19.9 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Λευτέρης Βογιατζής. Έχει μια θέση κρατημένη για πάντα στην καρδιά και στο μυαλό μας…

***

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Μπήκαμε βαθιά στο λαβύρινθο. Μαζί του. Μας οδήγησε. Γιατί όλες οι παραστάσεις του κόσμου είναι ένας λαβύρινθος. Mαζί του ανακαλύψαμε τον μίτο, και την Αριάδνη μαζί. Την Αντιγόνη, τον Αμφιτρύωνα, τον Θείο Βάνια. Σ’ ένα «Σχολείο Γυναικών» ή στην «Μπέλα Βενέτσια» μικρή σημασία έχει. Τέρατα, μυστικά και θησαυρούς. Μαζί του. Κρατώντας μας από το χέρι.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μας συστήσανε. Ήταν πολύ παλιά. Με σύστησαν με το όνομα του συζύγου μου. «Η κυρία Μήλα», του είπαν. Αυτός δεν άκουσε καλά και είπε: «Λουντμίλα, α τι ωραίο όνομα!». Η μουσική των λέξεων, η χαριτωμένη ασημαντότητα της γλώσσας. Η αντιστροφή, η αθωότητα, η παιδικότητα.

Θυμάμαι που στα καμαρίνια μετά την παράσταση έπινε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Τον θυμάμαι στην οδό Κυκλάδων, έξω από το θέατρο, να συζητά και να ατενίζει το απέναντι πεζοδρόμιο.
Τον θυμάμαι ως θεατή σε παραστάσεις συναδέλφων του.
Ήξερα ότι ήταν ευαίσθητος στη θέα του αίματος.
Μπορεί να τον μισούσες και την επόμενη στιγμή να τον λάτρευες. Κι αυτός ο ίδιος να λατρεύει τον Φανερούλη του, τον γάτο του.
Ανέβαινε, προς την τελειότητα. Μοχθούσε, για την ουσία. Έκανε ένα έργο σισύφειο, για τη λεπτομέρεια. Κατέβαινε και ξανάρχιζε. Ξανά και ξανά.

Τον θυμάμαι στα καμαρίνια της Επιδαύρου. Την τελευταία φορά. Μετά το θρίαμβο του «Αμφιτρύωνα». Να δέχεται τα συγχαρητήρια των συναδέλφων του, των καλλιτεχνών και του κοινού. Μερικές φορές να σκύβει για να πει κάτι παραπάνω σε κάποιο αυτί. Καταπονημένος και γλυκός. Όλος ένα φέγγος.

Υπάρχει ωστόσο κάτι που μέσα μου έχει μια θέση κρατημένη για πάντα. Είναι η φωτεινότητα των ματιών του. Είτε ήταν στη σκηνή είτε εκτός σκηνής. Είχαν ένα φως τα μάτια του, μια λάμψη παιδική και παιχνιδιάρικη. Σαν αυτή που έχουν τα παιδιά όταν κρύβονται από τους μεγάλους. Λίγο αδέξια και έξυπνη ταυτόχρονα.

Σ’ αυτές τις δύο φωτογραφίες ο Λευτέρης Βογιατζής είναι με τον αγαπημένο του Φανερούλη. Τις κοιτάζω και τις ξανακοιτάζω. Στη μία το αινιγματώδες, η θλίψη, το απροσδιόριστο και στην άλλη η αίσθηση της τρυφερότητας, της καλοσύνης, της λαμπρότητας.

Τούτες οι φωτογραφίες λειτουργούν σαν μια αναπόφευκτη διαμεσολάβηση που οδηγεί στο πνεύμα αυτού του αξιαγάπητου θεατράνθρωπου ο οποίος τώρα πια μας ατενίζει από την απέναντι όχθη. Κι εμείς νιώθουμε ακόμα τη ζεστασιά του χεριού του στην παλάμη μας.

Λευτέρης Βογιατζής, μια θέση κρατημένη για πάντα στη καρδιά και στο μυαλό μας…

***

[Λευτέρης Βογιατζής. 12 Οκτωβρίου 1944 – 2 Μαΐου 2013].

***

Πρώτη ανάρτηση του θέματος στο Catisart, στις 13 Μαΐου του 2013.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -