Η Sakura και τα άνθη της κερασιάς είναι το άνθος των ανθέων για τον ιαπωνικό λαό. Συμβολίζει τον εθνικό τους χαρακτήρα. Το ταξίδι των Ιαπώνων για τη συνάντηση της ομορφιάς και του μοιραίου συμβόλου της είναι η λίμνη Sakura. Οι άνθρωποι βλέπουν στη Σακούρα, κάτι βαθύτερο… Κι η σημασία της αλλάζει με τις γενεές. Ήταν το πνεύμα των Σαμουράι. Είναι η sakura, το σύμβολο του γιαπωνέζικου νου. Κι οι ποιητές της έγραψαν πολλά ποιήματα για εκείνη. Για την ομορφιά της την απόλυτη, για το σύντομο της ζωής των ανθέων της. Την τίμησαν ως σύμβολο αγάπης, ζωής και θανάτου.
Από πολλούς αιώνες πίσω στην Ιστορία, οι άνθρωποι της χώρας αυτής γιορτάζουν το φεστιβάλ Hanami, που συμπίπτει με την εποχή της ανθοφορίας των κερασιών, όπου υμνείται η τέλεια ομορφιά των ανθέων τους.
Ένας μύθος της Ιαπωνίας λέει ότι στο γενέθλιο τόπο της Sakura, της άγονης κερασιάς, μια πριγκίπισσα, γέννημα των Ουρανών, στάλθηκε από τους γονείς της στη γη για να φέρει την ομορφιά στη ζωή των ανθρώπων. Αυτοί την ακούμπησαν πάνω στα κλαριά μιας κερασιάς.
Και ήρθε το δέντρο και γιόμισε με άνθη λευκά, τόσο όμορφα και λεπταίσθητα, όσο πανέμορφη και αριστοκρατική ήταν η ωραιότητα της πριγκίπισσας! Της έδωσαν για τη χάρη της και για το θαύμα που έγινε, να έρθει στη γη από τους Ουρανούς, το όνομα Kono-Hana Sakuya Hime (ανθισμένα άνθη του δέντρου).
Σιγά σιγά είπαν και το δέντρο το ομορφάνθιστο, όπως έλεγαν κι κείνοι που την αγαπούσαν την πριγκιπέσσα: «Sakuya» (η ανθισμένη). Πέρασαν καιροί πολλοί και τ’ όνομα του δέντρου με τα ολόλευκα λεπτεπίλεπτα άνθη έγινε Sakura. Κι είναι από τα τόσο πολύ παλιά χρόνια η Sakura το δέντρο της ομορφιάς της απόλυτης και της άσπιλης, αγνής και άδολης αγάπης, της αθωότητας και της αφιλοκέρδειας, μα και του φευγαλέου της ζωής. Γιατί πολύ λίγο παραμένουν ανθισμένα τα λουλούδια πάνω στα κλαριά της πριν φυλλοροήσουν με τον άνεμο και πέσουν κάτω στη γη… 
Μα, ήρθε κάποτε ο καιρός, συνεχίζει ο μύθος, που κυβέρνησε τη χώρα ένας αυτοκράτορας πολύ σκληρός. Αυτός αγαπούσε τους πολέμους, θυσιάζοντας πολλούς πολεμιστές τους σε βίαιες μάχες. Ο αυτοκράτορας είχε δώσει διαταγή κάθε πολεμιστή του που έπεφτε νεκρός στο πεδίο των μαχών να τον θάβουν κάτω από ένα δέντρο Sakura. Και όποιος Σαμουράι έκανε χαρακίρι, κάτω από το δέντρο μιας Sakura έδινε τέλος στη ζωή του και κάτω από το χώμα της, αναμεσίς στις ρίζες της, θαβόταν η σορός του.
Και από το αίμα που άφθονο έρρεε ήρθαν και ποτίστηκαν οι ρίζες του δέντρου. Οι πολεμιστές θάβονταν ο ένας μετά τον άλλο κάτω από τα κλαριά κι έγινε το ξύλο της κερασιάς κόκκινο, οι καρποί της κατακόκκινοι και ήρθαν τα άνθη της τα πάλλευκα και ανακατεύτηκαν με το αίμα των σκοτωμένων και βγαίναν ρόδινα.
Tα δέντρα Sakura, γεννήματα των υψηλών ιαπωνικών βουνών, συντροφεύουν τα κοιμητήρια, τα τέμπλα και τους ναούς, μα στολίζουν και τις όχθες των ρυακιών, των λιμνών, των ποταμών. Η ζωή, η ροή και ο θάνατος συνυπάρχουν. Η μεταμόρφωση και η διαμεταφορά, η μετάβαση από τον ουρανό στη γη και η επιστροφή δεν σταματούν ποτέ.
Κι είναι, βέβαια, τα άνθη της κερασιάς, σύμβολο, κατ’ εξοχήν της γυναικείας ομορφιάς! Μα και οιωνός καλής τύχης και έμβλημα αγάπης. Αντιπροσωπεύουν την αναγέννηση, την αέναη Άνοιξη, τη ζωή στο διηνεκές!
