Οι δύο «Έντα Γκάμπλερ» της Ζωής Χατζηαντωνίου

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Η «Έντα Γκάμπλερ» ανήκει εσαεί στα αριστουργηματικότερα θεατρικά έργα, στα πιο ακαταμάχητα. Γεγονός που της προσδίδει και τη δύναμη και το βάθος της.
Οι διαδοχικές γενιές των καλλιτεχνών εξακολουθούν να ανεβάζουν το έργο και οι γενιές των θεατών να το παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον. Κάθε φορά που παρουσιάζεται οι δημιουργοί αλλά και το κοινό ανακαλύπτουν και κάτι άλλο. Το έργο εξάλλου θίγει αιώνια προβλήματα: τον έρωτα, τη ζήλια, τη φιλοδοξία, τη ματαιοδοξία, την επιθυμία, τη δειλία και το θάρρος.
Είναι ένα έργο στο οποίο ο καθένας μπορεί να κάνει την προσωπική του διαδρομή. Και μόλις περάσουν τα πρώτα λεπτά αρχίζει να νιώθει το σαλόνι της βίλας Φαλκ σαν το σπίτι του.

Η ψυχανάλυση

Ο Φρόιντ είχε πει ότι οι ποιητές ανακάλυψαν το ασυνείδητο πριν η ψυχανάλυση γίνει όργανο συστηματικής έρευνας. Ο σοφός ψυχαναλυτής έρχεται να παραδεχτεί πως συγγραφείς όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Σαίξπηρ, ο Ίψεν και ο Γκαίτε ήρθαν πριν από αυτόν να πραγματευτούν τον άνθρωπο και τα πάθη του μέσα από τα έργα τους.

Η νεύρωση της Έντα Γκάμπλερ, η ανάγκη της να χειραγωγεί και να εξουσιάζει τους γύρω της, ο ευνουχισμός της θηλυκής φύσης της, η συναισθηματική της αναπηρία, θα γίνουν αντικείμενο επισταμένης μελέτης.

Το έργο

Η “Έντα Γκάμπλερ” είναι θεατρικό έργο του Νορβηγού συγγραφέα Ερρίκου Ίψεν. Ο συγγραφέας ήταν παρών στην παγκόσμια πρεμιέρα, η οποία έλαβε χώρα στις 31 Ιανουαρίου 1891 στο Residenztheater του Μονάχου. Αναγνωρίζεται ως ένα κλασικό έργο του ρεαλισμού, του θεάτρου του δέκατου ένατου αιώνα και της παγκόσμιας δραματουργίας. Ο χαρακτήρας του τίτλου, η Έντα, θεωρείται ένας από τους πιο σπουδαίους δραματικούς ρόλους στο θέατρο.

Εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1890 στην Κοπεγχάγη και έχει χαρακτηριστεί το πιο αντιπροσωπευτικό, ίσως, δείγμα νατουραλισμού στην ιψενική τέχνη. Είναι έργο με αυστηρά ελεγχόμενη δομή, όπου η κάθε πράξη, πάντα μικρότερη απ’ την προηγούμενη, υπηρετεί την κλιμάκωση προς μιαν αναπόφευκτη καταστροφή. Στο κέντρο της δράσης η ηρωίδα ακτινοβολεί με τη λάμψη της απείθαρχης αυταπάτης και την ολέθρια δύναμη του διαρκώς αναβαλλόμενου μυστικού.

Η σκηνοθέτις

Στην πιο πρόσφατη εκδοχή της στην αθηναϊκή σκηνή είδαμε την “Έντα Γκάμπλερ” ανεβασμένη από τη χορογράφο και σκηνοθέτιδα Ζωή Χατζηαντωνίου. Η σημαντική καλλιτέχνιδα εισέβαλε στον πολυπρισματικό κόσμο της πασίγνωστης ηρωίδας του Ίψεν, με την παράσταση που σκηνοθέτησε στο Bios. Μια ομολογουμένως πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση.

