Του δημοσιογράφου Παναγιώτη Τριτάρη
(από τη σελίδα του στο Facebook)
Charlie’s angels and demons
Je suis Mohammed…
Για τα εκατομμύρια των προσφύγων στην κουρδική πόλη Κομπάνι, στα σύνορα Τουρκίας – Συρίας, που ξεπαγιάζουν στα αντίσκηνα κυνηγημένοι και από γαλλικά όπλα.
Για τις παράπλευρες απώλειες αθώων των βομβαρδισμών με drones που χειρίζεται ένας λοχίας στην οθόνη του χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το μέτωπο (κάποτε είχε και ο πόλεμος την ηθική του…).
Για τη Γάζα, τη Λιβύη, το Ιράκ, τη Συρία, την Αλγερία του τότε και του τώρα. Για το νεκρό -χριστιανό- φίλο μου στη Βηρυτό το 2006. Για τα προάστια του Παρισιού, για τη Λαμπεντούζα, για την Πάτρα. Τα άδεια μάτια στα σύρματα της Μελίλα εκείνο το βροχερό πρωινό. Για την πολυκατοικία μου, Patissia Under, όπου όντας ο μοναδικός χριστιανός μαθαίνω και διδάσκω την ανοχή στον Ξένο απέναντί μου (και κυρίως εντός μου).
Για τον Καμύ μου (θα είχε πολλά να πει σήμερα, τα έχει πει…).
Για όλα αυτά και πολλά άλλα:
Je suis Charlie, mais je suis Mohammed aussi.
