«Πολλοί άνθρωποι κάθε χρόνο «γεμίζουν» το στομάχι τους, όπως γεμίζουν και τις γαλοπούλες τους, κατά τη γιορτή της Ημέρας των Ευχαριστιών. Η Ημέρα των Ευχαριστιών είναι μία αυθεντική αμερικάνικη γιορτή, σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι μόνο διακοπές αλλά πραγματικά, όπως υπονοεί η ετυμολογία, μία από τις ιερές μας ημέρες, που γιορτάζεται σχεδόν καθολικά από του Αμερικανούς. Την ιερή αυτή ημέρα, οι οικογένειες συγκεντρώνονται για να γιορτάσουν μία γενοκτονία, αυτή των Ιθαγενών Αμερικανών, διαπράττοντας μία ακόμη, απέναντι στις γαλοπούλες. Μπορούμε να γιορτάσουμε αυτή τη γιορτή με ήσυχη συνείδηση;». Dan Brook, κοινωνιολόγος από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια.
Η Ημέρα των Ευχαριστιών φαντάζει μία «αθώα» γιορτή με κυρίαρχο στοιχείο το φαγητό. Εορταστικό πλούσιο τραπέζι, οικογενειακή και φιλική ατμόσφαιρα, ένα βήμα πριν από τη χριστουγεννιάτικη ευωχία. Κάθε γιορτή και κάθε επέτειος εμπεριέχει ωστόσο, έναν συμβολισμό.
«Οι Προσκυνητές (Άγγλοι έποικοι) που ήρθαν αργότερα στην Αμερική για να ξεφύγουν από τις θρησκευτικές διώξεις στη Βρετανία, προφανέστατα ήρθαν για να διαπράξουν τις εθνοτικές και θρησκευτικές διώξεις κατά των ιθαγενών Αμερικανών. Κι αυτό έκαναν. Κι εμείς στην πραγματικότητα συνεχίζουμε να το κάνουμε, αποτελεσματικά και χωρίς οίκτο», γράφει ο Dan Brook.
Κατά την απαρχή του εορτασμού της Ημέρας των Ευχαριστιών τη δεκαετία του 1620, ξεκινά και ένας νέος τύπος «γενοκτονίας». Το 1619 είναι το πρώτο έτος που αρχίζουν να «εισάγονται» σκλάβοι από την Αφρική.
Όταν ο Αβραάμ Λίνκολν επαναφέρει την παράδοση του εορτασμού της Ημέρας των Ευχαριστιών στις αρχές της δεκαετίας του 1860, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε εμφύλιο πόλεμο. Στις ΗΠΑ, ο εμφύλιος πόλεμος έγινε με αφορμή το ζήτημα της δουλείας αλλά σίγουρα δεν έγινε υπέρ των δούλων. Όλα αυτά δεν είναι δύσκολο να οδηγήσουν σε πολλές και οδυνηρές σκέψεις, σχετικά με την πιο δημοφιλή ίσως, αμερικανική γιορτή.
Τίτλος πρωτοτύπου: Five Ways to Prepare for Thanksgiving and Support the Struggle for Indigenous Rights, By TESA (Toolbox for Education and Social Action) Collective
Μετάφραση: Μαρινίκη Κολιαράκη (3pointmagazine.gr)
Μετά το Halloween, το Thanksgiving είναι η δεύτερη αμερικάνικη γιορτή που εισβάλει στην κοινωνία της χώρας μας. Επειδή λοιπόν, σίγουρα έχετε ακούσει για την Ημέρα των Ευχαριστιών, το παρακάτω κείμενο από το Toolbox for Education and Social Action, σας ενημερώνει για κάποια πράγματα που πρέπει να λάβετε υπόψιν.
Η Ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving) πλησιάζει. Η γιορτή αυτή, για πολλούς, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να περάσουν λίγο χρόνο με την οικογένειά τους. Παρ’ όλα αυτά, για κάποιους είναι μια στιγμή για να θυμηθούν και να θρηνήσουν την επώδυνη ιστορία και κληρονομιά της αποικιοκρατίας.
Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε, είναι καλή ιδέα να μάθετε την αλήθεια πίσω από το Thanksgiving, πώς ο αγώνας για τα δικαιώματα των ιθαγενών συνεχίζεται σήμερα και τι μπορείτε να κάνετε για αυτόν τον αγώνα.
1. Μάθε την ιστορία του Thanksgiving σωστά
Η ιστορία του Thanksgiving που διδάσκεται στα σχολεία δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. Διαβάστε τη σωστή ιστορία.
Για να σας πείσουμε ότι είναι σημαντικό, διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα:
Καθώς τα πραγματικά γεγονότα της αποικιοκρατίας ωραιοποιούνται, η μυθική διάσταση του Thanksgiving δημιουργεί ένα παραμύθι κλοπής γης, προδοσίας, κτηνωδίας και γενοκτονίας, που ουσιαστικά λειτουργεί για να σβήσει τις πραγματικές, τραυματικές εμπειρίες ολόκληρου του έθνους των ιθαγενών. Αυτό το φαινόμενο του ξεπλύματος και της ολοσχερούς διαγραφής της ιστορίας των ιθαγενών, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι μόνο απάνθρωπο και καταπατά τα δικαιώματα των ιθαγενών, αλλά είναι και άδικο για όλους του Αμερικανούς που έχουν πολλά να μάθουν από την πλούσια όσο και τραγική ιστορία.
2. Γνωρίστε την Εθνική Ημέρα Πένθους
Η Εθνική Ημέρα Πένθους ξεκίνησε από τους Ενωμένους Ιθαγενείς Αμερικανούς της New England και από υποστηρικτές το 1970, ως μια μέρα μνήμης και έναν τρόπο διαμαρτυρίας ενάντια στην περιθωριοποίηση των ιθαγενών. Η ετήσια πορεία και η γιορτή της κοινότητας είναι ανοιχτή σε όποιον θέλει να συμμετέχει. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την Εθνική Ημέρα Πένθους στην ιστοσελίδα της UAINE (Ένωση Αμερικάνων Ιθαγενών της New England).
3. Κατανοήστε πως δημιουργήθηκε ο μύθος
Εδώ παραθέτουμε μια ενδιαφέρουσα αφήγηση για το πώς δημιουργήθηκε η ιστορία του Thanksgiving, όπως μας τη μετέφεραν οι φίλοι μας από το Κέντρο για τη Στρατηγική Βασισμένη στην Ιστορία (Center of Story based Strategy). Αυτό το Κέντρο προσφέρει μια κριτική ανάλυση της λαϊκής ιστορίας του Thanksigiving στο πλαίσιο ενός ευρύτερου κοινωνικού πλέγματος.
Η επίσημη ιστορία του Thanksgiving απαθανατίζει μια εικόνα ρόδινων σχέσεων μεταξύ των Ευρωπαίων αποικιοκρατών και των ιθαγενών λαών της Αμερικής, η οποία δίνει έμφαση στη συνεργασία, την ειρήνη και το καλωσόρισμα των ιθαγενών στους Pilgrims. Είναι σε όλους μας οικεία η ιστορία: οι Pilgrims είναι τα νέα παιδιά στη γειτονιά που μόλις εμφανίστηκαν σε αυτή την ήπειρο. Οι νέοι τους φίλοι (συνήθως αναφέρονται ως Ιθαγενείς Αμερικάνοι ή με το χαρακτήρα του Squanto ως τοποτηρητή) τους μυούν στην περιοχή, διδάσκοντάς τους να φυτεύουν καλαμπόκι και να κυνηγούν την τοπική άγρια ζωή. Κάνουν ένα μεγάλο πάρτι μαζί και όλοι ζουν ευτυχισμένοι από εκεί και πέρα.
Παρ’ όλα αυτά, όπως γνωρίζουμε πολλοί από εμάς, δεν είναι αυτή η πραγματικότητα. Η πρώτη ιστορική καταγραφή της γιορτής των Ευχαριστιών από τους αποικιοκράτες δεν σχετίζεται με μια γιορτή συγκομιδής ή με μια ιδέα διαπολιτισμικής συνεργασίας, αλλά με τον εορτασμό μιας σφαγής 700 γυναικόπαιδων Ινδιάνων Pequot το 1637. Η ημερομηνία στα τέλη Νοεμβρίου (που είναι 6 με 8 εβδομάδες μετά τη συγκομιδή) παραπέμπει στον εορτασμό της σφαγής, που γιορτάζονταν από τους Ευρωπαίους ως μεγάλη στρατιωτική νίκη.
Η ιστορία του Thanksgiving αποκαλύπτει σημεία – κλειδιά της ανάλυσης της ισχύος της αφήγησης. Πρώτον, αξίζει συχνά να καταλαβαίνουμε αυτό που πραγματικά θέλουν να πουν και τι αφήνουν εκτός αυτές οι κυρίαρχες ιστορίες -εκείνες που είναι γενικώς αποδεκτές ως αλήθειες- όπως επίσης και τις συγκαλυμμένες παραδοχές που τους επιτρέπουν να λειτουργούν. Σε αυτή την περίπτωση, μια παραδοχή είναι ότι οι Ευρωπαίοι ήταν μια ειρηνική και ευπρόσδεκτη παρουσία στην Αμερική.
Δεύτερον, αυτό το παράδειγμα δείχνει αυτό τον ισχυρό τρόπο σκέψης. Ξεκάθαρα, η ιστορία έχει περάσει στην κυρίαρχη κουλτούρα από την οπτική των Pilgrims, και όχι των ιθαγενών. Όπως λένε: «Η ιστορία γράφεται από τους νικητές».
Τρίτον, η ιστορία του Thanksgiving έχει παγκοσμιοποιήσει την οπτική των Pilgrims ως τη μόνη αλήθεια και έχει κανονικοποιήσει την εμπειρία τους. Αυτή η παγκοσμιοποίηση καλύπτει την πραγματικότητα της γενοκτονίας των ιθαγενών λαών και η μυθολογία συνεχίζει να διατηρεί τα προνόμια των λευκών σήμερα. Είναι αυτό που λέμε μυθολογία του ελέγχου, επειδή προσφέρει μια εξήγηση των σχέσεων εξουσίας που κάνει το status quo να φαίνεται αναπόφευκτο και αναλλοίωτο.
Παρ’ όλα αυτά, η μυθολογία του ελέγχου του Thanksgiving μπορεί να προσβληθεί και είναι και ευμετάβλητη. Από το 1970, ιθαγενείς ακτιβιστές και αλληλέγγυοι έχουν ονομάσει αυτή την ημέρα ως «Εθνική Ημέρα Πένθους» για να επιστήσουν την προσοχή στη γενοκτονία των Ιθαγενών και τους αγώνες τους ενάντια στο ρατσισμό και την αποικιοκρατία. Τα τελευταία χρόνια, μέσα από νομικές πιέσεις, έχουν καταφέρει ακόμα και να κερδίσουν πολλές αναθηματικές πλάκες που αναγνωρίζουν την Ημέρα Πένθους και τα ιστορικά πρόσωπα.
Όλο και περισσότεροι μη-ιθαγενείς αλληλέγγυοι στηρίζουν τους ιθαγενείς στην αμφισβήτηση της κυρίαρχης αφήγησης και τη διεκδίκηση μιας πιο ειλικρινούς συζήτησης σχετικά με την Αμερικανική ιστορία και της αντίστασης των Ιθαγενών στη γενοκτονία.
4. Στηρίξτε τον συνεχόμενο αγώνα
Οι Ιθαγενείς Αμερικάνοι αγωνίζονται για δικαιοσύνη μέχρι και σήμερα. Καθώς μπαίνουμε σε μια νέα πολιτική περίοδο, ας ενώσουμε τον αγώνα για τα δικαιώματα των ιθαγενών με τους Προστάτες του Νερού στο Standing Rock. [1]
5. Μιλήστε σε συγγενείς
Είναι ευθύνη μας να πάμε στο σπίτι και να μιλήσουμε με τα μέλη της οικογένειάς μας, επειδή σε πολλές περιπτώσεις, μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη να φτάσουμε σε αυτούς και να ξεριζώσουμε τη μισαλλοδοξία από τις κοινότητές μας.
[1] To Standing Rock είναι περιοχή που βρίσκεται στην κυριότητα των ιθαγενών. Οι υδάτινοι πόροι του Standing Rock απειλούνται από την κατασκευή του αγωγού της Ντακότα.
***
Η γενοκτονία των Ινδιάνων της Αμερικής, των αυτόχθονων κατοίκων της αμερικανικής ηπείρου, που εξολοθρεύθηκαν απ’ τον “ανώτερο πολιτισμό” των Ευρωπαίων, είναι από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες στην Ιστορία.
Το μέγεθος αυτής είναι εξωπραγματικό και η γενοκτονία συνεχίζεται στις μέρες μας. Οι Μεγάλες Αντίλλες (Κούβα, Ισπανιόλα, Τζαμάικα) είχαν 1,5 εκατομμύριο αυτόχθονες το 1492, όταν τους “ανακάλυψε” ο Χριστόφορος Κολόμβος. Το 1550 δεν είχε απομείνει ούτε ένας Ινδιάνος σ’ αυτά τα νησιά. Εξήντα χρόνια. Ενάμιση εκατομμύριο νεκροί και η εξαφάνιση ενός πολιτισμού.
Όταν οι Πορτογάλοι ανακάλυψαν τη Βραζιλία, το 1500, υπολογίζεται ότι κατοικούσαν εκεί περίπου 3 εκατομμύρια Ινδιάνοι. Το 1950 δεν ήταν περισσότεροι από 150.000. Και καθώς η γενοκτονία συνεχίζεται, σήμερα δεν υπερβαίνουν τους 100.000. Σχεδόν τρία εκατομμύρια νεκροί.
Κάθε “πρόοδος” του βιομηχανικού πολιτισμού ωθεί ολοένα τους Ινδιάνους προς αφιλόξενες περιοχές, αν δεν τους εξοντώνει απροκάλυπτα.
Το 1968 οι αρχές παραδέχτηκαν ότι υπάλληλοι της υποτιθέμενης Υπηρεσίας Προστασίας των Ινδιάνων δωροδοκούνταν από εταιρείες για να τους επιτρέπουν να πουλούν τις γαίες όπου κατοικούσαν Ινδιάνοι. Ή να κλείνουν τα μάτια όταν τους εξοντώνουν με τις πιο φριχτές πρακτικές: Ομαδικές δολοφονίες με πυροβόλα, καταστροφή των χωριών με δυναμίτιδα, δηλητηρίαση με αρσενικό και φυτοφάρμακα.
Η νομολογία της Βραζιλίας για τους Ινδιάνους έχει ως βασικό στόχο την “ενσωμάτωσή τους στην εθνική κοινότητα”. Πώς το κάνει; Το κεφάλαιο ΙΙ του Θεσμικού Πλαισίου αναφέρει: “Κάθε Ινδιάνος που δεν έχει αφομοιωθεί βρίσκεται υπό την κηδεμονία του κράτους και δεν τον προστατεύει το Σύνταγμα της Βραζιλίας”.
Ο “αφομοιωμένος” Ινδιάνος δεν είναι πια Ινδιάνος, αφού απαρνιέται την κουλτούρα του. Τοποθετείται στο πιο χαμηλό επίπεδο της κοινωνικής κλίμακας. Αφομοίωση σημαίνει εξαθλίωση, επαιτεία, αλκοολισμό, πορνεία. Ο Ινδιάνος αυτός δεν έχει νομική υπόσταση ούτε στις σχέσεις του με τους άλλους ούτε ως ιδιαίτερη οντότητα, και δεν μπορεί να προβεί σε δικαιοπραξίες. Το Θεσμικό Πλαίσιο δεν αναγνωρίζει στους Ινδιάνους το δικαίωμα ιδιοκτησίας γης (την οποία κατέχει, ελέγχει και διαχειρίζεται το Ομοσπονδιακό κράτος).
Τα άρθρα 34, 35 και 36 του τρίτου μέρους επιτρέπουν την εκτόπιση ολόκληρων ιθαγενών πληθυσμών μ’ ένα απλό διάταγμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, για λόγους όπως η “εθνική ασφάλεια” και η “ανάπτυξη της περιοχής για λόγους εθνικού συμφέροντος”. Το άρθρο 60 του Θεσμικού πλαισίου κάνει λόγο για την “ψυχική εξέλιξη” των Ινδιάνων!
Οι Αυτοκρατορίες
Σύμφωνα με μελέτες του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ υπήρχαν 112.000.000 Ινδιάνοι στο Μεξικό πριν από την άφιξη του Κορτές, το 1512. Εκατόν είκοσι (120) χρόνια μετά δεν ήταν παραπάνω από 1.200.000. Όχι, δεν διαβάσατε λάθος. Μιλάμε για την εξόντωση 110 εκατομμυρίων ανθρώπων (που ήταν ψυχικά ανώριμοι). Οι αυτοκρατορίες των Μάγια και των Ίνκας, που χρειάστηκαν πολλούς αιώνες για να οικοδομηθούν, καταστράφηκαν μέσα σε είκοσι χρόνια (από τους αιμοσταγείς Αλβαράδο και Φρανθίσκο Πιθάρο). Στα εδάφη της αυτοκρατορίας των Αζτέκων, που ο πληθυσμός της ανερχόταν σε 25 εκατομμύρια το 1519, ύστερα από τριάντα χρόνια υπήρχαν μόνο 6 εκατομμύρια, ενώ στα τέλη του 16ου αιώνα έφταναν το ένα εκατομμύριο.
