Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Μια νέα ηθοποιός με γνήσια καλλιτεχνικό ταμπεραμέντο, γεμάτη σφρίγος, αθωότητα, αισιοδοξία, πίστη και λατρεία για το θέατρο. Δεν ξέρει να υποκρίνεται, ξέρει να ερμηνεύει. Γνώρισα τη Μαρία Γίτσα πριν από χρόνια. Αρχικά λόγω της κλίσης της προς τη λογοτεχνία. Αργότερα, τη θαύμασα και την καμάρωσα στο θέατρο. Την παρακολούθησα να παίζει από Δημήτρη Ψαθά μέχρι Jean Paul Sartre. Πάντα με επιτυχία, μια επιτυχία που πηγάζει από το ταλέντο αλλά και την τρομερή συνέπειά της. Φέτος υποδύεται ένα… γατάκι, μια kiska δηλαδή. Μια γυναίκα που, ξεκινώντας από τη χώρα της με το όνειρο να γίνει χορεύτρια στη Δύση, καταλήγει εκδιδόμενη στην Αθήνα. Η Ρωσίδα Kiska νιώθει σαστισμένη στο νέο διαφορετικό κόσμο της ελληνικής πραγματικότητας. Γύρω της προκατάληψη, ρατσισμός, σεξισμός, ξενοφοβία, ανασφάλεια, καταπίεση, διαπόμπευση, πλεκτάνες και παιχνίδια των ΜΜΕ. Τελικά προσαρμόζεται, σ’ ένα όμως παραμένει αμετακίνητη: στον απόλυτο τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον έρωτα. Από την αυστηρή πορσελάνινη όψη και τη φυσική ομορφιά της, με το χαμένο αλλά συνάμα αποφασιστικό βλέμμα, έως τη χροιά της φωνής της, όλα πάνω της φαντάζουν επιβλητικά αλλιώτικα (δεν έχουμε πολυσυνηθίσει τέτοιες υποκριτικές παρουσίες) αλλά εντυπωσιάζουν. Κουβαλώντας το φόβο και τα τραύματα της θυματοποίησης και του στιγματισμού, η Μαρία Γίτσα ως Kiska υποδύεται έναν παρακμιακό, τσαλακωμένο χαρακτήρα που τον βλέπουμε να πονάει και πονάμε μαζί του. Ένα χαρακτήρα που κάνει όλες τις λάθος επιλογές για όλους τους σωστούς λόγους. Η έντονη θεατρικότητά της δίνει μια νότα δραματικότητας που μοιάζει βγαλμένη από τραγωδία και προσθέτει πολλά συν στο σύνολο της παράστασης. Υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ηλιάνας Μαυρομάτη, δακρύζει, λοξοδρομεί, ωριμάζει μέσα σε 75 λεπτά… Σαν φιγούρα από πίνακα του Βερμέερ, ένα πλάσμα αγνό, φωτεινό, απαράμιλλα όμορφο κι ανεπιστρεπτί χαμένο στο χρόνο και τη σύγκρουση των πολιτισμών. Η μορφή της, ξανθογάλανη, μυστηριώδης, αποστασιοποιημένη, συνδυάζει την αύρα της κυρίας με μιαν απαράμιλλη παιδικότητα. Η βόρεια εκφραστικότητά της με τα διαπεραστικά μάτια μοιάζει σαν βγαλμένη από τα καλύτερα στιγμιότυπα του «Δεκαλόγου» του Κισλόφσκι. Η Κίσκα της είναι άχρονη, είναι ένα σύμβολο, σε τέτοιο βαθμό που σε κάνει σχεδόν να κλαις. Ισορροπημένη, μετρημένη, απύθμενα αισθαντική, μεταφέρει την προσωπική της ιστορία σαν καζάνι που σιγοβράζει κι έρχεται σε αντίθεση με την εξίσου συγκλονιστική Κάλλι Μαυρομάτη, που ερμηνεύει τη ρημαγμένη από τις ενοχές και την πίεση αστυνομικό. Ένα κορίτσι που δεν έχει προλάβει να ζήσει τίποτα, που πιστεύει στο Θεό, που νιώθει και είναι παγιδευμένο, ένα κορίτσι – θυσία στο βωμό της εξουσίας. Μια ηρωίδα που προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα στη σύγχρονη συλλογική αμνησία και την πολιτική υποκρισία. Φορά τον κυνισμό της αυτοσυντήρησης και την οργή της τόσο απέριττα και σπαρακτικά, που σε πείθει απόλυτα. Κανένας καφές, κανένα τσιγάρο, κανένα πληρωμένο sex και κανένας έρωτας δεν μπορούν να την κάνουν να λησμονήσει. Γιατί ηθοποιία σημαίνει συναίσθηση, βλέμματα, κατανόηση. Μια αγκαλιά που φτάνει μέχρι το κάθισμά σου. Στη συνέντευξη που ακολουθεί η Μαρία μάς μιλά για όλα, για τη ζωή της, την τέχνη, την παράσταση και φυσικά τη φιλία. «Η φιλία μας και φυσικά ότι συνεννοούμασταν μας έφερε κοντά στην απόφαση να τολμήσουμε να δημιουργήσουμε την “Κίσκα”», μας λέει. Εμείς, με τη σειρά μας, την προτρέπουμε να συνεχίσει! Με υπομονή, επιμονή και πίστη! Ακριβώς όπως τώρα. Γιατί περιμένουμε κι άλλα από αυτήν.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Aπό πού κατάγεσαι και τι έντονες αναμνήσεις έχεις από την παιδική σου ηλικία;
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λαμία. Θυμάμαι από παιδί άνοιγα την πόρτα και έλεγα, «πάω να παίξω». Εκεί στα σκαλάκια, στην πυλωτή δίπλα με τους παιδικούς μου φίλους. Ποδόσφαιρο, κρυφτό, σκλαβάκια. Βράδιαζε και άκουγα τη φωνή της μάνας μου από το μπαλκόνι να με φωνάζει πάλι μέσα. Τα καλοκαίρια μου τα πέρασα στο χωριό, στο Ελευθεροχώρι. Μέσα στα έλατα. Έπαιρνα το ποδήλατο κι έλεγα, «φεύγω, πάω να παίξω». Δεν υπήρξα παιδί που μπορούσε να μείνει εύκολα μέσα στο σπίτι. Είχαμε τότε ένα Fiat-άκι κι ο πατέρας μου για τρία συνεχόμενα καλοκαίρια μας γύρισε σε όλη την Ευρώπη με το αμάξι. Υπήρχαν βράδια που επειδή τα χιλιόμετρα ήταν πολλά και οδηγούσε μόνο αυτός σταθμεύαμε σε βενζινάδικα και κοιμόμασταν όλη η οικογένεια μέσα στο αμάξι. Εγώ, η αδερφή μου και η μάνα μου πίσω, ο μπαμπάς με τον αδερφό μου μπροστά. Τότε ήμουν 5 και μετά 6 και μετά 7 χρονών. Βέβαια τότε δεν υπήρχε φόβος. Έτσι ένιωθα. Τώρα νομίζω τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Πώς μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;
* Θυμάμαι ήμουν γύρω στα πέντε και πήγαμε και είδαμε τον “Μορμόλη” (στο οποίο έργο έπαιζε ο αδερφός μου). Μου άρεσε τόσο πολύ που μετά σηκωνόμουν το πρωί και έβαζα να δω την παράσταση πάλι και πάλι στο βίντεο γιατί στο σπίτι την είχαμε σε βιντεοκασέτα. Η μάνα μου συνέχισε να με πηγαίνει θέατρο και μετά όταν ο αδερφός μου άρχισε να σπουδάζει Αθήνα, ερχόμασταν τα Σαββατοκύριακα βόλτα. Η Παρασκευή ήταν πάντα η Μέρα Θεάτρου, έτσι την έλεγα. Κάπως έτσι δήλωσα κάποια στιγμή στην εφηβεία ότι θέλω κι εγώ να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή.
Ποιοι υπήρξαν οι αγαπημένοι σου δάσκαλοι;
* Από την πρώτη Δημοτικού μέχρι και σήμερα είναι πολλοί. Θα μπορούσα να σου πω όλα τα ονόματα ένας προς ένα. Αυτό που μετράει για μένα δεν είναι μόνο ότι είναι αγαπημένοι αλλά ότι έχουν υπάρξει και σημαντικοί στη ζωή μου. Όλοι μου έμαθαν κάτι, μου έδωσαν κάτι, με βοήθησαν να εξελιχτώ. Κάποιους δε, τους νιώθω σαν οικογένειά μου πια.
Η οικογένειά σου ενθαρρύνει τη σταδιοδρομία σου στο θέατρο;
* Ναι, βρίσκονται δίπλα μου παρακολουθώντας όλα τα βήματα που κάνω και στηρίζοντάς με. Φυσικά έχουν τις αγωνίες τους, όπως όλοι, αλλά υπάρχει εμπιστοσύνη.
Πώς θα χαρακτήριζες τους ηθοποιούς της γενιάς σου;
* Με επιμονή, υπομονή, φαντασία, όρεξη να δουλέψουν πολυεπίπεδα. Πιστεύω ότι αναζητούν την εξέλιξή τους σε πνευματικό και σωματικό επίπεδο. Βέβαια σίγουρα υπάρχουν και μέτριοι και κακοί αλλά σε όλες τις δουλειές θα συναντήσεις ανθρώπους όλων των ταχυτήτων. Έχει υλικό η γενιά μου. Στις μέρες μας υπάρχει μεγάλη προσφορά καλού υλικού, δυστυχώς όμως δεν υπάρχει η αντίστοιχη ζήτηση.
Με την κρίση γίναμε όλοι πιο εφευρετικοί;
* Ναι, η κρίση κατά κάποιο τρόπο μας ανάγκασε, δεν γίναμε ξαφνικά. Αυτό βέβαια δεν είναι κακό. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε διαφορετικούς τρόπους, κυρίως με λιγότερο κόστος, για να πούμε αυτό που θέλουμε. Νομίζω ότι καταλάβαμε ότι μπορούμε να είμαστε το ίδιο ευφάνταστοι και δημιουργικοί χωρίς πολλά μέσα.
Είσαι στην ομάδα που δημιούργησε την παράσταση «Kiska». Ποιος ήταν ο κεντρικός άξονας του προβληματισμού σας;
* Στην αρχή όταν διάβασα τη συνέντευξη μίας εκ των γυναικών που διαπομπεύθηκαν, το συναίσθημά μου ήταν λύπη, θυμός για αυτό που έγινε, στεναχώρια που δεν αντέδρασα τότε, προβληματισμός για το πόσο σκληρός και άδικος μπορεί να σταθεί ο άνθρωπος απέναντι στον άνθρωπο. Με τις συζητήσεις μας με τα κορίτσια και προσπαθώντας να ξετυλίξουμε ένα κουβάρι, καταλήξαμε ότι με αφορμή αυτό το γεγονός θα θέλαμε να μιλήσουμε για την εξουσία, για την επιβολή της και για την κατάχρηση. Όλο αυτό θέλαμε να το μοιραστούμε με τον κόσμο και γράψαμε ένα έργο από την αρχή. Η διαδικασία κράτησε οκτώ μήνες.
Ποια ρατσιστικά στερεότυπα πιστεύεις ότι ενισχύονται από τα ΜΜΕ;
* Αυτό που συμβαίνει με τα ΜΜΕ είναι ότι προβάλλουν και ενισχύουν το μοντέλο ανθρώπου που πρέπει να είσαι, τη δουλειά που πρέπει να κάνεις, την οικογένεια που πρέπει να φτιάξεις, τα λεφτά που πρέπει να βγάλεις, τον τρόπο που πρέπει να ντυθείς. Οπότε καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι πιο επικίνδυνο και ύπουλο γιατί οι «ενέσεις ρατσισμού» μας γίνονται κεκαλυμμένες όχι φανερά. Ό, τι δεν ανήκει σε αυτό το πλαίσιο το αντιμετωπίζουμε ρατσιστικά.
Ποια θεωρείς ότι είναι τα αίτια και οι ρίζες της λανθασμένης συμπεριφοράς κάποιων ανθρώπων σε βάρος ευπαθών ομάδων;
* Η προσωπική ανασφάλεια, η μικροπρέπεια, η καταπίεση που έχουν νιώσει και βγαίνει όταν αναλάβουν θέση εξουσίας, η έλλειψη παιδείας, η έλλειψη σεβασμού και αυτοσεβασμού και φυσικά η αδυναμία του προσωπικού τους απολογισμού απέναντι στον εαυτό τους και τη ζωή.
