Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Μετά το πρώτο ξάφνιασμα, αναρωτήθηκα ποια ήταν. Διότι ήταν πράγματι εντυπωσιακή. Έβλεπα μια ηθοποιό να ανταποκρίνεται ακόμα και στις πιο λεπτές αποχρώσεις του κειμένου. Μια ηθοποιό που δεν θεωρούσε τίποτα δεδομένο όταν βρισκόταν στη σκηνή, που δεχόταν ερεθίσματα και διατηρούσε τη φρεσκάδα των αντιδράσεών της. Έκρυβε όσα σχεδόν αποκάλυπτε. Είχα ενώπιόν μου μια ηθοποιό με προσωπικότητα. Την έλεγαν Λία Τσάνα και την παρακολουθούσα στο έργο «Στα Σκοτεινά – Making Movies» του Γιώργου Ηλιόπουλου σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά. Επρόκειτο για μια σειρά από διαδοχικές ιστορίες ανθρώπων τους οποίους συναντάμε καθημερινά και θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Οι ηρωίδες σημερινές, με ανασφάλειες, όνειρα και προσδοκίες οι οποίες προσπαθούν, όπως όλοι μας, να επιβιώσουν σε μια πραγματικότητα γεμάτη από κοινωνικές συμβάσεις και αντιφάσεις. Διάλογοι σ’ ένα ημερολόγιο συναντήσεων. Εκμυστηρεύσεις, ασκήσεις συνειδητοποίησης, αυταπάρνησης και κατανόησης. Υποδυόταν με απίστευτη αξιοπιστία και δεξιοτεχνία δύο γυναίκες – θύματα. Μια σύζυγο που κακοποιείται από τον άνδρα της, ωστόσο τον δικαιολογεί και δεν βρίσκει το θάρρος να τον εγκαταλείψει, ελπίζοντας ματαίως ότι η κατάσταση θα αλλάξει. Ακόμα μία γυναίκα που δέχεται μια τεράστια ακύρωση, τη μη αποδοχή από την ίδια της τη μητέρα, και ανακαλύπτει μέσα της ένα δυνατό όπλο για να πάρει τη δική της τέλεια εκδίκηση. Η Λία Τσάνα με αυτούς τους δύο ρόλους πραγματοποίησε μια διαδρομή προς τα μέσα, σε μια συντεταγμένη όπου το σκοτάδι μετατρέπεται σε φως… Μας παρουσίασε πρόσωπα που περίμεναν να μας μιλήσουν και μας μίλησαν αγγίζοντάς μας την ψυχή. Κι όλα αυτά σε ένα παλιό μηχανουργείο στο Βοτανικό ανάμεσα σε αποθήκες και μάντρες υλικών ανακύκλωσης, σε ένα μοναδικό χώρο διακίνησης καλλιτεχνικών ιδεών, στο θέατρο «Cartel». Σε αυτή τη σκηνή μας αφηγήθηκε ολόκληρες ιστορίες, θηλυκές και ανθρώπινες, με τρόπο πειθαρχημένο, συστηματικό, θεατρικό. Χαρές, λύπες, πίεση, σωματική και ψυχική κούραση, παράλληλα με χαλαρές ευέλικτες στιγμές, με απρόβλεπτα γεγονότα να αυξάνουν δραματικά την ένταση της παράστασης. Το «Στα Σκοτεινά – Making Movies», μια δουλειά γόνιμη και ποιοτική, όπως αναμένουμε, θα συνεχιστεί και του χρόνου. Η Λία, με την πορσελάνινη ομορφιά και την κρυστάλλινη φωνή, πιστεύω πως θα ξεχωρίσει ξανά και πάντα θα ξεχωρίζει, προσφέροντας μια μοναδική διάσταση στη ζωντάνια των ερμηνειών της. Στη συνέντευξη που μου παραχώρησε τοποθετείται με λόγο όμορφο, καλλιεργημένο, κατασταλαγμένο, στρωτό, υπεύθυνο. Μιλά με ειλικρίνεια, εμβρίθεια και σοβαρότητα για τις σχέσεις, τη φιλία, τη ζωή, τις επιλογές της και τις ανησυχίες της, μα πάνω απ’ όλα μιλά για την τέχνη της: το θέατρο. Μια χαρισματική ηθοποιός, που μπορείς και να τη θεωρήσεις έμβλημα αλληλεπίδρασης μεταξύ ερμηνευτή και κοινού, αμεσότατη, ρεαλιστική, ποιητική αλλά και ικανότατη να μετασχηματίσει τα προσωπικά της όνειρα σε σκηνική αλήθεια.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: cat is art
Από πού κατάγεσαι, πού γεννήθηκες και τι έντονες αναμνήσεις έχεις από την παιδική σου ηλικία;
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λιβαδειά. Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι γεμάτες χρώματα, μυρωδιές, ανέμελες και όμορφες εικόνες. Γέλια, παιχνίδια, παιδικοί φίλοι που έχω ακόμη στη ζωή μου. Θα παρομοίαζα την παιδική μου ηλικία με ένα λούνα παρκ. Οι πιο έντονες αναμνήσεις μου είναι με τους γονείς μου και τον αδερφό μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα γέλια μας στο σπίτι και τις υπέροχες μυρωδιές από τα γλυκά της μητέρας μου.
Πώς μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;
* Ποτέ δεν κατάλαβα πώς προέκυψαν. Από πολύ μικρή ηλικία ήξερα και ένιωθα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Κάποια πράγματα στη ζωή μας απλά τα νιώθουμε. Έτσι λοιπόν από μικρή, άκουσα μέσα μου αυτή μου την επιθυμία και ακολούθησα το όνειρό μου.
Ποιοι υπήρξαν οι αγαπημένοι σου δάσκαλοι;
* Σπούδασα και τελείωσα τη σχολή θεάτρου “Δήλος” της Δήμητρας Χατούπη. Στη σχολή είχα εξαιρετικούς δασκάλους και σπουδαίους ανθρώπους που έχω ξεχωρίσει μέσα μου, τον καθέναν ξεχωριστά και για διαφορετικούς λόγους. Ο άνθρωπος όμως που με επηρέασε περισσότερο και έπαιξε πολύ βασικό ρόλο τόσο στην υποκριτική μου εκπαίδευση και εξέλιξη όσο και σε προσωπικό επίπεδο είναι η δασκάλα μου, η Δήμητρα Χατούπη. Είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος και μία πραγματική δασκάλα με όλη τη σημασία της λέξεως και την ευχαριστώ πολύ για όλα όσα μου έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια.
Η οικογένειά σου ενθαρρύνει τη σταδιοδρομία σου στο θέατρο;
* Η οικογένειά μου ήταν δίπλα μου από την πρώτη μέρα που τους ανακοίνωσα ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο μέχρι και σήμερα. Χωρίς τη δική τους υποστήριξη δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με το θέατρο και πραγματικά νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό. Ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε σε εμένα και με παρότρυνε να κυνηγήσω το όνειρό μου ήταν ο πατέρας μου.
Πώς θα χαρακτήριζες τους ηθοποιούς της γενιάς σου;
* Οι ηθοποιοί της γενιάς μου είναι γεμάτοι όραμα, πείσμα, όνειρα και φαντασία. Σε δύσκολες εποχές βλέπουμε πολλές ομάδες με νέους ηθοποιούς να δημιουργούν παραστάσεις και να βάζουν το δικό τους στίγμα στο θέατρο. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Με την κρίση γινόμαστε όλοι πιο εφευρετικοί;
* Με την κρίση όχι μόνο γινόμαστε πιο εφευρετικοί αλλά όλοι μας έχουμε ανακαλύψει έναν άλλον κόσμο, που πάντα υπήρχε αλλά δεν δίναμε καμία σημασία. Με την κρίση νιώθω ότι απολαμβάνουμε τα απλά πράγματα της ζωής γιατί όλοι συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το να είσαι καλά και να περνάς όμορφες στιγμές δεν έχει να κάνει με το χρήμα αλλά με τη διάθεση. Και σίγουρα έχουμε γίνει πιο εφευρετικοί και πιο απλοί για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε όσα θέλουμε.
Είσαι στην ομάδα που δημιούργησε την παράσταση «Στα Σκοτεινά – Making Movies». Ποιος ήταν ο κεντρικός άξονας του προβληματισμού σας;
* Ο κεντρικός άξονας είναι η σκοτεινή πλευρά που έχουμε όλοι μέσα μας. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να τη δουν, την κρύβουν. Με αποτέλεσμα να μην είναι ευτυχισμένοι, να τους ενοχλεί συνεχώς κάτι και κυρίως να συμπεριφέρονται άσχημα στους γύρω τους γιατί οι ίδιοι δεν μπορούν να διαχειριστούν τον εαυτό τους. Ο κεντρικός άξονας είναι ο καθένας να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί τη σκοτεινή του πλευρά και κατ’ επέκταση να τη φωτίσει.
Ποια θεωρείς ότι είναι τα αίτια και οι ρίζες της λανθασμένης συμπεριφοράς κάποιων ανθρώπων σε βάρος ευάλωτων συνανθρώπων τους;
* Τα αίτια και οι ρίζες είναι τα βιώματα που κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος. Τα ερεθίσματα που έχει δεχτεί από το οικογενειακό του περιβάλλον και ο τρόπος που μεγάλωσε. Σε συνδυασμό βέβαια και με την παιδεία του καθενός.
Τι αισθάνεσαι για τις ηρωίδες που υποδύεσαι; Τις θαυμάζεις, τις συμπονάς, σου προκαλούν ερωτηματικά;
* Στην παράσταση «Στα Σκοτεινά» υποδύομαι δύο γυναίκες. Ο πρώτος ρόλος είναι μια γυναίκα που κακοποιείται από τον άνδρα της και εκείνη τον δικαιολογεί και μένει στο πλάι του ελπίζοντας ότι αυτή η κατάσταση κάποια μέρα θα αλλάξει. Για αυτή την ηρωίδα έχω πολλά ερωτηματικά και κυρίως τη λυπάμαι, δεν τη συμπονώ. Έχει κάνει μια πολύ συνειδητή επιλογή όπου για εμένα αυτή της η επιλογή δεν την καθιστά θύμα αλλά συνένοχο στην κακοποίηση που δέχεται. Η δεύτερη ηρωίδα που υποδύομαι είναι μία γυναίκα που δέχτηκε τη μεγαλύτερη ακύρωση που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος από τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μας – από την ίδια της τη μητέρα. Έτσι μεγάλωνε πιστεύοντας ότι ζει σε βάρος των άλλων, ζητάει συγγνώμη ακόμη και για το οξυγόνο που αναπνέει. Ώσπου μία μέρα με αφορμή ένα γεγονός ανακάλυψε μέσα της ένα όπλο για να πάρει τη δική της εκδίκηση – για όλους αυτούς που την καταδίκασαν στο λίγο, στο λίγο σε όλα. Αυτή τη γυναίκα τη θαυμάζω, θα μπορούσε να απομονωθεί, ακόμη και να είχε αυτοκτονήσει. Όμως εκείνη παλεύει να επιβιώσει με τον δικό της παράδοξο τρόπο και δεν παραιτείται.
Πιστεύεις ότι η απόρριψη συνηθίζεται; Επίσης, γιατί η γυναίκα που κακοποιείται δεν μιλά, δεν αντιδρά;
* Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να συνηθίσει την απόρριψη. Αν συνηθίσεις την απόρριψη αυτόματα παραιτείσαι και από τη ζωή. Μία γυναίκα που κακοποιείται πιστεύω ότι δεν μιλά, δεν αντιδρά γιατί φοβάται. Φοβάται κυρίως μη χάσει τον άνθρωπο που την κακοποιεί, όσο παράδοξο και αν ακούγεται. Πολλές φορές αυτές οι γυναίκες αρνούνται να δούνε το πρόβλημα και κυρίως αρνούνται να παραδεχτούν ότι έχουν κάνει μια λάθος επιλογή. Και αυτό συμβαίνει από βαθύ εγωισμό, έτσι υπομένουν αυτή την κατάσταση πιστεύοντας ότι θα αλλάξει.
