Ο Ηλίας Λάγιος γεννήθηκε στην Άρτα στις 5 Ιουλίου 1958 και έζησε εκεί ως την αρχή της εφηβείας του, οπότε η οικογένειά του μετακινήθηκε στο Ναύπλιο, για να εγκατασταθεί μετά από λίγα χρόνια στην Αθήνα. Εκεί σπούδασε στη Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ταυτόχρονα ξεκίνησε το μακρύ και πολυτάραχο ταξίδι του στην ποιητική δημιουργία. Η Σόλωνος, οι παράδρομοι των Εξαρχείων και του Κολωνακίου, η Σμολένσκι όπου έμενε αρχικά και η Βεΐκου στη συνέχεια, θα συνέθεταν το μικρόκοσμο όπου ο Λάγιος θα κινούνταν καθημερινά, θα γνωριζόταν και θα συναναστρεφόταν με ποιητές, λογοτέχνες, διανοούμενους, αλλά και ανθρώπους του περιθωρίου, όπως τελικά έζησε και ο ίδιος. Εκεί συναναστράφηκε και δημιούργησε μια μποέμικη παρέα που την ένωνε το αλκοόλ, οι συζητήσεις για την πολιτική και την ποίηση. Εργάστηκε σε τυπογραφείο, σε γκαλερί, σε περιοδικά και μέχρι το τέλος ως διορθωτής και επιμελητής εκδόσεων. Πέφτει από το μπαλκόνι του σπιτιού του και στις 5 Οκτωβρίου 2005, λίγες μέρες μετά υποκύπτει στα τραύματά του.
Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1981 με την ποιητική συλλογή “Πρόοδοι εν προόδω” και “Ασκήσεις Ι-ΙΧ”, που δημοσίευσε ως Αλέξης Φωκάς, ψευδώνυμο που ξαναχρησιμοποίησε και το 1984. Από το 1980 έως το 1983 εξέδωσε το περιοδικό «Ωλήν». Ακολούθησαν τα “Τα κατά Αλέξιον και Μαρίαν”, το 1990, “Συνεστίασις” το 1991, “Η ιστορία της Λαίδης Οθέλλος” το 1992, “Το βιβλίο της Μαριάννας” το 1993, “Ο Μικρός Ήρως: το σκετσάκι”, το 1996, “Η έρημη γη”, το 1996, “Περί ζώου”, το 1996, “Μουζικούλες”, τπ 1997, “Της γυναικογυναίκας”, το 1998, “Το εικοσιτετράωρο της Δηούς”, το 1998, “Θεατρολογία”, το 1998, “Πράξη υποταγής”, το 2000, “Φεβρουάριος 2001”, το 2002, “Ο άνθρωπος από τη Γαλιλαία”, το 2004, και το “λαϊκό” αφήγημα “Η αρπαγή της κούτας”, το 2003. Συνέπραξε στις συλλογικές εκδόσεις: “Τριώδιο”, με τους Διονύση Καψάλη και Γιώργο Κοροπούλη, “Ανθοδέσμη”, με τους Μιχάλη Γκανά, Διονύση Καψάλη και Γιώργο Κοροπούλη. Επίσης, επιμελήθηκε τις εκδόσεις: Κωστής Παλαμάς, “Κ’ έχω από σας μια δόξα να ζητήσω” (ανθολογία), 2001, Στέλιος Ανεμοδουράς, “Ο μικρός ήρως”, 2001, Robert E. Howard, “Κόναν ο βάρβαρος”, 2001, Ιωάννης Γρυπάρης, “Σκαραβαίοι και τερρακόττες”, 2002, Johnston McCulley, “Το σημάδι του Ζορρό”, 2003, Edgar Rice Burroughs, “Ο Ταρζάν στο κέντρο της γης”, 2003, Κωστής Παλαμάς, “Η ασάλευτη ζωή”, 2004.
Η ποίηση του Ηλία Λάγιου έχει μια τάση νεοφορμαλισμού. Με αριστοτεχνία παίζει με τις παλιές και νέες ποιητικές φόρμες, πράγμα που πηγάζει από την αστείρευτη γνώση και μνήμη του. Η γλώσσα του μεικτή, επιλεκτική, καταλήγει σε μία ιδιόλεκτο που τολμά να συνδυάζει όλα τα γλωσσικά επίπεδα της ελληνικής γλώσσας από την αρχαιότητα στο Βυζάντιο, από την κοινή νεοελληνική ως τη λαϊκή του πεζοδρομίου, μαζί με τη γλωσσοπλαστική του δεινότητα που χρήζει συστηματικής μελέτης. Η θεματολογία του είναι, ωστόσο, περισσότερο σύγχρονη με μια έκφανση νεολυρική. Ο ρυθμός του είναι και αυτός πρωτότυπος: συνοδεύεται από χιούμορ, από μια διάθεση σκωπτική. Το έργο του έρχεται σε αντίθεση με την ταπεινότητα του χαρακτήρα του και διέπεται από μια αυτοϋπονόμευση. Έχει κατηγορηθεί πολλές φορές ως μιμητιστής λόγω της εισροής στο έργο του όλων εκείνων των λογοτεχνικών του προσλήψεων και γνώσεων.
