όπως ο Γκράχαμ Σόντερς, εντοπίζουν μέρος της έμπνευσής της στο εξπρεσιονιστικό θέατρο και στην αγγλική αναγεννησιακή τραγωδία. Ο κριτικός Άλεξ Σιρζ αντιλήφθηκε το έργο της ως μέρος αυτού που η ίδια είχε ονομάσει θέατρο In-Yer-Face, μια μορφή δράματος που έσπασε τις συμβάσεις του νατουραλιστικού θεάτρου. Η δημοσιευμένη δουλειά της Κέιν περιλαμβάνει πέντε θεατρικά έργα, μία ταινία μικρού μήκους (Skin) και δύο άρθρα στην εφημερίδα “The Guardian”.

Αυτοκτόνησε στις 20 Φεβρουαρίου 1999 στο νοσοκομείο King’s College, σε ηλικία 28 ετών.

Η δεκαετία που άλλαξε την ιστορία του θεάτρου στη Βρετανία

1990: Η Margaret Thatcher παραιτείται από Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας και ηγέτης του Εργατικού Κόμματος.

1990: Το 93% των νοικοκυριών της Αγγλίας διαθέτει έγχρωμη τηλεόραση, το 87% έχει τηλέφωνο, το 86% πλυντήριο ρούχων, το 80% καταψύκτες, το 60% συσκευή βίντεο και το 47% φούρνο μικροκυμάτων.

1990-1991: Ο Πόλεμος του Κόλπου

1992: Δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης

1991: Διαλύεται επίσημα η Σοβιετική Ένωση

1991-1995: Μετά την Κροατία ακολουθεί και ο πόλεμος στη Βοσνία

1994: Ο Tony Blair εκλέγεται ηγέτης του Εργατικού Κόμματος

1995: Το Mojo του Jez Butterworth ανεβαίνει στο Royal Court Theatre σε σκηνοθεσία Ian Rickson.

1995: Στο δώμα του Royal Court Theatre ανεβαίνει το Blasted, πρώτο έργο της Sarah Kane.

1996: Ανεβαίνει στο Λονδίνο το Shopping and Fucking του Mark Ravenhill και αρχίζει σταδιακά να δημιουργείται αυτό που σύντομα θα ονομαστεί in-yer-face-theatre.

1996: Κάνει πρεμιέρα -αρχικά στην Ιρλανδία – «Η βασίλισσα της ομορφιάς» του Μάρτιν ΜακΝτόνα.

1996: O Danny Boyle σκηνοθετεί το Trainspotting και στοιχειώνει τους εφιάλτες μιας ολόκληρης γενιάς.

1997: Εκδόθηκε ο πρώτος τόμος της σειράς Harry Potter, που έμελλε να γίνει παγκόσμιο εκδοτικό –και όχι μόνο– φαινόμενο. 16 χρόνια αργότερα ο Rupert Grint, που έγινε γνωστός ως Ρον από τις κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων, θα παίξει στο δεύτερο ανέβασμα του Mojo στο Λονδίνο.

1997: Ο Tony Blair κερδίζει τις εκλογές και γίνεται Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας. Την ίδια χρονιά, ύστερα από σχετικά δημοψηφίσματα, η Σκωτία και η Ουαλία αποκτούν τα δικά τους Κοινοβούλια, ανεξάρτητα του Αγγλικού.

1997: Οι Radiohead βγάζουν το άλμπουμ που θα τους καθιερώσει στην συνείδηση του μουσικόφιλου κοινού, OK computer.

1999: Η Sarah Kane αυτοκτονεί σε ηλικία 28 ετών.

***

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

«Φαίδρας έρως»
Της Σάρα Κέιν
Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Σκηνοθεσία – Εικαστική Άποψη: Άντζελα Μπρούσκου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Μουσική: Αλέξης Εφραιμίδης
Κατασκευή σκηνικού: Κομνηνός Κουσιέρας
Bοηθός σκηνοθέτη: Θάνος Χατζόπουλος
Φωτογραφία και Live video: Άντζελα Μπρούσκου
Φωτογραφίες Παράστασης: Εβίτα Σκουρλέτη

Ηθοποιοί: Παρθενόπη Μπουζούρη, Τζέο Πακίτσας, Τσιμάρας Τζανάτος, Νατάσα Εξηνταβελώνη

Μια συμπαραγωγή της Constantly Productions και του Θεάτρου Δωματίου.
***
Το «Θέατρο Δωματίου» επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού για την συγκεκριμένη παράσταση.
***

Παραστάσεις
Τετάρτη 5 και Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2022
Στις 21:00
Διάρκεια: 1 ώρα και 30 λεπτά
***
«Θέατρο Σφενδόνη»
Μακρή 4, Αθήνα
Μετρό σταθμός «Ακρόπολη»
Εισιτήριο: 15 ευρώ, 10 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων)
Τηλέφωνο πληροφοριών: 694 5054160

Προπώληση:

ΕΔΩ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΞΤΡΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

 

*Οι θεατές πρέπει να φέρουν μαζί τους πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης

***

[Πρώτη δημοσίευση: 17 Οκτωβρίου 2020].

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -