«Εγώ πιστεύω στο θεό της σφαγής», δηλώνει κυνικά και απροκάλυπτα ο δικηγόρος Αλέν. Στο θεό της αναλγησίας, στο θεό της απληστίας, στο θεό του κεφαλαίου.
Ο εντεκάχρονος Μπρούνο αρνείται στο συνομήλικό του Φερντινάντ να μπει στη «συμμορία» του. Τα δύο παιδιά πιάνονται στα χέρια και στον καβγά τους ο Φερντινάντ επιτίθεται στον Μπρούνο με ένα κλαδί και του σπάει τα δύο μπροστινά δόντια. Κάτι που φυσικά δεν ήταν σωστό.
Οι γονείς των δύο παιδιών θα συναντηθούν για να συζητήσουν το γεγονός και να λύσουν την υπόθεση πολιτισμένα. Όλοι τους δείχνουν άτομα καλής ανατροφής και πανέτοιμοι να αποδείξουν την ανεκτικότητά τους. Eντάξει, δεν πρέπει να ξεπεράσουμε και τα όρια. Τα παιδιά είναι παιδιά, οι κυρίες και οι κύριοι όμως έχουν σύγχρονες αντιλήψεις και μοντέρνους τρόπους. Κι αφού είναι γονείς και μεγάλοι, ξέρουν να συζητήσουν ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα μεταξύ τους, σε λογικά πλαίσια, δεν κάνουν σαν… παιδιά. Η ομάδα Square Theatre Company όμως, που παρουσιάζει το “Θεό της Σφαγής” στην κεντρική σκηνή του θεάτρου “104”, κάπου εντοπίζει το… δήθεν.
Οι τέσσερις αυτοί αξιοπρεπείς και αξιοσέβαστοι πολίτες μετατρέπονται βαθμιαία σε βαρβάρους. Από την ανώδυνη συζήτηση περί γευσιγνωσίας, δημοκρατίας, ισότητας και αντιρατσιστικών αναζητήσεων εκτρέπονται σε έναν καβγά πολύ χειρότερο από αυτόν των βλασταριών τους. Ουσιαστικά σε ένα μακελειό άνευ ορίων. Η ωριμότητα και η ανωτερότητα καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι.
Ο Αλέν, ο πατέρας του Φερντινάντ, είναι δικηγόρος και ζει εξαρτημένος από το κινητό του. Η γυναίκα του Ανέτ, κομψή και φιλότεχνη, διαχειρίζεται τον πλούτο του συζύγου της. Ο Μισέλ, ο πατέρας του Μπρούνο, είναι ένας αυτοδημιούργητος χονδρέμπορος οικιακών ειδών με μια μονίμως ασθενή μητέρα. Η γυναίκα του Βερονίκ, διανοούμενη, γράφει ένα βιβλίο για το Νταρφούρ και γνωρίζει τα πάντα για τη φτώχεια στην Αφρική.
Οι δύο πλευρές, ενώ προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατήσουν τα προσχήματα, δεν έχουν και ιδιαίτερη κλίση στην τέχνη του συμβιβασμού. Η συμφιλίωση λήγει απότομα και άτεχνα. Με υπαινιγμούς, ενοχλητικά σχόλια και χτυπήματα κάτω από τη μέση, οι ανοιχτόμυαλοι και γενναιόδωροι «μεσολαβητές» αδυνατούν πια να συγκρατηθούν, οι μάσκες πέφτουν με πάταγο και το προσωπείο της ευγένειας πνίγεται σε έναν ωκεανό προσβολών και μικρότητας…
Ο καβγάς των παιδιών θα χρησιμοποιηθεί σαν ρινγκ του μποξ στους ρηχούς γονείς τους, που πείθουν κοινωνικά ως ανοιχτόμυαλοι και ελεύθεροι άνθρωποι, αλλά τελικά δεν δείχνουν και μεγάλη ροπή στο διάλογο. H Γιασμίνα Ρεζά επικαλείται με αγαλλίαση τα παράδοξα και τα όρια των ηθικών και γενναιόδωρων λόγων μας: μικρή συνηθισμένη σκηνή σφαγής ανάμεσα σε πολιτισμένους ενήλικες.
Ο «Θεός της Σφαγής» είναι η καταγραφή μιας συνάντησης που εκρήγνυται. Ένας ανελέητος καυτηριασμός της φθοράς των αξιών. Μια κωμικοτραγική αψιμαχία, όχι όμως και μια μάχη ιδεών. Η τυπική και ευγενική επίλυση μιας παιδικής παρεξήγησης και κόντρας διολισθαίνει σε μια συζήτηση που αναδύει στην επιφάνεια θέματα όπως ο μισογυνισμός και οι φυλετικές προκαταλήψεις, διαλύοντας τον «πολιτισμό» μιας αστικής συνάντησης με χιούμορ και βία, με κριτική διάθεση, ειρωνεία και σαρκασμό, δημιουργώντας ένα θέατρο αστείο, σκληρό και απολαυστικό, ένα θέατρο με δύναμη να δείξει την επιφανειακή προσέγγιση, τη βιτρίνα και την επιπολαιότητα της σύγχρονης εποχής. Η ελαφρότητα, η απερισκεψία, η κουφότητα, η επιδερμικότητα σε όλο τους το μεγαλείο.
«Με έντυσες αριστερό» κατηγορεί τη Βερονίκ ο Μισέλ και ξεσκεπάζει, εκτός από τη σύζυγό του, και τον άξεστο εαυτό του.
Πόσο εύκολα καταρρέουν τα φαινόμενα; Πόσο αβασάνιστα αφήνουμε τον πρωτογονισμό μας να μας κυριαρχήσει; Πόσο συχνά έχουμε την ανάγκη για ακραία εκτόνωση; Τι συμβαίνει όταν δύο ζευγάρια σοβαρών και καλλιεργημένων γονέων συναντιούνται για να λύσουν μια παρεξήγηση ανάμεσα στα παιδιά τους; Ποιο είναι το όριο ανάμεσα στην ενηλικίωση και την παιδικότητα; Η τέχνη εξημερώνει τους ανθρώπους ή τους κάνει θηρία ανήμερα; Γιατί ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να παίζει έναν κοινωνικό ρόλο που δεν του ταιριάζει; Τι τον καταδυναστεύει τόσο πολύ που φτάνει στο σημείο να βγάζει όλο τον καταπιεσμένο οχετό από μέσα σου; Η κοινωνία που μας πλακώνει, μας καταπιέζει, μας καταναγκάζει, μας τυραννά;
Ένα έργο ανθρώπινο, καθημερινό, με μια πλοκή εμπνευσμένη από την υποκρισία των κοινωνικών σχέσεων, το λούστρο της ευγένειας και της ανεκτικότητας, την κενότητα των σύγχρονων αντιλήψεων, την πολιτιστική τρέλα της μοντέρνας τέχνης.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Γιαμλόγλου και η Square Theatre Company έφτιαξαν μια παράσταση ευέλικτη, εκρηκτική, που ανεβάζει ταχύτητες αργά και τελικά απογειώνεται. Ευρηματικότητα, οξύνοια και πνεύμα χαρακτηρίζουν την παράσταση που οι θεατές απολαμβάνουν στο έπακρο.
Η Δάφνη Μανούσου ως Βερονίκ Ουλιέ αποπνέει τον υποκριτικό σκεπτικισμό και τη μονολιθικότητα της αριστερής διανοούμενης. Πολύ ικανή ηθοποιός, δίνει υπέροχες στιγμές.
Η Ιωάννα Σταυροπούλου είναι η Ανέτ Ρέιγ, γεμάτη ανασφάλειες και προφυλάξεις, σύζυγος ενός εκνευριστικού μεγαλοδικηγόρου. Ερμηνεία με πολύ κωμικό ταλέντο, εφευρετικότητα και επινοητικό εύρος.
Ο Αλέν Ρέιγ του Γιάννη Λασπιά είχε υπόγειο χιούμορ, εκφραστικότητα, ειρωνεία, την απαιτούμενη λιτότητα και ερμηνεύτηκε με υψηλές υποκριτικές ταχύτητες και άψογη τεχνική.
Εξαιρετική εμφάνιση έκανε και ο Αργύρης Θανάσουλας, δίνοντας σάρκα και οστά στον αγροίκο μικροαστό Μισέλ Ουλιέ. Πολύ πειστική και καλοδουλεμένη ερμηνεία. Ο Μισέλ ίσως να ήταν και ο λιγότερος ψεύτικος χαρακτήρας από τους τέσσερις ήρωες.
Πολύ ενδιαφέροντα βρήκα και τα εφέ της παράστασης, που επιμελήθηκε ο Προκόπης Βλασερός.
Μια παράσταση ακαταμάχητη που προσφέρει το αυθόρμητο γέλιο στο κοινό μαζί με τον προβληματισμό. Χωρίς ιδιαίτερα στολίδια, ούτε παραφορτωμένη ή φανταχτερή. Απλώς σοβαρή, προσεγμένη, με το καυστικό χιούμορ της να ρέει άφθονο.
Στερεοτυπικά πρόσωπα
Η φημισμένη κωμωδία “Ο θεός της σφαγής” της Γιασμίνα Ρεζά παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του θεάτρου “104” για λίγες ακόμα παραστάσεις. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Γιαμλόγλου και η Square Theatre Company επιμένοντας στην κωμική/σατιρική γραμμή του πρωτότυπου κειμένου, προσεγγίζουν τους ήρωες και το έργο με κέφι και γνήσια διάθεση για παιχνίδι, παρουσιάζοντας μία καθαρόαιμη κωμωδία. «Η Ρεζά γράφει μια κωμωδία με έντονη κριτική διάθεση και σαρκασμό απέναντι στο καθώς πρέπει και τον αστικό πολιτισμό, ψάχνοντας, με υπόγειο τρόπο, τι είναι αυτό που κατά βάθος συνδέει τέσσερα εμφανώς στερεοτυπικά πρόσωπα, απόλυτα αναγνωρίσιμα και από το ελληνικό κοινό», σημειώνει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Γιαμλόγλου.
Γιασμίνα Ρεζά
Η συγγραφέας Γιασμίνα Ρεζά με πατέρα ιρανικο-ρωσικής καταγωγής και μητέρα Ουγγαρέζα βιολίστρια, μεγάλωσε στο Παρίσι, περιτριγυρισμένη από μουσικούς, ηθοποιούς και σκηνοθέτες.
Έχει χαρακτηριστεί και ως θεατρικό φαινόμενο και είναι μία από τις πιο συζητημένες προσωπικότητες της Γαλλίας. Δραστηριοποιείται στο χώρο ως ηθοποιός, σκηνοθέτης θεάτρου και κινηματογράφου, πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, έχοντας βραβευτεί πολλές φορές για το έργο της. Το έργο “Ο θεός της σφαγής” πρωτοπαρουσιάστηκε το 2006, γνώρισε τεράστια επιτυχία και από τότε παίζεται ανελλιπώς σε περισσότερες από 35 χώρες ανά τον κόσμο. Βραβεύτηκε με το βραβείο Laurence Olivier καλύτερης κωμωδίας και το βραβείο Tony καλύτερου θεατρικού έργου και ερμηνεύτηκε από μεγάλα ονόματα της υποκριτικής (μεταξύ των οποίων οι Ιζαμπέλ Υπέρ, Τζέημς Γκαντολφίνι, Τζεφ Ντάνιελς, Λούσυ Λιου, Κεν Στοτ, Ρέιφ Φάινς, Μάρσια Γκέι Χάρντεν), ενώ το 2011 γυρίστηκε σε ταινία από τον Ρομάν Πολάνσκι με τίτλο Carnage.
Square Theatre Company
Τα μέλη της Square Theatre Company πρωτοσυναντήθηκαν το 2008 στην παράσταση “Βερολίνο 1989, Ιστορίες μιας πόλης” του Δημήτρη Γκενεράλη, σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη, στη Νέα Σκηνή του Απλού Θεάτρου. Η δεύτερη συνεργασία τους έγινε το χειμώνα του 2010 στην παράσταση “1984” του Τζορτζ Όργουελ, σε σκηνοθεσία και μουσική Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy), που παίχτηκε στο BIOS. Το χειμώνα του 2011 ιδρύθηκε η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Square Theatre Company και έκανε την πρώτη της παραγωγή, ανεβάζοντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη μαύρη κωμωδία του Νεοζηλανδού βραβευμένου συγγραφέα Thomas Sainsbury “LUV”, που παίχτηκε στο Screening Room του Nixon, σε σκηνοθεσία Αντώνη Σπίνουλα. Τον Οκτώβριο του 2013, στο θέατρο “Αγγέλων Βήμα”, η ομάδα παρουσιάζει το “Camille Claudel: MUDNESS” σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά. Η Square Theatre Company αποτελείται από τους ηθοποιούς Ιωάννα Σταυροπούλου, Δάφνη Μανούσου, Γιάννη Λασπιά και Αργύρη Θανάσουλα.
Φέτος, η Square Theatre Company συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Γιαμλόγλου. Πριν στραφεί στο θέατρο, ο Δ. Γιαμλόγλου είχε εργαστεί ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης για γνωστές τηλεοπτικές σειρές και για τον κινηματογράφο. Το 2005 γύρισε, σε δικό του σενάριο, την ταινία μικρού μήκους “Πάμε Πάλι”, με συμμετοχή σε ελληνικά και ξένα φεστιβάλ. Το 2009, η δεύτερη του ταινία “Ιμάντας” κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κύπρου και σειρά βραβείων (ανάμεσα στα οποία βραβείο σκηνοθεσίας και σεναρίου) σε φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού. Στο θέατρο σκηνοθέτησε τους “Δαίμονες” του Λαρς Νορέν, σε παραγωγή του θιάσου “Κώδικας”, το αναλόγιο “Ο μονόλογος του Σκύλου” της Ναταλίας Ηλία για το θέατρο Beton7 και το δράμα του Θανάση Τριαρίδη “La ultima noche ή οι Καρχαρίες” στο θέατρο “ΠΚ”. Τον Δεκέμβριο του 2011, ίδρυσε τον “Ιμάντα”, μια μη κερδοσκοπική εταιρεία με σκοπό την προώθηση της τέχνης.
Συντελεστές
Συγγραφέας: Γιασμίνα Ρεζά
Μετάφραση: Γιώργος Βούρος
Σκηνοθεσία – Προσαρμογή: Δημήτρης Γιαμλόγλου
Σκηνικά: Αιμιλία Κακουριώτη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Ειδικά εφέ: Προκόπης Βλασερός
Φωτογράφος: Στράτος Προύσαλης
Διανομή
Βερονίκ Ουλιέ: Δάφνη Μανούσου
Αλέν Ρέιγ: Γιάννης Λασπιάς
Μισέλ Ουλιέ: Αργύρης Θανάσουλας
Ανέτ Ρέιγ: Ιωάννα Σταυροπούλου
Πληροφορίες
Square Theatre Company
“Ο θεός της σφαγής”
της Γιασμίνα Ρεζά
Θέατρο 104 – Κεντρική Σκηνή
Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
Διάρκεια παράστασης: 90’ χωρίς διάλειμμα
Πρεμιέρα Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013
Παραστάσεις: Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή, ώρα 21.15.
Εισιτήρια: 12€ κανονικό και 10€ μειωμένο.
Μετρό Κεραμεικός
Τηλ. 210 3455020
