Της Μαρίας Πολύζου [*]
Ήταν Κυριακή 5 Αυγούστου του 1990 όταν αγωνίστηκα στον Βαλκανικό Μαραθώνιο στην Πόλη, στην Κωνσταντινούπολη.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο για έναν Έλληνα αθλητή να σηκώνει την ελληνική σημαία. Όταν ξεκίνησα εκείνον τον αγώνα είπα από μέσα μου: Εδώ τρέχουμε μόνο για τη νίκη.
Η προοπτική να ακουστεί ο Εθνικός ύμνος της πατρίδας μέσα στην Τουρκία ήταν ο καταλύτης που ενεργοποίησε και το τελευταίο απόθεμα δύναμης που είχα στην ψυχή και το κορμί μου, αλλά δεν θα ήταν εύκολος ο αγώνας που ξεκίνησε με βροχή η οποία πολύ γρήγορα δυνάμωσε και έγινε καταρρακτώδης.
Όταν περνούσα από τη Γέφυρα του Βοσπόρου από την Ασιατική προς την Ευρωπαϊκή πλευρά πλέον έπεφτε χαλάζι.
Εκτός από το μαστίγωμα που δεχόμουν, δεν μπορούσα να δω πού πηγαίνω. Η ορατότητα δεν ήταν μεγαλύτερη από 2 – 3 μέτρα. Ακολουθούσα τη μοτοσικλέτα της αστυνομίας αλλά και ο αναβάτης πολύ αμφιβάλλω εάν έβλεπε πιο μακριά από ότι εγώ.
Παρόλα αυτά πίεζα στο απόλυτο τέρμα των δυνατοτήτων μου. Ήμουν σταθερή στο στόχο μου. Διασχίσαμε τη Γέφυρα και μόλις περάσαμε απέναντι το χαλάζι κόπασε. Απέμεινε η δυνατή βροχή.
Στο 32ο -33ο χλμ. περάσαμε μέσα από ένα υπαίθριο παζάρι, σαν λαϊκή αγορά. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως δεν είναι δυνατόν να περνάει η διαδρομή μέσα από εδώ.
Πολύ γρήγορα κατάλαβα ποια θα μπορούσε να ήταν η σκοπιμότητα.
Οι Τούρκοι άρχισαν να με βρίζουν και το αντιλήφθηκα από την εξαγριωμένη όψη και τις εκφράσεις στα πρόσωπά τους. Κάποιος με έφτυσε και τον είδα να με φτύνει στα μούτρα.
Αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα.
Όσο έτρεχα τόσο πιο άτρωτη ένιωθα. Ας ούρλιαζαν, ας με έβριζαν και ας με έφτυναν. Τίποτα δεν με πτοούσε.
Στο 40ο χλμ. βλέπω μια μεγάλη ανηφόρα και λίγο μετά μπροστά μου το Στάδιο που θα τερματίζαμε. Μπαίνω στο Στάδιο της Κωνσταντινούπολης πρώτη. Είχα νικήσει.
Ο χρόνος που είχα πετύχει το 2:55:25, ήταν νέο βαλκανικό ρεκόρ.
Μόλις πέρασα τη γραμμή τερματισμού, κάποιος με τύλιξε με μια γαλανόλευκη.
Την ένιωσα πάνω μου σαν να ζύγιζα τόνους. Όταν κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία ανατριχιάζω. Φαίνομαι εντελώς εξουθενωμένη σαν να με έχουν κατεβάσει από το σταυρό.
Λίγο μετά έγινε η απονομή. Ακούστηκε ο εθνικός ύμνος και σηκώθηκε η ελληνική σημαία μέσα στην Τουρκία. Ήμουν τότε 22 ετών.
[*] Η Μαρία Πολύζου είναι πρώην πρωταθλήτρια των δρόμων αντοχής. Πανελληνιονίκης και Βαλκανιονίκης. Γεννήθηκε το 1968, στην Πάτρα. Το παραπάνω κείμενο αναρτήθηκε στην προσωπική της σελίδα στο Facebook.
[**] Την Κυριακή 5 Αυγούστου 1990 στους Βαλκανικούς Αγώνες της Κωνσταντινούπολης, στον Μαραθώνιο δρόμο 1η ήρθε η Μαρία Πολύζου με 2 ώρες 55’ και 25’’. Δεύτερη η Παρασκευή Καστρίτη με 3 ώρες 2’ και 40’’ και τρίτη η Μπούγια από τη Ρουμανία με 3 ώρες 4’ και 14’’. Ο αγώνας τω γυναικών έγινε για πρώτη φορά και ήταν εκτός βαθμολογίας.
Το Σάββατο 4 Αυγούστου 1990 η Μαρία Πολύζου έτρεξε στα 1.500 μέτρα και τερμάτισε πέμπτη με χρόνο 4.37.58