Άλλα 24 εκατομμύρια νεκροί Ινδιάνοι. Η εξόντωση των Ινδιάνων συνεχίζεται και στις μέρες μας. Σφαγές στην επαρχία Τσιάπας, στη Γουατεμάλα, στην Κολομβία, στο Περού, στη Χιλή. Οι Ινδιάνοι είναι θύματα των πολυεθνικών, του κρατικού στρατού και των εμπόρων ναρκωτικών.
Ηνωμένες Πολιτείες
Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι οι Ινδιάνοι που κατοικούσαν στη Βόρεια Αμερική ανέρχονταν σε 10 έως 12 εκατομμύρια άτομα.
Το 1900 είχαν απομείνει μόλις 250.000.
Η Ημέρα των Ευχαριστιών είναι η γιορτή της εξόντωσης 10 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Πέρα από τη μακροχρόνια και τραγική αλληλουχία σφαγών, παραβιάσεων των συνθηκών και επιδημιών, στις οποίες οι Ινδιάνοι δεν διέθεταν ανοσία, οι Ευρωπαίοι έκλεψαν τα εδάφη των Αμερινδιάνων, επέβαλαν με τη βία τον χριστιανισμό και κατέστρεψαν τους αρχέγονους πολιτισμούς τους. Οι “ειδικές περιοχές για Ινδιάνους” είναι τα πρώτα στρατόπεδα εξόντωσης, αφού ιδρύθηκαν το 1851.
Οι κακές συνθήκες διαβίωσης σ’ αυτές τις περιοχές (που υπάρχουν ακόμα και σήμερα), έχουν ως συνέπεια το ένα στα τρία παιδιά να πεθαίνει στους πρώτους έξι μήνες από τη γέννησή του. Υπάρχουν “ειδικές περιοχές” όπου το μέσο προσδόκιμο ζωής είναι κάτω από τα 46 έτη, όταν στην υπόλοιπη χώρα (αναφερόμαστε πάντα στις ένδοξες ΗΠΑ, μην το ξεχνάτε), είναι τα 76 έτη. Οι αυτοκτονίες των Ινδιάνων είναι διπλάσιες από εκείνες των λευκών. Το 75% του πληθυσμού τους υποσιτίζεται. Ο ένας στους τέσσερις είναι αλκοολικός, ενώ τα ναρκωτικά, και κυρίως το φτηνό κρακ, κάνουν θραύση σ’ αυτές τις “ειδικές περιοχές”.
Εν κατακλείδι:
Το μέγιστο ιδεολόγημα του δυτικού κόσμου είναι η υποτιθέμενη ανωτερότητα του πολιτισμού του. Οι σφαγές δικαιολογούνται επειδή οι σφαγιασμένοι είναι κατώτεροι πολιτισμικά, ηθικά ή ψυχικά. Ο πολυσχιδής Λεβιστρός χαρακτηρίζει τις δυτικότροπες κοινωνίες ως “θερμές κοινωνίες”. Αυτές παράγουν “πολιτισμό”, έχοντας ως καύσιμη ύλη τους ανθρώπους, επενδύοντας ακριβώς στις οικονομικές και λοιπές ανισότητες.
Το 1492 δεν πρέπει να θεωρείται η χρονιά που ο Κολόμβος “ανακάλυψε” την Αμερική, αλλά η αρχή της μεγαλύτερης γενοκτονίας στην Ιστορία της ανθρωπότητας.
Πληροφορίες αντλήθηκαν από το άρθρο του Ρόμπερτ Πακ, “Η γενοκτονία των Ινδιάνων”, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στη “Μαύρη Βίβλο του Καπιταλισμού”, εκδόσεις Λιβάνη, μετάφραση Άγγελος Φιλιππάτος. Είναι ένα ογκώδες βιβλίο, 765 σελίδων, που όμως δεν χωράει όλα τα εγκλήματα που έγιναν και γίνονται σ’ αυτόν τον πλανήτη εν ονόματι της απληστίας, του υπερκέρδους, της εξουσίας, του έθνους, της φυλής, του θεού.
Ημέρα Ευχαριστιών, Ημέρα Θλίψης
Του Γιάννη Ν. Καλαντζή
Κάθε χρόνο, την τελευταία Πέμπτη του Νοεμβρίου, που προηγείται της τέταρτης Παρασκευής του μήνα (αυτή καθιερώθηκε από το 1932 ως «Black Friday»), οι Αμερικανοί γιορτάζουν την Ημέρα των Ευχαριστιών (Thanks giving Day). Φέτος, το 2020, θα γιορταστεί στις 26 Νοεμβρίου, στην οποία θα εκφράσουν ξανά την ευγνωμοσύνη προς τον Δημιουργό για τα αγαθά, που συγκεντρώθηκαν με το τέλος της σοδειάς. Η γιορτή αποκαλείται και «Ημέρα της Γαλοπούλας», διότι σηματοδοτεί την έναρξη της εορταστικής περιόδου, που κρατάει μέχρι την Πρωτοχρονιά. Οι Καναδοί τη γιορτάζουν τη δεύτερη Δευτέρα του Οκτωβρίου.
Αντιθέτως, οι Ινδιάνοι των ΗΠΑ συνδέουν την Ημέρα των Ευχαριστιών με τη θλιβερή επέτειο της γενοκτονίας της φυλής Pequot από τον αγγλικό στρατό το 1637. Το ξημέρωμα της 26ης Μαΐου, λουσμένο ακόμη στη λάμψη του φεγγαριού, όλοι κοιμούνται στον καταυλισμό της φυλής. Στη γύρω περιοχή, ντυμένη στα ξεχωριστά χρώματα της άνοιξης, κυριαρχεί μια ασυνήθιστη ησυχία. Μόνον ο θόρυβος των νερών του ποταμού Μystic, ένα συνεχές βουητό, επιμένει να κρατάει συντροφιά την κοιμισμένη φύση, την ώρα που, νωχελικά, η νύχτα ετοιμάζεται να παραδώσει τη θέση της στο φως της νέας ημέρας, εορτή της συγκομιδής του «πράσινου καλαμποκιού».
Ξαφνικά, το επίμονο γάβγισμα των σκύλων σπάει τη σιωπή και οι πυροβολισμοί των επιτιθέμενων αναστατώνουν τους Ινδιάνους, που πετάγονται έξω από τις σκηνές τρομαγμένοι. Επικρατεί πανδαιμόνιο. Πανικόβλητοι τρέχουν να κρυφτούν στο κοντινό δάσος, κραυγάζοντας «Owanux!», «Owanux!» (Άγγλοι, Άγγλοι), ενώ κάποιοι προσπαθούν να απαντήσουν στα πυρά. Είναι πολύ αργά όμως. Όλα γίνονται πολύ γρήγορα, πιο γρήγορα και από το τρέξιμο του θανάτου! Σε διάστημα μιας ώρας, οι σκηνές (80) έγιναν παρανάλωμα του πυρός και 700 γενναίοι Ινδιάνοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, από τους 800 που διέμεναν εκεί, σφαγιάστηκαν, δολοφονήθηκαν!
Ο λοχαγός John Underhill, ένας από τους Άγγλους διοικητές, έτσι περιγράφει στο ημερολόγιό του, το μακελειό στον ποταμό Μystic: «Ριγμένοι κάτω σε σωρό, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Εκείνοι που μας ξέφυγαν, έπεσαν στα χέρια των συμμάχων μας Ινδιάνων άλλων φυλών και σκοτώθηκαν. Όχι περισσότεροι από πέντε κατόρθωσαν να σωθούν, τρέχοντας στο πυκνό δάσος… Ήταν τόσα πολλά τα άψυχα σώματα, ριγμένα στο χώμα, τόσο πυκνά σε ορισμένα μέρη, που ήταν δύσκολο να περάσεις»…
Από την πλευρά του ο William Bradford, κυβερνήτης του Πλύμουθ, στο βιβλίο του «History of Plymouth Plantation», ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, έγραψε τα εξής: «Εκείνοι που σώθηκαν από τη φωτιά σκοτώθηκαν από τα ξίφη. Μερικοί κόπηκαν σε κομμάτια, άλλοι έτρεξαν να σωθούν, αλλά πολύ λίγοι κατάφεραν να ξεφύγουν… Ήταν φοβερό να τους βλέπεις έτσι σαν έτοιμους για ψήσιμο… Ήταν φρικτή η μυρωδιά και η μπόχα απ’ αυτό, αλλά η νίκη φαίνονταν σαν μια γλυκιά θυσία και εκείνοι (εννοεί τους Πουριτανούς) αφιέρωσαν τις προσευχές τους στο θεό, που τόσο θαυμάσια ενήργησε γι’ αυτούς, χαρίζοντάς τους μια τόσο γρήγορη νίκη εναντίον ενός τόσο περήφανου και προκλητικού εχθρού»!
Οι Άγγλοι Πουριτανοί, άποικοι του Κόλπου της Μασαχουσέτης και του Κονέκτικατ, ήταν εκείνοι που επιτέθηκαν στον ποταμό Μystic και έσφαξαν τους Pequots, έχοντας ως συμμάχους τους Ινδιάνους Μohegan και Narragansett! Προς τιμήν της νίκης, η επόμενη καθιερώθηκε ως Ημέρα των Ευχαριστιών από τον κυβερνήτη της Μασαχουσέτης Βay Colony.
Το 2013, οι Ινδιάνοι της Βορείου Αμερικής γιόρτασαν την Ημέρα των Ευχαριστιών στο νησί Αλκατράζ, απέναντι από το Σαν Φρανσίσκο. Mε την κίνηση αυτή θέλησαν να αποδώσουν ευχαριστίες για το τέλος της σοδειάς, σύμφωνα με την παράδοση, ενθυμούμενοι τη σφαγή της φυλής Pequot και την κατάληψη των εγκαταστάσεων του μικρού νησιού το 1969, από Ινδιάνους φοιτητές του πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ. Οι φοιτητές είχαν προβεί στην κατάληψη, διαμαρτυρόμενοι για την περιθωριοποίησή τους, τον πλήρη εκτοπισμό από τη γη των προγόνων τους και τη συστηματική απαξίωση του πολιτισμού τους, επικαλούμενοι τη Συνθήκη του Φορτ Λάραμι του 1868 μεταξύ των Ινδιάνων Σιού και των ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία κάθε ομοσπονδιακή εγκατάσταση ή έκταση σε αχρηστία επιστρέφεται στους πρώτους κατοίκους, τους αυτόχθονες της Βορείου Αμερικής.
Στόχος της προ επταετίας κατάληψης ήταν η αξιοποίηση των κτηρίων των πρώην φυλακών (είχαν κλείσει το 1964), για τη δημιουργία κέντρου προώθησης της οικολογίας και του πολιτισμού τους. Παρότι άρχισε ως διεκδίκηση μελών της τοπικής ινδιάνικης κοινότητας, υπέρ των δικαιωμάτων των αυτοχθόνων προσέτρεξαν και ακτιβιστές από κάθε ινδιάνικη εθνότητα των Ηνωμένων Πολιτειών, συμπεριλαμβανομένης και της μαχητικής αριστερής οργάνωσης ΑΙΜ της Μινεσότα. Η τριετής κατάληψη έληξε το 1971, τότε έφθασε το αίτημά τους στον ΟΗΕ.
Αργότερα, το 1973, η ΑΙΜ βρέθηκε σε ένοπλη αντιπαράθεση με το FBI στον καταυλισμό του Γούντεντ Νι, τόπο σφαγής της φυλής Λάκοτα από το αμερικανικό ιππικό. Η Μάχη στο «Πληγωμένο Γόνατο», που έγινε το 1890 και σφαγιάστηκαν περίπου 300 Ινδιάνοι, θεωρείται ως η τελευταία κύρια σύγκρουση μεταξύ των αυτοχθόνων λαών της Βορείου Αμερικής και της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, διαπίστωση στην οποία συμφωνούν διακεκριμένοι ιστορικοί και συγγραφείς.
Πηγές πληροφοριών: www.taxydromos.gr – Kataggeilte
- Διαβάστε επίσης:
Η ιστορία της Ημέρας των Ευχαριστιών – Έργα τέχνης εμπνευσμένα από την αμερικανική γιορτή
