24.7 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Γιώργος Κατσής: “Έχω ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου, που είναι πάντα ο μεγαλύτερός μου αντίπαλος”

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Τι σκέφτηκα γι’ αυτόν όταν τον πρωτοείδα στη σκηνή; Μα φυσικά ότι είναι αποκάλυψη. Ήταν το μόνο που μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό. Ο Γιώργος Κατσής είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2014. Στο θέατρο έχει συνεργαστεί με τον Ακύλλα Καραζήση (Θέατρο Βασιλάκου, Εθνικό Θέατρο, BIOS), με την ομάδα θεάτρου για παιδιά του Βασίλη Κουκαλάνι «Συντεχνία του Γέλιου» (Σύγχρονο Θέατρο) και την καλλιτεχνική ομάδα Momentum του Αργύρη Πανταζάρα (Μικρή Επίδαυρος/Φεστιβάλ Αθηνών). Έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις «Στεν.» (μαζί με τον Κωνσταντίνο Πλεμμένο) και «Ο Θείασως Πέζη Κάφκα» (Bios). Υποδύθηκε τον Αργύρη σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στη «Δεύτερη Φωνή» των Ρέππα – Παπαθανασίου (Θέατρο Αποθήκη) και ήταν ένας από τους επτά Ρωμαίους του ανατρεπτικού «Ρωμαίος + Ιουλιέτα», που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Ρήγος για το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ήταν υποψήφιος των Βραβείων Χορν για την ερμηνεία του στην παράσταση «Μητρόπολη/Χορός και Άγγελος από το πανάρχαιο δράμα» σε σύλληψη-σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα. Επίσης, παίζοντας στη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου, πήρε μέρος σε μια τεράστια καλοκαιρινή περιοδεία. Στον κινηματογράφο, εμφανίστηκε στη μεγάλου μήκους ταινία «Park» της Σοφίας Εξάρχου. Φέτος μαζί με τον Μάνο Βαβαδάκη διασκεύασαν, σκηνοθέτησαν και παράλληλα έπαιξαν στο «Έξυπνο πουλί», βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Ζορζ Φεντό, που ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο «Tempus Verum – Εν Αθήναις».

Ο Γιώργος Κατσής (ή Τζούλιο) αγαπά να εξερευνά τη δυσδιάκριτη κόκκινη γραμμή, που ένας ηθοποιός, ενώ σου υπενθυμίζει συνεχώς πως παρακολουθείς μια ψεύτικη συνθήκη επί σκηνής, δεν μπορείς να αντιληφθείς με ποιον τρόπο καταφέρνει και αγγίζει κάτι τόσο αυθεντικό μέσα σου. Σαν να απευθύνεται στο θεατή με ένα ευθύβολο «εσύ», πετυχαίνοντας έτσι αυτό το πάντρεμα, ανάμεσα στην εμπλοκή και την αποστασιοποίηση, το ατομικό και το γενικό, συστήνοντας τον χαρακτήρα που υποδύεται.

Η ερμηνεία του γίνεται δεκτή ως πραγματική ανάγκη καταγραφής και καταφυγής, δίνοντάς μας το περιθώριο, τόσο να υποδεχτούμε το ξένο δράμα, όσο και να εμπλακούμε συναισθηματικά και ο ίδιοι, ξεχνώντας πως πρόκειται για την ιστορία κάποιου τρίτου.

Ο Γιώργος είναι ένας βαδιστής επικίνδυνων και όμορφων θεατρικών μονοπατιών, αυτοδίδακτος μουσικός, χρήστης της σκηνοθετικής μπαγκέτας, υποψήφιος συγγραφέας που μοιάζει να αναρωτιέται διαρκώς για τον κόσμο γύρω του, σαν να τον παρακολουθεί με ορθάνοιχτα μάτια και αυτιά.

Από τις 9 Νοεμβρίου 2017 θα παίζει τρεις ρόλους στους «Παραθεριστές» του Μαξίμ Γκόρκι σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών). Ήδη βρίσκεται σε πρόβες για το GODOT2, μια παράσταση εμπνευσμένη από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, σε σκηνοθεσία Έλενας Μαυρίδου, που θα παρουσιαστεί στο θέατρο «Χώρος» την άνοιξη του 2018.

Ηθοποιός με πνευματικότητα, με χιούμορ, με τόλμη στην αντίληψη. Ένας πολύ ρωμαλέος θεατρίνος που πριν από τα 30 του απέκτησε κιόλας το κύρος ενός ανανεωτή, δημιουργώντας εντυπώσεις σοκ στους θεατρόφιλους που τον πρωτογνωρίζουν. Δεν ξέρω σε ποιον υπερθετικό βαθμό να μιλήσω για να σας περιγράψω αυτόν τον απίστευτο καλλιτέχνη. Επειδή όμως «περιγράφω» σημαίνει στερώ κάτι από την ουσία του, σας παραδίδω απευθείας τη συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης που ο Τζούλιο παραχώρησε στο catisart.gr, ώστε όλοι να τον γνωρίσετε καλύτερα.

 

Θέλεις να μας περιγράψεις μια εικόνα ή ένα γεγονός από την παιδική σου ηλικία;

* Με δέρνουν πέντε ή έξι συμμαθητές μου στο δημοτικό. Ο Γιώργος Σκοτίδας με σηκώνει απ’ το έδαφος και παρά τις αντίξοες συνθήκες, τους δέρνουμε εμείς στο τέλος. Να ‘σαι καλά Γιώργο ό,τι κι αν κάνεις.

Ποια ήταν τα παιδικά σου αναγνώσματα και οι πρώτες καλλιτεχνικές σου επιρροές;

* Διάβαζα πάρα πολλά παραμύθια, βοηθούσαν να οργιάζει η φαντασία μου. Έβλεπα (όπως και σήμερα) πολλά Anime. Έχουν τρομερά αριστουργήματα εκεί αν ψάξεις, με κορυφαία για μένα: το Angel’s Egg, το Perfect Blue, το Ghost in the Shell, το Princess Mononoke… Αλλά η κυριότερη καλλιτεχνική επιρροή ήταν πάντα οι ταινίες. Τις λάτρευα. Από τις πρώτες βιντεοκασέτες που είχα όταν ήμουν τεσσάρων χρονών, με τον Μπρους Λι, τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ και φυσικά, τον Τζάκι Τσαν, που είναι ό,τι κοντινότερο στον Μπάστερ Κίτον θα μπορούσε να έχει το σύγχρονο σινεμά, όσο κι αν ακούγεται παράξενο σε κάποιους. Η κλασική φόρμα των ταινιών που κάναν αυτοί οι τρεις όσο κι αν μοιάζει απλοϊκή, έχει κάτι που εμένα με επηρέασε βαθιά. Οι ήρωες σε αυτές τις ταινίες έρχονται αντιμέτωποι με δυσκολίες αδιανόητες, που τις υπερνικάνε με τα ίδια τους τα χέρια, με πολύ μόχθο και επιμονή έως το μεγάλο φινάλε που ο υπεύθυνος για τα δεινά τους ή την καταπίεση αυτών που αγαπούν πέφτει ηττημένος μπροστά τους. Το Police story (Τζάκι Τσαν) είναι ανυπέρβλητο. Όπως και το Enter the Dragon (Μπρους Λι) ή το Kickboxer (Βαν Νταμ). Και στην πορεία φυσικά ανακάλυψα τα τεράστια θηρία που λέγονται Σκορσέζε, Κόπολα, Μπίλι Γουάιλντερ, Χίτσκοκ, Κιούμπρικ, Σέρτζιο Λεόνε, Πέκινπα, Γούντι Άλεν, Πολ Τόμας Άντερσον, Σίντνεϊ Πόλακ, Τσάρλι Κάουφμαν, δεν τελειώνει η λίστα. Ο κινηματογράφος είναι κύρια επιρροή στον τρόπο που βλέπω τον κόσμο.

Ποιοι ήταν οι δάσκαλοι που σε καθόρισαν;

* Σαφώς ο Ακύλλας Καραζήσης. Είναι υπόδειγμα δασκάλου, γιατί θέλει να γίνεις καλύτερος απ’ αυτόν. Διψάει για την ελευθερία σου. Βλέπει ως φυσική εξέλιξη ότι θα έρθει κάτι νέο ύστερα από εκείνον και το αγκαλιάζει. Μοιάζει αυτονόητο, αλλά πολλοί συμπεριφέρονται σαν να μην πρόκειται να γεράσουν και να πεθάνουν ποτέ και υποτιμάνε ό,τι έχει να πει ο νέος, που υστερεί καθαρά στην εμπειρία. Γιατί σε οτιδήποτε άλλο είναι σαφώς ικανότερος, πιο εξελιγμένος. Ο Ακύλλας ωθεί τη σκέψη σου, να μη διστάζει να αμφισβητεί αυτά που έχουν καθιερώσει άλλοι άνθρωποι ως μεγάλα, και σπουδαία. Να αναρωτιέσαι συνεχώς. Να μην ψαρώνεις εν ολίγοις. Και είναι τεράστιο μάθημα. Είναι ακρογωνιαίος λίθος για να γεννηθεί κάτι αληθινό.

Ποια είναι η σχέση σου με τη μουσική; Είναι γεγονός ότι ως μουσικός είσαι αυτοδίδακτος;

* Ναι, όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω ο Kurt Cobain. Πήρα μια ηλεκτρική κιθάρα της κακιάς ώρας και ξεκίνησα να τη γρατζουνάω όλη μέρα, εφόσον δεν διάβαζα ποτέ για το σχολείο. Και σιγά σιγά μάθαινα. Μαζευτήκαμε κάποιοι φίλοι και σχηματίσαμε μια μπάντα, και παίζαμε punk. Νομίζαμε ότι ήμασταν η καλύτερη μπάντα του κόσμου. Βγαίναμε σε σχολικές συναυλίες και κάτι κλαμπάκια και μας φαινόταν ότι είμαστε «καταραμένοι», μποέμ, αδιανόητα κουλ. Νιώθαμε ανίκητοι. Ποτέ δεν έκανα μαθήματα. Δεν ξέρω να διαβάζω παρτιτούρα. Ντο, ρε, μι, δεν μου λένε τίποτα. Με τον καιρό έπαιρνα μια φυσαρμόνικα εδώ, ένα γιουκαλίλι εκεί, κάνα τζουρά, πετάλια για εφέ, κρουστά, ό,τι να ‘ναι και πειραματιζόμουν. Παίζω ακόμα σπίτι μου. Στο «Συγχώρεσέ με», την πρώτη μου παράσταση μετά το Εθνικό που σκηνοθέτησε ο Ακύλλας Καραζήσης, έκανα τη μουσική επιμέλεια μαζί με την Ελένη Μπούκλη. Στον «Σεισμό στη Χιλή» (πάλι με τον Ακύλλα) είχα γράψει ένα τραγούδι για την παράσταση και στον «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» του Κωνσταντίνου Ρήγου είχα γράψει (μαζί με τον Αντώνη Σταμόπουλο) και έπαιζα ζωντανά την πρωτότυπη μουσική. Λατρεύω τη μουσική, και όταν ανακαλύπτω μια νέα μπάντα που μου αρέσει νιώθω ευτυχής. Οι συναυλίες είναι το καλύτερο πράγμα που μπορώ να φανταστώ για να πάει κανείς.

