Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Επέστρεψε στη χώρα μας και δική της, ύστερα από 14 χρόνια παραμονής στο Λονδίνο για να ερμηνεύσει τον κεντρικό ρόλο στο «Every Brilliant Thing» των Duncan Macmillan – Johnny Donahoe και να μας αιφνιδιάσει. Το μόνο που καταφέραμε να αρθρώσουμε ήταν πως «ναι, πρόκειται για ένα υπέροχο πλάσμα».
Μια άδεια σκηνή, μια ηθοποιός αντιμέτωπη με το κοινό της, ένας μόνο φωτισμός, καμία σκηνική αλλαγή, ταύτιση του κειμένου με την ηλικία και τις εμπειρίες του ηθοποιού και «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» πράγματι αποκαλύπτονται, φανερώνοντας τα χρώματα μιας διαδραστικής και απογυμνωμένης κεραυνοβόλας θεατρικής εμπειρίας.
Η Μελίνα Θεοχαρίδου ίσως είναι μια από τις πιο συγκινητικές, άμεσες, ρεαλιστικές και αστείες ηθοποιούς που θα δείτε ποτέ. Έχει το σπάνιο χάρισμα με αξιοθαύμαστη άνεση να αλληλεπιδρά με το κοινό και να το κατακτά. Με το πέρας της παράστασης σας αφήνει με μια αίσθηση χαράς και ορμής για τη ζωή. Ευφυής, λαμπερή, απρόσμενα εμψυχωτική.
Στην παράσταση «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» -που αυτή την εποχή περιοδεύει ανά την ελληνική περιφέρεια και πιθανόν κάπου να τη συναντήσετε- η ιστορία ξεκινά το 1992, όταν η ηρωίδα μας είναι 7 χρονών και η μαμά της κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Το κοριτσάκι, θέλοντας να βοηθήσει τη μητέρα του, ξεκινά μια λίστα με όλα τα υπέροχα πράγματα στον κόσμο για τα οποία αξίζει κανείς να ζει. Και όσο περνά ο χρόνος, η λίστα των μικρών στιγμών ευτυχίας μεγαλώνει… Η Μελίνα, σκηνοθετημένη από την Ιόλη Ανδρεάδη, αμέσως ένιωσε να ταυτίζεται με αυτή τη γλυκύτατη ηρωίδα, με αυτό το γεμάτο ζεστασιά παιδί. Αντιμέτωπη με το σκοτάδι, μπήκε αυτόματα στη διαδικασία αναζήτησης του φωτός. Εγχείρημα απαιτητικό, δύσκολο, αλλά λυτρωτικό.
Αυτό που προσφέρει η παράσταση με μεγάλη ευαισθησία, πίσω από το ασυγκράτητο χιούμορ, είναι η σκληρή προσπάθεια ενός παιδιού να κατανοήσει τη ζωή των ενηλίκων και προβληματισμό στη σκιά της κατάθλιψης ενός αγαπημένου προσώπου.
Παράλληλα, φέτος πρωταγωνιστεί στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία κι αυτή τη φορά της Ιόλης Ανδρεάδη. Εκεί υποδύεται ένα χαρακτήρα εκ διαμέτρου αντίθετο, την Αρσινόη, δηλαδή ένα θηλυκό Ταρτούφο. Μια γυναίκα με μεγάλη επιρροή στους κοσμικούς κύκλους της εποχής και υπόδειγμα κοινωνικής υποκρισίας. Πρόσωπο χυδαίο και φθονερό, μασκαρεμένο ωστόσο πάντα με το πέπλο της προσποιητής ευγένειας και της θρησκευτικής ευλάβειας.
Ηθοποιός και σκηνοθέτις, η Μελίνα σπούδασε Γαλλικά και Ιταλικά στο UCL (BA French and Italian, First Class) και υποκριτική, σκηνοθεσία και θεατρολογία στη RADA (Royal Academy of Dramatic Art) και στο King’s College London (MA Text and Performance Studies). Έχει παίξει σε δεκάδες παραστάσεις στο εξωτερικό, ενώ ταυτόχρονα είναι και voiceover artist. Κάνει σπικάζ για παιχνίδια, για video games, για δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, για μεγάλους οργανισμούς και εταιρείες. Θα αναγνωρίσετε τη φωνή της στο My Little Pony, στο Peaky Blinders του BBC και αλλού. Πρωτίστως όμως αναζητήστε την στο θέατρο…
Μελίνα, θέλεις να μας περιγράψεις μια εικόνα ή ένα γεγονός από την παιδική σου ηλικία;
* Έντεκα χρονών, να παρακολουθώ τη βιντεοκασέτα της ταινίας «My Fair Lady» πλάνο πλάνο, και να δακτυλογραφώ στην γραφομηχανή μου το σενάριο από τους υπότιτλους για να ανεβάσω την παράσταση στο δημοτικό σχολείο με τους συμμαθητές μου!
