22.7 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Και πάλι μια τοιχογραφία: Αυτή τη φορά για «Το Μικρό Παρίσι των Αθηνών» και τον «Μάη του ‘68»

Του Παναγιώτη Μήλα

 

Επιστροφή στη φύση… Και πάλι εκτός γραφείου όπως τον Ιανουάριο του 1979.
-Τότε ήταν στην ομάδα ο αρχιτέκτονας Αντώνης Χατζηγιακουμής, η ζωγράφος Εύα Μελά, ο γλύπτης Μπάμπης Δαραδήμος, η Ειρήνη Αϊβαλιώτου, η Χαρά Δημάκη, σπουδαστές και απόφοιτοι της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Τότε ήταν η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και την Ειρήνη, η Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση και το Καλλιτεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας που αποφάσισαν να κάνουν μια εξόρμηση σε γειτονιές της Αθήνας και σε πόλεις της Ελλάδας για τοιχογραφίες με θέμα: «Το παιδί χρειάζεται ειρήνη».

 

-Για φαντάσου… πέρασαν 39 χρόνια από την πρώτη τοιχογραφία στην Καισαριανή.

 

-Τώρα ήταν ο Μάριος Στρόφαλης, ο Κώστας Βαλλής, η Γεωργία Αγγελοπούλου, η Σοφιάννα, η Χριστίνα, η Τζωρτζίνα, ο κύριος Τζώρτζης, η Κωνσταντίνα, ο Κυριάκος και ο κύριος Γιώργος που παραχώρησε τον τοίχο του φούρνου του για «Το Μικρό Παρίσι των Αθηνών». Φέτος το θέμα ήταν ο Μάης του 1968.

Ένας Μάης που σημάδεψε τη ζωή μας και άλλαξε πολλά στην καθημερινότητά μας. Ένας Μάης που έριξε φως στις αδυναμίες μας αποκαλύπτοντας αρκετές φορές ότι τα λόγια απέχουν πολύ από τα έργα.
Αυτό το τελευταίο το ένιωσα στις αρχές του χρόνου όταν προετοιμαζόμουν για την ετήσια έκθεση της Λέσχης των Ελλήνων Γελοιογράφων στη μεγάλη αίθουσα του Μετρό στο Σύνταγμα. Το θέμα ήταν: «Πόλεμος Α.Ε.» και εγώ σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω παλιές – ιστορικές αφίσες από την εξέγερση του Μάη του ’68 και να τις επικαιροποιήσω.

Πριν ξεκινήσω σκέφτηκα πως θα ήταν σχετικά κάτι δύσκολο αυτό. Όμως μετά την αναζήτηση διαπίστωσα – με θλίψη – ότι σχεδόν τα περισσότερα συνθήματα εκείνου του Μάη παραμένουν σκονισμένα, είναι ξεχασμένα και χρησιμοποιήθηκαν [και χρησιμοποιούνται] από τους νέους εκείνης της εποχής ως ιστορικό διαβατήριο εισόδου και παραμονής στηn απαιτητική σημερινή σκληρή πραγματικότητα.

Πενήντα χρόνια μετά εκείνα τα συνθήματα δυστυχώς είναι τόσο επίκαιρα σαν να γράφτηκαν χτες. Ούτε χιλιοστό δεν πήγαμε μπροστά…

 

***

 

-Ωχ! η μέση μου… Ζόρικο το σκύψιμο τόσο χαμηλά.

 

 

Το καλοκαίρι του 2018, μόλις έμαθα ότι το ετήσιο φεστιβάλ «Το μικρό Παρίσι των Αθηνών» έχει ως θέμα τον Μάη του ’68, έκανα την πρόταση στους διοργανωτές να συμμετάσχω κάνοντας μια τοιχογραφία.
Έχοντας μια εξαιρετική συνεργασία με την υπεύθυνη του Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας του Φεστιβάλ, Γεωργία Αγγελοπούλου και με τον επιμελητή (street art) Κώστα Βαλλή, όλα πήγαν καλά μέχρι που έδωσε και το «πράσινο» φως ο Διευθυντής του Φεστιβάλ, Μάριος Στρόφαλης.

