Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Το σύμπαν της αποτελείται από αναρίθμητα καλλιτεχνικά εναύσματα κι αυτή τα επενδύει σε μια πρωτόγνωρη θεατρική μαγεία. Αδιάκοπα μεστή από ιλιγγιώδεις ιδέες, τής αρκεί μια χαραγματιά, ένα θραύσμα, ένα μικρό φως για να πολιορκήσει τις αισθήσεις μας και να πλημμυρίσει με ακτινοβολία τις σκέψεις μας. Το μυαλό της υπερκινητικό όπως ενός ιδιοφυούς φιλοπαίγμονος παιδιού, το πάθος της νεανικό, το σφρίγος της σαρωτικό και η τόλμη της απόλυτα ειλικρινής. Η σκηνοθέτις Κατερίνα Ευαγγελάτου, όμορφη σαν κύκνος, επιτομή του ελληνικού κάλλους σαν Καρυάτιδα, με κατάρτιση σπάνια και αισθητική υψηλή, κατακτά επάξια τον τίτλο της δημιουργού με τα πολλά πρόσωπα της ευαισθησίας. Μια Ερωτευμένη Νεκρή, ένας Wolfgang, μια Λέσχη της Αυτοκτονίας, μια Πλαστελίνη και μια Εκδίκηση τρύπωσαν στο νου μας και ζωήρεψαν τη φαντασία μας. Πρόσφατα πάλι ένας Χρυσός Δράκος, που παίζεται ήδη στο Εθνικό Θέατρο, μας έκανε να αφεθούμε εκστασιασμένοι στην ποίηση και την οπτική πανδαισία. Στις σκηνοθεσίες της συμπορεύονται το παράδοξο με το απροσδόκητο, οι μεταμορφώσεις με το παραμύθι, ο ρεαλισμός με το όνειρο, το χιούμορ με τη βία στο πλαίσιο μιας αλληλουχίας συνδυασμών και παραλλαγών. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου εκπλήσσει, ηλεκτρίζει, μαγνητίζει. Τα χέρια της είναι γεμάτα πλαστικότητα, τα χαρακτηριστικά της καλογραμμένα, το πρόσωπό της εκφραστικό. Αν ζούσε σε άλλη εποχή, θα ήταν μια φιλότεχνη και καλλιεργημένη γυναίκα με επιρροή, θα τη ζωγράφιζε ο Ντα Βίντσι και δίπλα θα έγραφε σε μια επιγραφή “η ομορφιά κοσμεί το ταλέντο”. Είναι όμως μια νεαρή γυναίκα της εποχής μας, που μας προσφέρει την ευχαρίστηση να παρακολουθούμε τα οράματά της. Και να συμμετέχουμε σ’ αυτά. Γνωρίζω μάλιστα μερικές μαθήτριές της στη δραματική σχολή όπου διδάσκει οι οποίες ορκίζονται στο όνομα της κυρίας Ευαγγελάτου, όπως την αποκαλούν. Δεν κρύβω ότι κι εγώ είμαι θαυμάστριά της. ΄Αλλωστε θα έγινε ήδη αντιληπτό. Σημειώνω μόνο μια ημερομηνία, 20 Ιανουαρίου 2011. Είναι η ημέρα που ανεβαίνει στο θέατρο “Θησείον” η καινούργια σκηνοθεσία της. Το έργο “Cock” του Μάικ Μπάρτλετ. Εκεί θα συναντηθούμε ξανά.
Διαβάστε τη συζήτησή μας.
Το cat is art ευχαριστεί τον Αντώνη Ψαρρά για τη φωτογράφιση.
Πρόβες για την παράσταση του έργου “COCK”
* Αυτή την εποχή βρίσκομαι σε περίοδο δοκιμών για μια νέα παράσταση. Πρόκειται για το έργο «COCK» του τριαντάχρονου Βρετανού συγγραφέα Μάικ Μπάρτλετ, που θα ανέβει στις 20 Ιανουαρίου στο θέατρο «Θησείον».
Ένα έργο – αιχμηρό σχόλιο
* Είναι ένα προκλητικό έργο που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2009 στο Royal Court Theatre στο Λονδίνο αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ένας νέος άντρας, ο Τζον, που διχάζεται ανάμεσα στον επί πολλά χρόνια ερωτικό του σύντροφο και μια γυναίκα που μπαίνει στη ζωή του. Το «COCK» μιλάει με τολμηρό τρόπο για το σεξ, τη συντροφικότητα και το ζήτημα της σεξουαλικής ταυτότητας. Είναι εμποτισμένο με ξεκαρδιστικό, μαύρο χιούμορ, άψογα δομημένους χαρακτήρες και συναρπαστική πλοκή. Εξάλλου, αποτελεί ένα αιχμηρό σχόλιο για τη στάση της σύγχρονης κοινωνίας απέναντι στο ζήτημα της σεξουαλικής ταυτότητας. «Γκέι, στρέιτ, λέξεις από τη δεκαετία του ’60. Ακούγονται τόσο παλιές. Φρικτές φρικτές λέξεις… Γιατί μου λες πως το με τι κοιμάμαι είναι πιο σημαντικό από το με ποιον άνθρωπο κοιμάμαι!», διακηρύσσει ο Τζον σε ένα ξέσπασμά του. Το «COCK» απέσπασε το έγκυρο βραβείο Olivier για το 2009 (Olivier Award for Outstanding Achievement).
