Γνωστός για το έργο του στη ζωγραφική και τη χαρακτική, ο Howard Hodgkin υπήρξε «το κεντρικό πρόσωπο στη σύγχρονη τέχνη για πάνω από μισό αιώνα».
«Ο Ηoward Hodgkin ήταν ένας μεγάλος καλλιτέχνης του σεξ και του θανάτου. Όπως όλοι οι Βρετανοί σύγχρονοι ζωγράφοι της δικής του σχολής – Francis Bacon, Lucian Freud και David Hockney – επαναστάτησε ενάντια στη λιτότητα της αφηρημένης τέχνης και αντ’ αυτού έθεσε στο επίκεντρο της τέχνης του τον άνθρωπο, την επιθυμία και τον πόνο του. Σε αντίθεση όμως με τους Bacon, Freud και Hockney, το έκανε αυτό με τρόπο ποιητικό, έμμεσο και υπαινικτικό που μπορεί επιφανειακά να ερμηνευόταν λάθος ως αυτό που είχε απορρίψει: την αφηρημένη τέχνη, το σώμα και την ψυχή», είχε γράψει ο Guardian σε εκτενές αφιέρωμά του για τον κορυφαίο ζωγράφο.
Ο Howard γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1932, σπούδασε στο Camberwell School of Art και το Bath Academy of Art και αργότερα δίδαξε και στις δύο αυτές σχολές. Κέρδισε το βραβείο Turner το 1985 και το το 1992 ανακηρύχθηκε ιππότης στο πλαίσιο της απόδοσης τιμής για το σύνολο της προσφοράς του στην Τέχνη από τη Βρετανία.
«Μισώ τη ζωγραφική», είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Guardian το 2016, συμπληρώνοντας ότι «το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τη θεωρώ άνευ σημασίας. Δεν σημαίνει αρκετά, ποτέ». Ωστόσο, αυτό το ιδιοσυγκρασιακό του ταμπεραμέντο τον έκανε τόσο σημαντικό και μεγάλο ζωγράφο στη Βρετανία, αναφέρει η εφημερίδα.
Ο Hodgkin ήταν γνωστός για τα εκτυφλωτικά χρώματά του και τις άφθονες ιστορικές αναφορές στην τέχνη του. Εκπροσώπησε τη Βρετανία στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1984, κέρδισε το βραβείο Turner το 1985, και πρωταγωνίστησε στην αναδρομική του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης της Τέχνης το 1995.
«Ο Sir Howard Hodgkin υπήρξε σπουδαίος καλλιτέχνης, που δημιουργούσε δραστικότητα στα μεγάλα, αφηρημένα έργα τέχνης του μέσω της χρήσης του χρώματος και της μνήμης. Δεν σε άφηνε να αναζητάς, όπως άλλοι, την τέχνη στην τέχνη του -ήταν εκεί, πάνω στον καμβά για τη δουν όλοι: άμεση και αλησμόνητη», αναφέρει το BBC.
«Kράτησε την ουσία των Matisse και Degas, την ανάμιξε με την ευρωπαϊκή αφηρημένη τέχνη και το ινδικό φως για να δημιουργήσει τελικά με το μοναδικό ταλέντο του, όμορφες, ευαίσθητες εικόνες», προσθέτει το BBC.
Τα έργα του φιλοξένησαν μεγάλες γκαλερί και μουσεία σε ολόκληρο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των British Museum, Tate and MoMA στη Νέα Υόρκη.
«Οι αισθαντικοί, έντονοι πίνακές του είναι διαποτισμένοι με την αγάπη και κατανόηση που είχε για τη γαλλική ζωγραφική του 19ου αιώνα, ειδικά τους Degas, Vuillard και Bonnard, κι από τα συναισθήματα που έτρεφε για τη θέρμη και τα χρώματα στην Ινδία, την οποία είχε επισκεφθεί πολλές φορές. Το χαρακτηριστικό θέμα του, η ανάμνηση μιας συνάντησης ή μιας συζήτησης με κάποιον φίλο, είχε ως αποτέλεσμα να φτιάχνει πίνακες που ακτινοβολούν τα συναισθήματα της ζωής: αγάπη, θυμός, ματαιότητα, ομορφιά και συντροφικότητα», έλεγε ο Sir Nicholas Serota, διευθυντής της Tate. Τις τελευταίες δεκαετίες, το καλλιτεχνικό εκτόπισμα του Hodgkin έχει αναμφίβολα επεκταθεί, με κομβικές εκθέσεις σε Ευρώπη και ΗΠΑ.
Την πρώτη, μετά τον προ τριετίας θάνατό του, αξιόλογη έκθεση για το σπουδαίο ζωγράφο φιλοξενεί η γκαλερί Hazlitt Holland-Hibbert στο Λονδίνο.
Σε επιμέλεια του Paul Moorhouse, η έκθεση «Howard Hodgkin: Memories» έχει προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί στις 11 Δεκεμβρίου 2020.
Η έκθεση «Αναμνήσεις» αναφέρεται σε μια πολύ σημαντική περίοδο του Hodgkin, τα χρόνια 1978-99. Είναι η περίοδος που ο Hodgkin-δημιουργός ήταν παρών στο Βρετανικό Περίπτερο στην Μπιενάλε της Βενετίας, που τιμήθηκε με το Turner Prize, και έκανε εκθέσεις όποτε θεωρούσε ότι έπρεπε.
Ο Howard Hodgkin ήταν ένας από την ομάδα του Bloomsbury, ξάδερφος του Roger Fry. Δύσκολος άνθρωπος, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Michael Glover, o οποίος του είχε πάρει συνέντευξη πριν από 20 χρόνια και παρουσίασε την τωρινή έκθεση σε άρθρο του στο Hyperallergic.
Ήταν λιγομίλητος, και όταν μιλούσε συνήθιζε να χαρακτηρίζει ως εξής το ύφος του ως ζωγράφου: «Είμαι ζωγράφος αναπαραστατικής ζωγραφικής, αλλά όχι ζωγράφος των επιφαινόμενων. Ζωγραφίζω αναπαραστατικούς πίνακες συναισθηματικών καταστάσεων» (φράση την οποία είχε πει, το 1976, στον κριτικό τέχνης David Sylvester).
Δεν ήθελε να τον βλέπουν ως καλλιτέχνη αφηρημένης ζωγραφικής, αλλά ούτε και ήθελε να ζωγραφίζει αναγνωρίσιμα σχήματα. Στη δεύτερη συνέντευξη που του πήρε, ο Glover διαπίστωσε, σύμφωνα με το ΑΠΕ – ΜΠΕ, πόσο συναισθηματικός χαρακτήρας ήταν ο Hodgkin.
Θυμάται ότι, μια στιγμή, ο ζωγράφος τράβηξε από τα ράφια της βιβλιοθήκης ένα μυθιστόρημα του Σόμερσετ Μομ που αγαπούσε ιδιαίτερα, διάβασε φωναχτά ένα απόσπασμα και τον πήραν τα κλάματα (ο συνομιλητής του παρακολουθούσε έκπληκτος γιατί, κατά τη γνώμη του, ήταν δεύτερης διαλογής αυτό για το οποίο ο Hodgkin δάκρυζε).
Στους πίνακες του Hodgkin, το συναίσθημα αναβλύζει. Σε τρεις αίθουσες στη λονδρέζικη γκαλερί, στεκόμαστε ενώπιον του αποτελέσματος της επίπονης αποστολής την οποία έθεσε ο ζωγράφος στον εαυτό του: να ζωγραφίσει αυτό το «σχεδόν αφύσικα αόριστο» θέμα, τις αναμνήσεις του.
***
