Η Λήδα Μανιατάκου μας γράφει για τη ζωή της στη Νέα Υόρκη:
One step at a time
Ένα βήμα τη φορά
2009 – 2019
Φίλοι,
συγχωρέστε μου ένα επετειακό σεντόνι -άλλωστε τα τελευταία χρόνια κι αφότου έσβησα το παλιό, δημοφιλές και πληθωρικό μου προφίλ αποφεύγω συνειδητά τις προσωπικές εξομολογήσεις.
Πριν από 10 ακριβώς χρόνια, έχοντας στη βαλίτσα μου πολλή όρεξη, ελάχιστα χρήματα, ένα προικισμένο μουσικοθεατρικό βιογραφικό, 2-3 πτυχία και την πολυπόθητη υποτροφία Fulbright άφησα τα πάντα πίσω μου και μετακόμισα για σπουδές στη Νέα Υόρκη.
Δεν είχα κανέναν προφανή λόγο να αφήσω την αθηναϊκή βολή μου, μιας που όλα μού πήγαιναν περίφημα. Ούτε καν η διεξαγωγή του μεταπτυχιακού μου ήταν ο βασικός λόγος. Αναζητούσα κυρίως μια ευρεία γνώση (ποτέ δεν ήμουν μόνο ηθοποιός άλλωστε) και μια εμπειρία που μόνο η δραστηριοποίηση σε ένα άγνωστο και ζόρικο περιβάλλον θα μπορούσε να μου δώσει.
Δημιουργικός μαζοχισμός δηλαδή.
Δεν πρόλαβα ποτέ να περιγράψω ολοκληρωμένα σε κανέναν πώς και τι πέρασα στη Νέα Υόρκη. Κανείς φίλος ή συγγενής άλλωστε δεν κατάφερε να με επισκεφτεί για πρακτικούς λόγους. Εκ των υστέρων δε, κάποια πράγματα είναι αδύνατο και δεν έχει και νόημα να περιγραφούν, τόσο που, χρόνια μετά, αναρωτιέμαι αν όντως συνέβησαν ή αν τα έζησα σε ένα όνειρο -ακούγεται «κάπως» αλλά έτσι είναι.
Οι πάσης φύσεως δυσκολίες, η φτωχική αλλά συναρπαστική ζωή, η ατέλειωτη δουλειά, οι απαιτήσεις αυτής της υπερβολικής σε όλα πόλης, οι καλές και κακές συμπτώσεις, οι πληθωρικές ευκαιρίες, η υπερβολική ανοιχτότητα και θετικότητα των Νεοϋορκέζων με την ταυτόχρονη απουσία συναισθήματος και υπαρξιακών στόχων, ο undercover ρατσισμός, η κοινωνική και εθνική Βαβέλ κι η αβάσταχτη μοναξιά, σε συνδυασμό με τη δική μου ανοιχτότητα αλλά ταυτοχρόνως και με μια ειδικού τύπου ελληνική εγκράτεια, μού χάρισαν ασύλληπτες, απερίγραπτες, ανεπανάληπτες, αναντικατάστατες μνήμες και εμπειρίες.
(Και πολλά είπα, δεν περιγράφεται λέμε.)
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα (αναγκαστικά λόγω J1 visa για όσους ξέρουν) «τα είδα όλα». 2012-2013, η πιο ηλίθια και άχαρη στιγμή της κρίσης. Χωρίς φράγκο, χωρίς σπίτι (που μου το φέσωσε μια συνάδελφος ηθοποιός), χωρίς δουλειά (ενώ στη Νέα Υόρκη δούλευα χωρίς ανάσα), χωρίς στόχο, πραγματικά δεν είχα κανένα λόγο να σηκωθώ το πρωί. Όχι απλά δεν μεταλαμπάδευσα και δεν αξιοποίησα όσα κατέκτησα στην Αμερική αλλά βρέθηκα να τραγουδάω σε μαγαζιά της επαρχίας για να ξεφεσώσω τις ζημιές και να πατήσω ξανά στα πόδια μου.
Μηδέν εις στο πηλίκον δηλαδή.
Μετά το σοκ της ματαίωσης και για πολλοστή φορά στη ζωή μου άρχισα πάλι από το σημείο μηδέν. Με ταπεινότητα, συγκέντρωση, πολλή δουλειά και επιμονή ξεκίνησα σιγά σιγά να ξαναφτιάχνω το παρόν μου. Ένα βήμα τη φορά.
Και συνεχίζω.
Ε και ειλικρινά δε βιάζομαι και καθόλου.
Ε και το απολαμβάνω κιόλας. (Έχω κι αλλεργία στους διάττοντες αστέρες πάσης φύσεως.)
ΥΓ: Δεν ξαναπήγα ποτέ στη Νέα Υόρκη. Όταν είχα λεφτά δεν είχα χρόνο, και τούμπαλιν. Έχω ακόμα πολλά πράγματά μου εκεί που μου τα φέρνουν λίγα λίγα διάφοροι φίλοι. Μου λείπει όμως πολύ. Κάποια πράγματα δεν ξαναγίνονται. Ευτυχώς όμως γίνονται άλλα.
(Και πάλι συγγνώμη για το σεντόνι).
- Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο χρονολόγιο της Λήδας Μανιατάκου στο Facebook
Η Λήδα Μανιατάκου είναι ηθοποιός, πολυοργανίστας μουσικός, συνθέτης, τραγουδοποιός, ερμηνεύτρια και multimedia artist. Αριστούχος του MFA Performance & Interactive Media Arts του Brooklyn College CUNY, του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, της Δραματικής Σχολής Σύγχρονου Θεάτρου Γ. Κιμούλη, του Εθνικού Ωδείου Αθηνών και του Ωδείου Νικόλαος Μάντζαρος. Υπότροφος των ιδρυμάτων Fulbright Greece, Gerondelis Inc και Mitsotakis.
Ως ηθοποιός, συνθέτης και μουσικός έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Stein, Gramms, Βούλγαρη, Μαστοράκη, Τάρλοου, Λιγνάδη, Θεοδωρόπουλο, Χατζάκη, Φασουλή, Θεοδώρου, Σπυράτου, Ιορδανίδη, Τζίμα, Γάκη, Μπαξεβάνη, Παπαδόδημα, Ανδρέου κ.α. και τους συνθέτες: Nyman, Grubbs, Kukul, Κραουνάκη, Γασπαράτο, Μάτσα, Μαραβέγια, Ζουγανέλη, Αλεξιάδη, Βεντούρα κ.α. σε παραστάσεις, ταινίες, συναυλίες, περιοδείες και φεστιβάλ σε Αμερική, Ασία, Ευρώπη και Ελλάδα.
Από το 1992 εμφανίζεται επαγγελματικά σε συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές, συνθέτει και ηχογραφεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καλύπτοντας ένα ευρύ μουσικό φάσμα (κλασική, σύγχρονή κλασική, rock, ethnic, jazz, electronic, modal, ελληνική παραδοσιακή και λαϊκή μουσική). Συνεργάζεται και δισκογραφεί με την Ammos Music και τις Εκδόσεις Μετρονόμος.
Από το 2018 συνεργάζεται με το θέατρο Πορεία ως ηθοποιός, μουσικός και συνθέτης στις παραστάσεις “Γιούγκερμαν” και “Δόξα Κοινή”.
