Πάνω: Βαγγέλης Κουντουριώτης
Ηθοποιοί που χαίρονται στη σκηνή, που είναι διαθέσιμοι, τολμηροί, με γόνιμη αντίληψη αποδείχτηκαν οι σπουδαστές του «Studio NAMA» και πιο συγκεκριμένα του μαθήματος Υποκριτική σε Κείμενα Ιn Progress με δασκάλα υποκριτικής την Πέπη Μοσχοβάκου. Παρουσίασαν από την Παρασκευή 27 Ιουνίου έως την Κυριακή 6 Ιουλίου 2014 και για 7 μόνον παραστάσεις (Παρασκευή – Σάββατο, Τετάρτη – Κυριακή) την παράσταση με τίτλο «Αν και μου απαγορεύεται να μιλήσω…» στη σκηνή Black Box του θεάτρου “Επί Κολωνώ”.
Ακροβατώντας ανάμεσα στην ποίηση, την αστυνομική λογοτεχνία και την πρόζα έδωσαν μια άκρως ενδιαφέρουσα παράσταση γεμάτη δράση και πρωτοτυπία. Αφουγκράστηκαν τα κείμενα που επέλεξαν οι ίδιοι, άκουσαν τη μελωδία τους, τα μυστικά τους, ένιωσαν την αύρα τους, εργάστηκαν ομαδικά και ριζοσπαστικά. Δεν λειτούργησαν μόνο σαν εκτελεστικά όργανα, έκαναν ερευνητική δουλειά με ασκήσεις, αυτοσχεδιασμούς και πολλή μελέτη. Αυτό που μέτρησε γι’ αυτούς ήταν η διαδικασία, η διαδρομή, το ταξίδι. Γι’ αυτό το αποτέλεσμα ήταν εφάμιλλο της θετικής τους προσπάθειας.
Παρακολουθήσαμε μια παράσταση ευφάνταστη με πολλές εναλλαγές εικόνων και πράξεων. Τα θεατροποιημένα κείμενα και οι σκηνές μας συγκίνησαν και μας προβλημάτισαν. Όσα μάλιστα ήταν ευτράπελα έκαναν τους θεατές συχνά να ξεσπούν σε αυθόρμητα γέλια και ζωηρά χειροκροτήματα, ανάλογα με τα δρώμενα.
Η Πέπη Μοσχοβάκου και η δυναμική ομάδα της σταχυολόγησαν κείμενα αριστοτεχνικά γραμμένα, που ζωντάνευαν στη φαντασία μας, με τον τρόπο που παρουσιάστηκαν, αδρές εικόνες οι οποίες αναμείγνυαν συναισθήματα, πρόσωπα, καθημερινότητα. Μικρά εμβληματικά ενθύμια ήταν αυτά τα κείμενα, άλλα μοντέρνα κι άλλα νοσταλγικά, με έναν αέρα καθαρό, με μια κρούστα γοητευτική. Λεπτές αποχρώσεις, αδιόρατες νύξεις, απλή γλώσσα. Ο ανθρώπινος πόνος, η αγάπη, η συντροφικότητα, το όνειρο, αλλά ταυτόχρονα και η σάτιρα, ο σαρκασμός, η κριτική διάθεση, το ελληνικό γονίδιο ανασκάλεψαν τις αισθήσεις μας, μας άγγιξαν.
Εκείνο που μας άγγιξε περισσότερο όμως ήταν οι ερμηνείες των ηθοποιών.
Ο Στάθης Σκλαβουνάκος στην «Οικογενειακή γιορτή» και στο νουάρ «Ένα βράδυ στο σταθμό» ερμήνευσε με μέτρο, χαμηλούς τόνους και μια κάποια στομφώδη ρητορικότητα που, ωστόσο, ήταν γοητευτική. Πιστεύω πως έχει στόφα για Τσέχωφ και γνωρίζει καλά να στήνει το επικοινωνιακό υπόβαθρο των ρόλων.
Η Χριστίνα Φούντα στις «Φακές στη χύτρα» είχε αστείες στιγμές και πολύ ρεαλισμό.
Ο Νίκος Παναγιωτίδης στο «Δεν είμαι καλά» ήταν ξεκαρδιστικός και ιδιαίτερα αληθοφανής.
Στην «Ιστορία μιας Αφγανής», ένα δυνατό κείμενο με θέμα τον εκφοβισμό, η Ελεάνα Χατζάκη ήταν συγκλονιστική. Με αυτοπεποίθηση, σαφή περίγραμμα του ρόλου, νεύρο και παρρησία. Μια νέα ηθοποιός με φιλότιμο και αξία.
Πολύ ενδιαφέρουσες ερμηνείες και από τις Σωτηρία Βασιλείου, Μαρίζα Τσιακουμάκη, που δεν κατέφυγαν σε καμιά ευκολία και διέθεταν ενάργεια και αυθεντικότητα.
Η Πέτρα Τσέλιου και η Στέλλα Σαρδάνη εξελίσσονται διαρκώς. Είχαν συνέπεια, τεχνική, ωραία εκφορά του λόγου, αυτοσχεδιαστικές δυνατότητες και επινοητικότητα. Επιπλέον, είναι και όμορφες σκηνικές φιγούρες.
Η Ιουλία Κακανά είναι επίσης μια ωραία παρουσία, με αριστοκρατικότητα και μέτρο.
Για άλλη μια φορά θαυμάσαμε την εξαιρετική Αννίτα Μαυρομιχάλη. Μια καλλιτέχνιδα αξιαγάπητη που συνεχώς προοδεύει. Μελετημένη η ερμηνευτική της λιτότητα, έμφυτη η αρχοντιά και η φινέτσα της. Καλύτερη από κάθε άλλη φορά. Στην «Οικογενειακή γιορτή» έδειξε μια εσωτερικότητα και μια φυσική ευγένεια που φανερώνουν την υποκριτική της κλάση.
Οι Ελένη Βαράκλα, Βασίλης Καλλής, Βαγγέλης Κουντουριώτης, Γιώργος Χειμάρας είναι επίσης αξιέπαινοι καθότι είχαν εμφανή τη σύμπνοια, την αφοσίωση και την αίσθηση ευθύνης μιας συλλογικής δουλειάς.
Οι φωτισμοί του Πάνου Κουκουρουβλή τόνισαν εικαστικά τη δραματικότητα αλλά και το μπρίο της παράστασης. Στο χειρισμό του ήχου καλή δουλειά έκανε η Ιωάννα Μητσιάλη. Βοηθός στη σκηνοθεσία ήταν η Αλέξια Στουραΐτη.
Το «Αν και μου απαγορεύεται να μιλήσω…» ευτύχησε να πραγματοποιηθεί υπό την επιμέλεια της σκηνοθέτιδας και δασκάλας υποκριτικής Πέπης Μοσχοβάκου, με γνώση, απλότητα, μαεστρία και προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια.
Ένα ζωντανό κύτταρο πολιτισμού η ομάδα του εργαστηρίου «Studio NAMA», γεμάτη ευαισθησία, πνοή και δημιουργική ικμάδα, που της αξίζει κάθε έπαινος.
* Aξίζει να αναφερθεί ότι η “Ιστορία μιας Αφγανής” είναι μια ιστορία πραγματική, γραμμένη από τη Βικτώρια Μπαντή, νομική σύμβουλο στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και παλιότερα ερευνήτρια στη Διεθνή Αμνηστία.
* Στην παρουσίαση αυτή συμμετέχουν ηθοποιοί που έχουν ολοκληρώσει την παρακολούθηση ενός ειδικού σεμιναρίου υποκριτικής πάνω σε κείμενα που εθελοντικά παραχωρήθηκαν από νέους συγγραφείς, ύστερα από πρόσκληση συνεργασίας που ανακοίνωσε το θέατρο “Επί Κολωνώ” τον Οκτώβριο του 2013.
Τα κείμενα επιλέχθηκαν από τους ίδιους τους μαθητές με στόχο, πέρα απ’ τη δική τους εξάσκηση, την παρουσίαση των θεατρικών κειμένων και τη δημιουργία μιας ενιαίας παράστασης.
Βασική καθηγήτρια του εργαστηρίου «Studio NAMA» του “Επί Κολωνώ” είναι η Ελένη Σκότη.
Συγγραφείς και ηθοποιοί
* Οι συγγραφείς που συμμετέχουν με τα κείμενά τους είναι οι: Δημάκη Ελένη, Καλλής Βασίλης, Καλμαντής Χρήστος, Καρατσιώρης Γιάννης, Μάζη Μαρία, Μπαντή Βικτώρια, Ξηρογιάννη Άννελη, Πολίτη Ξένια
* Εμφανίζονται με αλφαβητική σειρά: Βαράκλα Ελένη, Βασιλείου Σωτηρία, Κακανά Ιουλία, Καλλής Βασίλης, Κουντουριώτης Βαγγέλης, Μαυρομιχάλη Αννίτα, Παναγιωτίδης Νίκος, Σαρδάνη Στέλλα, Τσέλιου Πέτρα, Τσιακουμάκη Μαρίζα, Φούντα Χριστίνα, Χατζάκη Ελεάνα, Χειμάρας Γιώργος, Σκλαβουνάκος Στάθης
Πληροφορίες
Παρουσίαση – παράσταση από τους συμμετέχοντες
στο σεμινάριο «Υποκριτική σε Κείμενα In Progress»
«Αν και μου απαγορεύεται να μιλήσω…»
Επί Κολωνώ, 210 5138067
www.epikolono.gr
e-mail: [email protected]
Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94, Κολωνός – Αθήνα
Στάση Μεταξουργείο
Studio NAMA
Εργαστήριο της ομάδας Νάμα
Η εξάσκηση πάνω στα στοιχεία της μεθόδου, όπως ο ατομικός και ομαδικός αυτοσχεδιασμός με δοσμένες συνθήκες, το ουδέτερο κείμενο, το ρήμα της δράσης κ.ά., καλλιεργούν την ικανότητα των ηθοποιών στο κτίσιμο τόσο των χαρακτήρων των ρόλων, όσο και των δυναμικών των σχέσεων στις ομαδικές σκηνές.
Το Studio ΝΑΜΑ εδρεύει στο “Επί Κολωνώ” από το 2000, αλλά ιδρύθηκε και διδάσκει τη Μέθοδο ήδη από τη δεκαετία του ‘90. Από το εργαστήριο αυτό προέρχονται τα μέλη της Ομάδας ΝΑΜΑ που στη συνέχεια δημιούργησαν το ίδιο το θέατρο “Επί Κολωνώ”.
* Η Ελένη Σκότη είναι σκηνοθέτις και δασκάλα Υποκριτικής. Από το 1993 έως το 1998 δίδαξε αυτοσχεδιασμό και υποκριτική στη δραματική σχολή «Αρχή». Εργάστηκε επί σειρά ετών ως μόνιμη καθηγήτρια υποκριτικής και ρητορικής στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδος. Έχει ιδρύσει το studio NAMA (studio Υποκριτικής της ομάδας ΝΑΜΑ) το οποίο εδρεύει στο θέατρο “Επί Κολωνώ” από το 2000. Επίσης τα τελευταία τρία χρόνια διδάσκει στο Εθνικό Θέατρο και στο Ωδείο Αθηνών.
Με την Ομάδα Νάμα έχει σκηνοθετήσει πολλά έργα μεταξύ των οποίων «Αγαπητή Ελένα» (για το οποίο κέρδισε το 1ο βραβείο σκηνοθεσίας του περιοδικού «Αθηνόραμα»), «Η Κατάρα των Πεινασμένων» του Σαμ Σέπαρντ, «Ποτέ μην Κολυμπάς Μόνος» του Ντάνιελ Μακ Άιβορ, το έργο «Rottweiler» του Γκιγιέρμο Έρας σε διασκευή Ομάδας ΝΑΜΑ, το οποίο βραβεύτηκε με τα βραβεία κοινού του Αθηνοράματος αποσπώντας το γ’ βραβείο καλύτερης παράστασης και σκηνοθεσίας, «La Chunga» του Μάριο Βάργκας Λιόσα, «Κίεβο» του Σέρχιο Μπλάνκο σε διασκευή Ομάδας Νάμα, «Αλεπούδες» της Ντων Κινγκ. Στο Εθνικό Θέατρο σκηνοθέτησε τη «Ραχήλ» του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Στο θέατρο Εμπορικόν σκηνοθέτησε το Κράμερ εναντίον Κράμερ του Avery Corman σε διασκευή Μιρέλλας Παπαοικονόμου, την Ολεάννα του Ντέηβιντ Μάμετ, την παράσταση Η εκδοχή του Μπράουνιγκ του Τέρενς Ράτιγκαν και την παράσταση Η κολεξιόν του Χάρολντ Πίντερ.
* Η Πέπη Μοσχοβάκου είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής «Αρχή» και του studio ΝΑΜΑ. Έχει παίξει στις παραστάσεις: «Η Κακομοίρα της Νάπολι» (Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Τσαρούχα), «Ραχήλ» (Εθνικό Θέατρο), «Ποτέ μην Κολυμπάς Μόνος» και «Στα Σκοτεινά» (Επί Κολωνώ, όλα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, «8 Παραλλαγές στο Θάνατο του Τρότσκι κ.α.» σε σκηνοθεσία Όλγας Ποζέλη, «Το Άλλο μου Μισό» σε σκηνοθεσία Άντονυ Μπερκ κ.α.
Έχει υπάρξει βοηθός της Ελένης Σκότη στις παραστάσεις: «Suburbia», «Sex, Drugs, Rock ‘n Roll», «Αγαπητή Ελένα» και «Χαβιάρι με Κέικ». Έχει σκηνοθετήσει τα έργα: «Απαλλαγή» (θέατρο Altera Pars), «Κάνε Πέρα. Θέλω να Περάσω» (σε συνεργασία με τον Άντονυ Μπερκ, θέατρο “Αλκμήνη”), «Traffic Lights» (θέατρο Επί Κολωνώ – Off Off Athens Festival και θέατρο Χώρα – Bob Festival), την κωμωδία «Striptease» του Χάρη Μπόσινα (θέατρο Επί Κολωνώ, Nueva trova, Θέατρο Ήβη) και πρόσφατα το έργο «Οι πιο δυνατές» της Άννας Αδριανού (θέατρο Βικτώρια, θέατρο ΔιαΔύο).
Έχει παίξει σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους καθώς και σε τηλεοπτικές σειρές. Για την ταινία μικρού μήκους «Το Σπίτι με τις Ελιές» κέρδισε το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ της Ταγγέρης. Είναι ιδρυτικό μέλος της Ομάδας ΝΑΜΑ και του θεάτρου “Επί Κολωνώ”.
