«Μεγάλη Πέμπτη»
Γοερά το βλέπω ετοιμάζεσαι/ για την Ανάστασή σου
Την πιστεύω αλλά με θλίβει/ όπως με θλίβουν γοερά
και κάτι άλλα θαύματα που/ επαληθεύτηκαν αλλόκοτα:
με το μη μένοντας κοντά μας
όπως μη μένοντας από μεθαύριο Εσύ.
Να αναστηθείς βεβαίως/ ποιος νεκρός δεν το θέλει
ποιος υποψήφιος./ Αλλά να έμενες κάτω, εδώ
να μένεις ο πλησίον μας./ Όσα μας έταξες το είδες
δεν γίνονται εκεί πάνω/ εν μέσω πολυάσχολων ιλίγγων
και στροβιλισμών της Αναλήψεώς σου.
Θέλουνε γη αυτά τα πράγματα/ πετρώδη, ακανθόσπαρτη
γι’ αυτό και την διεξήλθες τόσον αιματηρά
ίνα άρεις- Συ είπας-/ όσα χάσαμε επ’ αυτής.
Δε γίνεται τουλάχιστον να μένεις
μια εδώ και μια εβδομάδα στο πατρικό σου;
Θαύμα μεγάλο είσαι πια μπορείς
να επιβληθείς στη διανομή σου.
Πώς πηγαινοέρχονται καθημερινά
από εδώ εκεί από κει εδώ/ η ζωή και ο θάνατος.
Όχι όχι μη μου μιλάς για τις αόρατες
συνεχείς εκείνες παρουσίες. Είδαμε
σε τι μαρτύριο ψαύσεως τυφλής μας υπέβαλαν.
Μεγάλωσα, όχι θέλω ξεκάθαρους πια
ορατούς λογαριασμούς/ ή σε αγγίζω Ιησού
ή Ανασταίνεσαι διαπαντός από κοντά μου.
(Κική Δημουλά, Ήχος απομακρύνσεων, εκδ. Ίκαρος)
