Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες και δημιουργούς που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει η Μαρία Παπαφωτίου
ΕΧΑΣΑ…
…Μια αρκετά δυσλειτουργική χρονιά, στα όρια της φάρσας, φτάνει στο τέλος της. Στους περισσότερους από εμάς έφερε έναν απροσδιόριστο «μαρασμό» εφ’ όλης της ύλης.
Δεν θα τολμούσα όμως να πω πως υπήρξα από τους άτυχους μιας και η υγεία τόσο η δική μου όσο και των κοντινών μου ανθρώπων έμεινε αλώβητη. Κοιτώντας όμως σε δεύτερο πλάνο, νιώθω πως ξαφνικά ένα διάστημα 2 σχεδόν χρόνων μπορεί να συμπυκνωθεί σαν αίσθηση λίγων μηνών. Και ναι. Χάθηκαν οι μέρες και η φρεσκάδα τους.
Χάθηκε η ανέμελη ροή της ζωής που περίπου όλα και σχεδόν πάντα κυλούν αρμονικά ή έστω προβλέψιμα σε μια θεμιτή και γαλήνια ρουτίνα. Μέσα σ’ αυτό χάνω ένα κεντρικό κομμάτι του χαρακτήρα μου που στηρίζεται στη μαχητικότητα και στη γενικευμένη αισιοδοξία.
Συνειδητοποιώ όμως και ανακουφίζομαι πως η δική μου πραγματικότητα δεν είναι τόσο ξεχωριστή. Ό, τι βιώνω, βιώνεις και ούτω καθεξής… Έφυγε το χαλί μιας υποτυπώδους κανονικότητας και έτσι αναγκαστικά βηματίζουμε μετέωρα και θολά σε πολύ άγνωστα και γκρι νερά. Στη δική μου ζωή είναι η πρώτη φορά που η αβεβαιότητα κατακλύζει κάθε μου σκέψη και επιθυμία. Θα επιμείνω όμως στο παρήγορο αίσθημα του συντονισμού όλων μας σε όλο αυτό και θα σκέφτομαι από μέσα μου πως ό, τι χάθηκε …θα ξαναβρεθεί.
ΚΕΡΔΙΣΑ…
…Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται σε σχέση με τα παραπάνω, κέρδισα χρόνο. Κέρδισα προσωπικό, καθαρό χρόνο που μου φανέρωσε ανέλπιστα και απροκάλυπτα, πράγματα που ίσως να μην είχα την ευκαιρία να δω ποτέ. Είδα πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους για ώρες πολλές και πυκνές.
Αυτό μας έδωσε τη σπάνια ευκαιρία να κοιτάξουμε στ’ αλήθεια βαθιά και με ουσία ο ένας τον άλλον, να παραδεχθούμε αδυναμίες και σκοτεινά μας ανείπωτα κομμάτια, ξέροντας πως υπάρχει ο χρόνος για ίαση.
Απέκτησα ακόμα μεγαλύτερη επίγνωση της μη βιασύνης, της αφοσίωσης, της γλυκιάς και αναγκαίας παύσης που λόγω ιδιοσυγκρασίας δεν θα μου είχα επιτρέψει ποτέ άλλοτε.
Είδα καθαρότερα από ποτέ τις άπειρες δυνατότητες για παραπάνω γνώση και εμπειρία που έχουμε. Κάτι για το οποίο διψάω διακαώς και συνεχώς και επιτέλους είχα τον χρόνο για χίλιες δυο ασχολίες. Και όλα αυτά τα τόσα απολαυστικά πράγματα του βίου, τα γεύτηκα πρώτη φορά χωρίς ενοχές και διπλές σκέψεις.
Το πιο σπουδαίο πράγμα που μου έφερε ο χρόνος ήταν η αγάπη. Πολλή αγάπη. Ίσως ταραγμένη σε στιγμές, πρωτοφανέρωτη σε άλλες, αναπάντεχη, λίγο πεισματάρικη αλλά αληθινή και μπόλικη αγάπη!
Κέρδισα άσκεφτες βόλτες που λατρεύω από πάντα. Κέρδισα αυγές και ηλιοβασιλέματα με τρέξιμο και ζωηρή ανάλαφρη μουσική. Κέρδισα περιπάτους και λυτρωτικές κουβέντες στον πανέμορφο Πειραιά.
Κέρδισα φύση με χιόνια και παιδικό παιχνίδι ξανά. Κέρδισα δάκρυα χαράς στην πρώτη μετά την καραντίνα παράσταση στην «Ιστορία Χωρίς Όνομα» και σφιχτές ασυγκράτητες αγκαλιές μετά.
Κέρδισα κι άλλο χρόνο με τη γιαγιάκα μου.
Κέρδισα λοιπόν της Παναγιάς τα μάτια!
ΠΕΡΙΜΕΝΩ…
…Με πολλή χαρά και αισιοδοξία την επιστροφή της κανονικότητας για όλους μας και τη γλυκιά ρουτίνα του να είμαστε ήσυχοι και ασφαλείς.
Περιμένω να ζήσουμε χρόνια ευτυχισμένα με εκρήξεις ομορφιάς και ευδαιμονίας. Πιο προσωπικά περιμένω ακόμα μεγαλύτερη λύτρωση, άφημα και αποδοχή εαυτού. Αγκαλιές που λαχταρώ να ξανασυναντήσω, κουβέντες δίχως σκέψη, όνειρα ζωηρά χωρίς όρια και χωρίς φόβο.
Περιμένω όπως πάντα την κατάκτηση μιας ζωής χωρίς προσποίηση, χωρίς χαμένες ευκαιρίες, χωρίς απόσταση από την αλήθεια μας, όση πολύπλοκη κι αν είναι κάποιες φορές.
Περιμένω η αγάπη να πολλαπλασιάζεται, να ευδοκιμεί και να ορθώνεται χωρίς ντροπή και ενοχές.
Περιμένω να δοκιμάσουμε έναν κόσμο όπου ο καθένας μας θα πάρει την ευθύνη του εαυτού του και θα προχωρά σε ένα μονοπάτι βαθιάς αναζήτησης δίχως τέλος…
