23.3 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

“Μετά” σ’ ένα βυρσοδεψείο του 19ου αιώνα

Τσουνάμι, κυκλώνας, σεισμός, πλημμύρα, βόμβα, πυρηνική έκρηξη, διαρροή ραδιενέργειας, πόλεμος, απώλεια, καταστροφή, μαζική καταστροφή. Μετά τι γίνεται; Αυτό το “μετά” πραγματεύεται η παράσταση – performance της Έλλης Παπακωνσταντίνου “Μετά”. Παρουσιάστηκε από τις 4 έως τις 11 Ιουλίου 2011 στο “Βυρσοδεψείο”, Ορφέως 174, στο Βοτανικό. Κι απ’ ό, τι έμαθα θα συνεχιστεί και το φθινόπωρο.
“Μετά φαντάσου το σκοτάδι, φαντάσου το καθαρό βάθος, την έλλειψη διαστάσεων, τη βελούδινη έκλειψη του χώρου που σε κάνει να χάνεις κάθε προσανατολισμό”.
Μια ιδιότυπη παράσταση σ’ έναν ιδιότυπο χώρο. Ένα διατηρητέο βυρσοδεψείο του 19ου αιώνα, που κάποια εποχή υπήρξε το μεγαλύτερο των Βαλκανίων. Από μόνο του το κτίριο φέρει βαριές και δύσκολες μνήμες. Η βυρσοδεψία ήταν κάποτε μία από τις πιο βρώμικες κι ανθυγιεινές εργασίες. 

Οι καταστροφές έχουν μια μυστηριώδη γοητεία για το κοινό. Όταν βεβαίως τις παρακολουθεί να συμβαίνουν στους άλλους. Αν περάσει καιρός και δεν συμβεί μια μεγάλη καταστροφή, αισθανόμαστε μια έλλειψη, ένα κενό. Οι μικρές καταστροφές δεν αξίζουν το ενδιαφέρον μας. Κάθε καταστροφή σηματοδοτεί και μια ευκαιρία. Ακόμα και η πρόοδος κάποιες φορές μοιάζει με καταστροφή. Οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν δημιουργούμε, καταστρέφουμε.
“Μερικές φορές το σκοτάδι είναι σαν την ακίνητη ανάσα ενός ζώου που στέκεται επικίνδυνα μπροστά στο πρόσωπό σου”.
Εξειδικευμένοι καταστροφολόγοι ξεναγούν τους επισκέπτες – τουρίστες – περιηγητές στα συντρίμμια ενός αλλοτινού πολιτισμού.
“Μες στο σκοτάδι βλέπεις εικόνες που δεν μπορείς να δεις στο φως”.
Σκοτάδι, απουσία φωτός, άγνοια. Το φως μπορεί να φοβίσει περισσότερο από το σκοτάδι.
“Οι διαστάσεις δεν είναι παρά αντικατοπτρισμοί του νου, που παλεύει από συνήθεια να ενώσει τα άπειρα κομμάτια του χώρου μεταξύ τους”.
Οι ξεναγοί είναι καλυμμένοι με πρωτόγονα κοστούμια, κομμάτια του κατεστραμμένου μέλλοντος. Για να προστατεύσουν το σώμα τους, που έχει μείνει χωρίς δέρμα. Ανθρώπινο δέρμα και φιλμ έχουν καταστραφεί. Σε κάποια σημεία του εργοστασίου εκτίθενται κομμάτια από ανθρώπινο δέρμα που έχουν περισωθεί, ως είδος μουσειακό. Νερά τρέχουν και κυλούν, σημάδι φθοράς, βλάβης, κατακλυσμού, εγκατάλειψης.
“Ο καθρέφτης δεν είναι το μέρος για να δεις τον εαυτό σου”.
Κατόπιν μεταφερόμαστε σ’ ένα πλατό. Παρακολουθούμε το γύρισμα μιας ταινίας για το τέλος του κόσμου. Αίφνης διακόπτεται. Οι ηθοποιοί μένουν μετέωροι.
“H σκέψη έρχεται από το πουθενά”.
Η Έλλη Παπακωνσταντίνου συνέλαβε και σκηνοθέτησε μια ιδέα για τον όλεθρο, για τον αφανισμό αλλά και μια σπουδή για τη διαχείριση της κρίσης, της όποιας κρίσης. Το θέατρο σε ρόλο εξομολογητικό και παρηγορητικό, παραδίδει “μαθήματα επιβίωσης σε περίοδο τέχνης”. “Ας γιορτάσουμε λοιπόν την καταστροφή μας”, δηλώνει.
Τη μουσική συνέθεσε ο ανεξάντλητος Λάμπρος Πηγούνης.
Χρησιμοποιήθηκαν ως υλικό κείμενα, μεταξύ άλλων συγγραφέων, των Φερνάντο Πεσόα, Ερνέστο Σάμπατο, Ρόζας Λούξεμπουργκ, αλλά και των ηθοποιών της παράστασης. Τη χορογραφία έκανε η Pauline Huguet. Οι ευρηματικές εικαστικές παρεμβάσεις ήταν των Μαίρης Ζυγούρη, Τέλη Καρανάνου, Αλεξάνδρας Σιάφκου. Συνεργάστηκε δραματουργικά ο Δημήτρης Μπαμπίλης. Έπαιξαν με αυταπάρνηση οι Γιάννης Βουλγαράκης, Βάλια Παπαχρήστου, Adrian Frieling, Pauline Huguet, Εβελίνα Αραπίδη, Λαρίσα Βέργου, Λάμπρος Πηγούνης, Νικόλας Στραβοπόδης, Δημήτρης Κενός και πενήντα Αθηναίοι εθελοντές. Αυτοσχεδίαζαν μουσικά κατά τη διάρκεια της παράστασης οι Λάμπρος Πηγούνης, Τηλέμαχος Μούσας, Γεωργία Συλλέου. Μια δουλειά που αξίζει να υποστηριχτεί από το ανήσυχο θεατρόφιλο κοινό.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -