Η μαύρη κωμωδία «Realism» του Άντονι Νίλσον, ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους Βρετανούς συγγραφείς, ανεβαίνει στο «Faust» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Φωτιάδη και μετάφραση Αντώνη Πέρη. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι εκλεκτοί ηθοποιοί Εύη Δόβελου, Μαρία Καβουκίδου, Παναγιώτης Κατσώλης, Χρήστος Κοντογεώργης, Αγγελική Μαρίνου. Πραγματικότητα είναι αυτά που ζούμε ή αυτά που αντιλαμβανόμαστε; Ένα ξεκαρδιστικό παιχνίδι ανάμεσα στο ρεαλισμό και στο υποσυνείδητο, μια επικίνδυνη δοκιμασία αυτογνωσίας και προσαρμογής. Σας παρουσιάζουμε μια συνέντευξη του Άντονι Νίλσον, στην οποία μιλά αποκλειστικά στο ελληνικό κοινό για το έργο και μας δίνει μια εικόνα για την παράλογη και πικρή ταυτόχρονα φάρσα της καθημερινής ζωής, όπως αυτή ανάγλυφα παρουσιάζεται στην παράσταση.
Διαβάστε τη.
* Το έργο «Realism» ακροβατεί στο μεταίχμιο της πραγματικότητας και της φαντασίας, ενώ ο βασικός χαρακτήρας, ο Στιούαρτ, παλεύει με τις σκέψεις και τις φαντασιώσεις του. Θα λέγατε πως ο Στιούαρτ είναι σε μια κατάσταση σύγχυσης και κατάθλιψης ή θεωρείτε πως είναι απλώς ένας τυπικός νέος που χαζολογά στο σπίτι του ένα Σάββατο;
Nίλσον: Όπως είπατε είναι απλά ένας κανονικός νέος που χαλαρώνει στο διαμέρισμά του, χωρίς καμία διαφορά από εσένα ή εμένα. Απλώς θέλει να περάσει λίγο χρόνο με τον εαυτό του, χωρίς να υπάρχει τίποτα ανθυγιεινό σε αυτή του την απόφαση.
* Τι θα μπορούσε να είναι αυτό που πυροδοτεί την ανάγκη του να αποσυρθεί, έστω και προσωρινά, από την καθημερινότητα;
N. Δε θα έλεγα πως αποσύρεται ακριβώς. Το «Realism» είναι απλώς μια εξερεύνηση στα μέρη που ταξιδεύει το μυαλό μας σε καθημερινή βάση.
* Θα συμφωνούσατε ότι ο Στιούαρτ είναι ένα σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς η οποία είναι γενικά σε μια καλή κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, αλλά παραμένει διαρκώς απογοητευμένη με τα πολύ λίγα που έχει να της προσφέρει η πραγματικότητα;
Ν. Έχει περισσότερο να κάνει με τη γεωγραφία, παρά με την ηλικία. Οι σκέψεις του Στιούαρτ θα ήταν πολύ διαφορετικές αν αυτός ζούσε στη Συρία ή στο Σουδάν. Τα προβλήματά του είναι προβλήματα του ανεπτυγμένου κόσμου. Η ευμάρεια μας προσφέρει την πολυτέλεια να μας απασχολούν περισσότερο εσωτερικά ζητήματα, παρά θέματα απλής επιβίωσης.
* Σε όλη τη διάρκεια του έργου ο Στίουαρτ δείχνει να διώκεται από τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις του, και ειδικά από αυτές που εμποτίζονται από τις απώλειές του. Πόσο σημαντικές θεωρείτε αυτές τις εμπειρίες για το σχηματισμό ενός χαρακτήρα;
Ν. Θεωρώ πως έχουν τεράστια σημασία στη ζωή ενός ανθρώπου αυτού του είδους οι εμπειρίες. Αν και θα έλεγε κανείς πως αυτή είναι μια από τις Μεγάλες Αλήθειες, μια παγκόσμια σταθερά – η απώλεια ή η διαρκής απειλή της απώλειας.
* Το έργο «Realism» θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια για μια ρεαλιστική αναπαράσταση των παιχνιδιών που παίζονται ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητό μας;
Ν. Ναι, είναι σαφώς μια απόπειρα. Αυτό που τελικά περνιέται για ρεαλιστικό στην τέχνη κάθε άλλο παρά πραγματικότητα είναι, ούτως ή άλλως. Αλλά ναι, και στην πραγματικότητα οι ζωές μας είναι αυτό ακριβώς, η ανάμειξη του πρακτικού και του φαντασιακού.
* Οι πολύ ξεκάθαρες σκηνοθετικές σας οδηγίες φανερώνουν πως σας είναι πολύ σημαντικό να παίζετε με τα όρια ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα (για παράδειγμα, με το να απαγορεύετε την εμφάνιση των τηλεφώνων, ακόμα και στους τηλεφωνικούς διαλόγους, εμποδίζετε το κοινό από το να αντιληφθεί εάν αυτοί οι διάλογοι είναι καν πραγματικοί). Γιατί θεωρείτε τόσο σημαντική την πρόκληση της συνολικής αντίληψης του θεατή αναφορικά στην πραγματικότητα;
Ν. Αυτό σχετίζεται και με την παραπάνω ερώτηση. Η Τέχνη δεν μπορεί ποτέ να είναι ολοκληρωτικά «αληθινή», ούτε και θα έπρεπε να προσπαθεί να είναι. Αλλά θα πρέπει να πασχίζει να είναι ειλικρινής. Το τηλέφωνο δε μας είναι καθόλου σημαντικό στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν. Μας αφορά μόνο αυτό που λέγεται και σε ποιον. Αντίστοιχα, το θέατρο θα πρέπει να είναι θεατρικό! Οφείλουμε να αφήνουμε χώρο στο θεατή να συμμετάσχει, να χρησιμοποιεί τη φαντασία του και να εμπλέκεται με την παράσταση βάσει της δικής του ιστορίας, ηθικής κτλ.
* Τέλος, σχετικά με τον τρόπο που εργάζεστε ως θεατρικός συγγραφέας κα σκηνοθέτης, θα μπορούσατε να μας πείτε δυο λόγια για τη σημασία του αυτοσχεδιασμού κατά τη διάρκεια της συγγραφής και της σκηνοθεσίας μιας παράστασής σας;
Ν. Ο αυτοσχεδιασμός μπορεί να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο κατά τη διάρκεια της πρόβας –έτσι ώστε να διερευνώνται ιδέες, για να δένουν οι ηθοποιοί, για να παρουσιάζουν τις ικανότητές τους, για να λύνονται προβλήματα– αλλά πολύ λίγα από αυτά που γράφω στηρίζονται στον αυτοσχεδιασμό. Οι ηθοποιοί μου παρουσιάζουν την ποιότητά τους –τα ταλέντα τους, τις προσωπικότητές τους, τα όριά τους– είναι το ύφασμα σα να λέμε. Μετά εγώ ράβω το έργο έτσι ώστε να τους ταιριάζει. Κατά το ανέβασμα του έργου, μου αρέσει να κρατάω ίχνη από τον αυθορμητισμό της δημιουργίας, και έτσι αφήνω κάποια στοιχεία στην τύχη, τα διαφοροποιώ ή επιτρέπω συγκεκριμένα κομμάτια αυτοσχεδιασμού. Κατά κάποιο τρόπο φροντίζω να κρατάω το έργο ζωντανό αλλά και με μια αίσθηση του ρίσκου. Δε θεωρώ πως το θέατρο είναι ένα παρακλάδι της λογοτεχνίας –είναι μια ζωντανή πράξη, πιο κοντά στη μουσική και την κωμωδία, παρά στα μυθιστορήματα ή ακόμα και τις ταινίες.
Η μαύρη κωμωδία «Realism» του βραβευμένου συγγραφέα Άντονι Νίλσον παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Φεβρουάριο μέχρι το Πάσχα στο χώρο τέχνης «Faust».
Τη μετάφραση του έργου έχει κάνει ο Αντώνης Πέρης και τη σκηνοθεσία η Κατερίνα Φωτιάδη. Τη σκηνογραφία υπογράφει η Λουκία Χατζέλου και τους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου. Τους δεκατέσσερις χαρακτήρες του έργου ενσαρκώνουν οι Μαρία Καβουκίδου, Παναγιώτης Κατσώλης, Χρήστος Κοντογεώργης, Εύη Δόβελου και Αγγελική Μαρίνου.
Ο Στιούαρτ, ένας 30άρης μικροαστός, αποφασίζει ένα Σάββατο πρωί να περάσει τη μέρα του μες στο σπίτι για να ξεκουραστεί και να ανασυνταχθεί. Το φρούριό του όμως δέχεται ανελέητη επίθεση από ένα πλήθος πραγματικών και φανταστικών προσώπων. Οι φίλοι του, ένα ροκ γκρουπ, οι παλιές του σχέσεις, ένας υπάλληλος τηλεμάρκετινγκ, η μητέρα του, ένα τηλεοπτικό πάνελ γύρω από τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος, παιδικές αναμνήσεις και φοβίες για το μέλλον περνούν μπροστά από τα μάτια ή το μυαλό του Στιούαρτ, υποχρεώνοντάς τον τελικά να συνομιλήσει μαζί τους, να παίξει, να διαφωνήσει, να ενταχθεί.
Η πραγματικότητα είναι τελικά ένας καλός σύντροφος ή ένας σκληρός αντίπαλος; Η απομόνωση είναι νίκη ή εγκλωβισμός; Ένα αισιόδοξο έργο για τα προβλήματα, τις ανασφάλειες και την απόρριψη που κάθε μέρα απολαμβάνουμε να εισπράττουμε.
Το “Realism” ανέβηκε για πρώτη φορά το 2006 από το Εθνικό Θέατρο της Σκοτίας και από τότε παρουσιάζεται με επιτυχία σε διάφορα θέατρα του Λονδίνου και της υπόλοιπης Αγγλίας. Τον Άντονι Νίσλον τον έχουμε γνωρίσει στην Ελλάδα μέσα από τις μεγάλες επιτυχίες «Ψέμα στο Ψέμα», «Stitching» και «Penetrator».
Διανομή (αλφαβητικά)
Εύη Δόβελου
Μαρία Καβουκίδου
Παναγιώτης Κατσώλης
Χρήστος Κοντογεώργης
Αγγελική Μαρίνου
Συντελεστές
Μετάφραση: Αντώνης Πέρης
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Φωτιάδη
Σκηνικά/Κοστούμια: Λουκία Χατζέλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Αϊβαλάκη
Πληροφορίες
«REALISM», του Άντονι Νίλσον
Κάθε Τετάρτη έως Κυριακή στο FAUST.
Ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη – Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο στις 9 μ.μ.
Κυριακή στις 8 μ.μ.
Τιμές Εισιτηρίων:
Κανονικό: 12 ευρώ
Μειωμένο: 10 ευρώ
Γενική είσοδος Τετάρτη και Πέμπτη: 8 ευρώ
Κάθε Παρασκευή ειδική προσφορά για φοιτητές 1 φοιτητικό εισιτήριο (10 €) + 1 δώρο
Πληροφορίες – Κρατήσεις:
(Καλαμιώτου 11 – τηλ. 2103234095 – www.faust.gr – info@faust.gr)
και στο www.viva.gr