Η εγκάρδια ανταπόκριση όλης της ομάδας με έκανε να ξεχάσω την απόσταση μεταξύ 1979 και 2018. Μάλιστα δεν αρνήθηκα να ανέβω ακόμα και σε σκαλωσιά αν χρειαστεί.

Φυσικά άλλο είναι να είσαι κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, παρέα με ένα φωτιστικό γραφείου, μολύβια, γόμες, ραπιντογράφους, μπουκαλάκια σινικής μελάνης, χάρακες και μπλοκ σχεδίου και άλλο να βγαίνεις στο δρόμο με κιμωλίες, κουβάδες, πινέλα, βούρτσες, σκάλες και όλα τα σύνεργα για μια τοιχογραφία παλιάς κοπής.

Λέω «παλιάς κοπής» επειδή η τεχνική που ακολούθησα ήταν ακριβώς η ίδια με του 1979. Δεν χρησιμοποίησα ούτε σπρέι, ούτε προτζέκτορα προβολής, ούτε τετραγώνισα τον τοίχο στο οποίο επρόκειτο να κάνω την τοιχογραφία. Μακάρι να μπορούσα. Μακάρι να είχα την ευχέρεια. Δεν ήξερα, ούτε και προσπάθησα να κάνω χρήση όλων των νέων μεθόδων. Περιορίστηκα στο να …ζηλεύω χαζεύοντας τα αριστοτεχνικά έργα τέχνης όσων κάνουν τοιχογραφίες στο κέντρο της πόλης και στις γειτονιές της και παρέμεινα στα παραδοσιακά εργαλεία.

 

 

-Επιστράτευσα όλα τα σύγχρονα μέσα για να σβήνω τα λάθη της κιμωλίας.

 

Ο τοίχος που βρέθηκε για μένα παραχωρήθηκε από τον κύριο Γιώργο των Φούρνων Στεργίου. Είχε πλάτος 4,50 μ. και ύψος 3 μ. Όταν έμαθα πού είναι πήρα δύναμη. Μαγεύτηκα και μόνο με τη σκέψη ότι θα δούλευα σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων από το ιστορικό κτήριο της Finos Film, στον πεζόδρομο της οδού Εράτυρας, γωνία με την οδό Σάμου. Το κτήριο στο οποίο ο Φιλοποίμενας Φίνος γύρισε τις πρώτες ταινίες του (στην οδό Χίου 53), είναι διατηρητέο από το 1986 και αντί να γίνει Μουσείο Κινηματογράφου φθείρεται μέρα με τη μέρα. Ίσως σύντομα να έχει την τύχη που είχε και το κτήριο της Columbia στη Ριζούπολη, εκεί που άνθησε η ελληνική μουσική βιομηχανία και σήμερα είναι μια μοναδική χωματερή…

 

Ας επανέλθω όμως στην τοιχογραφία η οποία προγραμματίστηκε να γίνει το Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018.
Ο τοίχος αυτός ήταν σκεπασμένος με tags σε χρώμα μαύρο, κίτρινο και ασημένιο. Χρειάστηκε ένα απόγευμα για να περαστούν «τρία χέρια χρώμα» πάνω στα tags και να σβηστούν. Ο τοίχος καθαρίστηκε. Έβγαλα φωτογραφία και αργά το βράδυ έκανα την εκτύπωση έτσι ώστε να τη χρησιμοποιήσω ως τον πραγματικό καμβά πάνω στον οποίο το επόμενο πρωί θα ζωγράφιζα…

 

Όλα πήγαν κατ’ ευχήν και «έστησα» την τοιχογραφία μου με ένα πρόχειρο σκαρίφημα.

 

***

 

-Η κλασική αφίσα από τον Μάη του 1968.