Διπλά χαρούμενη
* Είμαι διπλά χαρούμενη γιατί εκτός του έργου, που είναι καταπληκτικό, δουλεύω και με τέσσερις εξαιρετικούς ηθοποιούς, τον Γιώργο Κοτανίδη, τον Μάκη Παπαδημητρίου, την Ιωάννα Παππά και τον Δημήτρη Μοθωναίο.
΄Ενστικτο
* Το πώς διαλέγω ένα κείμενο για να το ανεβάσω είναι θέμα ενστίκτου, δεν έχω κανόνες ή συνταγές στο μυαλό μου. Εξαρτάται φυσικά πάντα και από πρακτικούς παράγοντες, όπως ο χώρος όπου θα ανέβει, τεχνικά – οικονομικά ζητήματα, ηθοποιοί κ.λπ. Υπάρχουν υπέροχα έργα που θέλω πολύ να κάνω αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή, είτε γιατί δεν νιώθω έτοιμη είτε για πρακτικούς λόγους. Πάντως, με συναρπάζουν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους κείμενα, θεατρικά και μη.
Υπέροχη αυτονομία
* Το θέατρο δεν είναι για μένα «η τέχνη των τεχνών» γιατί στην τέχνη δε βάζουμε τα πράγματα στη ζυγαριά. Κάθε τέχνη έχει υπέροχη αυτονομία.
Η αισθητική δεν διδάσκεται
* Την αισθητική μου είναι πολύ περίπλοκο να διατυπώσω τι την έχει διαμορφώσει -και τη διαμορφώνει ακόμα. Σίγουρα θα πρέπει να έχουν μεγάλο μερίδιο η οικογένειά μου, οι σπουδές, τα ταξίδια μου, οι φίλοι, οι δάσκαλοι, αλλά και ερεθίσματα που δεν αναλύονται λογικά. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται κανείς τον κόσμο. Νομίζω τελικά ότι η αισθητική δεν διδάσκεται.
Αριστούργημα
* Αριστούργημα είναι κάθε έργο τέχνης που αντέχει στο χρόνο και συνεχίζει να συγκινεί. Δυστυχώς το θέατρο είναι μια τέχνη του «εδώ και τώρα» – όλες οι θεατρικές παραστάσεις αδικούνται όταν τις βλέπεις βιντεοσκοπημένες.
Οι αντιδράσεις του κοινού
* Το εκάστοτε κοινό αποτελεί κομμάτι της παράστασης και τη διαμορφώνει ως ένα βαθμό. Είναι πάντα χρήσιμο και ενδιαφέρον να παρακολουθώ τις αντιδράσεις του.
Ευελιξία και ελευθερία κινήσεων
* Ελευθερία κινήσεων και επιλογών έχω, ευτυχώς, σε όλους τους χώρους που δουλεύω, λιγότερο ή περισσότερο. Στο “Αμφι-Θέατρο” υπάρχει ο ψυχολογικός παράγοντας που με κάνει να νιώθω πιο άνετα. Υπάρχει επίσης μεγαλύτερη ευελιξία σε διάφορα ζητήματα, όπως η διάρκεια των δοκιμών για παράδειγμα.
«Αμφι-θέατρο»
* Συνολικά, στον δικό μου χώρο νιώθω ότι μου επιτρέπεται να ρισκάρω περισσότερο. Από την άλλη, όταν ετοιμάζω μια παράσταση στο “Αμφι-Θέατρο” περνάνε απ’ τα χέρια μου πολλά πράγματα που σχετίζονται με την οργάνωση και την εκτέλεση της παραγωγής, πράγματα όχι δημιουργικά, που θα προτιμούσα να τα αποφύγω γιατί με κουράζουν και επιβαρύνουν το καλλιτεχνικό κομμάτι. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα δυστυχώς…
Εθνικό Θέατρο
* Παρ’ όλα αυτά, σε αυτό το στάδιο απολαμβάνω να δοκιμάζομαι σε διαφορετικές συνθήκες και η συνεργασία μου με το Εθνικό Θέατρο σε τέσσερα έργα με εξαιρετικούς συνεργάτες, ήταν μεγάλη χαρά!