Με ποια κριτήρια επιλέξατε εσύ και η ομάδα σου την κωμωδία «Έξυπνο πουλί» του Ζορζ Φεντό που παρουσιάσατε πέρυσι και φέτος στο Θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις. Ποια ήταν η πρόκληση και τι σας δίδαξε αυτό το θεατρικό είδος;

* Το μόνο κριτήριο για μας ήταν να είναι αστείο το έργο. Θέλαμε μια καθαρόαιμη κωμωδία. Και η φάρσα του Φεντό φάνηκε η ιδανικότερη επιλογή. Η πρόκληση παραμένει μέχρι τώρα η ενέργεια που χρειάζεται. Είναι από το πρώτο δευτερόλεπτο μια παράσταση στα κόκκινα. Ένα θεατρικό είδος σαν κι αυτό σε φέρνει σε επαφή με μια ιδιαίτερη αντίληψη του χρόνου. Αισθάνομαι ότι όλη η ιστορία διαδραματίζεται πάνω από μια ωρολογιακή βόμβα, και πρέπει να προλάβεις να γλιτώσεις, ενώ ταυτόχρονα κάτι σε αναγκάζει να παραμείνεις επί σκηνής.

 

Τι έχεις να πεις για τους συναδέλφους σου στο «Έξυπνο πουλί» Μάνο Βαβαδάκη, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Στέλλα Βογιατζάκη, Πάνο Παπαδόπουλο, Κατερίνα Ζησούδη και για τη μεταξύ σας χημεία; Η συνεργασία σας και η επικοινωνία σας είναι μια κατάκτηση;

* Είναι φίλοι μου. Είναι άνθρωποι που νιώθω ότι θα ‘ναι κει για μένα στα χειρότερα. Είμαι περήφανος για όλους τους. Αν κάποιος διακρίνει χημεία μεταξύ μας οφείλεται ως έναν βαθμό στην αγάπη μας. Από κει και πέρα, θεωρώ ότι είναι και απίστευτα ικανοί ηθοποιοί. Είναι ζηλευτοί καλλιτέχνες. Επομένως η συνεργασία και η επικοινωνία μας, οφείλεται και σε αυτό. Πρέπει να αγαπάς τον άλλον όμως αν θες να κατακτήσεις την επικοινωνία μαζί του. Εμείς αγαπιόμαστε.

Το GODOT2 είναι μια παράσταση εμπνευσμένη από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, σε σκηνοθεσία Έλενας Μαυρίδου, που θα παιχτεί στο θέατρο «Χώρος» την άνοιξη του 2018. Πώς αισθάνεσαι για τη συμμετοχή σου σ’ αυτήν;

* Ανυπομονώ. Η Έλενα Μαυρίδου είναι σπουδαία, τη συμπαθώ πολύ και τη θαυμάζω. Είναι κάτι χειροπιαστό αυτό που διδάσκει. Είναι συνταγή. Δεν αερολογεί. Σου λέει ότι για να γίνει αυτό θέλει χίλιους κοιλιακούς. Αν τους κάνεις, θα συμβεί. Αν όχι, δεν θα συμβεί γιατί δεν θα ‘σαι έτοιμος. Έτσι βλέπω κι εγώ την υποκριτική. Δεν πιστεύω σε μια μονοδιάστατη εμψύχωση στο θεωρητικό πλαίσιο μιας πρόβας. Πολλοί κάνουν δραματουργία στα όρθια και νομίζουν ότι δίνουν σκηνοθετικές οδηγίες. Η Έλενα ξέρει τη διαφορά νομίζω, και την εμπιστεύομαι. Αν συνδυάσεις όλο αυτό με το ότι έχει διαλέξει ένα υπέροχο κείμενο όπως ο Γκοντό κι ότι ανάμεσα στους ηθοποιούς είναι και δύο συμμαθήτριές μου απ’ το Εθνικό (η Μαρία Μοσχούρη και η Νατάσα Εξηνταβελώνη) καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ευτυχή συγκυρία.

Ο Μπέκετ είναι απαισιόδοξος, όπως τον χαρακτηρίζουν μερικοί;

* Ξέρεις, είναι φοβερό να λες τον Μπέκετ απαισιόδοξο σε έναν κόσμο που συνέβη το Άουσβιτς. Τόσο εξωφρενικός είναι ο κόσμος που περιγράφει πια; Εξαντλήσαμε όλους τους πόρους που μπορεί να μας παραχωρήσει για αυτόν τον χρόνο ο πλανήτης Γη δύο μήνες τώρα. Κι έχουμε άλλους δύο για να τελειώσει. Και είμαστε δισεκατομμύρια άνθρωποι. Πώς σας ακούγεται αυτό; Απαισιόδοξο ή γεγονός; Χώρες όπως η Ρωσία, η Τουρκία και η Αμερική επιτρέπουν για ηγέτες, ψυχοπαθείς. Άνθρωποι το κάνουν. Αυτό είναι επίσης απαισιόδοξο; Ή γεγονός; Υπάρχουν μέρη στα οποία όπως ζουν αν τους περιέγραφες τον κόσμο του Μπέκετ μπορεί και να τους φαινόταν παιδική χαρά. Γι’ αυτό μην ακούω ότι είναι απαισιόδοξος, είναι ατάκα παιδιών που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, που παρεμπιπτόντως κάνουν και λίγο θέατρο και διάβασαν και μια φορά Μπέκετ.

Πριν από τον GODOT2 και μετά το «Έξυπνο πουλί» θα είσαι στους «Παραθεριστές» του Γκόρκι στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ποιο χαρακτήρα θα ερμηνεύσεις;

* Έξι ηθοποιοί θα υποδυθούμε έντεκα ρόλους. Οι τρεις από αυτούς ανήκουν σε μένα. Ο Βλας, ο Σαλίμοφ και ο Ντουντακόφ.

Ξεφεύγουμε ποτέ από τον εαυτό μας;

* Ποιον απ’ όλους;

«Πώς πρέπει να είναι οι άνθρωποι για να μην τους βαριόμαστε;» αναρωτιέται ο Μαξίμ Γκόρκι στους «Παραθεριστές». Εσύ τι θα απαντούσες;

* Δεν βαριέμαι τους ανθρώπους. Επομένως δεν ξέρω τι να απαντήσω σ’ αυτό.

Ήσουν υποψήφιος των Βραβείων Χορν για την ερμηνεία σου στην παράσταση «Μητρόπολη/Χορός και Άγγελος από το πανάρχαιο δράμα» σε σύλληψη-σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα. Πέρα από χαρά, το γεγονός αυτό σε έκανε να νιώσεις και περισσότερη ευθύνη;

* Όχι. Είτε είναι μια επιτροπή, είτε ένας αριθμός ανθρώπων, πάντα κάποιοι θα σε βρουν ανεπαρκή ενώ κάποιοι άλλοι θα εκτιμήσουν τη δουλειά σου. Και στις δύο περιπτώσεις κανείς δεν είναι ειδήμονας, γιατί μιλάμε για τέχνη. Δεν αποδεικνύεται μαθηματικά ποιος έπαιξε καλά και ποιος όχι. Ούτε με προϋπηρεσία στο αντικείμενο. Δεν εξηγείται λογικά. Έναν θεατή τον μετακίνησες, ενώ τον διπλανό του τον άφησες παντελώς αδιάφορο. Είτε είναι άνθρωπος του χώρου, είτε όχι. Επομένως, αυτό που θέλω να πω είναι ότι έχω ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου, που είναι πάντα ο μεγαλύτερός μου αντίπαλος. Δεν έκατσα να σκεφτώ ποτέ: «Τώρα που προτάθηκα για το Χορν, πρέπει να παίζω καλύτερα». Θα έκανε φτηνό το επάγγελμα και την πρόθεσή μου κάτι τέτοιο.

 

Τι κοινό έχουν ο παίκτης και ο ηθοποιός;

* Καταρρέουν μόνοι τους. Είναι μέλη μιας ομάδας. Και οφείλουν να αναπνέουν μαζί με την ομάδα. Θέλω να πω όμως ότι μια καλή ομάδα αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι πρώτα αναλαμβάνουν τις προσωπικές τους ευθύνες προς το σύνολο και μετά έρχονται να το στηρίξουν. Αν χάνεις προπονήσεις ή δεν προπονείσαι όσο χρειάζεται στο σπίτι, η αίσθηση της ομαδικότητας δεν θα σε βγάλει πουθενά.

Η άσκηση της Τέχνης μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο;

* Όχι. Η άσκηση του εαυτού μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο. Πολλοί ασκούν την τέχνη και είναι από τους χειρότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Δεν κάνει μαγικά η τέχνη. Δεν μπαίνεις στο θέατρο και αυτόματα γίνεσαι φορέας του φωτός και της προόδου. Αλλάζεις ως άνθρωπος και γίνεσαι καλύτερος στην τέχνη σου, όχι το αντίθετο.

Κρατάς σημειωματάριο ή ημερολόγιο; Αν ναι, τι σημειώνεις;

* Δεν κρατάω ημερολόγιο. Γράφω. Κυρίως μικρά διηγήματα. Έχω τελειώσει επίσης ένα θεατρικό έργο που μετά τη φετινή χρονιά, λέω να το ανεβάσω. Δεν βιάζομαι όμως, ίσως χρειαστεί παραπάνω χρόνο.

Τι ρόλο παίζει η προσωπικότητα του ηθοποιού κατά τη διάρκεια των δοκιμών μιας παράστασης;

* Τον σημαντικότερο. Ξέρεις, καταλαβαίνω ότι με την ισοπέδωση του θεάτρου τα τελευταία χρόνια μπορεί πολύς κόσμος να βαριέται και να κουράζεται, αλλά πιστεύω στους ηθοποιούς που αλληλοθαυμάζονται. Στη διατήρηση αυτού. Προσωπικότητες ενεργητικές, συμπαγείς, με πολιτικό κίνητρο, που δεν επιτρέπουν στον άλλον να παίρνει απ’ τα έτοιμα. Να τους καίει αυτό που κάνουν. Πολλοί είναι παραδομένοι, και γι’ αυτό πολλές παραστάσεις είναι αδιάφορες. Οι περισσότερες νομίζω. Είναι ερωτική η σχέση ενός θιάσου. Αν παραιτηθείς, «κρεμάσεις» και δεν σε ενδιαφέρει να γοητεύεις τον σύντροφό σου, καταντάει ρουτίνα. Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζετε. Δεν συνυπάρχετε, απλά είστε στον ίδιο χώρο. Πολύ θλιβερή συνθήκη. Οι θίασοι λοιπόν νομίζω είναι πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Κι αυτό είναι έλλειψη προσωπικότητας.

Το ταλέντο βαραίνει περισσότερο στη ζυγαριά για έναν επαγγελματία ηθοποιό; Ή η δράση, η εργατικότητα, η αφοσίωση;

* Παραθέτω την παρακάτω φράση, από συνέντευξη του Ακύλλα: «Είναι μία λέξη στην οποία δεν πιστεύω καθόλου. Διαφωνώ τόσο πολιτικά όσο και ιδεολογικά με αυτή τη λέξη. Επιβραβεύουμε αυτόν που έχει “ταλέντο” επειδή είναι προσαρμοσμένος στις απαιτήσεις ενός καταναλωτικού κοινού. Δεν μου αρέσει το προϊόν που ικανοποιεί όλα τα γούστα, με τρομάζουν οι μαζικές μόδες. Προτιμώ τη μειοψηφία, το δυσνόητο, το δύσκολο. Η λέξη ταλέντο είναι σύμφυτη του άγριου καπιταλισμού και δεν θα έπρεπε να την λένε οι Αριστεροί. Είναι όρος για το Χρηματιστήριο».

Η τέχνη -και ειδικά το θέατρο- πόση πειθαρχία χρειάζεται;

* Η πειθαρχία πολλές φορές γεννάει τέρατα. Ο ευνουχισμένος ηθοποιός είναι ένα τέρας, πολλές φορές δημιουργημένο από κάτι που πολλοί ονομάζουν πειθαρχία για να δικαιολογήσουν την έλλειψη τρόπων. Επομένως θέλει τρόπο. Αφοσίωση. Επανάληψη. Κάποιοι το λένε μέθοδο αλλά εμένα δεν μ’ αρέσει η λέξη. Όχι πειθαρχία. Ο καλός τεχνίτης θα δώσει σχήμα στο ξύλο όσο δύσμορφο κι αν είναι. Αλλά πρέπει να καταλάβει ότι το όποιο σχήμα, κρυβόταν μέσα του εξαρχής. Δεν γίνεται να το ξεριζώσεις από μέσα κατευθείαν.

Ηθοποιός ή σκηνοθέτης; Τι επιλέγεις;

* Σκηνοθετώ γιατί αν περιμένω τηλέφωνο να μου πουν να κάνω έργα που αγαπώ δεν θα τα κάνω ποτέ. Δεν περιμένω το τηλέφωνο λοιπόν. Το θέατρο είναι τέχνη του ηθοποιού. Είμαι ηθοποιός. Σκηνοθετώ με την ιδιότητα του ηθοποιού, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται.

Το περιβάλλον στο οποίο κινείσαι επαγγελματικά, πόσο ανταγωνιστικό είναι;

* Στην ουσία του, δεν είναι. Απλώς κάποιος, κάπου, κάποτε βρήκε καλή ιδέα να συμπεριφερόμαστε στα πάντα σαν να ‘ναι προϊόντα σούπερ μάρκετ, κι έτσι καθείς αποδέχεται την ταμπέλα του προϊόντος ενώ προσπαθεί να πείσει τους άλλους ότι είναι και το καλύτερο. Το πιο φθηνό, το πιο ωραίο, το πιο ανθεκτικό κ.λπ. Δεν με αφορούν τα «καλλυντικά» του καλλιτεχνικού χώρου, προσπαθώ όσο μπορώ να συναναστρέφομαι με ανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν ανταγωνίζονται. Η Apple, η Nike και η Coca Cola ανταγωνίζονται.

Ποια θεωρείς ότι είναι τα αίτια και οι ρίζες της ρατσιστικής συμπεριφοράς κάποιων εις βάρος ευάλωτων ή ηττημένων συνανθρώπων τους;

* Ότι είναι αμόρφωτοι, κι επομένως χαζοί. Οι πνευματικά νηστικοί άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Όταν πεινάς, το στομάχι γουργουρίζει και καταλαβαίνεις ότι πρέπει να φας. Αν δεν το κάνεις, κάποια στιγμή θα πεθάνεις. Όταν το πνεύμα πεινάει, στο δείχνει. Με την οργή, τη βία, τον ρατσισμό, την απομόνωση. Είναι το αντίστοιχο γουργουρητό. Κι όσο δεν ταΐζεις τον εαυτό σου, πεθαίνεις. Τον ρατσιστή λοιπόν, τον αντιλαμβάνομαι ως ετοιμοθάνατο ή σαν νευρικό ανορεξικό.

Οι προκαταλήψεις σχετικά με τη φυλή, τη διαφορετικότητα, τα φύλα, τις κοινωνικές τάξεις περνούν και από την παιδεία;

* Νομίζω ναι. Τα σχολεία εδώ είναι για πέταμα. Είναι εκτροφεία ανταγωνισμού, καταπίεσης, μισογυνισμού, ομοφοβίας, ρατσισμού, χριστιανοταλιμπανισμού και παράνοιας. Αν σκεφτώ κάθε φορά (από τις αμέτρητες) που θύμωνε κάποιος αυτοαποκαλούμενος δάσκαλος μαζί μου, ήταν επειδή συμπεριφερόμουν σαν το παιδί που ήμουν. Ακόμα και μια ριζική αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να αλλάξει όμως την ελληνική οικογένεια, που περνά ακόμα σκοταδισμό. Φοβόμαστε όσο τίποτα τη διαφορετικότητα. Το λέω σύνδρομο του Ριχάρδου Γ’. Επειδή είμαστε παραμορφωμένοι, θέλουμε τα πάντα να τα φέρουμε στα μέτρα μας. Το διαφορετικό, η πρόσμειξη είναι κάτι όμορφο. Δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ξυπνάει ο τσολιάς. Είμαστε τόσο γραφικοί.

Ποιο είναι το δικό σου σύνθημα που θα ήθελες να ακουστεί;

* Δεν με αφορούν τα συνθήματα. Όποιος ενδιαφέρεται για μένα ή τι θέλω να πω, μπορούμε να πάμε για ένα τσάι, ή να έρθει σε μια παράσταση που παίζω και να τα πούμε.

Οι σωστές επιλογές είναι ένας τομέας που επίσης απαιτεί ταλέντο;

* Απαιτεί θάρρος ή χρήμα. Θάρρος να αντέξεις την ανεργία, την απουσία, όσο περιμένεις τη σωστή επιλογή, που μπορεί κι αυτή να μη σου δώσει τα προς το ζην, και χρήμα που αν το ‘χεις, μπορείς να περιμένεις άφοβα μέχρι να έρθει. Όσο κι αν πάρει. Έχω κάνει λάθος επιλογές, επειδή το νοίκι μου ήταν προτεραιότητα. Και είναι σημαντικό να έρχεσαι αντιμέτωπος και με αυτή την πλευρά του επαγγέλματός μας. Δεν θέλω να κάνω κάτι άλλο. Σπούδασα Θέατρο. Από αυτό ζω, κι από αυτό θέλω να ζω στο μέλλον.

Πώς κρίνεις το μεγάλο αριθμό θεάτρων και παραστάσεων στην Αθήνα;

* Κανείς δεν γράφει πουθενά τίποτα για τον μεγάλο αριθμό των κριτικών που ανοίγουν σάιτ ή ένα μπλογκ ή μια σελίδα στο facebook και βγάζουν τη χολή τους για ανθρώπους που κάνουν τις παραστάσεις αυτές. Προσπαθούν να δημιουργήσουν άγχος και φόβο απ’ το τίποτα. Έχουμε να συζητήσουμε πιο σοβαρά θέματα στον χώρο. Θίγουν τα λάθος ζητήματα. Δεν είναι μαθηματικά. Δεν γίνεται να διαφωνείς με την ελεύθερη αγορά μόνο όπου σε συμφέρει. Γιατί και το ότι γράφει ο καθένας προσβλητικές κριτικές όπου να ‘ναι για όποιον να ‘ναι στο Διαδίκτυο στην ελεύθερη αγορά ανήκει. Θα πω και το εξής όμως για την κάθε ομάδα που ανεβάζει μια παράσταση. Αν ξεκίνησε με τη σκέψη «ας μαζευτούμε να κάνουμε κάτι», καλύτερα να μη συμβεί ποτέ. Αν δεν μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ επειδή ζουν για να λένε ιστορίες, τότε να πέσουν με τα μούτρα!

Τι γνώμη έχεις για τον πειραματισμό;

* Τον αρνούμαι ως όρο στο θέατρο. Ανεβάζεις μια παράσταση ή όχι. Δεν πειραματίζεσαι. Ανέβασες αυτό, με τον εξής τρόπο.

Πώς θα ήθελες να είσαι επαγγελματικά, καλλιτεχνικά και προσωπικά σε δέκα χρόνια από τώρα;

* Θέλω ηρεμία. Φαντάζει πολύ μακρινή αυτή τη στιγμή.

Μίλησέ μας για τη σχέση σου με τα ζώα! Έχεις κατοικίδιο;

* Είχα. Μια γάτα. Τη Βένη. Πάει η Βένη πια.

***

Ευχαριστούμε τον Νίκο Πανταζάρα για τις φωτογραφίες.

 

 

 

 

 

 

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -