“Όταν ένας άνθρωπος παίζει με το σκύλο του, προφανώς χαριεντίζεται με το ζώο του λησμονώντας κομμάτι τη διαφορά του ανώτερου από το κατώτερο. Απολαμβάνει τον δυναμισμό του τετράποδου, την αντίληψή του, την τραχυκινησία και τα πειθήνια τρεχαλητά του. Με τις προσταγές και τις φοβέρες, με τα χαϊδολογήματα και τις κραυγές, ο κύριος εκπέμπει ιδιάζοντες ρυθμούς σύμφωνα με τους οποίους χορεύει το ζώο. Αλλά και το αντίστροφο δεν αποκλείεται. Το τετράποδο εκδηλώνει κατά κύματα αισθήματα που γίνονται περευθύς αποδεκτά και προπάντων ερμηνεύσιμα. Η αγάπη του ανθρώπου γεννιέται αβίαστα από αυτή τη θερμή κυνική εκφραστικότητα, που, μολονότι άναρθρη, μιλάει σαφέστατα. Όταν μάλιστα αυτή η ανθρωποσκυλήσια φιλία προσλαμβάνει τη μορφή αμοιβαίας συμπάθειας, ασύνειδα ο σκύλος επενδύεται το νόημα μιας γνήσιας ανθρώπινης συμπεριφοράς”, Κ. Παπαγιώργης, “Τα γελαστά ζώα”, σ. 70-71.
