Κυριακή 15 Μαρτίου 2020, ξημέρωμα. Η δημοσιογράφος Ντίνα Εξάρχου λύγισε αφού το τελευταίο τρίμηνο αγωνίστηκε κόντρα σε ιώσεις και ιούς.
Η Ντίνα ήταν ένας άνθρωπος ευφυής, ζεστός αλλά και ευθύς και σαρωτικός σαν χιόνι καθαρό. Σπουδαίο κεφάλαιο της δημοσιογραφίας, του ρεπορτάζ αλλά και της λογοτεχνίας, την οποία υπηρετούσε με ζέση τα τελευταία χρόνια. Γυναίκα αυθεντική, εντυπωσιακή στην εμφάνιση που μαγνήτιζε τα βλέμματα, συναισθηματική και πληθωρική, μια χαρισματική συγγραφέας, μια σπουδαία και καταξιωμένη δημιουργός, πλημμυρισμένη από αξιοθαύμαστη απλότητα και γενναιοδωρία. Ένα φοβερά γοητευτικό πλάσμα που ήξερε πώς να κάνει τους γύρω του χαρούμενους. Άνθρωπος – μάλαμα που δεν σου άφηνε πολλά περιθώρια: την έβαζες στην καρδιά σου βλέποντας και μόνο το μαλακό της βλέμμα και το τρυφερό της χαμόγελο. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το πόσο η Ντίνα θα μας λείψει.
***
Το κείμενο που ακολουθεί είναι δικό της. Η Ντίνα μιλάει για την Εξάρχου…
***
«Είμαι λειτουργός του Τύπου από την εποχή που η εφημερίδα ήτανε η τέταρτη εξουσία, ως σήμερα που ο ιστότοπος καταβροχθίζει με βουλιμία τους ζητούντες την ενημέρωση.
Ασκούμενη δικηγόρος στην Αθήνα το 1975 δραπέτευσα μέρα-μεσημέρι από τα αστικά δικόγραφα και έτρεξα με λαχτάρα στο μεγάλο όνειρο: Τη δημοσιογραφία!
Η «Αυγή» ζητούσε δικαστικό συντάκτη…
Αμάθητη από θάλασσα έπεσα στα βαθειά νερά του Στρατοδικείου, όπου δικάζονταν οι βασανιστές του ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Ο Λευτέρης Βουτσάς και ο Μίχος Κωστόπουλος με ενθάρρυναν:
-Θα τα καταφέρεις.
Τα κατάφερα…
***
Με ενθουσιασμό φτερούγισα και προς τον περιοδικό Τύπο.
Ο Γιώργος Μπέρτσος στα «Επίκαιρα» και ο Ευάγγελος Τερζόπουλος στη «Γυναίκα» με τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους.
Λίγα χρόνια αργότερα με «άρπαξαν» οι δύο Τάκηδες του «Ριζοσπάστη», ο Μαμάτσης και ο Αδάμος και με «παρέδωσαν» στον μεγάλο δάσκαλο μου στο ελεύθερο ρεπορτάζ, τον Γιάννη Θεοδωράκη.
Ένα από τα μεγάλα θέματα που ανέδειξα στον «Ριζοσπάστη» ήταν η μόλυνση των νερών, των καλλιεργειών και των αρχαίων μνημείων μας από την «όξινη βροχή», η οποία είχε ήδη καταστρέψει εκατοντάδες ποτάμια, λίμνες, καλλιέργειες και μνημεία στην βιομηχανικά υπεραναπτυγμένη βόρεια Ευρώπη και στην Αμερική.
Ύστερα ήρθε η μεγάλη ώρα στο «Έθνους».
Το «πανεπιστήμιο» του Αλέκου Φιλιππόπουλου μού άνοιξε τις πόρτες του διάπλατα.
Διάπλατα μού άνοιξε την πόρτα της εμπιστοσύνης και η Πέλυ Κεφαλά στις «Εικόνες».
Στο «Έθνος» ανέδειξα με πολλά ρεπορτάζ το θέμα της επικίνδυνης υπερθέρμανσης της γης και της κλιματικής αλλαγής.
Στην ίδια εφημερίδα «φωτογράφισα» με μεγάλη πολιτική έρευνα το μετέωρο πολιτικό βήμα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στη Σοβιετική Ένωση, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα την πτώση του και την μετέπειτα κατάρρευση της δεύτερης υπερδύναμης του πλανήτη μας. Το αντίπαλο δέος του ιμπεριαλιστικού θηρίου έφυγε από τη μέση και την αιματηρή συνέχεια την γνωρίζουμε όλοι.
***
Ακολούθησε η θητεία μου στο Mega Channel.
Πρόλαβα, λίγο προτού φύγω από το Κανάλι, να κάνω στο δελτίο ειδήσεων ένα συγκλονιστικό και προφητικό ρεπορτάζ για τα πρώτα θλιβερά αποτελέσματα της αποβιομηχάνισης της χώρας μας: Την ανεργία και τη φτώχεια στο Λαύριο και τα συσσίτια που είχε αρχίσει να προσφέρει ο Δήμος Λαυρίου στις πεινασμένες οικογένειες των ανέργων. «Κι εσείς που μας κοιτάτε, αύριο θα πεινάτε» φώναζαν το 1991 οι άνεργοι Λαυριώτες μπροστά στην κάμερα προφητεύοντας την τραγωδία που έζησε ο ελληνικός λαός με τα μνημόνια.
Ύστερα εργάστηκα στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής», όπου ανέδειξα το θέμα των δύο πυραμίδων που βρίσκονται η μία στο χωριό Ελληνικό του Άργους και η άλλη στην κορυφή του Ταϋγέτου, οι οποίες πιθανότατα κρύβουν στα «θεμέλιά» τους δύο αρχαιολογικές ατομικές βόμβες: Να είναι αρχαιότερες από τις αιγυπτιακές πυραμίδες και επομένως να είναι οι Έλληνες εκείνοι που δίδαξαν την τέχνη της κατασκευής τους στους Αιγυπτίους και όχι οι Αιγύπτιοι στους Έλληνες.
Στην ίδια εφημερίδα, δημοσιεύοντας απόρρητα στατιστικά στοιχεία της Ασφάλειας Αθηνών, αποκάλυψα το μεγάλο κοινωνικό δράμα: Η εμπορία των ναρκωτικών είχε φύγει από τα χέρια του υποκόσμου και είχε περάσει σε “τίμια” χέρια όλων των «ευυπόληπτων» κοινωνικών στρωμάτων.
Στην ίδια εφημερίδα ανέδειξα με πολλά ρεπορτάζ την χαρτογράφηση των υπόγειων ρηγμάτων σε επικίνδυνες σεισμογενείς περιοχές της χώρας μας, που είχε ξεκινήσει ο καθηγητής της Γεωλογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών Ευθύμιος Λέκκας.
Η παρακμή του έντυπου Τύπου με ανάγκασε να βγω στη σύνταξη πρόωρα και να αποτολμήσω έφοδο απελπισίας στο «φρούριο»!
***
Κυκλοφόρησα δική μου εφημερίδα, πολυσέλιδη, πανελλαδική, τον «Αγρότη του 2000». Για ένα χρόνο…
Όταν ο άνθρωπος κυριεύεται από το αίσθημα της τιμής των όπλων δεν μετράει σωστά ούτε το κύμα, ούτε τον άνεμο…
Σήμερα αρθρογραφώ στο διαδίκτυο.
Παράλληλα, γράφω μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα και θεατρικά έργα».
***
Είμαι η Ντίνα Εξάρχου δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1946 από γονείς Ηπειρώτες.
Μεγάλωσα στο Μαρούσι και έζησα πολλά χρόνια σ’ αυτό το προάστιο της πρωτεύουσας.
Τώρα κατοικώ στην παραλία του Μαραθιά στο χωριό Ελίκα Λακωνίας.
Είμαι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Από το 1978 είμαι παντρεμένη με τον Λάκωνα αξιωματικό του Εμπορικού Ναυτικού Γιάννη Τσιγκούνη.
Από το 1985 είμαι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ). Από το 1999 ως το 2003 ήμουν και μέλος του Μικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ.
***
Τα βιβλία που μας χάρισε η Ντίνα είναι:
«Κλεμμένη δόξα»
Ποιητικοί «ψίθυροι» του χτες και «κραυγές» του σήμερα. H ποιητική συλλογή «Κλεμμένη δόξα» περιέχει 20 σημερινά ποιήματα «κραυγές» και 11 παλιά ποιήματα «ψιθύρους» μελοποιημένους από τον πιανίστα και συνθέτη Πέτρο Μπεράτη.
*
«Θα σου βάλω πιπέρι στη γλώσσα»!
Δεκαετίες 1950-1960: Κρίσιμη και ταραχώδης εποχή για την Ελλάδα. Αυτή την εποχή εικονογραφούν εκφραστικά και διεισδυτικά τα διηγήματα του βιβλίου.
*
«Έρχεται ο σινεμάς»
Μυθιστόρημα. Εκδόσεις «Εντός». Το συγκλονιστικό οδοιπορικό ενός πλανόδιου επαρχιώτη κινηματογραφιστή στις αρχές της δεκαετίας του 1960 σε χωριά της Πελοποννήσου ρημαγμένα από τον εμφύλιο πόλεμο και τη μετανάστευση, όπου έπαιζε σινεμά σε καφενεία και αυλές σχολείων. Η κοινωνική και πολιτική προσφορά του στους προλετάριους της υπαίθρου.
*
«Τραγικό παιχνίδι»
Μυθιστόρημα. Εκδόσεις «Γαβριηλίδης» 2006. Το βιβλίο πρωτοπαρουσιάστηκε στις 22 Ιανουαρίου 2007 στην Αθήνα στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ. Την παρουσίαση έκανε η συγγραφέας μαζί με τις δημοσιογράφους Ελένη Κυπραίου και Ρένα Θεολογίδου σε ακροατήριο πολυπληθές και πολύ ζωηρό στις παρεμβάσεις του για τα μηνύματα του βιβλίου: Τη μεγάλη αξία της φιλίας, την προστασία της μητρότητας, την ανάγκη της διαφάνειας στις υιοθεσίες, τον αγώνα της γυναίκας που διεκδικεί τα δικαιώματά της σε μια κοινωνία που ακόμα την αδικεί.
*
«Με φιλήσανε οι τσούλες»
Συλλογή διηγημάτων. «Στιγμές» από τη ζωή των εσωτερικών μεταναστών στην Αθήνα του 1950 και του 1960. Εκδόσεις «Δωρικός» 1999.
*
«Τα ποιήματά μου»
Το βιβλίο εκδόθηκε το 1970 με 23 ποιήματα ορισμένα εκ των οποίων έχουν μελοποιηθεί από τον πιανίστα και συνθέτη Πέτρο Μπεράτη.
***
Ο αποχαιρετισμός της Ντίνας Εξάρχου θα γίνει την Τετάρτη, 18 Μαρτίου στις 10.00 π.μ., στο Νεκροταφείο Αμαρουσίου (Αναπαύσεως και Μουργκάνας, Μαρούσι, 15126. Τηλέφωνο: 210-80.20.951). Η τελευταία της κατοικία θα είναι στην Ελίκα Λακωνίας .