Η τραγική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας όπως την αφηγήθηκε ο μεγάλος Άγγλος δραματουργός Σαίξπηρ, παρουσιάζεται, στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου “104”, σε μια σύγχρονη διασκευή για δύο, ιδιαιτέρως εντυπωσιακή που συναρπάζει θεατές εφήβους στην ψυχή, μικρούς και μεγάλους. Το απλό αλλά γλαφυρό και κατανοητό κείμενο αποδίδει πιστά το ύφος του πρωτότυπου έργου, την πλοκή και τους χαρακτήρες. Γι’ αυτό υπάρχουν και αρκετά αποσπάσματα από το πρωτότυπο έργο. Η υπέροχη σκηνοθεσία και ο εκπληκτικός σκηνικός χώρος αποδίδουν το περιβάλλον στο οποίο εξελίσσεται η υπόθεση και πολλές φορές περιγράφουν στοιχεία του έργου που δε θα ήταν δυνατό να συμπεριληφθούν στο σύντομη διάρκεια μιας διασκευής. Στη σημερινή εποχή της κυριαρχίας της εικόνας, τρεις εξαίρετοι καλλιτέχνες, ένας έμπειρος και δύο νέοι (Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής), όχι μόνο ανακαλύπτουν αλλά και αποκαλύπτουν έναν κρυμμένο θησαυρό της κλασικής παγκόσμιας λογοτεχνίας και πετούν το γάντι στις μεγάλες παραγωγές. Πιστέψτε με, είναι τέτοια τα ερεθίσματα που πήρα από αυτή την παράσταση, ώστε δεν θα την άλλαζα ούτε με την πιο πλούσια παραγωγή ενός μεγάλου και πολυτελούς θεάτρου.
Πολύ καιρό γυρεύεις την αλήθεια για το πώς η τέχνη μπορεί να γίνει προσιτή, χαρούμενη, αναπτερωτική, γάργαρη σαν νερό πηγής, αβίαστα αισθησιακή, ευγενική, απλή και ταυτόχρονα γενναιόδωρη. Και ξαφνικά παρακολουθείς μια παράσταση που με λιγοστά υλικά μέσα πραγματοποιήθηκε και σε αφήνει έκθαμβο. Βλέπεις το καθάριο μάτι μιας κοπέλας και το φιλόστοργο βλέμμα ενός αγοριού. Και τότε ενθουσιάζεσαι και με γεμάτη την καρδιά μακροθυμία, τα πνευμόνια φουσκωμένα από ορμή, πηγαίνεις στην πιο κοντινή γωνία και φωνάζεις όσο πιο δυνατά μπορείς «ναι, τη βρήκα». Να αντιλαλήσει μες στην πόλη σαν φανφάρα πολέμου, ξεσηκωτική. Μου την έδειξαν αυτή την αλήθεια δύο τρυφερά παιδιά, η Αθηνά Μουστάκα και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής, που μόλις τέλειωσαν τη σχολή και δούλεψαν ένα χρόνο και κάτι για να δείξουν σε μένα και στην ψυχή τους αυτή τη δουλειά. Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο, γιατί όλα τα βρήκα απλώς υπέροχα. Μουσική, τραγούδια, κοστούμια, σκηνικά, φωτισμούς, κίνηση, χορογραφία, ορθοφωνία, τα πάντα. Κι αν κάνα δυο λαθάκια έτυχαν, έκαναν ακόμα πιο ανέμελη και ανθρώπινη την ωραία αυτή δημιουργία. Σε αυτή την παράσταση κάθε σκηνή είναι ένας ύμνος στη φαντασία. Πολύ σπάνια πετυχαίνει κανείς παραστάσεις τόσο συμπυκνωμένες, τόσο ευαίσθητες, τόσο πλούσιες σε ένταση, πάθος και ενέργεια που έχουν κατακτήσει την τελειότητα σε όλες τους τις λεπτομέρειες. Ιδιοφυής. Όλος ο πλούτος της απλότητας, της φρεσκάδας, της αστραπής και της ευρηματικότητας επί σκηνής. “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο”: μια ωδή στη νιότη, ένας θούριος του έρωτα. Ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου “104”.
Το έργο “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”, ένα από τα πρώτα έργα του William Sheakspeare, γραμμένο το 1595, περιγράφει έναν από τους μεγαλύτερους και τους πιο τραγικούς έρωτες όλων των εποχών.
Ο Κώστας Γάκης, σε συνεργασία με την Αθηνά Μουστάκα και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, σκηνοθετούν και διασκευάζουν το κλασικό έργο πάνω στη βασική ιδέα ότι οι δύο πρωταγωνιστές του έργου επιστρέφουν ως φαντάσματα στην εποχή μας.
Ο χρόνος παγώνει για μια στιγμή και τα δύο μοναχικά φαντάσματα έρχονται σαν μια έκρηξη, σαν δύο εφήμερα πεφταστέρια που σε λίγο θα σβήσουν, για να ξαναζωντανέψουν μέσα απ’ το δικό τους πια πρίσμα την ιστορία τους, την πιο ξακουστή ιστορία έρωτα και θανάτου στον κόσμο.
Ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο και ντύνονται με τους ρόλους όλου του έργου προκειμένου να μας μεταφέρουν τα πάθη και τα παθήματα των δύο ερωτευμένων εφήβων. Υποδύονται μπροστά στα μάτια του κοινού τους χαρακτήρες που έπαιξαν ρόλο στην ιστορία τους σκιαγραφώντας ταυτόχρονα τις σχέσεις που είχαν μαζί τους και εκφράζουν τις ενδόμυχές τους σκέψεις για αυτούς.
Η παράσταση είναι σαν μια σπαζοκεφαλιά υποκριτικής για δύο ηθοποιούς που αναλαμβάνουν να αναμετρηθούν με το κείμενο του Σαίξπηρ παίζοντας όλους τους ρόλους του έργου σε ένα τρελό παιχνίδι παρενδυσίας και μεταμορφώσεων, δημιουργώντας ένα θεατρικό παζλ από ποικίλα θεατρικά είδη και ύφη με βασικό κριτήριο να δοθεί στο ακέραιο η ουσία και η εσώτερη συγκίνηση του έργου που μιλάει για τον πιο βαθύ, τον πιο αθώο, τον πιο παράλογο, τον πιο ακραίο, τον πιο θνησιγενή, τον πιο ποιητικά γελοίο έρωτα όλων των εποχών.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία – διασκευή: Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Live Μουσική: Άκης Φιλιός
Σκηνικά – Κοστούμια: Ελλη Λιδωρικιώτη
Βοηθός Σκηνογράφου: Θεοδώρα Βεστάρχη
Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφία αφίσας: Χρήστος Χατζηχρήστου
Μουσική Σύνθεση: Κώστας Γάκης – Κώστας Λώλος – Άκης Φιλιός
Ερμηνεύουν οι Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Λίγο από το πρωτότυπο
O Romeo, Romeo, wherefore art thou Romeo?
Deny thy father and refuse thy name;
Or if thou wilt not, be but sworn my love
And I’ll no longer be a Capulet.
Call me but love, and I’ll be new baptized;
Henceforth I never will be Romeo
Αρχέτυπο των νέων εραστών
Το έργο “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” είναι μια τραγωδία που έγραψε στην αρχή της καριέρας του ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, το 1595, για δύο νεαρούς κατατρεγμένους εραστές που ο θάνατός τους τελικά συμβιβάζει τις διενέξεις μεταξύ των φεουδαρχικών οικογενειών τους. Ήταν μεταξύ των πιο δημοφιλών έργων του Σαίξπηρ στη διάρκεια της ζωής του και, μαζί με τον «Άμλετ», είναι ένα από τα πιο συχνά εκτελούμενα έργα του. Σήμερα, οι χαρακτήρες του τίτλου θεωρούνται ως αρχέτυπο των νέων εραστών.
Tι συμβαίνει στο έργο
Ο Ρωμαίος είναι ερωτευμένος με ανεκπλήρωτο έρωτα με τη Ροζαλίνα, ανιψιά του Καπουλέτου. Εν τω μεταξύ ο Καπουλέτος ενθουσιάζεται με την ιδέα να παντρέψει την Ιουλιέτα με τον Κόμη Πάρη και τον καλεί στην προγραμματισμένη εορταστική συνάθροιση των Καπουλέτων. Ο Ρωμαίος μαζί με τους φίλους του, Μπενβόλιο και Μερκούτιο, πηγαίνουν, λόγω του έρωτα του Ρωμαίου, απρόσκλητοι στη γιορτή προσδοκώντας να δουν τη Ροζαλίνα. Κατά τη διάρκεια της γιορτής ο Ρωμαίος ερωτεύεται κεραυνοβόλα την Ιουλιέτα. Χορεύοντας μαζί μαθαίνουν ότι οι οικογένειές τους είναι αντίπαλες και πως κυριαρχεί μια αδυσώπητη έχθρα ανάμεσά τους.
Αψηφώντας τον κίνδυνο, ο Ρωμαίος ψάχνει να βρει την Ιουλιέτα, την οποία δεν μπορεί να ξεχάσει. Γλιστρά στα κρυφά στον κήπο των Καπουλέτων και ακούει κάτω από το μπαλκόνι της την Ιουλιέτα να εξομολογείται πως τον αγαπά παρόλο το μίσος των οικογενειών τους. Τότε της φανερώνεται και αποφασίζουν να παντρευτούν. Την επομένη κιόλας μέρα ο Ρωμαίος συναντά το φίλο του, ιερέα Λαυρέντιο, ο οποίος συμφωνεί να τους παντρέψει, καθώς πιστεύει ότι αυτός ο γάμος θα έφερνε ένα τέλος στην έχθρα ανάμεσα στις δύο οικογένειες, και τους παντρεύει κρυφά.
Ο Τυβάλτος, ξάδερφος της Ιουλιέτας, ζητά σε μονομαχία τον Ρωμαίο επειδή εμφανίστηκε ακάλεστος στη γιορτή, μα εκείνος την απορρίπτει καθώς τον θεωρεί πλέον συγγενή του. Όμως ο Μερκούτιος, φίλος του Ρωμαίου, αποδέχεται την πρόκληση και σκοτώνεται από τον Τυβάλτο την ώρα που ο Ρωμαίος προσπαθεί να τους χωρίσει. Ο Ρωμαίος στη συνέχεια σκοτώνει τον Τυβάλτο. Ο Εσκάλους μαθαίνοντας το συμβάν εξορίζει τον Ρωμαίο. Ο Ρωμαίος, πριν φύγει, περνά με την Ιουλιέτα τη νύχτα στα διαμερίσματά της, ολοκληρώνοντας τον γάμο τους.
Ο Καπουλέτος, χωρίς να γνωρίζει για τον κρυφό γάμο τον δύο νέων, αποφασίζει να παντρέψει την Ιουλιέτα με τον Πάρη. Η Ιουλιέτα αρνείται και ο Καπουλέτος απειλεί να την αποκηρύξει. Η Ιουλιέτα παρακαλεί την μητέρα της να καθυστερήσει το γάμο, όμως εκείνη την απορρίπτει. Έτσι επισκέπτεται τον ιερέα Λαυρέντιο για βοήθεια κι εκείνος καταστρώνει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο συμβουλεύει την Ιουλιέτα να πάρει ένα δηλητήριο που θα την κάνει να φαίνεται νεκρή για 42 ώρες, ενώ ταυτόχρονα θα στείλει ένα γράμμα στον Ρωμαίο να του εξηγεί το σχέδιο ώστε να έρθει να την πάρει όταν αυτή ξυπνήσει και ενώ όλοι θα τη νομίζουν νεκρή. Η Ιουλιέτα παίρνει το δηλητήριο τη νύχτα πριν από τον γάμο με τον Πάρη. Νομίζοντάς την νεκρή, οι Καπουλέτοι τη μεταφέρουν να κείται στην οικογενειακή κρύπτη.
Ο αγγελιοφόρος δεν φτάνει ποτέ όμως στον Ρωμαίο και ο Ρωμαίος μαθαίνει πως η Ιουλιέτα πέθανε από τον υπηρέτη του, τον Βαλταζάρ. Συντετριμμένος, ο Ρωμαίος αγοράζει δηλητήριο από ένα φαρμακείο και πηγαίνει στην κρύπτη των Καπουλέτων, όπου και συναντά τον Πάρη που έχει πάει να θρηνήσει την Ιουλιέτα κατ’ ιδίαν. Ο Πάρης πιστεύει πως ο Ρωμαίος πήγε εκεί για να βανδαλίσει και του επιτίθεται, στη μάχη όμως σκοτώνεται από τον Ρωμαίο. Ο Ρωμαίος στη συνέχεια πίνει το δηλητήριο, νομίζοντας την Ιουλιέτα νεκρή. Έπειτα η Ιουλιέτα ξυπνά και, βρίσκοντας τον Ρωμαίο νεκρό, αυτοκτονεί με το μαχαίρι του.
Οι αντιμαχόμενες οικογένειες και ο πρίγκιπας φτάνουν στην κρύπτη και βρίσκουν και τους τρεις νεκρούς. Ο ιερέας Λαυρέντιος αφηγείται την ιστορία των δύο ερωτευμένων. Οι οικογένειες συμφιλιώνονται κάτω από το θάνατο των παιδιών τους και συμφωνούν να δώσουν τέλος στη βίαιη διαμάχη τους. Το έργο τελειώνει με την ελεγεία του πρίγκιπα για τους ερωτευμένους: «Γιατί δεν υπήρξε ποτέ ιστορία πιο θλιβερή από αυτήν της Ιουλιέτας και του Ρωμαίου».
