Γράφει ο Βαγγέλης Κοχλατζής
Φίλοι μου, την Κυριακή που μας πέρασε, παρακολούθησα μια παράσταση για παιδιά (απέχω μακράν από την παιδική ηλικία, όπως ξέρετε), αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να απολαύσω ένα μικρό αριστούργημα. Η μικρή Ναυσικά, παιδί της αλλοτριωμένης εποχής μας, είναι προσκολλημένη στο λάπτοπ και στα DVD σε σημείο που κυριολεκτικά χάνει την παιδική της αθωότητα, δεν βγαίνει να παίξει με τις φίλες της, είναι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο. Παράλληλα, έχει μάθει να τα βρίσκει όλα έτοιμα και αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο που την κάνει περισσότερο εγωκεντρική. Ώσπου, σε κάποια στιγμή, οι γονείς της αποφασίζουν να την κάνουν να αλλάξει νοοτροπία, να ξαναγίνει παιδί και, για το σκοπό αυτό, της επιβάλλουν μια τιμωρία. Αλλά μια τιμωρία τελείως διαφορετική από εκείνες που ξέρουμε… Η συγγραφέας του έργου «Η ωραία κοιμισμένη», Όλγα Μωραΐτη, που έχει κάνει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, με βοηθό τη Μαρία Γαλάτη, χειρίζεται το θέμα με ευρηματικό χιούμορ και τελικά δίνει τη λύση – μια λύση δίδαγμα για όλα τα παιδιά της σημερινής μας κοινωνίας.
Οι ηθοποιοί -δύσκολο το έργο τους όταν έχουν να αντιμετωπίσουν μικρά παιδιά που παρεμβαίνουν στην παράσταση και που ζουν έντονα το έργο- απέδωσαν τους ρόλους τους έξοχα. Η Κίττυ Μαργαρίτη, που ενσάρκωνε τη μικρή Ναυσικά, ήταν πραγματική απόλαυση και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των μικρών (αλλά και των μεγάλων) θεατών, πράγμα δύσκολο γιατί ξέρουμε πως τα παιδιά βαριούνται εύκολα), ενώ η Εριάννα Στάθη, που έκανε την Άχνη (από το Αράχνη) ήταν πολύ καλή. Ο ρόλος της -μια έκπληξη για όλους- ήταν γεμάτος νόημα και ευρηματικότατος. Η μητέρα της Ναυσικάς (Γεωργία Σηκοπέτη) -όπως όλες οι σημερινές μαμάδες- αγωνιά για τη χαμένη παιδικότητα της κόρης της και σκαρφίζεται μια τιμωρία που θα ξανακάνει την κόρη της υπεύθυνο παιδί. Ήταν πολύ καλή στο ρόλο της -ένας ρόλος όχι τόσο μεγάλος- όπως και της φίλης της Ναυσικάς, που την υποδυόταν η Μαρία Προϊστάκη. Η μουσική του Νίκου Παπασπυρόπουλου και οι στίχοι των τραγουδιών της Γιώτας Νάτσιου κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους μικρούς θεατές.
Για όσο διάστημα κράτησε η παράσταση, ξαναγίναμε παιδιά… και αυτό είναι κάτι που δεν πληρώνεται ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου… Και μου ήρθαν στο νου τα λόγια που είχε πει ο Πάμπλο Πικάσο σε μια του συνέντευξη: «Χρειάστηκε να περάσουν ογδόντα χρόνια για να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί!»
Ήταν μια πραγματικά άρτια παράσταση που συνιστώ σε όλους τους φίλους μου να παρακολουθήσουν (μαζί με τα παιδιά, ανιψάκια, εγγόνια τους) γιατί το έργο λέει πολλά και προσφέρει ακόμα περισσότερα.
* «Η ωραία κοιμισμένη». Κάθε Κυριακή στις 12 το μεσημέρι στο Θέατρο Δια Δύο, Σπύρου Πάτση 99,
Τηλ. 2103466048 και 6938013002
