Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Όταν ήταν πέντε ετών παιδί, ένα μεταξένιο και ξανθό κοριτσάκι, έπεσε σ’ ένα πηγάδι. Ή μήπως ήταν κουνελότρυπα; Μάλλον ακολούθησε έναν άσπρο κούνελο κι αυτός γοητευμένος για να την ανταμείψει της ψιθύρισε ένα ένα τα μυστικά της τέχνης του ηθοποιού. Βγήκε από το λαγούμι έκπληκτη και ονειροπόλα, έχοντας λύσει τον κεφαλαιώδη γρίφο τού τι θα κάνει στη ζωή της. Της είχε αποκαλυφθεί το θέατρο.
Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα η Λένα Παπαληγούρα γίνεται στη σκηνή η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λούις Κάρολ. Γίνεται η Μπελίσα του Λόρκα, η Μαρί του Ιονέσκο και κάπως έτσι την ανακαλύπτει το θεατρόφιλο κοινό. Δεν της χαρίστηκε, το κατέκτησε. Η αιθέρια ολόλευκη ύπαρξη στην «Πλαστελίνη» του Βασίλι Σίγκαρεφ ήταν η μετουσίωση της αθωότητας. Μας μαγνήτισε. Ως άνθρωπος είναι ευγενής, εκλεπτυσμένη, με σωστή αγωγή, συνεπής, συνεπέστατη να πω καλύτερα.
Με λόγο επαγγελματικό και άψογους τρόπους. Σαν παιδί γλυκό, καλό, χαριτωμένο και ακαταμάχητο, ανυπομονεί, λαχταρά, ενθουσιάζεται και δεν παραχωρεί τίποτα στις αγκυλώσεις του δήθεν καθωσπρεπισμού. Ζει στα Εξάρχεια σε μια κατοικία βυθισμένη στην ιστορία. Τριγύρω της πορτοκαλιές που ανθίζουν και ευωδιάζουν την άνοιξη. Το τέλειο σκηνικό για τη μυθιστορηματική ωραιότητά της. Πρόσωπο σαν σπουδή ζωγράφου. Βλέμμα καταγάλανο, σπινθηροβόλο, στάζει τρυφερότητα. Άλλοτε μοιραία με σαγήνη αιλουροειδούς. Άλλοτε πλάσμα ρόδινο, καθάριο, σαν να ξέφυγε από εικονογράφηση παραμυθιού.
Όταν την πρωτοαντίκρισα στη σκηνή, σκέφτηκα πως κάπου είχα ξαναδεί τη μορφή της. Τελικά θυμήθηκα. Την είχα δει στο Λούβρο. Ήταν άγγελος σε πίνακα του Ντα Βίντσι. Ξεχωρίζοντας τώρα τις εκπληκτικές φωτογραφίες που της τράβηξε ο Αντώνης Ψαρράς, σκεφτόμουν ποιο πρόσωπο προσεγγίζει περισσότερο η ομορφιά της. Την αυθάδικη χάρη της Βίβιαν Λι ή τον απροσπέλαστο αισθησιασμό της Νικόλ Κίντμαν; Ίσως βρείτε εσείς την απάντηση. Ίσως πάλι μου πείτε ότι η Λένα είναι μοναδική. Τότε σίγουρα θα έχετε δίκιο.
Διαβάστε τη συνέντευξη που μου παραχώρησε.
Η φωτογράφιση είναι του Αντώνη Ψαρρά.
Μια τέλεια ομάδα
Το χειμώνα θα είμαι στο Εθνικό Θέατρο, στο «Γλυκό πουλί της νιότης» του Τενεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία ΄Εφης Θεοδώρου. Κάνουμε ήδη πρόβες. Είναι υπέροχο έργο και είμαστε τέλεια ομάδα. Το ρόλο μου (Χέβενλι) τον βρίσκω πολύ γοητευτικό αλλά και πολύ δύσκολο. Κάθε μέρα ανακαλύπτουμε πόσο σπουδαίος συγγραφέας είναι ο Τενεσί Ουίλιαμς. Μετά θα είμαι στην “Τριλογία του παραθερισμού” του Κάρλο Γκολντόνι σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Τον Νοέμβριο θα βγει στους κινηματογράφους η ταινία του Παναγιώτη Κράββα “Ο θάνατος που ονειρεύτηκα”, στην οποία συμπρωταγωνιστώ. Ανυπομονώ για όλα. Θα ήθελα πολύ να κάνω κι άλλο κινηματογράφο. Η έβδoμη τέχνη με γοητεύει πάρα πολύ.
Μια αστεία σύμπτωση
Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά η καταγωγή μου είναι απ’ την Κόρινθο και την Κέρκυρα. Μεγάλωσα σε μια ήσυχη γειτονιά με αρκετό πράσινο. ΄Ημουν αρκετά κοινωνική, τελικά όμως πολύ εσωστρεφής. Περίεργος συνδυασμός! ΄Ετσι όμως είμαι μέχρι και σήμερα. Στα 5 μου είχα ένα σοβαρό ατύχημα. Σαν άλλη «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» έπεσα σε ένα πηγάδι. Πιστεύω ότι η πτώση αυτή με σημάδεψε πολύ. Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν μ’ έκανε να μη φοβάμαι τις πτώσεις ή να τις φοβάμαι τόσο πολύ που να μην αντέχω να το παραδεχτώ. Δεκαοκτώ χρόνια μετά έπαιξα την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» στο θέατρο. Αστεία σύμπτωση!
Το θέατρο σταματάει το χρόνο
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω μπαλαρίνα (!), δασκάλα και μετά ηθοποιός. Είδα πολύ μικρή μια παράσταση και με γοήτευσε αφάνταστα. Δεν ξέρω τι με μάγεψε τόσο. Μάλλον η ικανότητα του θεάτρου να νικάει, να “κοροϊδεύει”, να σταματάει το χρόνο. Επίσης ήθελα να γυρίσω τον κόσμο. Ακόμα το θέλω πάρα πολύ. Πιο πολύ απ’ όλα όμως επιθυμούσα να γίνω μαμά. Και το θέλω και τώρα.
Στόχος και διάθεση
Όσο πιο πολύ ακούμε την εσωτερική μας φωνή, όσο πιο πολύ προσπαθούμε να ‘χουμε μια ψυχική ισορροπία, όσο πιο πολύ επικοινωνούμε με το μέσα μας, όσο πιο ελεύθεροι είμαστε, νομίζω ότι τόσο γνωρίζουμε τι πραγματικά θέλουμε και έτσι μπορούμε να το διεκδικούμε. Αν έχεις στόχο και διάθεση για δουλειά θέλω να πιστεύω ότι κάνεις τα πράγματα να συμβαίνουν. Βέβαια έχει πολύ κόπο όλο αυτό.
Ο εγωισμός μας μάς φθείρει
Δεν ξέρω καν τι είναι ταλέντο. Φαντάζομαι ότι είναι το πάθος, η πίστη και η αγάπη σου γι’ αυτή τη δουλειά. Άρα αν τα χάσεις αυτά, αν χάσεις το ενδιαφέρον σου, τη διάθεσή σου να μαθαίνεις και να δοκιμάζεις, αν ξεχάσεις γιατί αποφάσισες να προσπαθήσεις να κάνεις θέατρο φθείρεσαι. Ο ίδιος μας ο εαυτός μας μάς φθείρει, νομίζω. Ο εγωισμός μας, οι φιλοδοξίες μας, οι λάθος επιλογές, οι ατυχίες.
Προσπάθεια
Η κοινή γνώμη αλλά κυρίως οι άνθρωποι της δουλειάς θα ‘θελα να πιστεύουν ότι είμαι καλό παιδί και ότι προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ. Αληθινά προσπαθώ και για τα δύο.
Ωραίες συνεργασίες
Ονειρεύομαι ωραίες συνεργασίες με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω και συναντήσεις με κείμενα και ρόλους που θα με πάνε πιο μπροστά σαν ηθοποιό αλλά κυρίως σαν άνθρωπο.
Σαν να πέφτω στη θάλασσα
Λίγο πριν βγω στη σκηνή κάνω το σταυρό μου και παίρνω και μια βαθιά ανάσα. Λίγο σαν να πέφτω στη θάλασσα.
Ήρωες
Υπάρχουν πολλοί ήρωες στη ζωή μου. Δεν γνωρίζω αν είναι ήρωες ακριβώς, πάντως είναι σίγουρα πηγές έμπνευσης. Καθηγητές μου απ’ τη σχολή, δάσκαλοι απ’ το σχολείο, φίλοι, συνεργάτες, οι γονείς μου, οι έρωτές μου, κείμενα που αγαπώ, ταινίες, λογοτέχνες, μουσικοί, ζωγράφοι, άνθρωποι που έζησαν ή ζουν αλλού αλλά τους γνώρισα μέσα απ’ τις βιογραφίες και το έργο τους. Άνθρωποι που με τη σκέψη τους και την πορεία τους μας κάνουν να ελπίζουμε και να θέλουμε να προσπαθούμε. Όλους αυτούς τους θαυμάζω και τους ευχαριστώ.
Αφοσίωση και αγάπη
Είναι δύσκολο να είσαι -να προσπαθείς δηλαδή να είσαι- ηθοποιός. Το ‘ξερα όμως απ’ την αρχή αυτό. Είναι δύσκολο αλλά είναι και μοναδικό και θέλει για μένα πίστη, συνέπεια, αφοσίωση, πάθος, αγάπη, επιλογές, σκληρή δουλειά, υπομονή, διαρκή αναζήτηση, θέληση να εξελίσσεσαι, επιθυμία να παραμένεις αθώος και ελεύθερος, διάθεση για ομαδική δουλειά και ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό σου και με τους άλλους και φυσικά… γερό στομάχι. Πέρα απ’ την πλάκα τώρα δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν να τα ‘χει κανείς όλα αυτά αλλά είναι ωραίο να ελπίζεις, να προσπαθείς και να έχεις κίνητρο, να θέλεις δηλαδή διαρκώς να βελτιώνεσαι… Μακάρι κάποια στιγμή να καταφέρω να έχω τα μισά από όσα είπα παραπάνω.
Ανθισμένες πορτοκαλιές
Αριστούργημα νομίζω πως είναι από ένα λογοτεχνικό βιβλίο μέχρι μια μικρή αληθινή στιγμή σε μια πρόβα. Αριστούργημα είναι ο «Ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι. Είναι όμως και κάτι ανθισμένες πορτοκαλιές στη μέση των Εξαρχείων.
Τι με θυμώνει
Η έλλειψη σεβασμού, η αδικία, το ψέμα, η αγένεια, η αχαριστία, η υποκρισία είναι πράγματα που με κάνουν και θυμώνω.
Στην πρόβα με κέφι
Πώς είναι μια συνηθισμένη μέρα μου; Διαβάζω πολύ, ακούω μουσική, πηγαίνω στην πρόβα (συνήθως με κέφι), βλέπω τους ανθρώπους που αγαπώ. Μ’ αρέσουν οι βόλτες, η καλή παρέα, τα ταβερνάκια, η ησυχία. Φοβάμαι τη μοναξιά.
Mου λείπει η Ρωξάνη
Είχα έναν πολύ αγαπημένο σκύλο, τη Ρωξάνη. Πέθανε πέρσι. Μου λείπει πολύ.
* Το cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τις φωτογραφίες.
