Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα παιδιά του θεάτρου άμα τη εμφανίσει του. Αν και τον γνώριζα από την εποχή που φοιτούσε στη δραματική σχολή και το ταλέντο του κραύγαζε, εν τούτοις έμεινα κατάπληκτη μόλις τον είδα για πρώτη φορά να παίζει. Ένας ηθοποιός πλήρης, τολμηρός, επινοητικός, αεικίνητος, ένας διαβολάκος της σκηνής.
Ήταν το 2014 όταν μας χάρισε μια αλησμόνητη ερμηνεία στην παράσταση «Μικρός Εγώ», η οποία επαναλαμβάνεται και φέτος (μέχρι και τις 2 Ιανουαρίου 2018) ανανεωμένη στο θέατρο «Άλφα.Ιδέα». Πρόκειται για μια παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα του Κώστα Ταχτσή «Τα Ρέστα», εμπλουτισμένη με κείμενα και από άλλα του έργα αλλά κυρίως από τη ζωή του, όπως αυτή περιγράφεται στα «Ρέστα».
Ο Γιώργος Μακρής, ερμηνεύοντας τον συγγραφέα στην παιδική του ηλικία, καταφέρνει να αναδείξει την ευαισθησία και τη χάρη, το σαρκασμό και την ειρωνεία μέσα από μια όψη αθώα περιπαιχτική. Ένας σπουδαίος και απολαυστικός νέος ηθοποιός που ζει κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής του στη σκηνή. Ως θεατής εκτιμώ την αμεσότητα, το βάθος, τη σοβαρότητά του αλλά και το απίστευτο χιούμορ του. Είναι ένα πλάσμα φτιαγμένο από διαυγές πνεύμα, με μια ενέργεια που πάλλεται ελεύθερη. Ένας καλλιτέχνης γεμάτος συναίσθημα, απόλυτα φυσικός και απλός, ό,τι κι αν παίζει. Είτε Λόρκα, είτε Τσιφόρο, είτε Ταχτσή. Η φωνή του, η εφηβική εικόνα του, η κίνησή του βρίσκονται σε τέλεια αρμονία. Πολυσύνθετος, εκλεπτυσμένος, με γνήσια κωμικά στοιχεία και την ευγένεια της αλήθειας στο πρόσωπό του.
Στη συνέντευξη που έδωσε στο catisart.gr μιλά -μεταξύ άλλων- για την ομάδα του, τη θεατρική ομάδα «Αίολος», που γι’ αυτόν είναι η σπηλιά του Batman, ο χώρος όπου μπορείς να κάνεις και να δοκιμάσεις ό,τι θέλεις. Για τον «Alfred», τον δάσκαλο και σκηνοθέτη τους Βασίλη Ανδρέου, που είναι πάντα εκεί για να τους καθοδηγεί και να τους προστατεύει.
Ο Γιώργος έχει θέσεις μεστές, ώριμες και συγκροτημένες, άξιες θαυμασμού. «Για την πλειονότητα του κόσμου σωστό είναι ό,τι τους έμαθε η μαμά τους και ο μπαμπάς τους, όλα τα υπόλοιπα πρέπει να εξαφανιστούν από τη γη. Δεν έχουν καμία θέση στη γη. Ας πνιγούν όλοι οι πρόσφυγες, δεν είμαστε εμείς ανάμεσά τους. Οι ομοφυλόφιλοι προσβάλλουν την εικόνα τους, τους θεωρούν ανίκανους να ερωτευτούν, να συμβιώσουν και να μεγαλώσουν παιδιά. Οι καλύτεροι γονείς είναι πάντα η μαμά μας και ο μπαμπάς μας», τονίζει.
«Το σπίτι μου, η χώρα μου, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Γίνανε τόσοι πόλεμοι και συνεχίζουν να γίνονται. Αδίκως πεθαίνει τόσος κόσμος για τα αυτονόητα δικαιώματά του. Συντέθηκαν τόσα τραγούδια, γυρίστηκαν τόσες ταινίες, γράφτηκαν τόσα βιβλία, και τι μας έμεινε; Ο φόβος!», συνεχίζει.
Όσο για τους ρόλους που ονειρεύεται; «Για μένα κάθε πρόταση – ρόλος είναι ένα αμπαλαρισμένο δώρο κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δε θέλω να δω τι είναι μέχρι να βγάλω το περιτύλιγμα», μου απαντά με νεανική οξυδέρκεια και αυθορμητισμό.
-Τι αναμνήσεις έχεις από παππούδες, γιαγιάδες και παιδική ηλικία;
* Το μόνο πρόσωπο που θυμάμαι πολύ καλά ήταν η γιαγιά μου η Δέσποινα, καθώς έζησα κοντά της κάποια χρόνια, αν και έφυγε νωρίς, ήταν μόλις 54 χρονών κι εγώ 14. Ήταν μια πολύ δυναμική γυναίκα! Έζησε μια ζωή μόνη της, δουλεύοντας μέχρι την τελευταία μέρα της. Δεν τη φώναζα γιαγιά. Δεν μας άφηνε. Όχι γιατί ήθελε να φαίνεται νέα και όμορφη, αλλά γιατί ήθελε να νιώθει ότι έχει ακόμα πολύ χρόνο για να μας βοηθάει και να μας στηρίζει. Όπως κάνει κι ακόμα από κει ψηλά.
-Πότε συναντήθηκες για πρώτη φορά με το θέατρο και την τέχνη;
* Σαν παιδί είχα μια πολύ «ιδιαίτερη» παιδεία. Ο πατέρας μου, άνθρωπος από την επαρχία, είχε στο αυτοκίνητο διαπασών τον Τερλέγκα, πηγαίνοντας για κάμπινγκ. Η μαμά μου είναι ένας άνθρωπος με χιούμορ (σχεδόν έφηβη) και με πολύ νεύρο. Γράφει ποίηση κρυφά (δεν μας άφησε ποτέ να διαβάσουμε αυτά που γράφει) και είχε στη διαπασών στο σπίτι άλλου είδους μουσική από τον πατέρα, Πρωτοψάλτη, Άσημο, Λεονάρδου, Αρλέττα κ.α. Και μέσα σε όλα αυτά μια αδελφή στην εφηβεία. Φωνές, κραυγές, τσακωμοί, μαλώματα, γέλια, λάθη, πάθη και αγάπη, πολλή αγάπη. Το σπίτι μου είναι η πρώτη σκηνή που ανέβηκα και η οικογένειά μου οι πρώτοι μου συμπαίκτες.
-Τι σου κέντρισε το ενδιαφέρον για να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτό τον χώρο;
* Δε θέλω να κάνω τίποτα άλλο στη ζωή μου.
-Ποιοι δάσκαλοί σου άφησαν τα ίχνη τους στη μετέπειτα πορεία σου;
* Η κυρία Ειρήνη, η δασκάλα μου στο Δημοτικό. Δεν τη συμπαθούσαν πολύ τα υπόλοιπα παιδιά, ήταν πολύ αυστηρή. Αλλά εγώ τη λάτρευα και με λάτρευε. Στις εκδρομές με κρατούσε συνέχεια από το χέρι.
-Αντιμετώπισες δυσκολίες στο επαγγελματικό σου ξεκίνημα;
* Από τη σχολή είχα καταλάβει πόσο δύσκολος είναι αυτός ο χώρος. Οπότε δεν έγιναν και πολλά στο επάγγελμα που να μην τα περιμένω. Ήμουν κάπως προετοιμασμένος και θωρακισμένος σαν χελώνα.
-Πώς δημιουργήθηκε η ομάδα «Αίολος» και τι θέση κατέχει στη ζωή σου;
* Η ομάδα δημιουργήθηκε το 2013 με αφορμή την παράσταση «Ο Μικρός Εγώ». Για μένα η ομάδα είναι η σπηλιά του Batman, όπου εκεί μέσα μπορείς να κάνεις και να δοκιμάσεις ό,τι θέλεις. Ο Alfred (Βασίλης Ανδρέου) είναι πάντα εκεί να μας καθοδηγεί και να μας προστατεύει.
-Τι θα ήθελες να πεις για τους συνοδοιπόρους σου στην ομάδα, Φαίδρα Παπανικολάου, Θεόδωρο Χιντζίδη, Φώτη Λαζάρου πιο πριν, Βλασία Κουτσού, Νατάσα Σφενδυλάκη;
* Τους ευχαριστώ που υπάρχουν.
-Σας βοήθησε το γεγονός ότι λειτουργείτε ομαδικά;
* Η ομαδικότητα είναι ο λόγος που είμαστε ακόμα μαζί στη σκηνή.
-Ποια λόγια θα ήθελες να αφιερώσεις στο δάσκαλό σας και σκηνοθέτη σας Βασίλη Ανδρέου;
* Δεν βρίσκω λόγια.
-Το έργο «Μικρός Εγώ» είναι μια σπουδή για το πώς ο εφιάλτης γίνεται πίστη και έργο τέχνης. Ο πόνος και το βίωμα είναι τα προοίμια της τέχνης;
* Ναι! Φτάνει να μην τα βλέπεις όλα μόνο άσπρο – μαύρο.
-Ο τίτλος «Μικρός Εγώ» παραπέμπει και στο έργο «Ο μικρός Έγιολφ» του Ερρίκου Ίψεν;
* Ευλογημένη σύμπτωση.
-Θα ήθελα να θυμηθείς κάποια στιγμή που συγκινήθηκες πολύ κατά τη διάρκεια της πρόβας ή μιας παράστασης και σκέφτηκες πως «ναι, μόνο αυτό το επάγγελμα θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου».
* Κάθε φορά που λέω την αλήθεια. Όταν λέω ψέματα, κάτι με σπρώχνει να κατέβω από τη σκηνή.
-«Τα ρέστα», το διήγημα του Κώστα Ταχτσή, στο οποίο βασίζεται η παράστασή σας, είναι αρκετά αυτοβιογραφικό. Τελικά η ζωή του Ταχτσή ήταν μια ζωή σαν μυθιστόρημα;
* Δεν νομίζω, όλων μας η ζωή μπορεί να γίνει ένα υπέροχο μυθιστόρημα, φτάνει να το γράψει μια ωραία «πένα».
-Ποια άλλα έργα του Ταχτσή διαβάσατε και από ποια αντλήσατε επιπλέον υλικό ώστε να ολοκληρωθεί ο «Μικρός Εγώ»;
* Ό,τι έγραψε και ό,τι είπε.
-Τα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στους ξένους, πρόσφυγες και μετανάστες, πώς τα κρίνεις;
* Δεν θα βάλω όλους τους Έλληνες σε ένα κουτάκι. Δεν βάζω κανέναν άνθρωπο σε κουτί. Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και αντιδρά διαφορετικά.
-Ποια θεωρείς ότι είναι τα αίτια και οι ρίζες της ρατσιστικής συμπεριφοράς κάποιων ανθρώπων εις βάρος ευάλωτων ή ηττημένων συνανθρώπων τους;
* Ζούμε σε μια εποχή που ο πλανήτης μας είναι έτοιμος να εκραγεί. Οτιδήποτε δεν ξέρουμε το θεωρούμε επικίνδυνο και το πολεμάμε, το σιχαινόμαστε, μας βρωμάει. Για την πλειονότητα του κόσμου σωστό είναι ό,τι τους έμαθε η μαμά τους και ο μπαμπάς τους, όλα τα υπόλοιπα πρέπει να εξαφανιστούν από τη γη. Δεν έχουν καμία θέση στη γη. Ας πνιγούν όλοι οι πρόσφυγες, δεν είμαστε εμείς ανάμεσά τους. Οι ομοφυλόφιλοι προσβάλλουν την εικόνα τους, τους θεωρούν ανίκανους να ερωτευτούν, να συμβιώσουν και να μεγαλώσουν παιδιά. Οι καλύτεροι γονείς είναι πάντα η μαμά μας και ο μπαμπάς μας.
-Κρίση, ανέχεια, ανεργία, μετανάστευση, προσφυγικό, ανασφάλεια. Λέξεις που έχουν ενσωματωθεί πλήρως στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Υπάρχει άραγε κάπου μία υπόνοια βελτίωσης ή αλλαγής για όλα αυτά, κατά τη γνώμη σου;
* Το σπίτι μου, η χώρα μου, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Γίνανε τόσοι πόλεμοι και συνεχίζουν να γίνονται. Αδίκως πεθαίνει τόσος κόσμος για τα αυτονόητα δικαιώματά του. Συντέθηκαν τόσα τραγούδια, γυρίστηκαν τόσες ταινίες, γράφτηκαν τόσα βιβλία, και τι μας έμεινε; Ο φόβος!
-Η τέχνη θα μπορούσε να συνεισφέρει στην ανακούφιση των προβλημάτων του ανθρώπου;
* Η τέχνη λέει αυτά που δεν μπορούμε να πούμε στη ζωή μας. Όταν λέμε αυτά που θέλουμε και ακούμε αυτά που χρειαζόμαστε, τότε η ψυχή μας καθαρίζει. Και καθαρές ψυχές σημαίνει καθαροί άνθρωποι. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι εμείς οι ηθοποιοί είμαστε καθαροί.
-Ποιος είναι ο εχθρός της σκέψης, της ικανότητας για δημιουργία;
* Τα απωθημένα, αυτά που θέλαμε να κάνουμε και δεν έγιναν. Αυτά που μπορούσαμε να κάνουμε και δεν τα κάναμε (ο σκόρος του ανθρώπου).
-Σε ποια θεατρικά έργα θα ήθελες να παίξεις και ποιους ρόλους να υποδυθείς; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου θεατρικοί συγγραφείς;
* Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό. Για μένα κάθε πρόταση – ρόλος είναι ένα αμπαλαρισμένο δώρο κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δε θέλω να δω τι είναι μέχρι να βγάλω το περιτύλιγμα.
-Ποια πράγματα στη ζωή έχουν σημασία για σένα;
* Η αγάπη και η ησυχία.
-Για ποια πράγματα σήμερα χρειάζεται να υψώσουμε τη φωνή;
* Για ό,τι μας πνίγει, για ό,τι δεν μας αφήνει να εξελιχθούμε, για ό,τι μας διαλύει την ψυχή.
-Πώς νιώθεις που νέοι άνθρωποι σήμερα στην κοινωνία μας δεν μπορούν να βρουν την ευκαιρία τους;
* Πιστεύω στη γενιά μου. Θα βρεθεί ο τρόπος. Το πιστεύω!
-Πώς αισθάνεσαι που ωριμότεροι και πιο ηλικιωμένοι άνθρωποι βιώνουν σήμερα μια καθημερινή ανασφάλεια, η οποία είναι πέραν του φυσιολογικού και δεν μπορούν να δρέψουν τους καρπούς των κόπων μιας ζωής;
* Νιώθω, όπως νιώθω για όλους τους ανθρώπους που δυσκολεύονται.
-Ποια από τις συμβουλές που έχεις πάρει, δεν την ξεχνάς ποτέ;
* «Όταν θα θες να πας ψηλά (τη φωνή σου), να σκέφτεσαι χαμηλά», δε θυμάμαι ποιος μου το είπε, αλλά τη χρησιμοποιώ στη σκηνή και στη ζωή.
-Πώς είναι η καθημερινότητά σου και ποιες οι αγαπημένες σου συνήθειες;
* Να πίνω καφέ με τον άνθρωπό μου. Να παίζω ηλεκτρονικά, να βλέπω τους λιγοστούς φίλους μου, να ακούω μουσική και να ονειρεύομαι.
-Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτό τον καιρό;
* «Οι κατσαρίδες» του Jo Nesbo.
-Αν είχες ένα μαγικό ραβδί, ποιο θα ήταν το πρώτο που θα έκανες;
* Θα εξαφάνιζα τα ναρκωτικά και τα σύνορα.
-Ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο για το μέλλον;
* Να παίξω σε μια πολύ καλή horror ταινία.
-Πώς κρίνεις τη συμπεριφορά των Ελλήνων προς τα ζώα;
* Πιστεύω ότι είναι πολύ λίγοι αυτοί που δεν αγαπούν τα ζώα. Πρόβλημά τους, αυτοί χάνουν! Αυτοί που κακοποιούν και θανατώνουν ζώα είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία μας.
-Τέλος, ποια είναι η δική σου σχέση με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Έχω πολλές γάτες! Αν μπορούσα θα είχα ένα σπίτι γεμάτο με ζώα. Δεν ξέρω αν αυτή η αγάπη είναι εγωιστική, αν γεμίζω κάποιο κομμάτι μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν δεν είχα ζώα, μπορεί και να ήμουν σε κανένα ψυχιατρείο τώρα.
•Φωτογραφίες: catisart.gr
***
Ο Γιώργος Μακρής αποφοίτησε από τη δραματική σχολή «Δήλος» και παρακολούθησε τα σεμινάρια «Σύστημα ψυχοσωματικών ενεργειών» με τον Βασίλη Ανδρέου και «Face to face interaction» με τη Ρούλα Πατεράκη. Έχει επίσης διδαχτεί μουσική, φωνητική και χορό -με τη Μέθοδο Laban και δασκάλα την Κική Σελιώνη. Έπαιξε στις παραστάσεις: «Ο μικρός εγώ» σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου, «Οι Νύφες της Φωτογραφίας» σε σκηνοθεσία Δήμητρας Χατούπη, «Όπερα της Πεντάρας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Θόδωρου Εσπίριτου, στον «Ματωμένο Γάμο» του F.G. Lorca, σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου στο ρόλο του Φεγγαριού, «Οδός Ολύμπου 12», παράσταση βασισμένη στην «Ελληνική Μυθολογία» του Νίκου Τσιφόρου (σκηνοθεσία Βασίλης Ανδρέου).
Στον κινηματογράφο συμμετείχε στην ταινία «Antigone» σε σκηνοθεσία Τηλέμαχου Αλεξίου, «Years in the Soil» (μικρού μήκους) σε σκηνοθεσία Λουκά Ακριδόπουλου και «Portable life» σε σκηνοθεσία Fleur Boonman. Δούλεψε επίσης σαν βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση η «Μύτη» του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου.
Ταχτσής, Λόρκα και Τσιφόρος
Η θεατρική ομάδα «Αίολος» δημιουργήθηκε το 2012, με σκοπό το ανέβασμα της παράστασης «Ο Μικρός Εγώ», βασισμένη στο μυθιστόρημα – αλυσίδα «Τα Ρέστα» του Κώστα Ταχτσή, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Ανδρέου. Η παράσταση αρχικά παίχτηκε σε ένα παλιό τούρκικο σπίτι στον Κεραμεικό και μετά για άλλες δύο σεζόν στον Χώρο Δράσης και Τέχνης “Βρυσάκι”.
Συνεχίζοντας, με την ίδια ορμή και με νέους συνεργάτες, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Βασίλη Ανδρέου, αναμετρήθηκε με ένα κλασικό κείμενο της παγκόσμιας δραματουργίας, το «Ματωμένο γάμο» του Federico Garcia Lorca και κατόπιν παρουσίασε το «Οδός Ολύμπου 12», παράσταση βασισμένη στην «Ελληνική Μυθολογία» του Νίκου Τσιφόρου. Φέτος παρουσιάζει ανανεωμένη την παράσταση «Ο Μικρός Εγώ», στο «Άλφα.Ιδέα». Η παράσταση θα παιχτεί για 5 ακόμα παραστάσεις και μόνο κάθε Τρίτη στις 21:15, μέχρι 2 Ιανουαρίου 2018.