Ποια ήταν τα παιδικά σου αναγνώσματα και οι πρώτες καλλιτεχνικές σου επιρροές;
* Όταν ήμουν παιδί, ήμουν βιβλιοφάγος. Ρούφαγα τα βιβλία. Θυμάμαι τη μαμά μου να μου σβήνει το φως το βράδυ για να κοιμηθώ, κι εγώ κρυφά κρυφά έβγαζα ένα φαναράκι και συνέχιζα να διαβάζω το βιβλίο μου. Λάτρευα τις ευφάνταστες ιστορίες του Roald Dahl, τα βιβλία της Enid Blyton, τα βιβλία του Τριβιζά, της Φιλίσας Χατζηχάννα… Οι πρώτες θεατρικές μου επιρροές ήταν παραστάσεις παιδικού θεάτρου στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, στη Λευκωσία, όπου μεγάλωσα. Θυμάμαι πολύ έντονα την παράσταση «Το Γαλάζιο Βιολί» με τον Σταύρο Λούρα, μια παράσταση γεμάτη χρώματα και φαντασία…
Ποιοι δάσκαλοι σου άνοιξαν δρόμους;
* Μια δασκάλα μου στο Δημοτικό, η κυρία Ιωάννα, που είδε πόσο αγαπούσα τα βιβλία, και ξεκίνησε να μου φέρνει δικά της με τη σέσουλα! Θυμάμαι στοίβες ολόκληρες στο δωμάτιό μου… Μετά, στο γυμνάσιο, η κυρία Μάρω Πολυδώρου, που μου εμπιστεύτηκε και με σκηνοθέτησε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σχολικές παραστάσεις. Εκείνες οι εμπειρίες πάνω στη σχολική σκηνή, με έκαναν να αποφασίσω να πάρω τον δρόμο της υποκριτικής.
Πέρυσι μας πρόσφερες μια μοναδική εμπειρία με την παράσταση “Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα” των Ντάνκαν Μακμίλαν και Τζώνυ Ντόναχο, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη. Ποια είναι η πορεία της παράστασης; Υπάρχει περίπτωση να την ξαναδούμε στην Αθήνα;
* Και για μένα ήταν, και συνεχίζει να είναι, μια μοναδική εμπειρία αυτή η παράσταση. Ξεκινήσαμε από το Θέατρο του Νέου Κόσμου πέρυσι, είχαμε μια απίστευτα θερμή υποδοχή και από το κοινό και από το σύνολο των κριτικών που έγραψαν για την παράσταση, και σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται προτάσεις από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο… Παρατείναμε τις παραστάσεις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου μετά το Πάσχα, παρουσιάσαμε την παράσταση στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Bob Festival στο Φεστιβάλ Αθηνών, και ξεκινήσαμε περιοδεία: Ηράκλειο, Πρέβεζα, Κύπρος, Σαντορίνη, Δραπετσώνα, Ρέθυμνο, Χανιά και επιστροφή για δεύτερη φορά στο Ηράκλειο… Φέτος, τον Φλεβάρη, επιστρέψαμε ξανά και στην Αθήνα, στο Tempus Verum αυτή τη φορά, και τώρα έχουμε ξεκινήσει δεύτερη περιοδεία – έχουμε ήδη επισκεφτεί τα Γιάννενα και τη Σύρο, την επόμενη εβδομάδα θα είμαστε Θεσσαλονίκη (σ.σ.: θέατρο “Αθήναιον” – 14, 15, 16 και 17 Μαΐου 2018) και προσεχώς θα ανακοινώσουμε κι άλλους σταθμούς. Μου έχει δώσει τεράστια χαρά και δύναμη η ανταπόκριση του κόσμου σε αυτή την παράσταση. Όσο για το αν θα επιστρέψουμε στην Αθήνα για τρίτη φορά… Αυτό δεν το γνωρίζω ακόμη, αλλά μακάρι!
Πώς είναι να συνεργάζεσαι με την Ιόλη Ανδρεάδη;
* Υπέροχο. Η συνεργασία μας με την Ιόλη είναι η μακροβιότερη συνεργασία μου στο θέατρο. Ήμασταν μαζί στο μεταπτυχιακό στη RADA (Royal Academy of Dramatic Art) στο Λονδίνο, πριν από 10 χρόνια ακριβώς. Έκτοτε, έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές – στην παράσταση «Δεν τον περίμεναν», που παρουσιάστηκε στο Λονδίνο και στην Αθήνα το 2010 και ξανά το 2011, στο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα», και φέτος πάλι στον «Μισάνθρωπο», που παρουσιάζεται τώρα στο Σύγχρονο Θέατρο, στην Αθήνα, μέχρι τις 10 Ιουνίου. Η Ιόλη έχει μια πρωτότυπη σκηνοθετική ματιά, βαθιά γνώση του αντικειμένου και ευαισθησία – ένας συνδυασμός ικανοτήτων σπάνιος. Είναι πρόκληση και απόλαυση να συνεργάζεσαι μαζί της.
Φέτος παίζεις στο «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου. Τι έχεις να μας πεις για την εμπειρία αυτής της παράστασης;
* Ένα κείμενο – στολίδι, σε μια εξαιρετική έμμετρη μετάφραση και διασκευή, μια πολύ δυνατή και εμπνευσμένη σκηνοθετική προσέγγιση και μια καταπληκτική ομάδα ηθοποιών και συνεργατών. Είναι μεγάλη η χαρά που βρίσκομαι σε αυτή την παράσταση – και καλλιτεχνικά μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση και νιώθω ότι με έχει ωθήσει να ακονίσω τα κωμικά μου εργαλεία, και περνώ και πολύ όμορφα με αυτή την ομάδα ανθρώπων.
Τι χαρακτήρας είναι η Αρσινόη που υποδύεσαι;
* Είναι μια γυναίκα που έχει έναν πολύ ισχυρό κώδικα ηθικής, τον οποίο όμως επιβάλλει επιλεκτικά μόνο στους άλλους – ποτέ στον εαυτό της. Αντιδρά επιθετικά σε ό,τι εκλαμβάνει σαν απειλή και δεν διστάζει να καταστρέψει κάποιον που δεν εκτιμά για να πάρει αυτό που θέλει. Αποζητά απελπισμένα τον έρωτα του Άλκηστου, και προσπαθεί να διαβάλει την αντίζηλό της, τη Σελιμένη, με κάθε τρόπο, για να τη βγάλει από τη μέση. Όλες όμως οι προσπάθειές της καταλήγουν να είναι αυτοκαταστροφικές καθώς εξευτελίζεται τελικά μπροστά στα μάτια του Άλκηστου και του κοινωνικού της περίγυρου.
Υπήρξε ποτέ κάτι που να σε δυσκόλεψε σε μια παράσταση;
* Βέβαια, κάθε ρόλος έχει διαφορετικές προκλήσεις. Στο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα», λόγω της διαδραστικής φόρμας, ήταν το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού —πρέπει ανά πάσα στιγμή να διαχειρίζεσαι τις απρόβλεπτες αντιδράσεις του κοινού. Στον «Μισάνθρωπο», ήταν ο ίδιος ο ρόλος που είναι κόντρα στον δικό μου χαρακτήρα και έπρεπε να βρω τρόπο να διεισδύσω σε αυτή τη νοοτροπία, να την καταλάβω, για να την αποδώσω πιστευτά.
Πώς βρέθηκες να εργάζεσαι ως ηθοποιός και σκηνοθέτις στο Λονδίνο;
* Πήγα στο Λονδίνο στα 19 μου για σπουδές – αρχικά στα Γαλλικά και Ιταλικά, και μετά στο Θέατρο. Μετά το μεταπτυχιακό μου, άρχισα να εργάζομαι σαν ηθοποιός, σκηνοθέτις, μεταφράστρια, και για πολλά χρόνια και σαν επιμελήτρια βιβλίων για το θέατρο. Την αγάπησα αυτή την πόλη, έκανα φίλους αγαπημένους που είναι σαν οικογένειά μου, και κάπως έτσι έμεινα…
Ποια είναι η θέση του ηθοποιού στην Αγγλία σε σχέση με την Ελλάδα;
* Στην Αγγλία πρακτικά ο ηθοποιός είναι πιο εξασφαλισμένος όταν δουλεύει σε θέατρα και εταιρείες παραγωγής που τηρούν τους κανόνες της συντεχνίας ηθοποιών, του Equity. Όλα τα μεγάλα θέατρα και εταιρείες παραγωγής στην Αγγλία τηρούν αυτούς τους κανόνες. Υπάρχει επίσης περισσότερη στήριξη από την πολιτεία σε μορφή επιχορηγήσεων – αν και τα τελευταία χρόνια συρρικνώνεται δυστυχώς, παραμένει σημαντική.
