Λονδίνο, Μάρτιος 2020
Αυτή η άνοιξη δεν μπήκε το ίδιο όμορφα και ρομαντικά όπως άλλες χρονιές.
Το Λονδίνο συνήθως αυτή την εποχή είναι υπέροχο με τα καταπράσινα πάρκα γεμάτα από κόσμο, τους χρωματιστούς κήπους, τα δέντρα ανθισμένα στις γειτονιές και ο κόσμος ένα ατέλειωτο κύμα στους δρόμους και γενικά το Λονδίνο είναι μία πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Τα θεάματα και η τέχνη κυριαρχούν κι εμπνέουν και σου δίνει μία απίστευτη αίσθηση ελευθερίας.
Όλα αυτά κι άλλα πολλά όμορφα πράγματα κυριαρχούσαν στην πόλη μέχρι πριν από λίγες μέρες, καθώς με την εμφάνιση του covin-19 και στο όνομα της πανδημίας η πόλη μετατράπηκε σε ένα έρημο σκηνικό με στοιχεία εγκατάλειψης. Στην ουσία κατέρρευσε απότομα καθώς τα μέτρα έπρεπε να μπουν νωρίτερα για να προστατευτούν οι πολίτες, στην αρχή η παρουσίαση της κατάστασης ήταν σαν να επρόκειτο για μια απλή ίωση, τα σχολεία ανοιχτά μέχρι και την περασμένη Παρασκευή 20 Μαρτίου, τα θεάματα, τα εστιατόρια, οι pubs και όλα τα καφέ στους κανονικούς ρυθμούς, τα τρένα πριν από 4 μέρες ήταν ασφυκτικά γεμάτα, άργησαν πάρα πολύ να λάβουν μέτρα και ο αριθμός των θυμάτων ανεβαίνει με γρήγορους ρυθμούς.
Τα μέτρα της τελευταίας στιγμής έφεραν τον πανικό στους πολίτες κι ο χρόνος σταμάτησε μετατρέποντας το Λονδίνο σε σκηνικό από ταινία τρόμου. Μία πόλη με παλμούς δυνατούς έφτασε να αναπνέει με δυσκολία. Τα πάρκα έρημα και οι δημόσιοι χώροι άδειοι. Στο φόβο για την τυχόν μετάδοση του ιού ο κόσμος κινείται με τρόμο, η απόγνωση στο βλέμμα, αμίλητοι όλοι σε προσπερνούν με κινήσεις σπασμωδικές μέσα από τις μάσκες και τα γάντια, αδειάζουν τα super market καταναλώνοντας ακόμα και προϊόντα που ίσως να μην αγόραζαν ποτέ. Παρατηρώ έκπληκτη τα άδεια ράφια των μεγάλων super market, τις ελλείψεις των φαρμακείων και την υστερία που υπάρχει.
Στο εργασιακό περιβάλλον έχουν γίνει πολλές αλλαγές, πολλοί δουλεύουν από το σπίτι και πολλοί έχασαν τις δουλειές τους. Το NHS (το δημόσιο σύστημα υγείας) δεν μπορεί να δεχτεί ασθενείς μόνο εάν είσαι κυριολεκτικά σε πολύ άσχημη κατάσταση, αυτό μου προκαλεί ανασφάλεια.
Αν και οι μετακινήσεις μου είναι πολύ λίγες κι αυτές μόνο για να αγοράσω τα απαραίτητα και για να πάω στη δουλειά, σήμερα Σάββατο 21 Μαρτίου, το μεσημέρι έπρεπε να πάω στον πολυσύχναστο δρόμο την Oxford Circus που βρίσκεται στο κέντρο του Λονδίνου, όλα μοιάζουν και κινούνται σε slow motion, περπατούσα μόνη σε ένα έρημο τοπίο με σκουπίδια παντού και μετά βίας έβλεπα να περπατούν 10 ακόμα άτομα, τα εμπορικά καταστήματα από σήμερα σχεδόν όλα κλειστά, οι σταθμοί του Metro δεν ήταν όλοι ανοιχτοί και τα τρένα λειτουργούσαν με αραιά δρομολόγια. Μπήκα σε ένα μαγαζί να αγοράσω κάτι και η υπάλληλος με ενημέρωσε ότι τα μαγαζιά θα κλείσουν για 3 μήνες. Στη συνέχεια χρειάστηκε να ρωτήσω για ένα δρόμο που έψαχνα μα όσους προσπάθησα να σταματήσω για να ρωτήσω έτρεχαν να φύγουν, κανείς δεν σταμάτησε, ο φόβος “μετάλλαξε” τον άνθρωπο σε αυτή την πόλη. Η ζωή έχει αλλάξει απότομα και δραματικά, η επιβίωση φαντάζει πολυτέλεια. Μία σιωπή παντού.
Παρατήρησα επίσης και το αντίθετο, άνθρωποι από το κοινωνικό και εργασιακό μου περιβάλλον όταν τους συναντώ το πρώτο πράμα που με ρωτούν είναι αν είμαι καλά και τελειώνουν με τη φράση stay safe και χαμογελούν, τους βλέπεις να έχουν την ανάγκη να επικοινωνήσουν, είναι πιο ζεστοί, αυτό είναι το αισιόδοξο και το θετικό κομμάτι αυτής της δύσκολης δοκιμασίας που περνάμε κι ελπίζω αυτή η εμπειρία να μας κάνει πιο ανθρώπινους.
Δεν υπάρχουν πλάνα και δεν διαρκούν τα όνειρα, χάθηκε πολύτιμος χρόνος, χάνονται άνθρωποι, χάθηκε η αίσθηση της ελευθερίας και της έμπνευσης. Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να είμαστε προσεχτικοί για εμάς και για τους δίπλα μας, ας μη μεταφερόμαστε άσχετα, να μένουμε σπίτι για να μπορέσουμε να διώξουμε το συντομότερο τον εφιάλτη.
Δεν ακούμε γέλια πια.
Επιθυμώ μιαν άνοιξη.
- Στην αρχική φωτογραφία, η άδεια Oxford circus, ο πιο πολυσύχναστος μέχρι τώρα δρόμος του Λονδίνου.
