«Ηρωίδα», της Χλόης Κουτσουμπέλη

Η ει­κο­σι­πε­ντά­χρο­νη Λό­ρενς Άμπι­γκεϊλ αντι­πα­θού­σε την Άνοι­ξη, τα λου­λού­δια και τα κορ­μιά των άλ­λων. Όχι βέ­βαια ότι συ­μπα­θού­σε ιδιαί­τε­ρα το δι­κό της. Αν και σα­ρά­ντα πέ­ντε μό­λις κι­λά, θε­ω­ρού­σε ότι εί­ναι τρο­με­ρά γι­γα­ντό­σω­μη και γε­μά­τη από λί­πος που φού­σκω­νε στα λά­θος μέ­ρη. Η Λό­ρενς Αμπι­γκέϊλ ήταν ανο­ρε­ξι­κή, αν και η ίδια θα απο­κα­λού­σε τον εαυ­τό της απελ­πι­σμέ­να μό­νη. Ήταν η Λό­ρενς Άμπι­γκεϊλ απελ­πι­σμέ­να μό­νη;

Σε μία τέ­τοια δή­λω­σή της Λό­ρενς, η μη­τέ­ρα της που ως σκο­πό της ζω­ής της εί­χε βά­λει να επι­νο­ή­σει δέ­κα δια­φο­ρε­τι­κές συ­ντα­γές με ψη­τή πά­πια για την κό­ρη της, θα χτυ­πού­σε ανα­στα­τω­μέ­νη τις κα­τσα­ρό­λες στην κου­ζί­να, οι φί­λες της θα πε­τού­σαν στον αέ­ρα τα δα­ντε­λω­τά σκου­φά­κια τους από αγα­νά­κτη­ση, όσο για τον σύ­ντρο­φό της, έναν με­γα­λό­σω­μο κά­πως άχα­ρο νε­α­ρό που για κά­ποιο λό­γο φο­ρού­σε ρού­χα πά­ντα πα­ρά­ται­ρα με­τα­ξύ τους και έψα­λε κά­θε Κυ­ρια­κή στη λει­τουρ­γία, αυ­τός σί­γου­ρα θα έκαι­γε το ανα­λό­γιο σε έν­δει­ξη δια­μαρ­τυ­ρί­ας.

Όμως η Λό­ρενς Άμπι­γκεϊλ πί­στευε ότι ήταν χο­ντρή και μό­νη και αυ­τό ήταν ένα αδιαμ­φι­σβή­τη­το γε­γο­νός. Έτσι, όταν την πλη­σί­α­σε ο Μαρκ Μπέ­νετ και της ζή­τη­σε να γί­νει συ­νερ­γός του σε μία λη­στεία στην τρά­πε­ζα όπου δού­λευαν και οι δυο τους ως υπάλ­λη­λοι στο τα­μείο, αυ­τή δέ­χτη­κε χω­ρίς κα­νέ­ναν εν­δοια­σμό.

Πριν από αυ­τό όμως εί­χε προη­γη­θεί μία άλ­λη Άνοι­ξη, τό­τε που η Λό­ρενς ερω­τεύ­τη­κε θα­νά­σι­μα τον Μαρκ. Τό­σο που άρ­χι­σε να τρώ­ει μα­νια­κά και ύστε­ρα να κά­νει εμε­τό με μία εμ­μο­νι­κή συ­χνό­τη­τα. Τον αγά­πη­σε τό­σο, που όταν έμπαι­νε στην τρά­πε­ζα το πρωί χαι­ρό­ταν μό­νο και μό­νο με την προ­ο­πτι­κή να ακου­μπή­σει τα ίδια τα χαρ­το­νο­μί­σμα­τα που αυ­τός άγ­γι­ζε με τα ακρο­δά­χτυ­λά του.

Όταν τε­λι­κά ένα πρωί αυ­τός μπή­κε από­το­μα από πί­σω μέ­σα της στο μι­κρό δω­μά­τιο με τις θυ­ρί­δες, ύστε­ρα σκου­πί­στη­κε και στη συ­νέ­χεια ανέ­βη­κε στο λο­γι­στή­ριο για να καυ­χη­θεί στους άν­δρες συ­να­δέλ­φους για το κα­τόρ­θω­μά του, η Λό­ρενς απλώς πέ­ρα­σε το από­γευ­μά της τρώ­γο­ντας ένα κι­λό πα­γω­τό το οποίο έμπαι­νε και έβγαι­νε βαθ­μιαία από το στο­μά­χι της.Δεν του κρά­τη­σε τό­τε κα­κία.

Όταν όμως αυ­τή την Άνοι­ξη, στη διάρ­κεια της λη­στεί­ας, η Λό­ρενς άρ­πα­ξε αιφ­νι­δια­στι­κά το πι­στό­λι από το χέ­ρι του Μαρκ και τον πυ­ρο­βό­λη­σε, όλοι ομό­φω­να την ανα­γό­ρευ­σαν ως την ηρω­ί­δα της ημέ­ρας.

Πηγή: Χάρτης