Στην Ελλάδα, ο ηθοποιός δυστυχώς είναι πολύ πιο εκτεθειμένος γιατί δεν υπάρχουν κοινά αποδεκτοί κανόνες. Και φυσικά υπάρχει πολύ λιγότερη επιχορήγηση από την πολιτεία. Από την άλλη, η υπόσταση του ηθοποιού εδώ στα μάτια του κόσμου έχει μια διαφορετική αύρα. Ο ηθοποιός θεωρείται τελετουργός, έχει κάτι το ιερό αυτό το επάγγελμα στη συνείδηση του κόσμου, που είναι πολύ όμορφο.
Στον κύκλο σου, καλλιτεχνικό και κοινωνικό, ποιες εθνικότητες υπάρχουν;
* Στο Λονδίνο ο κύκλος μου αντανακλά την πολυπολιτισμικότητα της πόλης – Άγγλοι, Ισπανοί, Ιταλοί, Βούλγαροι, Αμερικανοί, μια φίλη από τη Χιλή, μια άλλη από την Αυστραλία, μια άλλη από το Μεξικό, μια άλλη από την Ελβετία και φυσικά Έλληνες και Κύπριοι!
Ποια θεωρείς ότι είναι τα αίτια και οι ρίζες της ρατσιστικής συμπεριφοράς κάποιων ανθρώπων εις βάρος ευάλωτων ή ηττημένων συνανθρώπων τους;
* Πολλές φορές η έλλειψη παιδείας, η έλλειψη δηλαδή κριτικής σκέψης όσον αφορά αυτά που ακούνε γύρω τους. Άλλες φορές είναι μια νοοτροπία συνειδητά φασιστική – πιστεύουν δηλαδή στην ανωτερότητα της δικής τους φυλής. Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις κάποιον που δεν πιστεύει στην ισότητα σαν φιλοσοφική και πρακτική στάση ζωής, ότι ο συνάνθρωπός του έχει τα ίδια δικαιώματα μ’ αυτόν. Πρέπει να γίνει μια συνειδητή προσπάθεια σε επίπεδο πολιτείας, εκπαίδευσης, αλλά και της κάθε κοινότητας ούτως ώστε να προωθείται και στον λόγο και στην πράξη η ισότητα, η καλοσύνη, η ευσπλαχνία.
Εκτός από ηθοποιός και σκηνοθέτις, είσαι και voiceover artist. Θέλεις να μας μιλήσεις για αυτή την ειδικότητα;
* Κάνω σπικάζ για παιχνίδια (όπως το My Little Pony), για video games (πρόσφατα για ένα μεγάλο AAA video game που θα ανακοινωθεί το 2019), για τηλεοπτικές σειρές (όπως το Peaky Blinders της BBC), για οργανισμούς (όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή) και εταιρείες (όπως η Microsoft, η Ernst & Young, η Iberia). Χρειάζεται ειδική τεχνική για τα σπικάζ και ο βαθμός δυσκολίας πολλές φορές είναι μεγάλος γιατί οι παράγοντες που πρέπει να λάβεις υπόψη σου σε μια ηχογράφηση είναι πολλοί. Είναι μια ευχάριστη πρόκληση όμως και πολλές φορές διασκεδαστική!
Έχεις παίξει και σε αρκετές κινηματογραφικές ταινίες. Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στην κινηματογραφική και τη θεατρική εμπειρία;
* Ο κινηματογράφος απαιτεί συγκρατημένη κίνηση, το εύρος της οποίας πρέπει να προσαρμόζεται σε κάθε πλάνο, και μια εντελώς ρεαλιστική, φυσική εκφορά λόγου. Η προσέγγιση ενός ρόλου δεν αλλάζει σε σύγκριση με το θέατρο, αλλά αλλάζει αισθητά το πώς χρησιμοποιείς το σώμα σου και τη φωνή σου – είναι άλλη «φόρμα». Έχει μεγάλο ενδιαφέρον για μένα αυτό, και ο κινηματογράφος είναι κάτι που έχω την πρόθεση να εξερευνήσω περισσότερο σαν ηθοποιός.
Πώς θα χαρακτήριζες τους καλλιτέχνες της γενιάς σου;
* Σκληραγωγημένους. Οι καλλιτέχνες της γενιάς μου βγήκαν στο επάγγελμα μόλις έσκασε η κρίση, και εδώ στην Ελλάδα αλλά και στην Αγγλία. Μάθαμε λοιπόν να τα βγάζουμε πέρα σε μια εποχή όπου οι δουλειές είναι ακόμα λιγότερες και οι μισθοί ακόμα χειρότεροι, σε ένα επάγγελμα που ούτως ή άλλως ποτέ δεν φημιζόταν για τη σταθερότητά του. Αυτό μας έκανε πιο δυνατούς, πιο εφευρετικούς, πιο αποφασισμένους, πιο ανεξάρτητους.
Τι γνώμη έχεις για τον πειραματισμό;
* Ο πειραματισμός είναι αναγκαίος για να προχωρά η τέχνη μας, για να μένει πάντα επίκαιρη, για να συμβαδίζει με τις ανάγκες της κάθε εποχής. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι «φόρμες» θεάτρου είναι κατ’ ανάγκην καινούργιες — πολλές φορές γίνεται ανακύκλωση μιας φόρμας από το παρελθόν, που ξαφνικά ταιριάζει ξανά στα δεδομένα της εποχής και φαντάζει πειραματική. Άλλες φορές η θεατρική τέχνη εξερευνά πλαίσια και όρια που όντως δεν φαίνεται να έχει ξαναερευνήσει. Πολλά πειράματα αποτυγχάνουν, άλλα όμως αποκαλύπτουν διαμάντια. Όλη αυτή η διαδικασία είναι αναγκαία πιστεύω, για να μένει η τέχνη ζωντανή.
Πόση απογοήτευση γεννά η εποχή μας;
* Πολλή. Και πολλές φορές αβάσταχτη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα βάζουμε κάτω. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχουν και υπήρξαν και πολύ χειρότερες εποχές. Παρά τη φτώχεια και τις δυσκολίες, δεν ζούμε σε εμπόλεμη ζώνη. Επίσης, ζούμε στην εποχή της σύγχρονης ιατρικής, όπου o μέσος όρος ζωής είναι μεγαλύτερος από ποτέ. Η απογοήτευση είναι ένα συναίσθημα που σε σπρώχνει να είσαι παθητικός, να παραδίδεις τα όπλα. Αντίθετα, πρέπει να εστιάσουμε στα θετικά, και παράλληλα να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο.
Πώς θα ήθελες να είσαι επαγγελματικά, καλλιτεχνικά και προσωπικά σε δέκα χρόνια από τώρα;
* Δεν ξέρω σε ποια χώρα θα είναι η βάση μου, αλλά θα ήθελα να ταξιδεύω από χώρα σε χώρα με παραστάσεις, ταινίες, δουλειές που με εμπνέουν και με ιντριγκάρουν. Προσωπικά, εύχομαι να είμαι καλά στην υγεία μου, να είμαστε μαζί και αγαπημένοι με τον σύντροφό μου, με την οικογένειά μου και με τους φίλους μου.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου στην Aθήνα και πώς στο Λονδίνο;
* Στην Αθήνα, επειδή έρχομαι ειδικά για περιόδους παραστάσεων, είναι πολύ γεμάτη. Γεμάτη πρόβες, παραστάσεις και οργάνωση παραστάσεων που έρχονται. Στο Λονδίνο, αν δεν είμαι σε περίοδο παραστάσεων είναι πιο χαλαρή. Δουλεύω κατά τη διάρκεια της ημέρας, πάνω σε καινούργιες δουλειές που ετοιμάζω, αλλά έχω χρόνο για μένα τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα, για εξόδους με φίλους, θέατρο, σινεμά, βιβλία…
Μίλησέ μας για τα προσεχή σου σχέδια!
* Αυτή τη στιγμή προσθέτουμε κι άλλους σταθμούς στην περιοδεία μας με «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα», κάτι που χαροποιεί ιδιαίτερα και που θα ανακοινώσουμε σύντομα. Κατά τ’ άλλα με την επιστροφή μου στο Λονδίνο το καλοκαίρι, θα αφοσιωθώ σε δύο καινούργιες δουλειές που θέλω να σκηνοθετήσω στην Αγγλία. Και φυσικά θα δω και τι άλλο θα προκύψει στη σφαίρα της υποκριτικής.
