Αλήθεια ποιος θυμάται τι εστί φιλί, τι εστί αγάπη, τι εστί γυνή… Τι εστί λεύκωμα;
Εκείνο το μυστικό τετράδιο που το κρύβαμε σαν ένα πολύτιμο φυλαχτό από τους μεγάλους.
Στην αρχή ήταν μπλε με 100 σελίδες και μετά έγινε σπιράλ χοντρό χρωματιστό.
Το Λεύκωμα ήταν κάτι σαν ομαδικό ημερολόγιο. Κάτι σαν το σημερινό facebook δηλαδή μόνο που ήταν και χειροποίητο και χειρόγραφο.
Οι ρομαντικοί έκαναν κατάθεση ψυχής, οι πιο πεζοί διακωμωδούσαν τα πάντα κι έδιναν αστείες απαντήσεις, και οι πιο τολμηροί εξομολογούνταν ή και αποκάλυπταν τον κρυφό τους έρωτα…
Οι ντροπαλοί έβρισκαν την ευκαιρία να πουν αυτά που δεν τολμούσαν…
Όσοι έγραφαν ήταν έμπιστοι, φίλοι ή συμμαθητές στην ίδια περίπου ηλικία.
Εκεί καταγράφονταν σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα και έρωτες ανομολόγητοι κυρίως. Εκεί ανακάλυπτες τα χόμπι, τις συνήθειες και τα παράπονα πολλές φορές.
Κόντρες που υπήρχαν και συνεχίζονταν.
Φιλίες που δοκιμάζονταν και άντεχαν. Αγαπημένα πράγματα, καλλιτέχνες και ήρωες που είχαμε σαν πρότυπα.
Ψυχογράφημα κανονικό αφού από τις απαντήσεις καταλάβαινες τον χαρακτήρα, την ψυχολογική κατάσταση και τις επιθυμίες του άλλου.
Η μάσκα ή αλλιώς το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσες για να υπογράψεις σε απελευθέρωναν κι άφηνες πιο εύκολα τον εαυτό σου να αποκαλυφθεί.
Τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούνταν ήταν αστεία, ρομαντικά, παραπλανητικά, αισιόδοξα, λυπητερά…
Το Νούφαρο, το Ματωμένο ηλιοβασίλεμα, το Κυκλάμινο, ο Μπόζο, ο Σούπερμαν, ή απλά ο Αγνωστος Χ, ήταν μερικά από αυτά.
Καίρια προτροπή ήταν και η εξής: «Βγάλτε τις μάσκες».
Εκεί όλοι έπρεπε να γράψουν το αληθινό τους όνομα. Όλοι ήξεραν το ψευδώνυμο του καθενός αλλά δεν το μαρτυρούσαν.
«Aστεράκι» ήταν η Μυρτώ, «Σκρούτζυ» ο Βίλλυ, «Ξυνή σαλαμούρα» η Νόρα, «Ruby baby» η Κατερίνα, «Πράκτωρ 007» ο Θεόδωρος, «call girl» η Κική, «Jim Dynamite» ο Δημήτριος, «Είμαι μια ψεύτρα» η Τζένη, «Ρούντυ» ο Κώστας, «Κλέρη» η Κική, «Έλβις Πρίσλεϊ» η Άννα –Μαρία, «Τραγουδιστής του δρόμου» ο Ιωάννης, «Ο» η Ελισάβετ, ακόμα υπήρχαν αστεία, παραπλανητικά, αισιόδοξα, λυπητερά, ρομαντικά και μερικά υπερβολικά όπως «Ο θάνατος αγαπά τις ξανθές».
Μέσα σε εκείνο το τετράδιο αγαπούσαμε, ζηλεύαμε, αγωνιούσαμε, ονειρευόμαστε, εκεί ακουμπούσαμε την ευτυχία μας!. Ήταν ο καλύτερος χώρος για να… χωρέσει το άνοιγμα της εφηβικής μας ψυχής. Έμοιαζε με ουρανό που στην αγκαλιά του χωρούσαν τα πάντα, ήλιος που με τη θέρμη του ζέσταινε τις επιθυμίες μας αυτό το… αγαπημένο και… χαρούμενο τετράδιο.
***
Το Λεύκωμα ανήκε κυρίως σε έναν. Τον Κτήτορα ή σε σπάνιες περιπτώσεις τους Κτήτορες που δεν ήταν παραπάνω από δύο. Φίλες συνήθως, μιας και το λεύκωμα ήταν κυρίως γυναικεία υπόθεση…
Στις σελίδες του ο καθένας έγραφε ό,τι ήθελε και με όποιον τρόπο ήθελε. Δεν ακολουθούσε γραμμές και σειρές γιατί σε κάθε φύλλο υπήρχαν ζωγραφιές, φωτογραφίες, αυτοκόλλητα και εικόνες.
Οι ερωτήσεις ήταν λίγο πολύ γνωστές. Κάποιες ήταν συνηθισμένες και κάποιες πιο πρωτότυπες.
Ανάμεσα στις πρώτες ερωτήσεις ήταν.
*«Τι εστί γυνή;» και «Τι εστί ανήρ;»
*Τι εστί αγάπη; Φιλί, έρως φιλία γάμος οικογένεια;»
*«Τι χόμπι έχεις, πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;»
*«Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ηθοποιός, τραγουδιστής;
*«Τι ζώδιο είσαι;», «Κάνε μια ευχή»,
*«Αν δεν ήσουν αυτός που είσαι, τι θα ήθελες να είσαι;»
Και το λεύκωμα τέλειωνε με την ίδια ερώτηση:
*«Ποια είναι η γνώμη σου για τον/την Κτήτορα;»
Εδώ ο -η Κτήτορας διάβαζε με αγωνία την απάντηση. Οι περισσότεροι έγραφαν καλά λόγια από ευγένεια και ακολουθούσε η «αμοιβή» του αφού το Λεύκωμα έκλεινε έτσι:
«Χάρισέ μου κάτι, και ο καθένας χάριζε ή αφιέρωνε κάτι στον ιδιοκτήτη. Κάποιοι δώριζαν την αγάπη τους, τη φιλία, την αφοσίωση, άλλοι χάριζαν ζωγραφιές, αυτοκόλλητα και φωτογραφίες, και καμιά φορά κολλούσαν μικροπραγματάκια όπως μπουμπούκια, βραχιολάκια, κορδελίτσες…
Σε όλες τις ερωτήσεις απαντούσαν μονολεκτικά, με στιχάκια, με γρίφους ή με παροιμίες.
Πολλές ατάκες – φράσεις έμειναν από τότε στην ιστορία αφού μέσα από τα Λευκώματα εκείνης της εποχής ξεπήδησαν μικροί ποιητές που ανακάλυψαν το ταλέντο τους.
Βοηθούσαν άλλωστε πολύ και τα στιχάκια που ήταν γραμμένα στο πίσω μέρος των ημερολογίων.
Μερικές απαντήσεις:
«Μην αφήσεις ποτέ τρελό να σε φιλήσει, ούτε ένα φιλί να σε τρελάνει…».
«Το αίμα στάζει στην καρδιά, κι έχει η καρδιά μου πόνο, απ’ την πληγή που μ’ άνοιξες, τον περασμένο χρόνο»…
«Έγραψα Σ’ αγαπώ σ’ όλες τις σταγόνες της βροχής. Ελπίζω να βραχείς….».
«Από τα μάτια πιάνεται στα χείλη κατεβαίνει κι αν κατεβεί πιο χαμηλά σε εννέα μήνες βγαίνει»…
«Γυναίκα πράγμα ιερό γυναίκα πλάσμα θείο που όταν όμως παντρευτεί γίνεται σαν ψυγείο»…
«Αν βρεθεί κάποιος να χαράξει το όνομά σου με πάγο στον ήλιο τότε να ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος που σε σκέφτεται περισσότερο από μένα!».
«Κάθε βράδυ στα όνειρά μου βλέπω λιβάδια γεμάτα λουλούδια, και φυσικά εσένα γιατί λιβάδι χωρίς βόδι δεν γίνεται!!!».
«Ρώτησα την αμμουδιά τι εστί αγάπη και κείνη μου απάντησε έρωτας, πόνος, δάκρυ».
«Ένα τριαντάφυλλο χωρίς αγκάθια είναι η φιλία».
***
Πηγή: Αυτά από ευτυχισμένα και ανέμελα χρόνια με κείμενα και φωτογραφίες από το Διαδίκτυο.
