Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες και δημιουργούς που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει Λευτέρης Παπακώστας
ΕΧΑΣΑ …κομμάτια ανθρωπιάς, όπως όλοι μας νομίζω, που ελπίζω να τα ξαναβρώ. Όλη αυτή την περίοδο φάνηκε ξεκάθαρα το δίπολο του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, από τη μια , η ανάγκη για να δημιουργηθούν είδωλα ως φάροι ελπίδας και εξέλιξης του ανθρώπου και από την άλλη, η προώθηση ψεύτικων και λανθασμένων ειδώλων. Ουσιαστικά φάνηκε η πρόθεση του σαθρού αυτού συστήματος με στόχο και σκοπό την χαλιναγώγηση αυτής της ελπίδας και εξέλιξης.
ΚΕΡΔΙΣΑ …αρκετό χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι ποτέ δεν είναι αρκετός. Σε μια τέτοια κατάσταση που βιώσαμε το μόνο θετικό, ίσως, είναι ο επαναπροσδιορισμός πραγμάτων, αξιών, ιδανικών που έχουν αλλοιωθεί ή έχουν ξεχαστεί στο «χρόνο». Η κατανόηση δηλαδή ότι πρέπει όλο το «χρόνο» να μάχεσαι και να αγωνίζεσαι για να διεκδικήσεις αυτά που σου στερούν(ται) .
ΠΕΡΙΜΕΝΩ …να μην έρθει η Λήθη και ξεχάσουμε όλα όσα ζήσαμε. Δεν πρέπει να μας γίνει συνήθεια ο ψυχολογικός και σωματικός εγκλεισμός στον οποίο υποβληθήκαμε. Δεν πρέπει να ξεχαστούν οι ψυχολογικές και σωματικές κακοποιητικές συμπεριφορές. Μόνο η μη Λήθη μπορεί να μας δείξει τον δρόμο για να κερδίσουμε όσα χάσαμε.
***
Βρίσκομαι σε πρόβες για την παράσταση «Νικήρατος …ο δρόμος για την ελευθερία» και συνεχίζω να διεκδικώ το αυτονόητο: Την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους προς το αλληλέγγυο, το αγωνιστικό, το ανθρώπινο, το καλύτερο…
