Το γνήσιο έργο τέχνης είναι πάντα στα μέτρα του ανθρώπου. Ένα έργο τέχνης γεννιέται από την άρνηση της λογικής να εξηγήσει το συγκεκριμένο. Οι σκέψεις αυτές μου δημιουργήθηκαν παρακολουθώντας μια ευφάνταστη παράσταση, η οποία βέβαια υπάκουε σε όλους τους κανόνες της αισθητικής. Την παράσταση «Από τα μικράτα μου κρατώ», όπου είδα να εκτίθεται η σκέψη στην πιο διορατική μορφή της. Ήταν μια ερμηνευτική λογοτεχνία. Ένα καλοσμιλεμένο κομμάτι ζωής και εμπειρίας από ανθρώπους νέους και ώριμους, χαρισματικούς και αφοσιωμένους. «Δεν τρώμε αυτούς που μας ενοχλούν», μας συμβούλευσαν. Ποτέ «δε συνάπτουμε αισθηματικές σχέσεις με ζωύφια», ούτε «μετράμε την ευτυχία με τυριά». Πράγματι η ομάδα «Liquid\Εra» πρωτίστως μαθαίνει να ζει. Με αξιώσεις και γνώση. Και το να μαθαίνεις να ζεις είναι υψηλότερη τέχνη από οτιδήποτε άλλο. Με λαμπρή ταπεινοφροσύνη αυτοί οι νέοι καλλιτέχνες με τα εκφραστικά μάτια μετέτρεψαν τη φιλοσοφία τους σε θέατρο. «Δεν αφήνουμε ένα δόντι να μας κάνει ό, τι θέλει», το πολεμάμε και κυρίως «δεν παίζουμε κρυφτό με το χρόνο». Αν όλα στον κόσμο είχαν σαφήνεια, τότε δεν θα υπήρχε τέχνη. Γι’ αυτό ο θίασος μάς πρότεινε νέους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς για… ανηλίκους άνω των 18 ετών. Όπως γίναμε όλοι όσοι παρευρισκόμασταν στην πλατεία κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης παράστασης.
Η έναρξη ήταν ιδιαίτερα ευρηματική με τις πέντε εκπληκτικές ηθοποιούς (Χρυσούλα Ζαχαριάδη, Νικολέττα Κόκκορη, Όλγα Κωνσταντοπούλου, Δάφνη Λιανάκη, Σουζάννα Μαραγκού) να παίζουν σχοινάκι και η συνέχεια ιδιαίτερα σουρεαλιστική. Παρακολουθήσαμε το νήμα των λέξεων, των φράσεων, των νοημάτων. Με αναφορές σε γιαγιάδες, παραμύθια, με νοσταλγία, παιδικότητα αλλά και γευσιγνωσία. Κείμενα φρέσκα, έξυπνα, χαριτωμένα, αστεία, γραμμένα από τα μέλη της ομάδας και παιγμένα από διαφορετική ηθοποιό το καθένα. Πέντε «μεγάλοι» μονόλογοι μικρής διάρκειας. Για τον πονόδοντο των μεγάλων αποφάσεων, για τη σιγουριά που δίνει το παγωτό, για τη συντροφιά των εντόμων, για την ανθυγιεινή διατροφή και -το πιο συγκινητικό- για τα νοσταλγικά παιχνίδια, αυτά που πλέον δεν παίζονται στις ανύπαρκτες γειτονιές και τις αλάνες αλλά εξακολουθούν να ζουν στη συλλογικά μνήμη. Όπως η «τυφλόμυγα», οι «μουσικές καρέκλες», το «περνά περνά η μέλισσα».
Ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Δροσίδης, σε συνεργασία με τις ηθοποιούς του, δημιούργησε μια θεατρική έκσταση με απλότητα παιδική, μια συνετή ονειροφαντασία, μια ανυπότακτη αλλά νηφάλια σκηνική πραγματικότητα.
To «Από τα μικράτα μου κρατώ», που παρακολουθήσαμε στο Of Of Athens, φεστιβάλ διοργανωμένο επιτυχώς από το θέατρο Επί Κολωνώ, ήταν μια παράσταση εντυπωσιακή αλλά ωστόσο κοφτή και προσγειωμένη, μια έμπνευση από το χθες και το σήμερα, με μουσική, ρυθμό, ωραίες φωνές, γεμάτη γοητευτικές αντιφάσεις και αστραφτερό χιούμορ. Αξίζει να την ξαναδούμε αλλά και να εξελιχθεί, να μεγαλώσει, να προχωρήσει, να πετάξει…
Συντελεστές
Ομάδα Liquid\Era
Σκηνοθετική επιμέλεια: Γρηγόρης Δροσίδης
Σκηνικά – Κοστούμια: Liquid\Era
Φωτισμοί: Liquid\Era
Trailer: Αλέξης Πασπαρδάνης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ντούλιας
Ηθοποιοί
Χρυσούλα Ζαχαριάδη, Νικολέττα Κόκκορη, Όλγα Κωνσταντοπούλου, Δάφνη Λιανάκη, Σουζάννα Μαραγκού
