Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Αηδίες – ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
…μπορεί να με προφτάσει,
ό, τι ζήσαμε
…χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμιά φορά,
…τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
…όσα δε ζήσαμε
…αυτά μας ανήκουν…
(Τάσος Λειβαδίτης, απόσπασμα από τη συλλογή “25η ραψωδία της Οδύσσειας”)
Την ποίηση πρέπει να τη ζεις καθημερινά, στην κάθε έκφανσή της, ανακαλύπτοντάς την ακόμη και στα πιο πεζά και τετριμμένα πράγματα της μέρας. Θα έλεγα ότι αν αγαπάς την ποίηση, την αναγάγεις σε τρόπο ζωής.
Η performance “H ζωή αυτή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα” καταδείχνει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν όσοι είναι ποιητές. Ποιητές στη ζωή, στην ψυχή, στην τέχνη. Έναν κόσμο ματαιότητας, αμφισβήτησης, μοναξιάς, αβεβαιότητας, απουσίας, τραγικότητας, αναγκαιότητας, ελπίδας και αναζήτησης έρωτα και παρηγοριάς.
Ο Τάσος Λειβαδίτης έλεγε πως «η ποίηση είναι η μεταστοιχείωση της ζωής σε πηγή ζωής». Αυτό ακριβώς έκανε και η ομάδα SYNDRAM της Χρυσηίδας Λιατζιβίρη στο θέατρο «104». Κατόρθωσε να μας μεταφέρει μέσω των εικόνων σε ένα ποιητικό περιβάλλον υπαρξιακής ενάργειας με διεισδυτική ευαισθησία, με στοχασμό, με άνοιγμα σε όλους τους τρόπους της τέχνης και της αγάπης για την τέχνη.
Σε μια εποχή που θρέφει απογοητεύσεις και αυταπάτες, οι performers Χρυσηίς Λιατζιβίρη, Κλεάνθης Κόκκορης, Ελένη Λαγκαδινού, Σοφία Γαλανάκη, Γιάννης Μήτσος κάνουν τέχνη με ταπεινότητα, εκτίμηση και μεγαλοσύνη. Με χαρακτηριστικό την ευγένεια, την ελευθερία, την κατάκτηση, την κατάφαση, με μια ιδιαίτερη σεμνότητα, με πλήρη απουσία φλυαρίας και αλαζονείας.
Παράλληλες ιστορίες
Επί σκηνής διαδραματίζονται παράλληλες ιστορίες, δοσμένες με την τεχνική του θεάτρου εν θεάτρω ή αλλιώς του εγκιβωτισμού στο θέατρο. Η κύρια αφήγηση διανθίζεται, εμπλουτίζεται και συμπληρώνεται από άλλες δευτερεύουσες ιστορίες, που παρεμβάλλονται στην εξέλιξη της αρχικής. Η παράσταση χαρακτηρίζεται από διττότητα και αντανάκλαση, μεταγραφή μύθων και διακειμενικότητα. Εκκινεί από μια διατεταγμένη στιγμή, χρησιμοποιεί την επανάληψη, αντιδρά σε κοινά ερεθίσματα, σηματοδοτεί την ασημαντότητα της ίδιας μας της ζωής. Μπορεί να γίνει ασταθής και απρόβλεπτη, όσο και οι ανείπωτοι συνειρμοί του καθενός μας, εναλλάσσει τα πρόσωπα με τους ήρωες και τα γεγονότα με τις εικόνες και χορεύει ξέφρενα στο ρυθμό της καθημερινότητας.
Το κόκκινο χρώμα στα σκηνικά αντικείμενα, όπως στα μπαλόνια, στην καρέκλα, στις γαλότσες, στα ρούχα, καθώς και στην ομπρέλα έχει τη σημειολογία του. Το κόκκινο, το «χρώμα των χρωμάτων», αποτυπώνεται στη συνείδησή μας ως το χρώμα του έρωτα, ως μια απόχρωση που διεγείρει τις αισθήσεις κι ενεργοποιεί την κίνηση. Παραλληλίζεται με τον αυθορμητισμό, τη δύναμη, τη φιλοδοξία και την επαναστατικότητα. Από την άλλη το λευκό που συνυπάρχει, εξωτερικεύει την αθωότητα, την ειλικρίνεια και το φως.
Κάθε σκηνή σε προσκαλεί σε ένα άλλο ταξίδι. Η θάλασσα, η καταιγίδα, η προσφυγιά. Υπάρχει καταρχάς ένα επίπεδο παραμυθιού, κάτι που λειτουργεί πάρα πολύ στον σύγχρονο θεατή. Από ‘κει και πέρα αρχίζουν οι άλλες διαστρωματώσεις, οι πιο βαθιές, όπου κυριαρχεί ο πόθος για ένα όμορφο μέλλον. Συνάμα όμως έρχεται και το βίωμα της ήττας των οραμάτων, ο προβληματισμός μιας γενιάς τσακισμένης που βλέπει τα όνειρά της να καταπνίγονται.
«Εσύ θα ανθίσεις – κι εγώ θα ζήσω», η φράση σε διαποτίζει, σε περικλείει, σου χαϊδεύει το νου. Μια γυναίκα σε ένα παγκάκι στο πάρκο, ολομόναχη. Κρατά μια ομπρέλα. Δεν έχει πού να πάει. Ώσπου με αργά, αβέβαια, βήματα, ανεβαίνει στον ουρανό. Παράξενες συλλήψεις τεχνών, θαυμάσιες κινήσεις της φαντασίας.
“Ζωντανός οργανισμός”
Στην παράσταση ακούγονται κείμενα που προέκυψαν από αυτοσχεδιασμούς και λεκτικές αποδώσεις της κίνησης και είναι εμπνευσμένα από Έλληνες και ξένους ποιητές. Είναι ένας «ζωντανός οργανισμός», που λειτουργεί, αναπνέει, παίρνει ερεθίσματα. Όπως οι δημιουργοί της, αποζητά την ομορφιά της ζωής, την ευτυχία του κόσμου, μιλά για τον έρωτα. Και κάθε φορά που οι ήρωες αναφωνούν «βρέχει!» εκφράζουν με ορμή την αγωνιώδη ένταση που έπεται. Η παράσταση είναι ονειρική, θαρραλέα αλλά είναι και βαθιά ερωτική. Με όλη τη σημασία της λέξης και μ’ όλο τον πόνο και τη συντριβή που περικλείει ο έρωτας.
Η ζωή προχωράει. Το κλειδί της βρίσκεται στην ικανότητά μας να παρατηρούμε τις στιγμές. Η στιγμή αποτελείται από πολλές ζωές. Οι ζωές είναι η αποκάλυψη της στιγμής και η επαλήθευσή της. Μια απρόσκλητη προσωπική στιγμή φέρνει έμπνευση για να την αποκαλύψεις και να τη μοιραστείς. Η τέχνη υπάρχει για να αποκαλύπτει και τις δονήσεις των αποκαλύψεων αυτών τις δέχεται το κοινό.
Η παράσταση “H ζωή αυτή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα”, όπως έκδηλα περιγράφεται στον τίτλο της, αφορά στη ζωή και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ερευνά την ίδια τη ζωή, άλλοτε μέσα από το πρίσμα της παρατήρησης και άλλοτε μέσα από την ίδια τη δράση της ζωής. Συνδιαλέγεται με στιγμές διατεταγμένες και με τις επαναλήψεις που συνθέτουν την πραγματικότητα. Αρχίζει και τελειώνει τα γεγονότα της, δεν προσπαθεί να προσδώσει ειρμό, δεν ωραιοποιεί την πραγματικότητα. Θέλει τους θεατές παρατηρητές της ζωής, φρικτούς μάγους και αιώνιους θεραπευτές της.
Είναι μια παράσταση που έχει τη μοναδική δύναμη να σε ταξιδέψει, να στρέψει το μυαλό σε σκέψεις, να σε απελευθερώσει. Με το χορό και τη χαρά του. Ο χορός είναι το «ναι» στην ερώτηση «με παίζεται;». Δεν κρύβει παγίδες και στρατηγικές. Μόνο ξεκινά και δεν κλείνει ποτέ.
Ένα όνειρο
Ποιο είναι όνειρο και ποια πραγματικότητα; Κι αν αυτή η «πραγματικότητα» που λέμε ζωή δεν είναι η πραγματική; Αν η ζωή δεν είναι παρά ένα όνειρο; Η σύνθεση των δύο αυτών καταστάσεων, του ονείρου και της πραγματικότητας, που είναι φαινομενικά τόσο αντίθετες, σε ένα νέο είδος απόλυτης πραγματικότητας, μιας υπερ-πραγματικότητας.
Στο φινάλε, τα παράθυρα ανοίγουν διάπλατα. Σε καταστάσεις του μυαλού, σε όνειρα ή μάλλον σε αφορμές για όνειρα.
Οι συντελεστές
Η σύλληψη, η χορογραφία και η επιλογή των κειμένων ανήκουν στη Χρυσηίδα Λιατζιβίρη. Σύμβουλος δημιουργίας είναι η Νάταλι Ζερβού. Τη μουσική επιμέλεια έκανε ο Κωστής Αλέξης. Τα σκηνικά και τα κοστούμια φιλοτέχνησε η Δήμητρα Παπαδημητρίου. Τους φωτισμούς δημιούργησε ο Θωμάς Οικονομάκος. Όλοι εργάστηκαν με κέφι και ιδιαίτερη ζέση.
Οι ηθοποιοί και χορευτές Χρυσηίς Λιατζιβίρη, Κλεάνθης Κόκκορης, Ελένη Λαγκαδινού, Σοφία Γαλανάκη, Γιάννης Μήτσος είναι χάρμα οφθαλμών. Δημιουργούν εικόνες συμμετρικής ισορροπίας και τέλειας αιώρησης. Είναι καλλιτέχνες που ασκούν μια τέχνη θεμελιωμένη στην ομορφιά, στη δύναμη, στην ευαισθησία. Τους θαύμασα.
Γι’ αυτό θέλω να κλείσω εδώ με μία ασύγκριτη φράση του Μπρετόν:
«Το θαυμάσιο είναι πάντοτε όμορφο, οτιδήποτε θαυμάσιο είναι όμορφο, στην πραγματικότητα μόνο το θαυμάσιο είναι όμορφο».
Ταυτότητα παράστασης
Σύλληψη – Χορογραφία – Επιλογή Κειμένων: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Σύμβουλος δημιουργίας: Νάταλι Ζερβού
Μουσική επιμέλεια και διαμόρφωση: Κωστής Αλέξης
Σκηνικά – Κοστούμια: Δήμητρα Παπαδημητρίου
Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος
Προωθητικά Video: Διονύσης Τσαφταρίδης
Φωτογραφίες: Ελπίδα Τέμπου
Βοηθός χορογράφου: Βάγγη Κιμπιζή
PERFORMERS:
Χρυσηίς Λιατζιβίρη, Κλεάνθης Κόκκορης,
Ελένη Λαγκαδινού, Σοφία Γαλανάκη, Γιάννης Μήτσος
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Άρης Ασπρούλης – [email protected]
Πληροφορίες
Ομάδα SYNDRAM της Χρυσηίδας Λιατζιβίρη
“H ζωή αυτή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα”
Θέατρο 104
[Κεντρική Σκηνή]
Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Κρατήσεις 2103455020 & 6940290312
www.104.gr
Πρεμιέρα 7 Μαΐου 2016
Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 21.00
Μόνο για 8 παραστάσεις
Τιμές εισιτηρίων 10 κανονικό, 8 φοιτητικό, 5 ανέργων
Διάρκεια 70 λεπτά
Λήξη 29 Μαΐου 2016