Η Ζωή Χατζηαντωνίου σπούδασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, στο Movement Research και το Dance Space Center στη Νέα Υόρκη.
Ως χορογράφος έχει συνεργαστεί με πολλές θεατρικές ομάδες, σκηνοθέτες και θεατρικούς οργανισμούς στην Ελλάδα, καθώς και με τη Νεανική Θεατρική Ομάδα του Βερολινέζικου Θεάτρου “Schaubühne”. Δουλειές της έχουν παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων, στο Άμστερνταμ και τη Σόφια, τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, την Κίνα και το Φεστιβάλ Αθηνών.

Οι δύο όψεις της ηρωίδας

Για τις ανάγκες της παράστασής της ανέπτυξε δύο εκδοχές της Έντα, σύμφωνα με σκηνικές οδηγίες του ίδιου του Ίψεν, τις οποίες συναντάμε προς το τέλος του έργου.
Όταν η Έντα μιμούμενη τη φωνή του Τέσμαν εκστομίζει τις τελευταίες σαρκαστικές της φράσεις πριν αποσυρθεί και οριστικά αποκοπεί από το σύστημα της Βίλας Φαλκ.
Η Έντα διασπάται σε φωνή – κεφάλι και σώμα – κίνηση. Στην παράσταση η Έντα Γκάμπλερ είναι περισσότερο μια απουσία που φέρει μια φωνή, τη φωνή της. Έτσι μετατρέπεται σε παρατηρητή και υποχείριο του εαυτού της και της φαντασίας της.

Σώμα και φωνή

Το σώμα και η φωνή συνυπάρχουν στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης ως αρχέγονοι φορείς της ιστορίας του κόσμου.
Να λάβουμε υπόψη ότι η Έντα από Γκάμπλερ γίνεται Τέσμαν και ο μόνος που την αποκαλεί Γκάμπλερ πια είναι ο Λέβμποργκ, ο παλιός της έρωτας.
Το εγώ και το υπερεγώ της Έντα έρχονται σε σύγκρουση. Στην παράσταση γινόμαστε μάρτυρες του εσωτερικού κόσμου της ηρωίδας, αντικρίζουμε τις κρίσεις, τα πάθη, τις αδυναμίες της. Ένας μυστικός κόσμος, γεμάτος από σχεδιασμούς, προθέσεις, παιχνίδια εξουσίας και μεθόδους επιβολής. Ένας λανθάνων ερωτισμός, που δεν διοχετεύεται ποτέ, την καταπιέζει ακόμα περισσότερο και την οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές.
Γύρω της δημιουργείται μια ισχυρή οργάνωση εξαρτητικών και εξουσιαστικών σχέσεων, μια ασφυκτική κατάσταση που πνίγει τους ίδιους που τη δημιουργούν και οδηγεί την Έντα φανερά και με μαθηματική ακρίβεια στην τελειωτική πράξη.

Το μυαλό της

Όλα γίνονται μέσα από τα μάτια και την οπτική της. Στην παράσταση της Ζωής Χατζηαντωνίου έχουμε την αίσθηση ότι εισχωρούμε στο μυαλό της. Απομακρυνόμαστε από τον φαινομενικό ρεαλισμό του έργου και βουτάμε βαθιά στα θαλασσινά σπήλαια του Ίψεν. Χρειάζεται να καταδυθείς. Να κάνεις ανασκαφή, όπως έκανε και η σκηνοθέτις, για να ανασύρει από τις αυστηρές προσωπογραφίες, όπως αυτή του Ντέιβιντ Μπάουι με στρατιωτική στολή που κοσμεί το σκηνικό, τις πάλλουσες ψυχές. Για να δούμε την Έντα αντιμέτωπη τόσο με όλους τους άλλους, όσο και με τον ίδιο τον εαυτό της.
Σε μια κοινωνία που ζει μέσα στο συμβατικό ψεύδος, ο θεσμός της οικογένειας κλονίζεται κυρίως εξαιτίας στην ασυνεννοησία των ανθρώπων. Η Έντα, κόρη στρατηγού, που διάγει έναν ασφυκτικό έγγαμο βίο, συναντάει και πάλι τον παλιό και μόνο γνήσιο έρωτά της. Η αναμέτρησή της με τις αναμνήσεις αλλά και τις προοπτικές για το μέλλον, την οδηγούν σε πλήρες αδιέξοδο, από το οποίο βγαίνει με τον οδυνηρό τρόπο που επιλέγουν οι απελπισμένοι.

