Κάτω από τον ήλιο στο ντάλα μεσημέρι τα παιδιά
παίζουνε στη δημοσιά ποδόσφαιρο.
Με τα στήθη γυμνά και το μέτωπο λούτσα στον ιδρώτα
τρέχουν άτακτα από τη μια ίσαμε την άλλη άκρη.
Τρέχουν – δεν διατυπώνουν ερωτήματα,
δεν εξάγουν συμπεράσματα, δεν πλάθουν μυστικά απόκρυφα.
Η ζωή για τούτα τα παιδιά
είναι τόσο απλή και αδιαφιλονίκητη
όσο και το πέτσινο τόπι που κλωτσάνε.
Αν υπάρχει κάποια αλήθεια, κάποιο αίτημα απόλυτο,
είναι η στιγμή εκείνη
όπου η μπάλλα περνάει κάτω απ’ τα δοκάρια του τέρματος.
Αυτή μόνο… Και τα κορίτσια που περνάνε
από τη δημοσιά όσο παίζουν
και χτυπάνε τις χορδές των ονείρων τους.
CÉSAR CANTONI (1951). Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
