24.7 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Η Melina M. είναι ακόμα εδώ και μας συναρπάζει…

Την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014 ολοκληρώνονται οι παραστάσεις για το “2013 / Melina M.” σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου “Επί Κολωνώ”.
«Η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Η Ελλάδα αυτό είναι. Η κληρονομιά της, η περιουσία της. Και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε κανείς». Σε μια χώρα που ο πολιτισμός δεν πρωταγωνιστεί πια και οι ηθοποιοί θεωρούνται «πολίτες δεύτερης διαλογής», μια παράσταση «στήνεται» μπροστά στους θεατές και με αφορμή τη Μελίνα Μερκούρη μιλάει για τη σημερινή κατάσταση του πολιτισμού και του θεάτρου. Η παράσταση αφηγείται ιστορίες από τη ζωή και το έργο της πολυσχιδούς αυτής προσωπικότητας, και με χιούμορ αντιδιαστέλλει τη σημερινή κατάσταση, με την ανυπαρξία προσοχής –που αρμόζει– στον πολιτισμό, αλλά και με όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι ηθοποιοί –και όχι μόνο– στις δύσκολες αυτές ημέρες μας.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Σκηνικά/Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί/Φωτογραφίες: Τάκης Λυκοτραφίτης
Δραματολόγος: Αναστασία Διαμαντοπούλου
Επιμέλεια φωνητικών αυτοσχεδιασμών: Μίνως Θεοχάρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λάζαρος Βαρτάνης

Διανομή

Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μάριος Μακρόπουλος.

Πληροφορίες

Τελευταίες παραστάσεις: Σήμερα Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014 στις 7.17 μ.μ. και αύριο Κυριακή 12 Ιανουαρίου στις 9.15 μ.μ. Φινάλε με άλλες τρείς παραστάσεις την Παρασκευή 17 και Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014 στις 7.15 μ.μ. και την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014 -αν και η Μελίνα έλεγε «Ποτέ την Κυριακή»- πανηγυρικό κλείσιμο στις 9.15 μ.μ. Η διάρκεια της παράστασης είναι 50 λεπτά και το εισιτήριο κοστίζει 10 ευρώ ενώ το φοιτητικό – μαθητικό 7 ευρώ. Υπάρχουν και θέσεις δωρεάν για ανέργους.
“Επί Κολωνώ”
Τηλ. 210 – 513.80.67
Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94
Κολωνός – Αθήνα
Στάση μετρό «Μεταξουργείο»

Όταν η προσμονή μου δικαιώνεται

Η 6η Μαρτίου, ημέρα θανάτου της Μελίνας Μερκούρη, έχει ορισθεί από την UNESCO ως παγκόσμια ημέρα πολιτισμού κατά την οποία απονέμεται το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» ως βραβείο πολιτιστικής προσφοράς. Το βραβείο αυτό δίνεται από το 1997 και κάθε δύο χρόνια σε ανθρώπους ή οργανισμούς για την προσπάθειά τους να διασωθούν μνημεία πολιτισμού της ανθρωπότητας.
Οφείλω να ομολογήσω ότι ουδέποτε υπήρξα φαν της πολιτικού Μελίνας Μερκούρη. Θεωρώ, ταπεινή η άποψή μου βεβαίως, ότι έπραξε πολύ λιγότερα από τα αυτονόητα κατά τη μακρόχρονη θητεία της στο Υπουργείο Πολιτισμού, θητεία μάλιστα που έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Αντιθέτως την είχα λατρέψει ως ηθοποιό. Η εικόνα της κυριαρχούσε στην οθόνη και κατακτούσε καρδιές ανά τον κόσμο. Ήταν μια κινηματογραφική θεότητα.
Πιστεύω πως η Μελίνα ως άνθρωπος ήταν ένας ζεστός αέρας, ένα δωμάτιο γεμάτο αγάπη, μια προσωπικότητα σπάνια, φωτεινή, λαμπρή. Μια λατρεμένη ελπίδα. Γυναίκα σαρωτική, δυνατή, γεμάτη θεϊκή αυτοπεποίθηση.
Στις 8 Ιουνίου παρακολούθησα στο πλαίσιο του φεστιβάλ Of-Of Athens, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο θέατρο Επί Κολωνώ, την παράσταση της ομάδας «Κατά Λάθος» «2013 / Melina M.», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη.

* Δεν σας κρύβω ότι καλλιτεχνικά συμπαθώ πολύ τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, ως εκ τούτου και την άξια ομάδα με την συνεργάζεται.
Περίμενα την παράσταση με μια γλυκιά προσμονή. Ποιος μπορεί να με πείσει για το τι είναι όνειρο ή όχι; Όταν είμαι εκεί, όταν με θέλουν παρούσα, νιώθω την αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια με κάνει να αισθάνομαι πολύ όμορφα. Πολλές φορές δεν βρίσκω λέξεις να την περιγράψω. Είναι σαν να χάνω τα λόγια μου. Διχάζομαι ανάμεσα στην παράσταση και στην πραγματικότητα. Σαν να έχει σχηματιστεί ένας μαγικός κύκλος γύρω μου και να μη λέει να σπάσει, να διαλυθεί. Αυτή η αναμονή, αυτή η γλυκιά προσμονή μου, δικαιώθηκε.
Είδα μια παράσταση να «στήνεται» επιδέξια μπροστά στους θεατές από μια καλογυμνασμένη ομάδα με πλήρη πειθαρχία και επικοινωνία. Μια ομάδα που με αφορμή τη Μελίνα Μερκούρη μιλούσε για τη σημερινή κατάσταση του πολιτισμού και του θεάτρου.
“Η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Η Ελλάδα αυτό είναι. Η κληρονομιά της, η περιουσία της. Και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε κανείς”.
Η μοναδικότητα της παράστασης αυτής έγκειται στο γεγονός ότι πρόσφερε ένα τρομερά αποκαλυπτικό πορτρέτο μιας γυναίκας – δημιουργού και της κατάστασης στην οποία βρισκόταν τόσο ως άνθρωπος, όσο και ως πολιτικός.
Πιστεύω ότι ο στόχος της ήταν η αποκόμιση μιας ουσιαστικής προσωπογραφίας της Μελίνας, μιας εικόνας ενός ανθρώπου με την καρδιά να πάλλεται εκτεθειμένη και πανέμορφη. Μιας απεικόνισης χωρίς σοβαροφάνειες, απροστάτευτης από υπεκφυγές και αντιπερισπασμούς, απελευθερωμένης από αυταπάτες και ψέματα.
Η παράσταση είχε ομοιογένεια, ήταν γρήγορη, σχεδόν κινηματογραφικής ταχύτητας, με αξιοθαύμαστους αυτοσχεδιασμούς, θαυμάσια κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη, χωρίς καθόλου χάσματα, με ύφος δηκτικό, φρέσκο, ορμητικό, νεανικό και, όσο χρειαζόταν, καταγγελτικό. Μια παράσταση, όπως θα έλεγε και η ίδια η Μελίνα, παλικαρίσια.
Σε μια χώρα που ο πολιτισμός δεν πρωταγωνιστεί πια και οι ηθοποιοί δυστυχώς θεωρούνται «πολίτες δεύτερης διαλογής», η ομάδα «Κατά Λάθος», με τους ικανότατους και ταλαντούχους Λάζαρο Βαρτάνη, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μάριο Μακρόπουλο, μας έδειξε την καλλιέργειά της, τον πλούτο της, το πάθος της, την παιδεία της. Αυτό αρκεί για να μας δικαιώσει.

Η πολιτικός Μελίνα Μερκούρη

Κατά τη διάρκεια της επταετίας (1967-1974) πολέμησε σφοδρά τη Χούντα, χρησιμοποιώντας τη φήμη και τη λάμψη που είχε αποκτήσει, με συνέπεια να της αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα. Έδωσε αρκετές συναυλίες και διοργάνωσε αρκετά μεγάλο αριθμό πορειών αντιδικτατορικού χαρακτήρα. Επεδίωξε και συναντήθηκε με πολιτικούς αλλά και με πνευματικές προσωπικότητες παγκοσμίου κύρους, με σκοπό να τους ευαισθητοποιήσει ενάντια στη χούντα. Κατά την διάρκεια των αγώνων της έγιναν εναντίον της απόπειρες δολοφονίας, μία από τις οποίες παραλίγο να της στερήσει τη ζωή.
Με την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα όπου και εγκαθίστανται μόνιμα πλέον και συνεργαζόμενη με στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης Π.Α.Κ. και τον Ανδρέα Παπανδρέου ιδρύουν το Πανελλήνιον Σοσιαλιστικόν Κίνημα αργότερα (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα). Κατεβαίνει υποψήφια στη Β` Πειραιά το 1974 αλλά δεν καταφέρνει να εκλεγεί βουλευτής, πράγμα το οποίο επιτυγχάνει το 1977. Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-1994, θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την επιστροφή των κλεμμένων γλυπτών της Ακρόπολης από τον Λόρδο Έλγιν, τα οποία βρίσκονται στις προθήκες του Βρετανικού Μουσείου, να δημιουργήσει το θεσμό των δημοτικών περιφερειακών θεάτρων (γνωστά ως ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) με σκοπό την πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας αλλά και τον θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης, με πρώτη την Αθήνα το 1985. Το 1990 διεκδίκησε την δημαρχία της Αθήνας, χωρίς όμως επιτυχία.
Στη δεύτερη θητεία της στο Υπουργείο Πολιτισμού δίνει μεγάλη σημασία στην εισαγωγή του πολιτισμού και της θεατρικής αγωγής στα σχολεία, αλλά καταβεβλημένη από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994.
Η σορός της έφτασε στην Ελλάδα στις 8 Μαρτίου του 1994 και τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, ενώ ταυτόχρονα κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος. Την Πέμπτη 10 Μαρτίου του 1994 ψάλλεται η νεκρώσιμος ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και αμέσως μετά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τη συνοδεύουν ως το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. Ενταφιάστηκε σε οικογενειακό τάφο.
Ο θάνατός της προκάλεσε εκδηλώσεις συγκίνησης σε όλο τον κόσμο. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες στέλνουν συλλυπητήρια μηνύματα στην οικογένειά της και στην Ελλάδα. Την ώρα της κηδείας της τα θέατρα και τα μαγαζιά στο Μπρόντγουεϊ παραμένουν κλειστά.
Επίσης έχει ιδρυθεί, σύμφωνα με επιθυμία της, από το σύζυγό της Ζυλ Ντασέν και με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων παγκόσμιας ακτινοβολίας, όπως ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, ο Γάλλος πολιτικός Ζακ Λανγκ κ.ά. το Πολιτιστικό Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, το οποίο έχει ως στόχο την επιστροφή των κλαπέντων γλυπτών της Ακρόπολης.
Το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» ανακοινώθηκε το 2010 από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον πρόεδρό της τον Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.
Το νέο αυτό βραβείο, θα είναι χρηματικό και το ποσό του βραβείου θα ανέρχεται στο ύψος του 1, 5 εκατ. ευρώ. Είναι ετήσιο και θα απονέμεται, στην μνήμη της Μελίνας Μερκούρη και των αγώνων της για τον πολιτισμό και την πολιτιστική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην εκάστοτε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Όπως εξήγησε ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο «όλα ξεκίνησαν το 1985 στην Αθήνα, στο λίκνο της ευρωπαϊκής μυθολογίας, υπό την αιγίδα της Μελίνας Μερκούρη. Με την αποφασιστικότητά της συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχία της πρώτης πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης. Γι’ αυτό το λόγο αποφασίσαμε να τιμήσουμε το όνομά της, μέσα από το νέο μηχανισμό χρηματοδότησης για τις πολιτιστικές πρωτεύουσες».

Του Παναγιώτη Μήλα
[email protected]

Τρίτη, 29 Οκτωβρίου 2013. Στο θέατρο “Επί Κολωνώ” συνωστισμός. Όμορφη φθινοπωρινή βραδιά και ο ονειρεμένος κήπος και το φουαγιέ είναι γεμάτα κόσμο που περιμένει να παρακολουθήσει την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «2013 / Μελίνα Μ.».
Το έργο αυτό έκανε τα πρώτα του πετυχημένα βήματα στο καλοκαιρινό φεστιβάλ του «Επί Κολωνώ» και στη συνέχεια πήρε το πράσινο φως για να συνεχίσει την πορεία του και στο δύσκολο φετινό χειμώνα στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου.
Οδηγός σε ένα ταξίδι στο χρόνο ήταν ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Συνεπιβάτες είχε τον Λάζαρο Βαρτάνη, την Ελένη Κάκκαλου, τη Ζωή Καραβασίλη και τον Μάριο Μακρόπουλο. (Όλοι Θεσσαλονικείς εκτός από τον Μάριο…).