Πιστεύεις ότι εξακολουθούν να υπάρχουν προκαταλήψεις στην κοινωνία μας σχετικά με τη φυλή, τη διαφορετικότητα, τα φύλα, τις κοινωνικές τάξεις; Οι προκαταλήψεις αυτές περνούν και στην παιδεία;
* Πιστεύω ότι υπάρχουν, αλλά θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν σε μικρότερο ποσοστό συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. Οι προκαταλήψεις αυτές υπάρχουν ως στερεότυπα στην κοινωνία μας. Και ο πιο βασικός τρόπος να εξαλειφθούν είναι η παιδεία. Πραγματικά με τρομάζει όταν βλέπω νέα παιδιά να ζούνε με αυτές τις προκαταλήψεις. Ζούμε στο 2015 και οι λέξεις προκατάληψη και στερεότυπα θα έπρεπε να ηχούν στα αυτιά μας ως κάτι μακρινό, ακόμα και άγνωστο.
Έχεις γίνει ποτέ αντικείμενο εκφοβισμού;
* Θεωρώ πως συνειδητά τουλάχιστον όχι. Πολλές φορές βέβαια όταν εμπλεκόμαστε σε κάποιες καταστάσεις συναισθηματικά μπορεί να δεχόμαστε συναισθηματικό εκφοβισμό με τέτοιον τρόπο ώστε να μην μπορούμε να το αντιληφθούμε.
Ως ηθοποιός έχεις νιώσει να βρίσκεσαι σε αδιέξοδο;
* Ως ηθοποιός έχω νιώσει πολλές φορές να βρίσκομαι σε αδιέξοδο και προετοιμάζομαι γιατί είμαι σίγουρη ότι θα ξαναβρεθώ ακόμα περισσότερες φορές. Είναι και η φύση της δουλειάς μας τέτοια, που αν δεν αποδεχτείς την ανασφάλεια και τα αδιέξοδα δεν θα μπορέσεις εύκολα να αντέξεις. Μαθαίνεις να ζεις με αυτά μέχρι το σημείο που υποσυνείδητα τα αναζητάς.
Η αίσθηση της φιλίας πόσο επηρεάζει μια θεατρική δουλειά;
* Ανάλογα από ποια οπτική το βλέπεις. Σε μια θεατρική δουλειά η φιλία άλλοτε διευκολύνει τη δουλειά και άλλοτε τη δυσκολεύει. Υπάρχουν πολύ λεπτές ισορροπίες που απαιτούν ωριμότητα και σεβασμό για να κρατηθούν. Όταν όμως υπάρχει αυτή η ισορροπία και υπάρχει υγεία σε μια φιλία και δεν υπάρχει μόνο η αίσθησή της, τότε είναι εκπληκτική τόσο η διαδικασία δημιουργίας μιας παράστασης όσο κι η ίδια η παράσταση, για τους ανθρώπους που τη βιώνουν κυρίως από μέσα.
Πώς θα περιέγραφες το σκηνοθέτη σου «Στα σκοτεινά», Θοδωρή Βουρνά;
* Με τον Θοδωρή Βουρνά γνωριστήκαμε φέτος μέσω της συνεργασίας μας. Είναι ένας πολύ όμορφα ιδιαίτερος άνθρωπος. Δίνει χώρο και χρόνο στους ηθοποιούς του και τους αντιμετωπίζει με μεγάλο σεβασμό. Είναι ένας σκηνοθέτης που έχει να δώσει πολλά στον χώρο του θεάτρου αλλά και στον χώρο του κινηματογράφου.
Οι νέοι σκηνοθέτες αξιοποιούν γόνιμα τις νέες τάσεις στο θέατρο;
* Πιστεύω ότι έχουμε σπουδαίους νέους σκηνοθέτες που έχουν ξεχωρίσει από τις πρώτες τους δουλειές και αφήνουν με κάθε δουλειά τους το στίγμα τους, έχοντας δημιουργήσει τη δική τους καλλιτεχνική ταυτότητα. Και αυτό θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό και ελπιδοφόρο για το μέλλον. Δεν μπορώ να κρίνω αν αξιοποιούν σωστά τις νέες τάσεις στο θέατρο αλλά σίγουρα οι νέοι σκηνοθέτες δημιουργούν νέες τάσεις και αυτό έχει μεγαλύτερη αξία.
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να επιβιώνεις ως καλλιτέχνης σήμερα;
* Ο όρος καλλιτέχνης θεωρώ είναι λίγο παρεξηγημένος. Για εμένα καλλιτέχνης δεν είσαι μόνο όταν ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή – αν μιλήσουμε για το θέατρο. Αλλά και στη ζωή σου, στη στάση και στη θέση που πρέπει να έχεις στη ζωή. Στις ιδεολογίες σου, στη συμπεριφορά σου, στη σκέψη, σε όλα. Το να είσαι καλλιτέχνης δεν είναι επιλογή ή είσαι ή δεν είσαι. Δεν επιλέγεις ένα πρωί να γίνεις καλλιτέχνης αλλά επιλέγεις ένα πρωί να γίνεις ηθοποιός χωρίς αυτή η επιλογή να σε κάνει απαραίτητα καλλιτέχνη. Η επιβίωση για έναν καλλιτέχνη θεωρώ είναι πολύ δύσκολη στις μέρες μας για αυτό και δεν υπάρχουν και πολλοί.
Γιατί τόσα πολλά θέατρα στην Αθήνα, κατά τη γνώμη σου;
* Τα πολλά θέατρα πιστεύω είναι αποτέλεσμα της διάσπασης των μεγάλων θιάσων. Παλαιότερα υπήρχαν λίγοι και μεγάλοι θίασοι όπου στο πέρασμα των χρόνων έγιναν πολλές μικρές ομάδες. Σε συνδυασμό βέβαια με τις πολλές δραματικές σχολές και τη μεγάλη προσφορά ηθοποιών. Έτσι η Αθήνα σήμερα έχει πολλά θέατρα και ανεβαίνουν πολλές παραστάσεις. Πάντα σε περιόδους κρίσης ανθούν οι τέχνες, πόσω μάλλον στη χώρα μας όπου ξεκίνησε και δημιουργήθηκε το θέατρο.
Τι ρόλο παίζει το χιούμορ στη ζωή σου και γενικά στη ζωή, κατά τη γνώμη σου;
* Το χιούμορ στη ζωή μου αλλά και στη ζωή γενικότερα είναι η ίδια η πηγή ζωής. Το χιούμορ μας δίνει ζωή και μας υπενθυμίζει πως έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε –με χιούμορ. Το χιούμορ για εμένα είναι σημάδι ευφυΐας και στάση ζωής. Δεν θα μπορούσα να ζήσω με ανθρώπους που δεν έχουν χιούμορ.
Ασχολείσαι με τη συγγραφή, τη ζωγραφική, το χορό. Πώς νομίζεις πως βλέπουν οι άλλοι μια κοπέλα σαν κι εσένα, πολύ όμορφη και με τόσο πολλά ταλέντα;
* Αυτό πραγματικά δεν θα μπορούσα να το γνωρίζω και δεν το έχω αναρωτηθεί ποτέ. Όπως και αν με βλέπει κάποιος, εγώ προσπαθώ να τα έχω καλά όσο μπορώ με τον εαυτό μου και με όσα περικλείονται μέσα σε αυτόν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να είσαι αρεστός σε όλους, όχι απαραίτητα γιατί κάνεις κάτι λάθος αλλά από τη φύση μας δεν μπορούμε να είμαστε παντού αρεστοί και συμπαθείς.
Ποιους θαυμάζεις σε αυτές τις τέχνες; Στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στο χορό;
* Αγαπημένος μου ζωγράφος είναι ο Φράνσις Μπέικον, θαυμάζω απίστευτα αυτές τις αφηρημένες και συναισθηματικά φορτισμένες μορφές που έχει ζωγραφίσει, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι πιο όμορφα φρικτές φιγούρες. Αγαπημένη μoυ χορογράφος είναι η Πίνα Μπάους και αγαπημένος μου συγγραφέας ο Όσκαρ Γούαιλντ με το βιβλίο του «De Profundis».
Τι θεωρείς πιο σημαντικό, την εικόνα που δείχνεις στους άλλους ή την εικόνα προς τον ίδιο σου τον εαυτό;
* Θεωρώ πιο σημαντική την εικόνα προς τον εαυτό μας. Είναι η πιο σκληρή και αληθινή εικόνα του καθενός. Αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και τον αποδεχτείς όπως είναι τότε θα μπορέσεις να βγάλεις και την αλήθεια σου προς τους άλλους. Και κυρίως τότε δεν θα σε απασχολεί τι βλέπουν οι άλλοι όταν σε βλέπουν ή τι πιστεύουν, γιατί θα γνωρίζεις εσύ ο ίδιος καλύτερα από τον καθένα το τι είσαι.
Τι σημαίνει για σένα η λέξη “λάθος”;
* Η λέξη λάθος για εμένα όπως έχει αποδειχτεί σε αυτά τα χρόνια μάλλον είναι μία ανύπαρκτη λέξη στο λεξιλόγιό μου. Λένε ότι όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να κάνω συνεχώς το ίδιο λάθος και μάλλον δεν μαθαίνω. Ο λόγος είναι γιατί πάντα πίστευα και πιστεύω ότι άμα κάνεις κάτι με την καρδιά σου και το πιστεύεις δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως λάθος.
Και η λέξη “ψέμα”;
* Η λέξη ψέμα για εμένα είναι ότι και το κόκκινο πανί για τον ταύρο. Είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να συγχωρέσω, προτιμώ να ακούσω την πιο σκληρή αλήθεια παρά ένα ψέμα. Για αυτό και στη ζωή μου δεν μπορώ και να πω ψέματα, δεν θέλω. Πάντα υπάρχει τρόπος να πεις την αλήθεια και πολλές φορές όσο σκληρή και είναι έχει μία μοναδική ομορφιά που λατρεύω.
Οι λέξεις «έρωτας» και αγάπη»;
* Για εμένα έρωτας είναι ζωή, πάθος, φωτιά, πάθη, μετατόπιση των προσωπικών μας ορίων μέχρι εκεί που πια δεν υπάρχουν όρια. Στον έρωτα είσαι σε μια μόνιμη ανησυχία, έχεις αγκαλιάσει την ελπίδα και κολυμπάς στο μαύρο και στο άσπρο σαν να μην υπάρχει ενδιάμεσο χρώμα. Όλα σε μια υπερβολή έχοντας σύμμαχο και εχθρό τον ίδιο άνθρωπο – εσένα και τον εγωισμό σου. Αγάπη είναι το στάδιο μετά τον έρωτα –αν επιβιώσεις. Η αγάπη πιστεύω ότι είναι μία και υπάρχει μέσα μας. Ανάλογα με το πόση αγάπη έχει ο καθένας μέσα του τη δίνει στον άνθρωπό του απλόχερα χωρίς να περιμένει τίποτα, τη δίνει και την εκφράζει γιατί απλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Στην αγάπη όλα γίνονται αβίαστα. Στον έρωτα δανείζεις ενώ στην αγάπη χαρίζεις αυτή είναι για εμένα η πιο σημαντική διαφορά τους και για αυτό η αγάπη είναι πολύ σπάνια και ταυτόχρονα τόσο σπουδαία.
Τι σε φοβίζει και τι σε θυμώνει; Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στο φόβο και στο θυμό;
* Ο μεγάλος μου φόβος είναι να μη χάσω τους ανθρώπους που αγαπώ και πολύ συνειδητά έχω στη ζωή μου. Αυτό που με θυμώνει είναι το ψέμα και η αχαριστία των ανθρώπων. Ανάμεσα στον φόβο και στον θυμό το μόνο κοινό για εμένα είναι η ηρεμία που έρχεται μετά τον φόβο και τον θυμό -είναι η ίδια αίσθηση.
Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
* Στο μέλλον ονειρεύομαι να συνεχίσω να υπάρχω στον χώρο του θεάτρου και κάποια στιγμή θα ήθελα πολύ να κάνω τη δική μου οικογένεια. Να γίνω μητέρα και μαζί με τον σύντροφό μου να βλέπουμε τη δική μας συνέχεια μέσα από τα παιδιά μας. Αυτό πιστεύω είναι το πιο μεγάλο μου όνειρο, αν και σήμερα μου φαντάζει πολύ μακρινό.
Έχεις ελεύθερο χρόνο και πώς τον αξιοποιείς;
* Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια ο ελεύθερος χρόνος είναι πολύ περιορισμένος. Για αυτό και φροντίζω να τον περνάω με τους φίλους μου και με πολύ αγαπημένα πρόσωπα. Είναι αυτές οι στιγμές που με γεμίζουν ενέργεια και με αποφορτίζουν από την έντονη και κουραστική πολλές φορές καθημερινότητα.
Οι Έλληνες είμαστε δημοκράτες στην πράξη;
* Ζούμε σε μια χώρα όπου δημιουργήθηκε η δημοκρατία, οι πρόγονοί μας πάλεψαν και θυσιάστηκαν στο όνομά της. Σήμερα πιστεύω ότι είμαστε επιλεκτικά δημοκράτες όσο υπάρχει ουσιαστική δημοκρατία και όσο την αναγνωρίζουμε.
Μετά την -ομολογουμένως- επιτυχημένη παράσταση «Στα Σκοτεινά – Making Movies» σκέπτεστε να συνεχίσετε με το συγκεκριμένο θίασο και να υλοποιήσετε θεατρικά μια άλλη ιδέα;
* Θα συνεχίσουμε με τον ίδιο θίασο και την ίδια ιδέα. Μετά την τόσο θερμή αποδοχή του κοινού η παράσταση «Στα Σκοτεινά» θα συνεχιστεί και του χρόνου. Είναι πραγματικά μια δουλειά που έγινε με πολλή αγάπη και συλλογική δουλειά και είμαι πολύ χαρούμενη που θα συνεχίσουμε.
Ποιον ήρωα ή ηρωίδα του αρχαίου δράματος θα ήθελες να υποδυθείς;
* Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή αν μου δινόταν η ευκαιρία να υποδυθώ την Κασσάνδρα. Θεωρώ ότι είναι ένα πολύ τραγικό πρόσωπο. Έχει το μεγαλύτερο χάρισμα να προβλέπει το μέλλον και τη μεγαλύτερη κατάρα να μην την πιστεύει κανείς. Βλέπει αυτό που έρχεται και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να το σταματήσει ακόμη και όταν προβλέπει και τον ίδιο τον θάνατό της.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Έχω πολύ καλή σχέση με τα ζώα. Ζω με το σκυλί μου – την Μπέλα μου, τα τελευταία πέντε χρόνια και αυτή η συγκατοίκηση πραγματικά μου άλλαξε όλη μου τη ζωή και την καθημερινότητά μου. Η Μπέλα μου πια είναι μέλος της οικογένειάς μου, δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μία μέρα χωρίς εκείνη. Είναι ο λόγος που χαμογελάω το πρωί και η πιο πιστή συντροφιά μου.
• Η φωτογράφιση της Λίας Τσάνα από το cat is art πραγματοποιήθηκε σε μια περιοχή με πολλά θέατρα. Στου Μακρυγιάννη, με το θέατρο “Σφενδόνη”, το Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, τη θρυλική “Μέδουσα” του Γιώργου Μαρίνου, το θεατράκι του καραγκιοζοπαίχτη Χαρίδημου, στο Μνημείο του Λυσικράτους (που λέγεται και Φανάρι του Διογένη), επίσης στην Πλάκα, με την παλιά μπουάτ “Κιβωτός” στην πλατεία Αγίας Αικατερίνης και το απομεινάρι της μπούκας του θεάτρου “Αθηναϊκόν” (1915) που τώρα είναι ξυλαποθήκη, στην είσοδο της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου, δεξιά.