Το διαφορετικό προκαλεί ανασφάλεια;
* Συνήθως οι άνθρωποι αντιδρούν ακραία στο διαφορετικό, ή το απορρίπτουν ή το υπερασπίζονται με ζέση. Έτσι δε γίνεται να εκτιμήσεις κάποιον ή κάτι διαφορετικό από σένα όπως είναι στην πραγματικότητα… Και ναι αυτό γίνεται γιατί το διαφορετικό είτε μας προκαλεί ανασφάλεια ή φόβο, ή προκειμένου να μη χαρακτηριστούμε π.χ. ρατσιστές το υπερτιμούμε. Νομίζω ότι αν δεχόμασταν ότι δεν είμαστε μοναδικοί σ’ αυτόν τον κόσμο και ότι είμαστε όπως όλοι μέρος ενός σύμπαντος, τη στιγμή που θα συναντούσαμε κάτι που δεν υπάρχει στην καθημερινότητά μας θα το αντιμετωπίζαμε αλλιώς, σαν κάτι δηλαδή που υπάρχει κι αυτό όπως και μεις και θα μπαίναμε στη διαδικασία καταρχάς να το γνωρίσουμε. Όχι να στρεφόμαστε απειλητικά προς αυτό.
Πιστεύεις ότι εξακολουθούν να υπάρχουν προκαταλήψεις στην κοινωνία μας σχετικά με τη φυλή, τη διαφορετικότητα, τα φύλα, τις κοινωνικές τάξεις; Οι προκαταλήψεις αυτές περνούν και στην παιδεία;
* Ναι, υπάρχουν. Είναι ουτοπικό θεωρώ να πιστεύουμε ότι κάποια στιγμή θα πάψουν να υπάρχουν. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να μεγαλώνουμε σε κοινωνίες που δεν υπάρχει αδικία, δεν υπάρχει ψέμα, δεν υπάρχει η αντίληψη ότι εγώ είμαι καλύτερος από σένα, είμαι πιο όμορφος από σένα, είμαι πιο πλούσιος από σένα. Φυσικά έχουν περάσει και στην παιδεία. Ακόμα κι όταν πήγαινα εγώ σχολείο υπήρχε διαχωρισμός στα παιδιά. Μόνο που τώρα τα πράγματα είναι πιο σκληρά. Μαθαίνουμε απ’ όταν είμαστε μικρά τον ανταγωνισμό όχι το συναγωνισμό. Αντί να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι μέσα από τον άλλο, θέλουμε μόνο να τον ξεπεράσουμε και τίποτε παραπέρα.
Βλέπεις μίσος και μισαλλοδοξία στην κοινωνία μας;
* Ναι, δυστυχώς. Κυρίως όμως το συναίσθημα που συναντώ πιο συχνά πια γύρω μου είναι ο θυμός. Ο κόσμος είναι θυμωμένος.
Έχεις γίνει ποτέ αντικείμενο εκφοβισμού;
* Όχι, ευτυχώς.
Ως ηθοποιός έχεις νιώσει να βρίσκεσαι σε αδιέξοδο;
* Επέλεξα έναν επαγγελματικό προσανατολισμό ο οποίος είναι αρκετά ανασφαλής και εύκολα μπορείς να βρεθείς πιστεύω σε αδιέξοδο. Το θέμα είναι πώς το διαχειρίζεσαι όλο αυτό. Φυσικά αν με ρωτάς θα ήθελα κάποιες στιγμές τα πράγματα να είναι πιο εύκολα, όμως στηρίζω την επιλογή μου και διεκδικώ όσο μπορώ καλύτερα να βρίσκομαι στο χώρο. Και αυτό φυσικά έχει και τα πάνω του και τα κάτω του.
Η αίσθηση της φιλίας πόσο επηρεάζει μια θεατρική δουλειά;
* Θα σου μιλήσω με αφορμή την παράσταση που κάνουμε τώρα. Με την Ηλιάνα (σ.σ. Μαυρομάτη) και την Κάλλι (σ.σ. Μαυρομάτη), με την οποία παίζουμε μαζί, γνωριστήκαμε σε σεμινάρια κι έτσι ξεκίνησε η σχέση μας, όπως και με τον Γιώργο. Η φιλία μας και φυσικά ότι συνεννοούμασταν μας έφερε κοντά στην απόφαση να τολμήσουμε να δημιουργήσουμε την “Κίσκα”. Η Φαίδρα που μας έκανε την κινησιολογία της παράστασης είναι αδελφική φίλη δική μου. Όλοι οι συντελεστές μας, ο Παναγιώτης που κάνει τα φώτα, ο Κώστας που κάνει τα βίντεο, ο Νίκος που κάνει sound design, o Κώστας που έκανε το σχεδιασμό αφίσας ο καθένας από αυτούς ήταν φίλος με κάποιον από εμάς. Ο Γιάννης, η Ιωάννα, ο Γιώργος, ο Φάνης που παίζουν στα βίντεο. Όλοι αυτοί μας στήριξαν, μας πίστεψαν κι έγιναν μέρος αυτής της δουλειάς. Ναι, λοιπόν με σιγουριά μπορώ να σου πω ότι σε αυτήν τη δουλειά λειτούργησε θετικά η φιλία. Θεωρώ επίσης τον εαυτό μου τυχερό που μέσα στο επάγγελμα αυτό έχω γνωρίσει ανθρώπους που στην πορεία έγιναν φίλοι μου και ξαναδουλέψαμε μαζί. Φυσικά βέβαια και τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο ρόδινα και ροζ. Υπάρχουν και φίλοι που δεν μπορούν να συνεργαστούν αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να είναι φίλοι. Το θέμα είναι να είσαι ξεκάθαρος και πάνω στη δουλειά να λειτουργείς πάντα επαγγελματικά.
Πώς θα περιέγραφες τη σκηνοθέτιδα σου στην «Kiska», Ηλιάνα Μαυρομάτη;
* Καλοκαίρι του 2012, στα σεμινάρια του studio NAMA γνωρίζω την Ηλιάνα. Όμορφη, δραστήρια και μυστήρια. Αυτά σκέφτηκα πρώτα, μετά ήρθε ο Σεπτέμβρης και ξαναβρεθήκαμε. Χάρηκα. Έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα. Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την παράσταση, οι ρόλοι μοιράστηκαν με απόλυτη εμπιστοσύνη. Θα περιέγραφα την Ηλιάνα μέσα σε αυτό το ταξίδι που κάναμε απόλυτα ψύχραιμη και ήρεμη. Πολύ σημαντικό για μένα διότι μας προκαλούσε ασφάλεια όλο αυτό. Δημιουργική σίγουρα, ετοιμοπόλεμη και γεμάτη ενέργεια.
Πόσο δύσκολο είναι να επιβιώνεις ως καλλιτέχνης σήμερα;
* Σίγουρα δεν είναι ό, τι πιο εύκολο αλλά θέλω να ελπίζω ότι δε θα γίνει και ανέφικτο. Πιστεύω ότι όταν επιλέγεις να ασχοληθείς με την Τέχνη γενικότερα, έχεις στο νου σου ότι μπορεί να χρειαστείς να κάνεις και κάτι άλλο για να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα. Υπομονή, επιμονή και πίστη. Όσο ρομαντικό κι αν σου ακούγεται, πιστεύω σε αυτό το τρίπτυχο. Α, και στην τύχη πιστεύω και στις συγκυρίες και στη δουλειά.
Γιατί τόσα πολλά θέατρα στην Αθήνα, κατά τη γνώμη σου;
Όπως σου είπα και πριν υπάρχει πολύ υλικό πια, το οποίο αναζητά τρόπους για να εκφραστεί. Πλέον υπάρχει και η νοοτροπία να κάνουμε θέατρο παντού. Στο δρόμο, σε αποθήκες, σε γκαράζ, σε σπίτια, παντού. Αυτό για μένα δεν είναι κακό. Η ανάγκη για έκφραση οδηγεί σε αναζήτηση και κατ’ επέκταση δημιουργία θεατρικών χώρων. Επίσης πιστεύω ότι επειδή συστήνονται διαρκώς νέες ομάδες, αυτοί κάποια στιγμή αναζητούν τη δική τους στέγη. Έχουμε πληθώρα αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι χώροι μπορούν τελικά να συντηρηθούν και να έχουν διάρκεια σε βάθος χρόνου. Να αποκτήσουν το κοινό που θα τους ακολουθεί. Αυτό είναι δύσκολο, κατά τη γνώμη μου.
Τι ρόλο παίζει το χιούμορ στη ζωή σου και γενικά στη ζωή, κατά τη γνώμη σου;
* Καταλυτικό. Χιούμορ και αυτοσαρκασμός. Σημάδι έξυπνου κι εύστροφου ανθρώπου.
Σκέπτεσαι να ασχοληθείς και με το γράψιμο κάποια στιγμή;
* Ανά διαστήματα το κάνω. Αρχίζω, σταματάω. Όχι όμως συστηματικά. Ναι, θα ήθελα να το βάλω σε μια καθημερινότητα αλλά δεν το τολμώ, ακόμα.
Σε ποιες περιπτώσεις αισθάνεσαι την ανάγκη να ταπεινωθείς και να θαυμάσεις;
* Ταπεινά και με σεβασμό θεωρώ ότι στέκομαι απέναντι σε ό, τι με ξεπερνάει, σε ό, τι χρειάζεται πολλή δύναμη, αφοσίωση, θάρρος για να πετύχει κι αυτός που το κάνει το καταφέρνει. Ναι κάτι τέτοιο το θαυμάζω και παίρνω δύναμη.
Τι σημαίνει για σένα η λέξη “λάθος”;
* Αναπόφευκτο.
Και η λέξη “ψέμα”;
* Δειλία. Ενοχή. Καταπίεση. Ανασφάλεια.
Οι λέξεις «έρωτας» και αγάπη»;
* Αόριστες έννοιες, ουσιαστικές για να ζήσεις. Είναι λόγος για να υπάρχεις, να αναπνέεις, να δημιουργείς και να προχωράς στα δύσκολα και στα εύκολα.
Τι σε φοβίζει και τι σε θυμώνει; Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στο φόβο και στο θυμό;
* Φοβάμαι την απώλεια. Ενώ την έχω βιώσει σε μικρή ηλικία, εξακολουθεί να με φοβίζει. Δεν έχω βρει ακόμα τρόπο να την ξορκίσω. Α, φοβάμαι πολύ και τους σεισμούς… (χα χα χα). Θυμώνω με την αδικία και την αγένεια. Θυμώνουμε όταν φοβόμαστε και φοβόμαστε όταν θυμώνουμε. Έχουν σύνδεση. Από την άλλη αν τα δεις ξέχωρα και τα δύο είναι συναισθήματα που όταν τα καταπίνεις από φόβο ή θυμό για να μην τα εκφράσεις και έρθει η στιγμή που βγουν προς τα έξω μπορεί να οδηγήσουν σε τραγικές επιλογές και συνέπειες.
Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
* Να χαμογελάω. Να μπορώ να ονειρεύομαι. Να είμαι υγιής εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι. Να κάνω θέατρο. Να κάνω κινηματογράφο. Να γράψω. Να κάνω ταξίδια. Να περνάω όμορφες στιγμές. Να συναντήσω ανθρώπους. Ονειρεύομαι τα πάντα, την ίδια στιγμή που ζω το σήμερα χωρίς προγραμματισμούς.
Έχεις ελεύθερο χρόνο και πώς τον αξιοποιείς;
* Δεν έχω πάρα πολύ. Προσπαθώ και θέλω να βλέπω θέατρο, σινεμά, βόλτες με φίλες και φίλους όπου μ’ αρέσει να ανακαλύπτω νέα στέκια, μαζώξεις σε σπίτια που δεν είναι προγραμματισμένες, βλέπω τα ανίψια μου που είναι λατρεία, διάβασμα, μουσική. Επίσης όταν έχω χρόνο και μείνω σπίτι μ’ αρέσει πολύ να μην κάνω απολύτως τίποτα.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς και ποιο το αγαπημένο σου βιβλίο;
* Δεν μπορώ να διαλέξω αλλά θα σου πω τον Καζαντζάκη για την “Ασκητική”, τον Εμπειρίκο για το “Μέγα Ανατολικό”, τον Ντοστογιέφσκι για το “Έγκλημα και Τιμωρία”, τον Καμύ για τον “Ξένο”. Αγαπημένο βιβλίο η «Τέταρτη Διάσταση» του Γιάννη Ρίτσου.
Ποιο στίχο αγαπάς και σκέπτεσαι συχνά;
* «Είτε βραδιάζει, είτε φέγγει, μένει λευκό το γιασεμί». Γιώργος Σεφέρης.
Μετά την -ομολογουμένως- επιτυχημένη «Κίσκα» σκέπτεστε να συνεχίσετε με την ομάδα και να υλοποιήσετε θεατρικά μια άλλη ιδέα;
* Η “Κίσκα” ξεκίνησε σαν μια τρέλα και φτάσαμε ως εδώ. Αυτό μας κάνει όλες και όλους που δουλέψαμε πολύ χαρούμενους. Το γλυκό έδεσε μεταξύ μας λοιπόν και σκοπός είναι να συνεχίσουμε. Ακόμα δεν έχουμε καταλήξει σε κάτι συγκεκριμένο αλλά προτάσεις και ιδέες πέφτουν στο τραπέζι. Είναι πολύτιμο να δουλεύεις με ανθρώπους που πάνω απ’ όλα συνεννοείσαι και σέβεσαι.
Ποια ηρωίδα ή ήρωα του αρχαίου δράματος θα ήθελες να υποδυθείς;
* Τη «Μήδεια» του Ευριπίδη και το Βοσκό από τις “Βάκχες” του Ευριπίδη.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Γκόρμπυ, έτσι έλεγαν το γάτο ράτσας Σιάμ που είχαμε 18 χρόνια στο σπίτι στη Λαμία. Μεγαλώσαμε μαζί. Βέβαια αδυναμία είχε στον πατέρα μου και τον αδερφό μου. Τους ξεχώριζε. Τα αγαπώ πολύ τα ζώα. Δεν έχω κάποιο κατοικίδιο αυτή τη στιγμή αλλά έχουν σχεδόν όλοι οι κοντινοί μου συγγενείς και φίλοι οπότε δίνω αγάπη εκεί.
“Kiska”
«Μία από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει».
Albert Camus
Η ομάδα “ChameleoN” παρουσιάζει την πρώτη της παράσταση devised theatre με τίτλο “Kiska”, σε σκηνοθεσία Ηλιάνας Μαυρομάτη, στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού Beton7.
* Το γεγονός: Το Μάιο του 2012 σε μία επιχείρηση – σκούπα της αστυνομίας συλλαμβάνονται γυναίκες ιερόδουλες και τοξικομανείς παράνομα εκδιδόμενες. Ύστερα από πολλαπλές εξετάσεις αίματος όσες βρίσκονται θετικές στον ιό του HIV κρατούνται στην Ασφάλεια και κατηγορούνται για σκοπούμενη σωματική βλάβη κατ’ εξακολούθηση εις βάρος πελατών. Την ίδια στιγμή τα πρόσωπά τους δημοσιοποιούνται στα ΜΜΕ. Ως σύγχρονες μάγισσες μιας μεσαιωνικής εποχής διασύρονται και διώκονται ποινικά χωρίς δικαίωμα περίθαλψης.
* Το έργο: Η ομάδα “ChameleoN” με άξονα τον προβληματισμό πάνω στον κοινωνικό και πολιτικό ρατσισμό που δέχεται ο αδύναμος άνθρωπος και βασισμένη σε έρευνες, μαρτυρίες και αυτοσχεδιασμούς, δημιούργησε την “Kiska”.
Η αστυνομικός Ελένη συναντά μέσα στο ανακριτικό γραφείο την αλλοδαπή Ρωσίδα Kiska. Πώς η εξουσία τρέφεται σε περιόδους κρίσης από την αδυναμία συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων; Τι ρόλο παίζουν τα ΜΜΕ στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης; Ποιος είναι τελικά ο εξουσιαστής και ποιος ο εξουσιαζόμενος;
Ο εκφασισμός και το ανθρώπινο αδιέξοδο μπροστά στο φόβο του προσωπικού αφανισμού.
Συντελεστές
Κείμενο: Ομάδα “ChameleoN”
Σκηνοθεσία: Ηλιάνα Μαυρομάτη
Κίνηση: Φαίδρα Σούτου
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Video art: Κώστας Αρβανίτης
Sound design: Νίκος Παλαμάρης
Σχεδιασμός αφίσας – Φωτογραφίες: Κώστας Μουντζουρέας
Ηθοποιοί
Μαρία Γίτσα, Κάλλι Μαυρομάτη
Στα βίντεο εμφανίζονται: Γιάννης Στάνκογλου, Ιώαννα Τζώρα, Γιώργος Καλόξυλος, Φάνης Ρεγκούκος
Πληροφορίες
“Kiska”, Ομάδα “ChameleoΝ”
Ημερομηνία: 2, 3, 9, 10, 16, 17, 23, 24 Μαρτίου 2015
Ώρα: 21:00
Διάρκεια: 75 λεπτά
BETON7 | Πύδνας 7, Βοτανικός – Αθήνα 11855 | (στάση μετρό Κεραμεικός)
Tηλ. κρατήσεων 2107512625