Με τα φώτα αναμμένα οι ηθοποιοί μπήκαν στη σκηνή και τους παρουσίασε ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης πριν πάρει τη θέση του (με την πλάτη στο κοινό) στην κλασική πολυθρόνα του σκηνοθέτη. Από εκεί σαν διευθυντής μιας πολυπρόσωπης ορχήστρας άρχισε να διευθύνει τους ηθοποιούς του χρησιμοποιώντας τα δάχτυλα αντί για μπαγκέτα.
Έτσι άρχισε το ταξίδι. «Πήγαμε» στις Σπέτσες, στην Κυψέλη, στα Εξάρχεια, στις Κάνες, στον Πειραιά, στο Μπροντγουεϊ, στη Δραπετσώνα, στη Βουλή, στις Βρυξέλλες, στο Υπουργείο Πολιτισμού, στο Λονδίνο… «Πήγαμε» με ταχύτητα αστραπής στα χρόνια που μεγαλούργησε η Μελίνα Μερκούρη. Κάθε σκηνή και έκπληξη, κάθε ατάκα σοφή και μετρημένη. Ένα μοντέρνο κείμενο, που δεν «αγιοποιούσε» αυτό το μοναδικό αστέρι. Μάλιστα δεν έλειψε –τουλάχιστον όπως το είδα εγώ– και η κριτική διάθεση στο έργο της ως πολιτικού με την υπενθύμιση της 8ετούς και πλέον θητείας της –ρεκόρ– στο Υπουργείο Πολιτισμού και στην παράλληλη διατήρηση του μεταξικού νόμου από το 1937 για τον κανονισμό λειτουργίας των θεάτρων. Επίσης απολαυστικές ήταν -και ως κείμενο που τσακίζει κόκαλα, και ως ερμηνεία- δυο σκηνές οι οποίες αναφέρονται στην κατάσταση και στις συνθήκες που επικρατούν -ιδιαίτερα σήμερα- στον επαγγελματικό χώρο των ηθοποιών.
Ο Ασπιώτης είχε την τύχη να έχει κοντά του τέσσερις εξαιρετικούς συναδέλφους του που σε «χρόνο – μηδέν» εκτελούσαν τις οδηγίες που έδινε από την… αναπαυτική πολυθρόνα του. Το κοινό, ενθουσιώδες, συμμετείχε αυθόρμητα στις διαδραστικές επιλογές του σκηνοθέτη ενώ ο χρόνος δυστυχώς έτρεχε. Αυτός ο γρήγορος ρυθμός μόνο στη Μελίνα θα ταίριαζε. Εκείνη θα άντεχε αυτόν τον Μαραθώνιο σαν αθλήτρια των… δρόμων ταχύτητας. Με αυτή την ταχύτητα φθάσαμε -δυστυχώς- στο τέλος ενώ στη γιγαντοοθόνη τη βλέπαμε -με τη λευκή κλασική καπαρντίνα- να τραγουδά το προφητικό «Περάστε κόσμε»* σε στίχους του Κ. Χ. Μύρη και σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου (1969).
Τα φώτα έσβησαν και το χειροκρότημα μαζί με πολλά μπράβο, ακούστηκαν μέχρι την οδό Ναυπλίου και έφεραν τους συντελεστές στη σκηνή τέσσερις φορές.
Η συνέχεια «διαδραματίστηκε» στο φουαγιέ όπου ο κύριος Σπύρος Μερκούρης, ο αδελφός της Μελίνας, ολοφάνερα συγκινημένος, περίμενε να συγχαρεί όλα τα παιδιά. Εκείνη τη στιγμή επέλεξε η συνάδελφος Μαρία Παπαδή, από το Mega, να συνομιλήσει μαζί του. Τα λόγια του ήταν «διαμάντια». Δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του περιγράφοντας σκηνές που τον είχαν εντυπωσιάσει ιδιαίτερα. Μάλιστα κλείνοντας αυτή τη μικρή συνέντευξη με τη δημοσιογράφο τόνισε πως «αυτό το έργο θα άρεσε σίγουρα και στη Μελίνα». Ήταν δε ιδιαίτερα ευχαριστημένος που η παράσταση αυτή «δεν είχε ούτε ίχνος… λιβανίσματος», όπως είπε. Στο σημείο αυτό όλοι οι ηθοποιοί βγήκαν από τα καμαρίνια και ήρθαν στο φουαγιέ. Εκεί ο κύριος Μερκούρης, ανοίγοντας την αγκαλιά τους σε όλους, επανέλαβε τα επαινετικά σχόλια και υπογράμμισε πως «αν τα παιδιά αυτά δεν είχαν στην καρδιά τους τη Μελίνα, δεν θα πετύχαιναν αυτό το δροσερό αποτέλεσμα».
Αυτή πιστεύω ήταν και η καλύτερη κριτική αφού σε τέτοιες περιπτώσεις οι άμεσα ενδιαφερόμενοι είναι πολύ αυστηροί στις κρίσεις τους και δεν διστάζουν να διαγράψουν το όποιο καλλιτεχνικό έργο αν, κατά τη γνώμη τους, αυτό παρουσιάζει με χρώματα μελανά το αγαπημένο τους πρόσωπο.
Περίπου τα ίδια λόγια απηύθυναν στους συντελεστές όσοι παρευρέθησαν. Ανάμεσά τους: Ο σκηνοθέτης Νίκος Περάκης, η ηθοποιός Μίνα Αδαμάκη, οι συγγραφείς Λένα Διβάνη και Χρήστος Χωμενίδης, η τηλεοπτική παραγωγός Φρόσω Ράλλη, η Μανουέλλα Παυλίδου, γενική γραμματέας στο «Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη», η οποία και είπε πως «πέντε νέοι άνθρωποι που δεν γνώρισαν τη Μελίνα, συνέλαβαν απόλυτα και μας μετέδωσαν την αίσθησή της, την αύρα της, το τσαγανό της και τη γοητεία της, με μια νέα θεατρική αντίληψη».

Συντελεστές στο «Μελίνα Μ.»

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Σκηνικά – Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Τάκης Λυκοτραφίτης
Δραματολόγος: Αναστασία Διαμαντοπούλου
Επιμέλεια φωνητικών αυτοσχεδιασμών: Μίνως Θεοχάρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λάζαρος Βαρτάνης

* Ηθοποιοί: Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μάριος Μακρόπουλος.

* Να θυμίσω εδώ πως η παράσταση ήταν αφιερωμένη «στον εκκεντρικό κύριο με τα γένια και τα γυαλιά ηλίου, έναν μεγάλο θεατράνθρωπο και Δάσκαλο με το «Δ» κεφαλαίο, που το 2010 έκανε ένα άλλο ταξίδι, αυτή τη φορά για να βρει την αγαπημένη φίλη του Μελίνα και να τα λένε στο εξής από κοντά! Στον Ανδρέα Βουτσινά», προς τον οποίο ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης λέει: «Σ’ αγαπούμε όπως μας αγάπησες, μας λείπεις αλλά είσαι πάντα εδώ…».
Επίσης θα ήταν παράλειψη αν δεν ανέφερα εκείνους που η ομάδα του «Μελίνα Μ.» ευχαριστεί θερμά για την πολύτιμη βοήθειά τους. Πρόκειται για τη Μανουέλλα Παυλίδου, τον Γιώργο Χατζηνικολάου, τη Μαρία Αναματερού, την Πωλίνα Τζεϊράνη, τη Γιολάντα Μαρκοπούλου, τη Φρόσω Ράλλη, τον Χάρη Αττώνη, τη Μαρία Κίτσου και τον Άγγελο Μακρόπουλο. Ακόμη ιδιαίτερες ευχαριστίες στην Αιμιλία Σταυροπούλου γενικά, αλλά κυρίως για το σύνθημα «Κανένας μόνος στην κρίση».

*«Περάστε κόσμε»

Στο καφενείον “Η Ελλάς” ο σαλτιπάγκος
πουλά τα νούμερα φτηνά
δραχμή τα ακροβατικά
οι αλυσίδες δωρεάν
το πήδημα θανάτου δυο δραχμές
χωρίς σκοινιά, περάστε κόσμε.

Ασώματος η κεφαλή περάστε κόσμε
τη βρήκανε στην Αφρική
καπνίζει, πίνει και πονά
τρελαίνεται για μουσική
χορεύει με τα μάτια δυο δραχμές
ποιος θα τη δει; Περάστε κόσμε.

Στο καφενείον “Η Ελλάς” οι θεατρίνοι
μ’ ασετυλίνη και κεριά
την Γκόλφω παίζουν στα παιδιά
με φουστανέλες δανεικές
και δάκρυ πληρωμένο δυο αυγά
και τρεις δραχμές, περάστε κόσμε.

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -