Του Παναγιώτη Μήλα
Πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκαν από το Υπουργείο Πολιτισμού τα σχήματα στο θέατρο και στον χορό που θα επιχορηγηθούν για τη χρονιά 2017 – 2018, ύστερα από διακοπή 7 χρόνων.
Αμέσως θυμήθηκα τη συνέντευξη που είχα κάνει στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη τον Απρίλιο του 2010, στη «Ναυτεμπορική». Ανάμεσα σε όσα μου είχε πει, το πιο σημαντικό ήταν το αίτημά της για συνέχιση του θεσμού των χορηγιών στον χώρο του πολιτισμού. Όταν μιλήσαμε δεν είχαμε μπει ακόμη στα μνημόνια, ούτε είχαν καταργηθεί οι επιχορηγήσεις των πολιτιστικών φορέων.
Αναζήτησα στο αρχείο μου εκείνη τη συνομιλία μας – επί τη ευκαιρία και της παράστασης των “Περσών” του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, που παρουσιάζεται στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου σήμερα Παρασκευή 11 και το Σάββατο 12 Αυγούστου. Διαπίστωσα δε ότι διατηρεί την ίδια αμεσότητα, το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια φρεσκάδα με την πρώτη δημοσίευση, τη Δευτέρα 26 Απριλίου 2010. Το δε θέμα των χορηγιών εξακολουθεί να είναι το ίδιο φλέγον και σήμερα. Γι’ αυτό και χρησιμοποιώ τώρα στο catisart.gr τον ίδιο τίτλο εκείνης της συνέντευξης. Οι αλλαγές, από το πρώτο κείμενο, είναι ελάχιστες, αν όχι μηδενικές…
***
Για τη συνέντευξη, που θα διαβάσετε παρακάτω, είχα συναντηθεί με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη το απόγευμα της Κυριακής 18 Απριλίου 2010, στο αίθριο ενός μεγάλου κεντρικού ξενοδοχείου της Αθήνας.
Αρκεί να σας πω ότι μόλις έκανε την εμφάνισή της στην κεντρική είσοδο και άρχισε να προχωράει στον κεντρικό χώρο υποδοχής, όλοι σταμάτησαν κάθε τι που έκαναν και άρχισαν μόνο να την παρακολουθούν. Το σκηνικό θύμιζε ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού. Τη συνόδευσα στο χώρο που θα καθόμαστε. Κάναμε τους απαραίτητους προλόγους. Άνοιξα το μαγνητόφωνο, πάτησα το rec, άναψε το κόκκινο φωτάκι, και αρχίσαμε τη συζήτηση. Πριν απαντήσει στην πρώτη ερώτηση, μου ζήτησε συγγνώμη, σηκώθηκε και έβγαλε το μαντό που φορούσε. Ένα μαντό σε χρώμα ραφ.
Μόνο οι κινήσεις της – την ώρα που το έβγαζε, την ώρα που το τακτοποιούσε, την ώρα που το εναπόθεσε σε μια πολυθρόνα και την ώρα που κάθισε πάλι μπροστά στο μαγνητόφωνο – ήταν αρκετές ώστε να εμπνεύσουν ένα μεγάλο ζωγράφο για να δημιουργήσει ένα διαχρονικό έργο. Ο Γκούσταβ Κλιμτ, ο Πάμπλο Πικάσο, ο Λεονάρδος ντα Βίντσι, ο Αύγουστος Ρενουάρ, ο Κλοντ Μονέ αλλά και οι δικοί μας Λύτρας, Ιακωβίδης, Μόραλης, Τσαρούχης, Παρθένης, Γουναρόπουλος, θα παρακαλούσαν να βρίσκονταν στη θέση μου…
Αλλά εγώ; Μόνο με το μαγνητόφωνο και τις ερωτήσεις.
Τον χρωστήρα και τα χρώματα τα είχε στα χέρια της η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη που έφτιαξε την αυτοπροσωπογραφία της χαρίζοντάς μας ένα κινηματογραφικό ταξίδι με χρώματα, αρώματα, εικόνες, προτάσεις και ιδέες.
***
ΧΘΕΣ: Γεννήθηκα, μεγάλωσα σε ένα χωριό του Έβρου. Στη Δόξα Διδυμοτείχου. Έζησα ένα πανηγύρι διονυσιακό. Όλοι οι άνθρωποι του χωριού βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Μαζευόντουσαν στις αυλές του γείτονα, του συγγενή, του φίλου. Ήταν υπέροχες σκηνές όταν καθάριζαν τα καλαμπόκια, όταν έβγαζαν τους σπόρους από τα ηλιοτρόπια, καθισμένοι σε πολύχρωμα κιλίμια. Ήταν πολύ όμορφες και αγαπημένες εικόνες που τις κουβαλάω έτσι μέσα μου και μου λείπουν. Μου δίνουν δύναμη, γιατί η ρίζα είναι πολύ ισχυρό πράγμα.
ΣΗΜΕΡΑ: Όλα τα παραπάνω μου λείπουν πάρα πολύ. Είμαι εγκλωβισμένη στους ρυθμούς της πόλης και ζω τα όνειρά μου συνήθως σε ένα… υπόγειο θέατρο.
ΑΥΡΙΟ: …Πολλά σχέδια για το μέλλον δεν κάνω. Στην Ελλάδα δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε. Δεν είναι κάτι που συνηθίζεται στη φυλή μας και στη χώρα μας.
- Ωστόσο, αυτό το καλοκαίρι -όπως γράφω και στον πρόλογο- η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη θα είναι στην Επίδαυρο με τους «Πέρσες» του Αισχύλου και τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη. Τον χειμώνα σειρά έχει ο «Γλάρος» του Αντόν Τσέχωφ, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
Οι πέντε αισθήσεις
ΓΕΥΣΗ: Το μέλι είναι βασικό στοιχείο της διατροφής μου. Τρώω άπειρους τόνους μέλι γιατί πάντα πίνω αφεψήματα, τσάγια, βότανα κ.λπ. που τα γλυκαίνω με λίγο μέλι. Δίνει δύναμη, ενέργεια και αποφεύγεις έτσι τη ζάχαρη… Προσπαθώντας κανείς να τραφεί και με βιολογικά προϊόντα όσο γίνεται γιατί τα πάντα πια έχουν νοθευτεί. Σε όλα τα τρόφιμα θα βρεις διοξίνες, θα βρεις ορμόνες… Είναι και αυτό ένα από τα άσχημα της σύγχρονης ζωής. Εδώ στη γεύση είναι και το φαγητό της μητέρας. Μας προσδιορίζει και μας διαμορφώνει όσο μεγαλώνουμε και όλο αυτό επιζητάμε. Την επιστροφή στα αγαπημένα χρόνια. Τότε που πίναμε γάλα φρέσκο αρμεγμένο. Άχνιζε ακόμα όταν μας το έφερναν στο τραπέζι. Τα λαχανικά, τα φρούτα είχαν γεύση, είχαν αρώματα. Κάτι που σήμερα έχει εκλείψει. Σαν παιδί σκαρφάλωνα στα δέντρα και έκοβα αμύγδαλα που δεν είχαν προλάβει να ξεραθούν και να δημιουργηθεί το γνωστό κέλυφος. Τα φρούτα είναι οι αγαπημένες μου γεύσεις. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. Τα κεράσια την άνοιξη, τα καρπούζια το καλοκαίρι, τα μανταρίνια και τα ρόδια το χειμώνα και όλα τα άλλα…
ΑΚΟΗ: Το αυτί είναι όργανο της δουλειάς μου. Το πώς ακούς επάνω στη σκηνή. Το πώς ακούς αυτό που σου λέει ο παρτενέρ σου. Ο συμπαίκτης σου. Έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το πώς τα λες εσύ. Όταν επικεντρώνεσαι στον άλλον και στον τρόπο που εκείνος σου μιλάει αυτόματα και η δική σου αντίδραση θα είναι η σωστή. Όποιος δεν ακούει δεν ξέρει και να μιλήσει. Είναι μόνος του. Θα είναι φάλτσος, θα είναι παράφωνος, σε άλλη τονικότητα. Για να υπάρξει δέσιμο και διάλογος πρέπει να έχει το σωστό αυτί.
