Η γάτα του Πεκίνου
Ο κελευστής υπέφερε από ρευματισμούς και
Τα πόδια του ήσαν πληγιασμένα.
Γιασεμί, γιασεμί ήθελε να μυρίσει
Και τριαντάφυλλο – ως τελευταίο απ’ την πατρίδα
Στον τρελό και μαύρο πυρετό, στον παροξυσμό.
Άλλα μας έταξε ο σμαραγδένιος Βούδας
Όπου στη στεριά όλα πραγματοποιούνται.
Ορίστε, φίλε μου, το τριαντάφυλλο
Από ‘να τραγούδι των μηχανών του πλοίου.
Αν και τόσο φτηνό να σου θυμίζει τη ζωή.
Η γάτα της Τάι-Πεχ
Με αγκαλιά τη γάτα της Τάι-Πεχ Σεπτέμβρη μήνα
Καθισμένοι σε μια ωραία γωνιά στο Λέχαιο
Όπου είχαμε βρεθεί – για μονοήμερη εκδρομή.
Όλη μέρα το σκεφτόμουν το κορμί σου.
Άδεια αυτοκίνητα που τρέχουν και σηκώνουν σκόνη
Σε έρημες δημοσιές στου μεσημεριού την κάψα
Φεύγουν κι είναι και πάλι άδεια
– Άνθρωποι που δεν ξέρουν πώς νʼ αγαπηθούν.
Γʼ Στα παράλια της Κίνας
Τελευταία μέρα στα παράλια της Κίνας. Από κει – Ινδικός ωκεανός – Σουδάν – Νότιος Αφρική. Έπειτα Ισπανία, Σικελία. Επιστροφή στην Ελλάδα.
Είναι παράξενος ο αέρας της μεγάλης τούτης χώρας. Που φιλοξενεί και ταράζει με νοσταλγίες. Στην άκρη του κόσμου.
Προχθές με το Διαμαντή αφήσαμε την καδένα για χαρές πρωτόγνωρες. Ακολουθώντας το ποτάμι των ανθρώπων με τα σχιστά μάτια που προσεύχονται στο θεό – ποιητή Κομφούκιο.
Ποδήλατα, καρότσια, μαϊμούδες που καραδοκούσαν σε κάθε γωνιά. Φριχτές μαϊμούδες, με καπελάκια πίσω από φανάρια. Μικρά μαγαζιά, στριμωγμένα μέσα στις αράχνες. Κοιλαράδες μέσα σε παράγκες. Γυναίκες, πουλιά μέσα σε κλουβιά. Ξύλινοι Βούδες, άσχημες γλώσσες. Και τούτα τα γράμματα σαν ζωγραφιές. Σαν ζωγραφιές προγόνων ή σαν λουλούδια.
Στο σπίτι μου στην Αθήνα, ξεμένω με κάτι άδεια κουτιά από ξενικά τσιγάρα – και, ίσως λίγους στίχους. Τούτο είναι μόνο. Στίχοι που πολλές φορές κωφεύουν.
* Δημήτρης Καρακίτσος, «Οι γάτες του ποιητή Δ. Ι. Αντωνίου», εκδ. Το Ροδακιό, 2012