Σε τι θα έλεγες ασυζητητί «όχι».
* Σε θεατρικό έργο ή σενάριο που ενστερνίζεται ή προωθεί απόψεις, ιδεολογίες, που έρχονται ενάντια με τα δικά μου πιστεύω.
Τι πιστεύεις ότι πρόκειται να δει και να ζήσει η γενιά σου;
* Καλύτερες εποχές. Ελπίζω. Με ένα κοινωνικό κράτος πιο δυνατό, που βοηθάει ουσιαστικά όποιους έχουν δυσκολίες, να ορθοποδήσουν. Με μια κοινωνία που αποδέχεται τη διαφορετικότητα, παντός είδους, μια κοινωνία στην οποία οι γυναίκες έχουν πραγματική ισότητα, μια κοινωνία στην οποία ο «ξένος» δεν εκλαμβάνεται σαν απειλή, ασχέτως της εθνικότητάς του. Με έναν κόσμο που σέβεται τον πλανήτη μας, τη φύση, την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Τι απολαμβάνεις;
* Στιγμές ξεγνοιασιάς με φίλους και με την οικογένειά μου. Μια εμπνευσμένη παράσταση. Ένα τραγούδι γεμάτο ψυχή. Και σοκολάτα γάλακτος με φουντούκια!
***
Η Μελίνα Θεοχαρίδου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτις. Σπούδασε Γαλλικά και Ιταλικά στο UCL (BA French and Italian, First Class) και υποκριτική, σκηνοθεσία και θεατρολογία στη RADA και στο King’s College London (MA Text and Performance Studies). Ως ηθοποιός έχει λάβει μέρος σε παραστάσεις στο Lyric Hammersmith Studio, BAC, Watford Palace Theatre, Hospital Club και Yard Theatre στο Λονδίνο, στο Forest Fringe Festival στο Εδιμβούργο και στο Θέατρο Αθηναΐς στην Αθήνα. Έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις ταινίες Somewhere New, Tough Love και A Strange Connection. Έχει δανείσει επίσης τη φωνή της σε δεκάδες voiceover στα Ελληνικά, Αγγλικά και Ιταλικά για τηλεοπτικές σειρές (Peaky Blinkders, BBC), παιχνίδια (Το Μικρό μου Πόνυ, Hasbro) και σειρές μαθημάτων ξένων γλωσσών (Learn Greek, Hodder & Stoughton) μεταξύ άλλων. Ως σκηνοθέτις και δραματολόγος, η Μελίνα δουλεύει με συγγραφείς πάνω σε νέα έργα. Έχει σκηνοθετήσει τις παγκόσμιες πρεμιέρες Ο Σωκράτης και τα Σύννεφα (Jermyn Street Theatre, Λονδίνο), Live and Unplugged (Shaw Theatre και Hospital Club, Λονδίνο και Södra Teatern, Στοκχόλμη), Princess (Kulturhuset, STOFF, Στοκχόλμη) και Έναρξις (Σατιρικό Θέατρο, Λευκωσία). Είναι μέλος του προγράμματος Directors Lab του Lincoln Center Theater στη Νέα Υόρκη. Η Μελίνα εργάστηκε επίσης σαν βοηθός του Master of Text στο Shakespeare’s Globe και μετέφρασε τον Αίαντα του Σοφοκλή από τα Αρχαία Ελληνικά στα Αγγλικά για το Donmar Warehouse στο Λονδίνο. Επιπλέον, για χρόνια εργάστηκε ως επιμελήτρια εκδόσεων στον εκδοτικό οίκο θεατρικών βιβλίων Oberon Books. www.melinatheo.com
***
“Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα”
Θέατρο Αθήναιον | Σκηνή Β
Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας 35
Θεσσαλονίκη | Τηλέφωνο: 231 – 083.2060 | www.theatroathinaion.gr
Δευτέρα 14 – Πέμπτη 17 Μαΐου | Ώρα 9 μ.μ.
Διάρκεια: 90 λεπτά
Εισιτήρια: Στο viva.gr, στο 11876, και στα καταστήματα, Seven Spots, Reload, Mediamarkt, Ευρυπίδης-Βιβλιοπωλεία, Αθηνόραμα, Yoleni’s
- Αρχική φωτογραφία: Μελίνα Θεοχαρίδου. Πορτρέτο. Φωτογραφία: Χρίστος Παναγίδης