“Ποίημα για τα στήθη” της Αμερικανίδας ποιήτριας Sharon Olds.
Όπως και άλλα φτυστά δίδυμα, ξεχωρίζουν
καλύτερα στην εφηβεία.
Το ένα να αποδοκιμάζει σταθερά εκείνη,
το μυαλό της, τη γρήγορη αντίληψή της. Το άλλο
να ονειρεύεται σ’ έναν αστερισμό,
φακίδες του Ωρίωνα. Γεννήθηκαν όταν ήμουν δεκατριών,
ξεπετάχτηκαν, προεξέχοντας από το στέρνο μου,
τώρα είναι σαράντα, σοφά, γενναιόδωρα.
Βρίσκομαι εντός τους -κατά κάποιον τρόπο, υπό τους,
ή τα κουβαλώ μαζί μου, ζούσα τόσα χρόνια δίχως αυτά.
Δεν θα έλεγα πως είμαι εκείνα, αν και τα αισθήματά τους
είναι σχεδόν δικά μου, όπως με κάποιον που αγαπάς.
Τα θεωρώ δώρα που οφείλω να προσφέρω.
Πώς τα αγόρια ήσαν, λέει, ξετρελαμένα με την κατηγορία
αυτού του είδους, έως και λιμασμένα,
δεν μου διέφυγε, και κάποιοι νέοι άνδρες
τα αγάπησαν με τον τρόπο που θα επιθυμούσε κάποιος να αγαπηθεί.
Όλο το χρόνο καλούν τον απελθόντα σύζυγό μου,
τραγουδώντας του, σαν δυο σειρήνες μουλιασμένες
πάνω σε βράχο φαγωμένο.
Δεν μπορούν να πιστέψουν πως τα εγκατέλειψε,
δεν περιλαμβάνεται στο λεξιλόγιό τους, αφού εκείνα είναι καμωμένα
από υπόσχεση -και αποτελούν στην κυριολεξία όρκους κρατημένους.
Μερικές φορές, τώρα, τα βαστώ για λίγο,
ένα στο κάθε χέρι, δίδυμες χήρες,
βαριές από θλίψη. Ήσαν δώρα για μένα,
και ύστερα έγιναν δικά μας, σαν διψασμένα νήπια
έξαψης και αφθονίας. Και τώρα είναι πάλι
η ίδια εποχή, η ίδια ακριβώς εβδομάδα
που άφησε το σπίτι. Δεν τους ψιθύρισε,
Περιμένετέ με ένα χρόνο; Όχι.
Είπε, ο Θεός μαζί σας, ο Θεός
στο πλάι σας, στου Θεού την Ευχή, για το υπόλοιπο
αυτής της ζωής και για το ατελείωτο τίποτα.
Κι εκείνα δεν παίρνουν από γλώσσες, τον περιμένουν,
Χριστέ μου, είναι χαζά, δεν γνωρίζουν καν
πως είναι θνητά -χαριτωμένα, θα έλεγα,
απόλαυση να ζεις μαζί τους, όντα δίχως
επίγνωση θανάτου, πλάσματα αμαθή στον πόνο.
Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή “The Stag’s leap”, “Το άλμα του ελαφιού”.
Sharon Olds (γεννημένη το 1942)
Μετάφραση: Θάλεια Μέλη – Χωλλ, από το τεύχος της “Ποιητικής”
