Πάνω: H Τόνυ
Από τη φίλη του cat is art, Νάντια Τ., λάβαμε αυτή την ευγενική επιστολή, στην οποία μας αφηγείται με πολλή τρυφερότητα και γλυκύτητα μια συγκινητική ιστορία ζώων. Την ευχαριστούμε πολύ!
“Έχω και εγώ μία γάτα, την Τόνυ, και ζούμε μαζί κοντά στα τρία χρόνια τώρα. Η Τόνυ είναι παιδί της γάτας της μητέρας μου, και εγώ ήμουν αυτή που την κράτησε πρώτη φορά στα χέρια της, μικροσκοπική και σχεδόν εύθραυστη, όταν τα αυτάκια της ήταν ακόμη απλά δυο εγκοπές στο κεφαλάκι της.
Η μαμά της λοιπόν, η Νάλλα ήρθε σε μας με έναν τελείως απροσδόκητο τρόπο πριν από περίπου 5 χρόνια. Ένα μεσημέρι φθινοπώρου η γειτόνισσά μας χτύπησε το κουδούνι και μας είπε πως ακούγονται νιαουρίσματα από τους κάδους των σκουπιδιών.
Εμείς προφανώς ήμασταν γνωστοί ως οι τρελοί της γειτονιάς και όπου βρίσκαμε βασανισμένο πλάσμα, το κάναμε οικογένειά μας.
Πέντε γάτες μέσα σε μία κλειστή πλαστική σακούλα, όλες νεογέννητες, σίγουρα κάτω του 24ώρου. Μεγάλη ιδέα δεν είχαμε από φροντίδα γάτας αλλά φυσικά τις πήραμε μαζί μας, τις βάλαμε σε ένα καλαθάκι και βαλθήκαμε να προσπαθούμε να τις ταΐσουμε με γάλα σκόνη και συγχρόνως να τις προστατεύσουμε από την Μπέτυ, την αδέσποτη σκυλίτσα που έμενε μαζί μας. Η ιστορία μέχρι τώρα δεν έχει και τεράστιο ενδιαφέρον μιας και κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί λίγο πολύ σε όλους μας.
Το ενδιαφέρον κομμάτι ξεκινά όταν η Μπέτυ μπήκε στο καλάθι και ζέστανε τις μικρές μπαλίτσες. Έμεινε εκεί τρεις συνεχόμενες μέρες και δεν σηκώθηκε ούτε για την ανάγκη της. Ήταν ο λόγος που αυτά τα πλάσματα ζήσανε. Χωρίς τη ζεστασιά του δικού της κορμιού τα γατομωρά δεν θα είχαν επιβιώσει και εμείς τώρα δεν θα ήμασταν ευτυχισμένοι συγκάτοικοι με τα καταπληκτικά αυτά αιλουροειδή.
Ανυπομονώ να διαβάσω καινούργια άρθρα στα πολύ όμορφο site σας.
Ευχαριστώ,
Νάντια Τ.“