Η υπόθεση

Η Έντα, η κόρη ενός αριστοκρατικού και αινιγματικού στρατηγού, μόλις επέστρεψε στη βίλα της στη Χριστιανία (σήμερα Όσλο) από ένα μακρύ ταξίδι του μέλιτος. Τη βίλα έχουν όμορφα φτιάξει για χάρη του ζευγαριού η θεία Γιούλια και ο οικογενειακός φίλος, Διαμεσολαβητής Μπρακ. Ο σύζυγός της είναι ο Γέργκεν Τέσμαν, ένας νέος, επίδοξος και αξιόπιστος (αλλά όχι λαμπρός) ακαδημαϊκός που συνέχιζε την έρευνά του κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος. Είναι σαφές κατά τη διάρκεια του έργου ότι ποτέ δεν τον αγάπησε, αλλά τον παντρεύτηκε επειδή σκέφτεται ότι τα χρόνια της νιότης της έχουν τελειώσει. Υπονοείται επίσης ότι είναι έγκυος.
Η επανεμφάνιση του ακαδημαϊκού αντιπάλου του Γέργκεν, Άιλερτ Λέβμποργκ, ταράσσει τη ζωή τους. Ο Άιλερτ, ένας συγγραφέας, είναι επίσης ένας πρώην αλκοολικός που δεν είχε αξιοποιήσει το μεγάλο του ταλέντο. Χάρη σε μια σχέση με μία παλιά συμμαθήτρια της Έντα, την Τέα Έλβστεντ (η οποία έχει εγκαταλείψει τον σύζυγό της γι’ αυτόν), ο Άιλερτ παρουσιάζει σημάδια αποκατάστασης και μόλις δημοσίευσε ένα σημαντικό βιβλίο στο ίδιο αντικείμενο με τον Γέργκεν. Όταν οι Έντα και Άιλερτ μιλάνε ιδιαιτέρως, γίνεται φανερό ότι υπήρξαν ερωτευμένοι.

Η κρίσιμη επιτυχία του πρόσφατα δημοσιευμένου έργου του καθιστά τον Άιλερτ απειλή για τον Γέργκεν, καθώς ο Άιλερτ είναι τώρα ανταγωνιστής για τη θέση καθηγητή του πανεπιστημίου που ο Γέργκεν υπολόγιζε να καταλάβει. Ο Γέργκεν και ο Έντα είναι υπερβολικά εκτεθειμένοι και ο Γιέργκεν λέει στον Έντα ότι δεν θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει την πολυτελή ζωή που προσδοκούσε. Κατά τη συνάντηση με τον Άιλερτ όμως, το ζευγάρι ανακαλύπτει ότι αυτός δεν έχει καμία πρόθεση να ανταγωνιστεί για τη θέση του καθηγητή, αλλά εργάζεται σε αυτό που θεωρεί αριστούργημά του, τη συνέχεια του πρόσφατα δημοσιευμένου έργου του.

Προφανώς, ζηλεύοντας την επιρροή της Τέα πάνω στον Άιλερτ, η Έντα ελπίζει να τους χωρίσει. Παρά το πρόβλημά του με το αλκοόλ, ενθαρρύνει τον Άιλερτ να συνοδεύσει τον Γέργκεν και τον Μπρακ, σε ένα πάρτι. Ο Γέργκεν επιστρέφει στο σπίτι από το πάρτι και αποκαλύπτει ότι βρήκε το πλήρες χειρόγραφο (το μοναδικό αντίγραφο) του μεγάλου έργου του Άιλερτ, το οποίο ο τελευταίος έχασε ενώ ήταν μεθυσμένος. Ο Γέργκεν φεύγει για το σπίτι της θείας του, καθώς ειδοποιείται πως η άλλη του θεία πρόκειται να πεθάνει, αφήνοντας το χειρόγραφο στην Έντα. Όταν ο Άιλερτ βλέπει στη συνέχεια την Έντα και την Τέα, τους λέει ότι σκόπιμα κατέστρεψε το χειρόγραφο.

Η Τέα νιώθει ταπεινωμένη και έτσι αποκαλύπτεται ότι το έργο ήταν εξίσου και δικό της και όχι μόνο του Άιλερτ. Η Έντα δεν λέει τίποτα για να διαψεύσει τον Άιλερτ ή να καθησυχάσει την Τέα. Όταν η Τέα φεύγει από τη σκηνή, η Έντα ενθαρρύνει τον Άιλερτ να αυτοκτονήσει, δίνοντάς του ένα πιστόλι που ανήκε στον πατέρα της. Στη συνέχεια καίει το χειρόγραφο και λέει στον Γέργκεν ότι το κατέστρεψε για να εξασφαλίσει το μέλλον τους.

Όταν έρχεται η είδηση ότι ο Άιλερτ έχει πράγματι αυτοκτονήσει, ο Γέργκεν και η Τέα αποφασίζουν να προσπαθήσουν να ξαναγράψουν το βιβλίο του από τις σημειώσεις του Άιλερτ, τις οποίες κράτησε η Τέα. Η Έντα συγκλονίζεται όταν μαθαίνει από τον Μπρακ ότι η αυτοκτονία -όπως πίστευε- του Άιλερτ, σε ένα πορνείο, έγινε άχαρα και πιθανόν τυχαία. Αυτός το γελοίο και άθλιο τέλος έρχεται σε αντίθεση με τον όμορφο θάνατο που η Έντα είχε φανταστεί γι’ αυτόν. Ακόμη χειρότερα, ο Μπρακ γνωρίζει την προέλευση του πιστολιού. Λέει στην Έντα ότι, αν αποκαλύψει αυτό που ξέρει, πιθανότατα θα ακολουθήσει σκάνδαλο γύρω από το όνομά της. Η Έντα συνειδητοποιεί τότε πως ο Μπρακ τοποθετείται σε θέση εξουσίας απέναντί της. Αφήνοντας τους άλλους, πηγαίνει στο δωμάτιό της και αυτοπυροβολείται στον κρόταφο.

Διαχρονικό σχόλιο

Το έργο σφύζει από αντιφάσεις και αντιθέσεις. Για πρώτη φορά γίνεται λόγος σε έργο του Ίψεν για «τρίγωνο». Η δομή του λειτουργεί αυτοτελώς τόσο ως βαθιά τομή στην καρδιά του γυναικείου σκότους όσο και ως διαχρονικό σχόλιο πάνω στην ισχύ και στους ρόλους των φύλων.

Στην ανάλυση του Τζόζεφ Γουντ Κρατς, η Έντα είναι ένας από τους πρώτους πλήρως νευρωτικούς γυναικείους πρωταγωνιστές της λογοτεχνίας. Σύμφωνα με τον Κρατς η Έντα δεν είναι ούτε λογική, ούτε τρελή με την παλιά έννοια του να είναι τυχαία και ανυπόληπτη. Οι στόχοι και τα κίνητρά της έχουν μια μυστική, προσωπική λογική από μόνα τους. Παίρνει αυτό που θέλει, αλλά αυτό που θέλει δεν είναι κάτι που οι φυσιολογικοί άνθρωποι θα παραδέχονταν (τουλάχιστον όχι δημοσίως) ότι τους είναι επιθυμητό. Ένα από τα σημαντικά πράγματα που συνεπάγεται ένας τέτοιος χαρακτήρας, είναι η υπόθεση ότι υπάρχει ένας μυστικός, ενίοτε ασυνείδητος, κόσμος των στόχων και των μεθόδων, ίσως ένα μυστικό σύστημα αξιών που συχνά είναι πολύ πιο σημαντικό από το ορθολογικό και το κοινώς αποδεκτό σύστημα.

Σχετικά με τον τίτλο

Η Έντα, μετά τον γάμο της με τον Γέργκεν, ονομάζεται Έντα Τέσμαν και Γκάμπλερ είναι το πατρικό της όνομα. Σχετικά με τον τίτλο, ο Ίψεν έγραψε: «Η πρόθεσή μου να δώσω αυτό το όνομα ήταν να δείξω ότι η Έντα ως προσωπικότητα πρέπει να θεωρείται περισσότερο κόρη του πατέρα της από όσο σύζυγος του συζύγου της».

Όλα στη ζωή της Έντα θα μπορούσαν να εξελιχθούν φυσιολογικά έως πληκτικά, αλλά το παρελθόν εισβάλλει με την επίσκεψη της κυρίας Έλβστεντ και την απρόσμενη επιστροφή του άσπονδου φίλου και πιο επικίνδυνου εχθρού του Γέργκεν, ονόματι Άιλερτ Λέβμποργκ.

Οι χαρακτήρες

• Έντα Τέσμαν (Γκάμπλερ) – Η κόρη του Στρατηγού Γκάμπλερ, όμορφη και περήφανη, πλήττοντας αφόρητα, θέλει να επηρεάσει την ανθρώπινη μοίρα για πρώτη φορά.
• Γέργκεν Τέσμαν – Ο σύζυγος της Έντα, ένας ακαδημαϊκός που ενδιαφέρεται τόσο για την έρευνα και τα ταξίδια όσο και για τη σύζυγό του. Ένας συμπαθητικός και συμπονετικός όσο και βαρετός άνθρωπος.
• Γιούλια Τέσμαν – Η τρυφερή θεία του Γέργκεν που τον μεγάλωσε από μωρό. Σε ένα προσχέδιο του έργου, ο Ίψεν την ονόμασε Mariane Rising, σαφώς εμπνευσμένος από τη θεία του (μικρότερη ετεροθαλής αδελφή του πατέρα του) και τη μητέρα Mariane Paus που μεγάλωσε (με τον πατέρα του Ίψεν) στην αρχοντική φάρμα Rising κοντά στο Σίεν. Παρά το γεγονός ότι αργότερα μετονομάστηκε σε Γιούλια Τέσμαν, οι μελετητές πιστεύουν ότι ο χαρακτήρας διαμορφώθηκε σύμφωνα με την Mariane Paus.
• Τέα Έλβστεντ – Μία νεότερη συμμαθήτρια της Έντα και παλιά γνωστή του Γέργκεν. Νευρική και συνεσταλμένη, η γλυκιά Τέα είναι παγιδευμένη σε έναν δυστυχισμένο γάμο.
• Δικαστής ή Διαμεσολαβητής Μπρακ – Ένας αδίστακτος οικογενειακός φίλος, πολύ καλά δικτυωμένος.
• Άιλερτ Λέβμποργκ – Πρώην συνάδελφος του Γέργκεν, που τώρα τον ανταγωνίζεται για να πάρει δόξα και μία θέση διδασκαλίας. Παλαιότερα είχε δεσμό με την Έντα.
• Μπέρτα – Μία υπηρέτρια των Τέσμαν.

Οι συντελεστές

Το σκηνικό και η ενδυματολογική προσέγγιση της παράστασης, που υπογράφονται από την πολυσύνθετη Μαρία Πανουργιά, αποδίδονται με έναν συμβολικό τρόπο. Η υποκρισία της κοινωνίας στα τέλη του 19ου αιώνα συνομιλεί καλλιτεχνικά με την πραγματικότητα της σύγχρονης εποχής.

Η μουσική της παράστασης είναι του Μιχάλη Παρασκάκη και τους φωτισμούς έχει επιμεληθεί η Ελίζα Αλεξανδροπούλου.

Η διασκευή είναι βασισμένη στην κλασική και καίρια μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα.

Ο σχεδιασμός ήχου είναι του Κώστα Μπώκου. Καθήκοντα βοηθού σκηνοθέτη ανέλαβε η Αλεξάνδρα Ντεληθέου και βοηθού στην επεξεργασία του κειμένου ο Δημήτρης Πασσάς.

Στην παράσταση της “Έντα Γκάμπλερ” το κοινό έχει την ευκαιρία να απολαύσει μια εξαίρετη διανομή σπουδαίων πρωταγωνιστών. Τον απαιτητικό ρόλο του τίτλου ερμηνεύουν παράλληλα η Γεωργιάννα Νταλάρα και η Ελίνα Ρίζου, που αποτελούν ένα πολύ εκρηκτικό δίδυμο. Δύο σπάνια πλάσματα, που ελπίζω πως στο μέλλον θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθούμε συχνά στο θέατρό μας.
Η Γεωργιάνα Νταλάρα παίζει μοναδικά με τη σωματικότητα και την εκφραστικότητα. Η Ελίνα Ρίζου αναλαμβάνει με δεινότητα τη φωνή και το λόγο. Και οι δύο μάς συναρπάζουν.
Μαζί τους, ηθοποιοί που έχουν διαγράψει μέχρι τώρα αξιόλογη πορεία, είτε μικρότερη είτε μεγαλύτερη.
Η θαυμάσια Αρετή Σεϊνταρίδου, ήδη έτοιμη για ακόμα σημαντικότερους ρόλους, ερμήνευσε με γλαφυρότητα και άνεση την ερωτευμένη και συμπαθέστατη Τέα.
Ο αξιόλογος Γιάννης Κλίνης έπαιξε με εκφραστική ακρίβεια και υποκριτική αυτοπεποίθηση τον Γέργκεν Τέσμαν.
Ο Φιντέλ Ταλαμπούκας, που πέρσι δοκιμάστηκε με επιτυχία ως δικαστής Μπρακ στην “Έντα Γκάμπλερ” που σκηνοθέτησε η Άντζελα Μπρούσκου, φέτος υποδύθηκε εύστοχα και εντυπωσιακά τον Άιλερτ Λέβμποργκ.

Στο ρόλο του Διαμεσολαβητή Μπρακ ένας ηθοποιός με αναμφισβήτητο κύρος, ο Γιώργος Βαλαής.
Τη δεσποινίδα Τέσμαν και την Μπέρτα σε ένα ρόλο έπαιξε με την απαιτούμενη θεατρική σοφία η έξοχη Ρίτα Λυτού.

Η Ζωή Χατζηαντωνίου επεξεργάστηκε και έστησε με οξυδέρκεια μια “Έντα Γκάμπλερ” με σπιρτάδα, σαρκασμό, πολλή κίνηση, έντονους ρυθμούς. Μια παράσταση ελκυστική και κυρίως μια παράσταση με άποψη.

«Η ζωή δεν είναι τραγική, η ζωή είναι γελοία.
Κι αυτό δεν αντέχεται» – Ερρίκος Ίψεν

Σημείωμα της παράστασης

Όποιοι έρχονται στη Βίλα Φαλκ δεν ξαναφεύγουν ποτέ. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε μια εν δυνάμει πραγματικότητα και στην πραγματική δυνατότητα, ανίκανοι να διαχειριστούν τη ζωή και το μέλλον, επιλέγουν να διαχειριστούν τη ζωή κάποιου άλλου. Είναι χαμένοι, εξαρτημένοι κι απελπισμένα μόνοι, είναι ξεστρατισμένα νήπια που βγάζουν άναρθρες κραυγές και την επόμενη στιγμή, απολύτως στερημένοι από οποιαδήποτε δυνατότητα, βυθίζονται στην πιο ιερή βουβαμάρα. Είναι ενήλικες.

Στην πιο βαθιά απελπισία, περιγράφει ποιητικά ο Κίρκεγκωρ, η ψυχή αναδιπλώνεται, ο εαυτός διασπάται, κλείνεται σε ένα «κλειστό δωμάτιο», κι από εκεί περίκλειστος οδηγεί τη φαινομενική παρουσία του ανθρώπου, του οποίου η ψυχή ασθενεί από απελπισία. Ο απελπισμένος είναι περισσότερο μια αφαίρεση, μια απουσία μέσα σ’ ένα κέλυφος ανθρώπινων συμπεριφορών και στερεοτυπικής κανονικότητας.

Ο Καμύ επιμένει ότι η αυτοκτονία προετοιμάζεται μέσα στη σιωπή, ως το μεγαλύτερο έργο τέχνης. Κάποιοι την περιγράφουν ως την απόρροια της αποκοπής από το «γενικό». Η Έντα, πάντως, κλειδωμένη στο «κλειστό δωμάτιο» του εαυτού της, είναι ταυτόχρονα παίκτης και πιόνι. Είναι ανίκητη παίκτρια εναντίον της. Και αυτό είναι το παράδοξο μέσα στο οποίο ζει.

Η Έντα έχει πλέον διασπαστεί στη φυσική παρουσία που σιωπά και στη φωνή που παραμένει κλεισμένη στο «πίσω δωμάτιο», στον μοναδικό χώρο που της αναλογεί.
Αδειάζει προοδευτικά τον εαυτό της, ξεφορτώνεται ό,τι την προσδιορίζει, το όνομα, τα πιστόλια του πατέρα της, το πιάνο, εντέλει την ίδια.

Όταν όλα έχουν επιτελεστεί και οι φαντασμαγορίες του μυαλού της έχουν αδειάσει, την αποκαλυπτική στιγμή που αντιλαμβάνεται ότι η τραγικότητα μόνο μέσα στο μυαλό της υπάρχει κι ότι η «αληθινή πραγματικότητα» μόνο με χυδαιότητα και γελοιότητα προικίζει τους ανθρώπους, τότε δεν αντέχει.

• Παράταση παραστάσεων έως τις 12 Ιουνίου 2019

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία: Ζωή Χατζηαντωνίου
Μετάφραση: Διασκευή βασισμένη στη μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Πανουργιά
Μουσική: Μιχάλης Παρασκάκης
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Σχεδιασμός ήχου: Κώστας Μπώκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξάνδρα Ντεληθέου
Βοηθός στην επεξεργασία κειμένου: Δημήτρης Πασσάς
Εκτέλεση παραγωγής: Quadrat
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πουλής
Επιμέλεια προγράμματος: Δημήτρης Κάβουρας

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:

Έντα, σύζυγος του Γέργκεν Τέσμαν και κόρη του στρατηγού Γκάμπλερ:
Γεωργιάννα Νταλάρα, Ελίνα Ρίζου

Γέργκεν Τέσμαν, πανεπιστημιακός υπότροφος στην Ιστορία του πολιτισμού:
Γιάννης Κλίνης

Δεσποινίς Τέσμαν, θεία του Γέργκεν:
Ρίτα Λυτού

Τέα Έλβστεντ:
Αρετή Σεϊνταρίδου

Διαμεσολαβητής Μπρακ:
Γιώργος Βαλαής

Άιλερτ Λέβμποργκ:
Φιντέλ Ταλαμπούκας

Η παράσταση Έντα Γκάμπλερ επιχορηγείται από το ΥΠ.ΠΟ. και συγχρηματοδοτείται από το Δη. Πε. Θε. Κοζάνης.

Πληροφορίες

Bios main
Πειραιώς 84 Αθήνα, Κεραμεικός 10435, τηλ. 210 3425335

Πρεμιέρα: Δευτέρα 13 Μαΐου 2019

Παραστάσεις: Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη έως τις 12 Ιουνίου
(Οι παραστάσεις στις 3, 4 και 5 Ιουνίου δε θα πραγματοποιηθούν)

Ώρα έναρξης: 21.15

Διάρκεια: 120’

Τιμή Εισιτηρίου: 14 ευρώ κανονικό και 8 ευρώ φοιτητικό /ανέργων / ΑΜΕΑ / άνω των 65

Προπώληση:

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ:

viva.gr, 11876, SevenSpots, Reload Stores, Media Markt, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθηνόραμα, Viva Kiosk