ΟΡΑΣΗ: Πάντα θεωρούσα ότι το πιο πολύτιμο δώρο είναι το δώρο της όρασης. Μέσα από το βλέμμα επικοινωνούμε με τον Θεό. Επικοινωνούμε με τον κόσμο γύρω μας. Προσδιορίζουμε την ύπαρξή μας και τα όριά μας μέσα στο χώρο. Η όραση είναι τα χρώματα, είναι τα σχήματα, είναι οι όγκοι. Είναι η προοπτική, είναι η Τέχνη. Είναι η ζωγραφική, η γλυπτική, είναι η ομορφιά του Σύμπαντος. Τα μάτια των ανθρώπων που αγαπάμε. Σίγουρα τη θεωρώ τη σημαντικότερη των αισθήσεων.
ΑΦΗ: Βελούδο, μετάξι, σατέν. Οι αφή των υφασμάτων είναι αυτή που με γοητεύει πάρα πολύ. Το τρίχωμα του ζώου όταν είναι πάνω στο ζώο όμως. Επειδή είμαι εντελώς αντίθετη με το να σκοτώνουμε τα ζώα για τη γούνα τους. Δεν καταδέχομαι να φορέσω γούνα. Το δέρμα του αγαπημένου σου. Πολύ μεγάλη, πολύ σημαντική αίσθηση. Το χάδι γενικά… Σε ένα παιδί. Στα μαλλάκια του, στα μάγουλά του. Πολύ σημαντική αίσθηση…
ΟΣΦΡΗΣΗ: Σε ταξιδεύει στο χρόνο πολύ πιο άμεσα από κάθε άλλη αίσθηση. Μπορεί να μυρίσεις κάτι και να πας ακαριαία στην περίοδο ή στιγμή της ζωής σου που ένιωσες πάλι αυτή τη μυρωδιά. Για μένα είναι πολύ έντονη η μυρωδιά του ψωμιού από τον φούρνο, επειδή υπήρχαν φούρνοι στις αυλές των σπιτιών και κάθε βδομάδα έψηναν ψωμί κι όταν περνούσες έξω από το σπίτι που είχε αυτή τη “γιορτή” ήταν πανέμορφο, καταπληκτικό. Και όλο αυτό απογειωνόταν τις ημέρες του Πάσχα. Με όλα αυτά τα τσουρέκια… Το καλοκαίρι, η μυρωδιά της βανίλιας μου αρέσει πάρα πολύ. Όμως αυτό που δεν μου αρέσει είναι να φοράω αρώματα. Δηλαδή θεωρώ λίγο πνιγηρή αυτή την επιβολή μιας ξένης μυρωδιάς. Προτιμώ τη μυρωδιά που αναδύει ένα φρέσκο πλυμένο σώμα από ένα όμορφο σαπούνι κατά το δυνατόν οικολογικό κι αυτό και η αίσθηση της καθαριότητας βέβαια.
Τα πρόσωπα
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Η μητέρα μου είχε το καφενείο στην πλατεία του χωριού απέναντι από την εκκλησία. Ήταν το στέκι όλων των ανθρώπων του χωριού. Οι περισσότεροι φίλοι φυσικά. Γυναίκα βέβαια σπάνια πάταγε το πόδι της εκεί. Ο πατέρας μου έλειπε πολύ συχνά με τις δικές του ασχολίες, το ζωεμπόριο και έτσι η μητέρα μου κράταγε το μαγαζί. Μια γυναίκα πολύ καλοσυνάτη, πολύ ευγενής. Δεν άκουσα ποτέ κακό λόγο από το στόμα της για κανέναν. Πάντα χαρούμενη και χαμογελαστή. Δεν παραπονιόταν ποτέ για τη σκληρή δουλειά παρόλο που σηκωνόταν από τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ. Ήταν πολύ αγαπητή σε όλους και παραδόξως τη σέβονταν. Μάλλον δεν θα έπρεπε να πω παραδόξως. Ήταν αναμενόμενο γιατί οι άνθρωποι εκείνη την εποχή είχαν μια άλλου είδους ευγένεια.
ΔΑΣΚΑΛΟΙ: Στο Δημοτικό η κυρία Μαργαρίτα Πέτσινα, η οποία με έκανε να αγαπήσω την υποκριτική. Διοργάνωνε τις σχολικές γιορτές και πάντα υπήρχε ένας πρωταγωνιστικός ρόλος για μένα. Εκεί βίωσα για πρώτη φορά την αγάπη για τη σκηνή και την επικοινωνία με τον κόσμο που συγκινούνταν με όσα παρακολουθούσαν. Έτσι μέσα μου σιγά σιγά μεγάλωνε αυτή η επιθυμία να το κάνω επάγγελμα.
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ: Η μεγάλη μου δασκάλα στο θέατρο ήταν η κυρία Μάγια Λυμπεροπούλου, την οποία είχα στο τρίτο έτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Για πρώτη φορά ένας δάσκαλος μίλησε για την Τέχνη μας με όρους σημειολογίας και μας έδειξε την επιστημονική και την τεχνική πλευρά της δουλειάς μας και όχι απλά μια ενστικτώδη ερμηνεία που συνήθως διδάσκεται στις δραματικές σχολές. Η Μάγια μας άνοιξε άλλους δρόμους. Είδαμε την ανάγκη του να είναι κανείς βαθιά πεπαιδευμένος για να κάνει αυτή τη δουλειά και να έχει ήθος και καλλιτεχνική συνέπεια. Δηλαδή να μη συμβιβάζεται, να μην κάνει ταπεινά πράγματα. Να κρατάει την καλλιτεχνική του ακεραιότητα όσο γίνεται.
ΜΑΘΗΤΕΣ: Είμαι μαθήτρια πάντα. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι ικανή για να διδάξω. Κάποτε για λόγους βιοποριστικούς το έκανα αλλά το άντεξα μόνο για τρεις μήνες και μετά παραιτήθηκα. Για να είναι κανείς δάσκαλος απαιτεί πάρα πολλή ενέργεια και πολλές ώρες. Ώρες προετοιμασίας για να είναι σωστός. Πάντως οι μαθητές μου εκείνης της μικρής μου θητείας όταν τους συναντώ μου λένε πράγματα που εγώ δεν το περίμενα ότι τους πρόσφερα.
Πνεύμα και δημιουργία…
ΕΝΑ ΧΡΩΜΑ: Το κίτρινο είναι ένα χρώμα που δεν αγαπάω. Παρόλο που είναι το χρώμα του ήλιου, του ηλιοτρόπιου. Παρόλο που έχει ενέργεια. Δεν έχω φορέσει ποτέ κίτρινο. Το κόκκινο όμως το αγαπώ πολύ. Το κόκκινο με σημάδεψε και συνόδευσε την εικόνα μου. Όπως και στην Επίδαυρο, στη Μήδεια με το κοστούμι που είχε σχεδιάσει ο Γιώργος Πάτσας. Σε μια αγαπημένη μου παράσταση, που ήταν σταθμός για μένα όταν μάλιστα για δύο χρόνια 1997-1999 κάναμε τη μεγάλη περιοδεία ανά τον κόσμο με το Εθνικό Θέατρο. Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, Ιαπωνία, Κίνα και Ευρώπη. Αφορμή να ανοίξουμε τα όριά μας, να μάθουμε πράγματα, να επισκεφθούμε μουσεία και να έρθουμε σε επαφή με διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες. Είδαμε τον αντίκτυπο που έχει το ελληνικό πνεύμα σε αυτούς τους διαφορετικούς λαούς. Ήταν η σπουδαιότερη εμπειρία της ζωής μου. Στο κόκκινο έχω ακόμη τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» που με πέρασαν σε ένα ευρύτερο κοινό και διατηρούν ακόμα το μύθο τους. Δεν έχει ξεθωριάσει το χρώμα τους. Είναι και ένα χρώμα μαλλιών στο οποίο συχνά επιστρέφω όπως πέρυσι για το «Ημέρωμα της στρίγκλας» όπου έγινα μια επιθετικά και δυναμική κοκκινομάλλα, ξανά… Το κόκκινο, το χρώμα του πάθους και της δημιουργίας. Το χρώμα του αίματος, του ενστίκτου… έχει μια πολύ μεγάλη σημειολογία.
ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ: Ένας άνθρωπος μόνος του δεν είναι ικανός να κάνει πράγματα. Χρειάζεται την αρωγή των άλλων. Ειδικά στο θέατρο, όπου η τέχνη είναι συλλογική έχεις ανάγκη την ομάδα. Ακόμη και στο μονόλογο. Εγώ κατάγομαι από τις ομάδες. Είμαι από τα ιδρυτικά στελέχη της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης με το που τελείωσα τη Σχολή. Μετά στο Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης. Όταν ήρθα στην Αθήνα ξεκίνησα με το «Αεικίνητο Θέατρο» με τον Κώστα Αρζόγλου. Στη συνέχεια για μια οκταετία στο «Ανοιχτό Θέατρο» του Γιώργου Μιχαηλίδη. Επομένως κακώς ξένισε κάποιους το γεγονός ότι βρέθηκε στην ομάδα «Νάμα» της Ελένης Σκότη. Για μένα είναι απόλυτα συνεπές. Επιστροφή στο φυσικό μου χώρο. Αυτό βίωσα με την Ελένη Σκότη που δεν είναι ο εγωπαθής σκηνοθέτης που θεωρεί τον εαυτό του αυθεντία, ότι αυτός ξέρει και αυτός αποφασίζει. Εδώ δεν άκουσα την περίφημη φράση «αυτό να το κάνεις στη δική σου παράσταση». Μεγάλο κέρδος η συνεργασία μου μαζί της. Με δίδαξε μια νέα μέθοδο στο χτίσιμο του ρόλου. Μάλιστα ο ρόλος αυτός δεν ήταν ένας ρόλος που έχω ξαναπαίξει. Μια τέτοια ηρωίδα. Τόσο μοναχική, τόσο στερημένη από οποιοδήποτε συναίσθημα τρυφερό, από τον έρωτα από την αγάπη. Κόντρα στο συναίσθημα. Όταν λοιπόν μου ζητήθηκε να το εγκαταλείψω ως μέσο έκφρασής μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο.
ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ: Είμαι εναντίον κάθε ετικέτας. Είμαστε πολυσύνθετοι και πολύπλοκοι. Τα κουτάκια δείχνουν απουσία.
ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Τρεις φωτογραφίες από τη δεκαετία του ’60. Το κοριτσάκι που τρέχει γυμνό στο Βιετνάμ μετά την έκρηξη της βόμβας, ο μοναχός που αυτοπυρπολείται και η εκτέλεση εξ επαφής ενός αντάρτη. Γενικά η φωτογραφία, η δύναμη της εικόνας αυτής που παρουσιάζει το πρόβλημα που ζουν κάποιοι συνάνθρωποί μας σε κάθε γωνιά του πλανήτη με γοητεύει περισσότερο από κάθε άλλη φωτογραφία ομορφιάς. Η ομορφιά στις μέρες μας είναι υπερεκτιμημένη και στο όνομά της μειώνονται όλες οι άλλες αξίες της ζωής. Οι αξίες της εσωτερικής δύναμης ενός ανθρώπου. Οι αξίες της ψυχής. Και αυτές αποτυπώνονται σε αυτές τις φωτογραφίες ντοκουμέντα. Θαυμάζω τους ανθρώπους που εγκαταλείπουν τις δυτικές τους ανέσεις και σπεύδουν στις εστίες αυτές όπου ο άνθρωπος υποφέρει. Όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και όλοι οι άνθρωποι που είναι ταγμένοι στη βοήθεια των άλλων. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Θα ήθελα πάρα πολύ να φθάσω κάποτε σε αυτό το σημείο.
ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Η συνάντηση με τον Πέτερ Στάιν. Έναν άνθρωπου που θαύμαζα πολλά χρόνια. Δεν θα ξεχάσω στην τριλογία της Ορέστειας, που είχα δει το 1985, όταν η Αθήνα ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Και φυσικά η συνάντησή μου μαζί του το καλοκαίρι του 2007 και η συνεργασία που είχαμε τις 40 ημέρες που ζήσαμε στο κτήμα του στην Ιταλία πάνω στις πρόβες μαζί με όλους τους συναδέλφους για την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή.
«Ο Πολιτισμός δεν πρέπει να πέσει θύμα της κρίσης»
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ: Στο θεατρικό τοπίο της Αθήνας όλες οι προσπάθειες στηρίζονται στις ευγενείς χορηγίες. Αν καταργηθούν κι αυτές θα είναι πολύ λυπηρό γιατί δεν θα έχουν κανένα απολύτως στήριγμα στην προσπάθειά τους. Έτσι κι αλλιώς το θέμα των κρατικών επιχορηγήσεων είναι ένα ολόκληρο θέμα που πονάει πολύ. Αν εξαφανιστούν, περικοπούν και οι ιδιωτικές τότε όλα θα γίνουν πολύ δύσκολα τη στιγμή που σε καιρούς κρίσης η Τέχνη είναι το πρώτο πράγμα που πλήττεται. Ας ευχηθούμε πως τελικά δεν θα συμβεί… Ο Πολιτισμός και η Τέχνη και πάλι θα αντέξουν και πάλι θα σταθούν κοντά στον πολίτη.
«Χρειαζόμαστε κάτι διαφορετικό, μια καινούργια πρόταση»
Στην Επίδαυρο δεν έχω υποφέρει από προπηλακισμούς. Έχω υποφέρει όμως ως θεατής. Ήμουν και στην παράσταση της Μήδειας και στους Πέρσες πέρυσι (το 2009). Λυπήθηκα πάρα πολύ με όσα συνέβησαν. Έγιναν εις βάρος ξένων, νομίζω όμως ότι κάποια στιγμή θα γίνουν και κατά Ελλήνων σκηνοθετών. Είναι λυπηρό γιατί δεν υπάρχει σεβασμός στην προσπάθεια που κάνουν οι ηθοποιοί εκείνη την ώρα. Μπορεί κανείς να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του στο τέλος, όχι όμως κατά τη διάρκεια της παράστασης. Είναι σαν να γίνεται ένας διάλογος κι εσύ δεν επιτρέπεις στον συνομιλητή σου να εκφράσει τα επιχειρήματά του. Άφησέ τον να σου πει ό, τι έχει να σου πει και μετά να τον αντικρούσεις. Είναι ένα δείγμα των καιρών κι αυτό και είναι κρίμα. Από την άλλη μεριά αυτό το θέμα της ερμηνείας του αρχαίου δράματος έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου χρειάζεται πραγματικά την καινούργια πρόταση. Χρειάζεται ανανέωση. Επειδή υπάρχει το Φεστιβάλ της Επιδαύρου και κάθε χρόνο έχουμε ξανά και ξανά τα ίδια έργα, δεν μπορεί όταν τα πράγματα έχουν προχωρήσει, να παραμένει η ερμηνεία του αρχαίου δράματος στα κλασικά και στα δεδομένα. Γίνεται έτσι μια στείρα αναπαράσταση ενός ακαδημαϊκού τρόπου παιξίματος, δηλαδή η εποχή ζητάει κάτι διαφορετικό, μια καινούργια πρόταση. Είναι δικαίωμα των καλλιτεχνών να δοκιμάζουν να αρθρώσουν έναν καινούργιο λόγο και το κοινό θα έπρεπε να συμπορεύεται με αυτό και όχι να επιτίθεται τόσο άσχημα γιατί όλο αυτό το πράγμα εκφράζει έναν συντηρητισμό. Μιλάμε για ένα σεβασμό στην ιερότητα του χώρου αλλά αυτός ούτως ή άλλως όταν ο χώρος είναι κενός, όταν δεν έχει παραστάσεις, δεν τον σέβεται και κανένας. Δηλαδή όταν όλες αυτές οι ορδές των τουριστών που πηγαίνουν και πατούν πάνω στη θυμέλη, υπάρχει τότε κανείς εκεί για να προστατεύσει την ιερότητα του χώρου; Είναι αστεία αυτά τα πράγματα. Εν πάση περιπτώσει θέλω να ελπίζω και να πιστεύω ότι όλη αυτή σύγκρουση κάπου θα οδηγήσει, σε μια πραγματικά καινούργια ματιά, μια ανάγνωση η οποία βέβαια δεν θα γίνεται για να είναι προκλητική, θα είναι ένα προϊόν επίπονου μόχθου και δουλειάς πάνω στα κείμενα αυτά.
***
«Πέρσες»
Του Αισχύλου
Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου
Συντελεστές
Μετάφραση: Παναγιώτης Μουλλάς
Σκηνοθεσία – Mουσική δραματουργία: Άρης Μπινιάρης
Δραματουργική συνεργασία: Αντώνης Σολωμού
Μετρική διδασκαλία: Θεόδωρος Στεφανόπουλος
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Λουκά
Κοστούμια: Ελένη Τζιρκαλλή
Κινησιολογία: Λία Χαράκη
Σχεδιασμός φωτισμού: Γεώργιος Κουκουμάς
Ηχητικός σχεδιασμός: Γιώργος Χριστοφή
Παίζουν
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Άτοσσα), Χάρης Χαραλάμπους (Αγγελιαφόρος), Νίκος Ψαρράς (Δαρείος), Αντώνης Μυριαγκός (Ξέρξης)
Χορός: Ηλίας Ανδρέου, Πέτρος Γιωρκάτζης, Γιώργος Ευαγόρου, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Νεκτάριος Θεοδώρου, Μάριος Κωνσταντίνου, Παναγιώτης Λάρκου, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Μίνως, Άρης Μπινιάρης, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Αντρέας Παπαμιχαλόπουλος, Μάνος Πετράκης, Στέφανος Πίττας, Κωνσταντίνος Σεβδαλής
Εισιτήρια
Κανονικό: 10 ευρώ – 45 ευρώ
Φοιτητικό: 5ευρώ -1 3 ευ7ρώ
ΑΜΕΑ και Ανέργων: 5 ευρώ
Προπώληση
Κεντρικά
Πανεπιστημίου 39 (εντός στοάς Πεσμαζόγλου)
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 9:00 – 17:00, Σάββατο: 9:00 – 15:00
Ωδείο Ηρώδου Αττικού
Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Μακρυγιάννη
Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά: 9:00 – 14:00 και 18:00 – 21:00
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Πέμπτη: 9:00-19:00, Παρασκευή- Σάββατο: 9:00 – 21:00
Σε ημέρες παραστάσεων, μία ώρα πριν από την προβλεπόμενη έναρξή τους, τα Εκδοτήρια των συγκεκριμένων θεάτρων εξυπηρετούν μόνο την παράσταση της ημέρας
Λοιποί χώροι
Εκδοτήρια εισιτηρίων λειτουργούν σε όλους τους χώρους των εκδηλώσεων και ανοίγουν δύο ώρες πριν την ώρα έναρξης των παραστάσεων. Εξυπηρετούν μόνο την παράσταση της ημέρας
Στα καταστήματα
Reload Stores & Ευριπίδης Βιβλιοπωλείο
Τηλεφωνικά:
+30 30 – 210 32 72 000 – Καθημερινά (και Κυριακές) 9:00 – 21:00
Ηλεκτρονικά:
Αγορά εισιτηρίων από την ιστοσελίδα του Φεστιβάλ μέσω πιστωτικής κάρτας και όχι για κράτηση. Η online διάθεση των εισιτηρίων ολοκληρώνεται 1, 5 ώρα πριν την έναρξη του θεάματος.
***
Παραστάσεις
-Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
Παρασκευή 11 & Σάββατο 12 Αυγούστου
-Υπαίθριο Θέατρο Φρόντζου, Ιωάννινα
Σάββατο 19 Αυγούστου
-Αρχαίο Θέατρο Δίου
Τρίτη 22 Αυγούστου
-Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη
Παρασκευή 25 Αυγούστου
-Ωδείο Ηρώδου Αττικού
Τετάρτη 30 και Πέμπτη 31 Αυγούστου
***
Οι φωτογραφίες είναι από το υλικό που συνοδεύει τους «Πέρσες» του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου.
