Την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2020 ο Νίκος Φιλιππόπουλος, ο σεμνός ηθοποιός και αγαπημένος δάσκαλος, φόρεσε τη γραβάτα και αποχώρησε…
Γεννήθηκε στο Βόλο το 1928 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε επίσης ραδιοσκηνοθεσία, αλλά και βυζαντινή και ευρωπαϊκή μουσική.
[Πατήστε “κλικ” επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
Σε παιδική εκπομπή συμμετείχε στην εκπομπή «Η ώρα του παιδιού» με την αγαπημένη Θεία Λένα, παράλληλα όμως έπαιξε και στο Θέατρο της Αντιγόνης Μεταξά.
Αργότερα έλαβε μέρος σε πολυάριθμες ραδιοφωνικές εκπομπές. Ανέπτυξε εκτεταμένη σκηνοθετική δραστηριότητα: σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα ελληνικού και ξένου δραματολογίου, ιστορικά και λαογραφικά χρονικά, εκπομπές συνέχειας με θρησκευτικά θέματα κ.λπ., ενώ διασκεύασε και διάφορα θεατρικά κείμενα.
Ήταν σύζυγος της ηθοποιού Λευκής Βεντουράτου.
[Πατήστε “κλικ” επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες].
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1945 σε ηλικία 17 ετών στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Η Αρλεζιάνα» του Αλφόνς Ντωντέ, σε σκηνοθεσία Πέλου Κατσέλη. Από τότε και έως το 1982, έλαβε μέρος σε 62 παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Η πιο γνωστή παρουσία του στον κινηματογράφο ήταν η ερμηνεία του Θεμιστοκλή (αδελφού της Μάρως Κοντού), στην ταινία «Η γυνή να φοβήται τον άντρα». Πήρε επίσης μέρος στις ταινίες: Διαβόλου κάλτσα (1961), Ποια είναι η Μαργαρίτα (1961), Ματωμένα Χριστούγεννα (1951), Κόκκινος βράχος (1949), Παιδιά της Αθήνας (1947) και Αδούλωτοι σκλάβοι (1946).
***
Έλεγε ο ίδιος στη Σύσση Καπλάνη και στον Σπύρο Μπιμπίλα το 2019 για το «Θεατρικό Ημερολόγιο»:
«Από παιδάκι τραγουδούσα και απήγγειλα κι έτσι βρέθηκα στο ραδιόφωνο με τη «Θεία Λένα». Εκεί με άκουσε ο Σπύρος Καψάσκης στην περίοδο της Κατοχής και με πήρε ψάλτη στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης της οδού Αιόλου, τότε που ήταν διάκονος εκεί ο Μακάριος, ο μετέπειτα Εθνάρχης της Κύπρου.
Τέλειωσα τη Δραματική Σχολή του Βασιλικού [τότε] Θεάτρου και είχα την τύχη να αντικαταστήσω τον Δημήτρη Χορν – επειδή αρρώστησε – στο Θέατρο «Κεντρικόν», στην αρχή της καριέρας μου.
Από εκεί και έπειτα μεγάλα ονόματα του θεάτρου με πήραν κοντά τους με πρώτη την Κυρία Κυβέλη, στο «Μυστικό της Κοντέσας Βαλέραινας» όπου έπαιξα το μικρό αγόρι. Ακολούθησαν ο Λογοθετίδης, ο Αυλωνίτης, η Καλουτά, η Λαμπέτη, η Βέμπο, ο Μυράτ, η Βλαχοπούλου, ο Μινωτής, ο Κουν κ.α.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Πουκ που ερμήνευσα δίπλα στον Χατζίσκο και τη Νικηφοράκη. Για πολλά χρόνια στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου «αλώνισα» σε όλες τις σκηνές του, στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο.
Με συγκίνηση θυμάμαι τα πολλά χρόνια που δίδασκα στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Μετά δε τον αιφνίδιο θάνατο του αγαπημένου Γκίκα Μπινιάρη διετέλεσα εγώ Διευθυντής της Σχολής.
Με τη γυναίκα μου, τη Λευκή Βεντουράτου, κάναμε μια ωραία οικογένεια και τώρα πια μεγάλος με χαρά βλέπω τους μαθητές μου να διαπρέπουν».
Στο Εθνικό Θέατρο έπαιξε στις εξής παραστάσεις:
Η Αρλεζιάνα (1945), Βολπόνε ή Η αλεπού (1949), Παπαφλέσσας (1949), Ριχάρδος Β΄ (1950), Αρραβωνιάσματα (1950), Λοκαντιέρα (1950), Όπως σας αρέσει (1950), Ο έμπορος της Βενετιάς (1960), Η επίσκεψις της γηραιάς κυρίας (1961), Γέρμα (1961), Η προκληθείσα σύζυγος (1961), Αχαρνής (1961), Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1961), Διάλογοι καρμηλιτισσών (1962), Μέλισσα (1962), Ρήγας Βελεστινλής (1962), Κροίσος (1963), Ρόδο χωρίς αγκάθι (1963), Το σκυλί του περιβολάρη (1963), Αντώνιος και Κλεοπάτρα (1963), Οι δαιμονισμένοι (1964), Το ατλαζένιο γοβάκι (1964), Ειρήνη (1964), Ο βασιλικός (1964), Λορεντζάτσιο (1965), Τα φτερά του Ίκαρου (1965), Πλούτος (1965), Η κωμωδία των παρεξηγήσεων (1965), Η τρελλή του Σαγιό (1966), Το ηφαίστειο (1966), Ο Δον Χιλ με το πράσινο παντελόνι (1967), Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας (1967), Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις (1967), Ο βυσσινόκηπος (1969), Το λεβεντόπαιδο (1971), Το γυάλινο κιβώτιο – Ο κύριος με τα παρδαλά – Ο αρχιτέκτων (1971), Εκκλησιάζουσαι (1971), Οι Μαυρόλυκοι (1971), Το ξύπνημα της νιότης (1971), Οι γίγαντες του βουνού (1972), Ο Ρόζενκραντς και ο Γκίλντενστερν πέθαναν (1972), Η ζωή του Γαλιλαίου (1973), Οθέλλος (1973), Τα παντρολογήματα – Πρόταση γάμου (1974), Πείνα και δίψα (1974), Άλκηστις – Κύκλωψ (1974), Ο θάνατος του Δαντών (1974), Ο βασιλιάς Ουμπού (1975), Θηλειά (1975), Περλιμπλίν και Μπελίσα – Οι φασουλήδες του Κατσιπόρα (1976), Το προξενιό της Αντιγόνης-Η κωμωδία της μύγας (1977), Ο υπάλληλος (1977), Βασιλιάς Ληρ (1978), Όρνιθες (1979), Ο αρχοντοχωριάτης (1979), Παπαφλέσσας (1980), Ο υπάλληλος (1980), Αχαρνείς (1980), Αμεδαίος ή Πώς να το ξεφορτωθούμε (1980), Το όνομα – Το δικαστήριο (1981), Το ταξίδι – Τα χειρόγραφα – Οι αρσενικοί – Το θαύμα (1981), Η χαρτοπαίχτρα (1982).