Το θέμα που είχα επιλέξει ήταν η κλασική αφίσα με τον άνθρωπο που ενώ του έχουν κόψει το χέρι εκείνος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και για το ποιος βρίσκεται δίπλα του, συνεχίζει να γράφει στον τοίχο το δικό του ΟΧΙ, το δικό του ΝΟΝ και να το υπογραμμίζει με το αίμα του.
Αυτή την αφίσα τη μετέτρεψα από «όρθια» σε «πλάγια». Αντί να γράψω ΝΟΝ, άλλαξα το σύνθημα και έγραψα: DON’T WAR και πρόσθεσα κάτω στην υπογράμμιση τη φράση: TRY TO BE HAPPY… Επίσης αντί να παρουσιάσω τον πρωταγωνιστή προσηλωμένο σε αυτό που γράφει, τον έχω με το πρόσωπο γυρισμένο προς την πλευρά του δρόμου σαν να συνομιλεί με τους περαστικούς και κυρίως με τα νέα παιδιά που σπουδάζουν στο γειτονικό 4ο Γυμνάσιο της Αθήνας που βρίσκεται εκεί, στη γειτονιά του Αγίου Παύλου.

***

Το 1979, στην Καισαριανή, χρειάστηκε να ανέβω σε σκαλωσιά. Από κάτω και σε κάποια απόσταση ο πατέρας μου έβλεπε αν η εικόνα ήταν σωστά στημένη μιας και εγώ δούλευα όντας σε απόσταση αναπνοής από τον τοίχο.
Τώρα όλα ήταν πιο εύκολα μιας και ο τοίχος ήταν προσιτός και αρκούσε μια καλή σκάλα για να με βοηθήσει στο στήσιμο και στην ολοκλήρωση του έργου.

 

***

 

Όλα ξεκίνησαν το πρωί στις 9. Όλα τα υλικά ήταν προετοιμασμένα από τον κύριο Τζώρτζη και την τοπική αντιπροσωπεία της Βιομηχανίας Χρωμάτων Vechro, που κάθε χρόνο είναι χορηγός στο Φεστιβάλ «Το μικρό Παρίσι των Αθηνών». Ο κύριος Γιώργος, των Φούρνων Στεργίου, είχε αναλάβει να μας «μεθύσει» με τις μυρωδιές από τα τσουρέκια, τα αρτοσκευάσματα, τις τυρόπιτες και τα γλυκά που παρασκεύαζε. Είχε όμως την ευθύνη της φύλαξης των υλικών.
Έτσι όταν πήγα εκεί αξημέρωτα τα βρήκα όλα να με περιμένουν.

 

-Επιτέλους τελειώσαμε. Όλα πήγαν πολύ καλά.

 

Με κιμωλίες χάραξα το σκίτσο. Όταν διαπίστωσα πως όλα πήγαν καλά, ηρέμησα και άρχισα να βάζω τις πρώτες γραμμές. Το φως της μέρας ήρθε και έφερε και όλη την ομάδα των εθελοντών από «Το μικρό Παρίσι των Αθηνών».
Σε ρυθμούς – επικίνδυνα – χαλαρούς, προχωρήσαμε στην ολοκλήρωση της τοιχογραφίας ανάμεσα σε φωτογραφίες, συζητήσεις, selfies και βιντεάκια. Η Σοφιάννα, η Χριστίνα, η Τζωρτζίνα, η Κωνσταντίνα έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους.

Έτσι φθάσαμε αισίως το απόγευμα γύρω στις 5.30 να βάλω την υπογραφή μου στην τοιχογραφία και στη συνέχεια να δώσουμε ραντεβού για το 2019, στο «7ο Μικρό Παρίσι των Αθηνών» από τις 3 έως τις 13 Οκτωβρίου.

 

 

-Με σιγουριά και σταθερό χέρι. Δικαιολογίες για λάθη δεν υπάρχουν.

 

Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία αφού διαπίστωσα ότι όλη η ομάδα του Φεστιβάλ λειτουργεί με ρυθμούς ηλεκτρονικού υπολογιστή έτσι ώστε όλα να τα κάνει γρήγορα και σωστά. Και μόνο το γεγονός ότι μέσα στις 10 ημέρες του Φεστιβάλ πραγματοποιούνται περισσότερες από 40 εκδηλώσεις αυτό επιβεβαιώνει όσα είπα πιο πάνω.
Ξέροντας ότι το 2019 μας περιμένουν «Les Cabarets du monde» κλείνω με ένα τεράστιο ευχαριστώ προς όλες και όλους της ομάδας του Μικρού Παρισιού.

 

***

 

Οι φωτογραφίες ανήκουν στον ανιψιό μου, Δημήτρη Βασιλικό.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -