23.3 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Γιώργος Λιβανός: Μετανιώνω γι’ αυτά που δεν τόλμησα να κάνω…

Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…

Γράφει ο Γιώργος Λιβανός

Ανέκαθεν, υπήρξα φύση αισιόδοξη και προτιμούσα να βλέπω το ποτήρι γεμάτο. Με εξαίρεση το θάνατο, θεωρούσα ότι οι δυσκολίες υπάρχουν για ν’ αντιμετωπίζονται και να τις ξεπερνάμε.
Αυτό ως τον Μάρτη του 2020. Ο τελευταίος ενάμιση χρόνος ήταν για όλο τον Πλανήτη καθοριστικός στον επαναπροσδιορισμό της καθημερινότητας μας αλλά και της ίδιας μας της ζωής. Εν μιά νυκτί άλλαξαν όλα και πράγματα που δε φανταζόμαστε ποτέ ότι θα κάνουμε έγιναν πράξη ανάγκης.
Περίπου δύο μήνες πριν κηρυχθεί η Παγκόσμια Πανδημία με κυρίευσε μια ανάγκη να δω θέατρο με αποτέλεσμα να δω περίπου 45 παραστάσεις, όσες μου επέτρεπαν οι μέρες ελευθερίας από το Θέατρό μου.

Οι τελευταίες μέρες ήταν σοκαριστικές, με άδεια τα θέατρα και ελάχιστους θεατές αραιοκαθισμένους, προμάντευαν την τραγική συνέχεια στο χώρο του θεάτρου. Θέατρα κλειστά, σε μια ολόκλειστή ζωή! Τότε δεν μπορούσα να το διακρίνω. Το ένστικτο μου όμως, αλάνθαστος οδηγός επίτασσε: Δες κι άλλο θέατρο που ‘ναι αυτό που αγαπάς πιο πολύ. Αλλά δεν καταλάβαινα τι σήμαιναν αυτές οι τονωτικές για τη ύπαρξη ενέσεις. Τότε…
Και ξαφνικά κλειστήκαμε σπίτι. Με τα απαραίτητα. Μόνοι. Χωρίς αγκαλιές, χωρίς ελπίδα στον ορίζοντα, εμείς και ο αόρατος εχθρός που καραδοκούσε. Και μέρα με την ημέρα συνηθίσαμε και παλέψαμε. Και το λιγοστό φως – αναλαμπές στο σκοτάδι του εγκλεισμού, γινόταν σωτήρια λέμβος για τον καθένα μας. Να έρχεται, καραδοκεί η ελευθερία! Ξαφνικά το περασμένο καλοκαίρι αισθανθήκαμε λίγο ελεύθεροι υπό περιορισμούς, κάποιοι μάλιστα εργαστήκαμε. Ετοιμάσαμε παραστάσεις μέχρι να ξαναμπούμε στη δεύτερη μεγάλη καραντίνα. Του δεύτερου χειμώνα που ήταν σαν να βιώναμε το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα.
Ξανά μέσα με λιγότερη αισιοδοξία, περισσότερες ανησυχίες, μεγαλύτερη απομόνωση, μοναξιά ατελείωτη και έρεβος. Με την δημιουργία των εμβολίων, παρά τον όποιο φόβο και τις άπειρες επιφυλάξεις, τολμήσαμε οι περισσότεροι να διεκδικήσουμε και πάλι ώστε να πάρουμε τη ζωή μας και πάλι στα χέρια μας.
– Σε ποιον ανήκει η ζωή μου;
Και τώρα μπροστά σε ένα υποσχόμενο καλοκαίρι – όπως πρέπει είναι όλα τα καλοκαίρια της ζωής μας, ειδικά σε μας τους θαρραλέους Μεσόγειους – επικαλούμαστε την όποια αισιοδοξία μας απόμεινε και ατενίζουμε το μέλλον κάνοντας τα πρώτα δειλά σχέδια.
Βγαίνουμε από το τούνελ… Η προσωπική μου διαδρομή αυτό το τεράστιο διάστημα κουβαλάει, αυτή την προαναφερόμενη ιστορία, σε τρεις χρωματικούς τόνους.
Απαλό γκρι στο πρώτο lock down, που ήταν όλα πρωτόγνωρα και περνούσαν μέσα μου λίγο ξώφαλτσα, χωρίς να μου στοιχίσει αυτό το αναγκαίο κακό.

-Εν τέλει όλοι την παλεύουν, κάποιοι και μες τα νοσοκομεία οπότε ας μην παραπονιόμαστε, έλεγα σε όλους τους φίλους, που φρόντιζα να τους υπενθυμίζω την παρουσία μου.
Το γκρι αντικαταστάθηκε με το ροζ του περσινού ανοίγματος που όλο χαρά και με μέτρο αντιμετωπίσαμε την νέα συνθήκη επαναλειτουργίας, και τέλος με βαθύ μπλε – σχεδόν μαύρο – στη δεύτερη Πανδημία του χειμώνα, που κράτησε παραπάνω από όσο προσωπικά μπορούσα ν’ αντέξω.
Με μια παράσταση έτοιμη και πολύ ενδιαφέρουσα, να φτάνει μέχρι τις γενικές δοκιμές και να σταματά πριν την πρεμιέρα, με ένα θέατρο με ορθόδοξο προγραμματισμό μηνών, για παραστάσεις και εκδηλώσεις που χάθηκαν όλες, αρχικά αγχώθηκα.
Μετά απογοητεύτηκα και εν τέλει στεναχωρήθηκα. Χάσαμε δυο θεατρικές σεζόν -τουλάχιστον και ενάμιση χρόνο από τη ζωή μας και την ουσιαστική της ποιότητα.
Βρεθήκαμε φυλακισμένοι, με αποτέλεσμα ν’ αποζητάμε περισσότερο την απελευθέρωσή μας. Που κάποια στιγμή επιτέλους έφτασε, ας ελπίσουμε χωρίς αναστολή!
Προσωπικά αισθάνομαι ότι έχασα πολύ χρόνο. Για ταξίδια, για παραστάσεις, για βόλτες, για ανθρώπινη επαφή και άμεση επικοινωνία. Και δεν μιλώ για το διάστημα της Πανδημίας μόνο. Μιλώ σαν να κατέληξε στο νοητικό μου τερματικό, ένα συμπέρασμα για όλα αυτά που αφήσαμε πίσω ανεπιστρεπτί και η Πανδημία μας υπενθύμισε ότι είναι για μας ουσιαστικά!
Το moto της ζωής μου ήταν ανέκαθεν ότι δεν μετανιώνω γι’ αυτά που έκανα, μετανιώνω γι’ αυτά που δεν τόλμησα ή δεν θα προλάβω να κάνω.

Φυσικά επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, κατάφερα να γυμναστώ λίγο περισσότερο, να φροντίσω τη διατροφή μου, να διαβάσω πολύ, να ολοκληρώσω κάποια ημιτελή κείμενά μου. Να οριοθετήσω κάποιες ιδέες και δειλά να τολμήσω την εφαρμογή τους. Ξαναείδα τηλεόραση μετά από 10 χρόνια, web βέβαια, αλλά γρήγορα την βαρέθηκα και κατέφυγα στις ταινίες και στις θεατρικές παραστάσεις που υπάρχουν στο διαδίκτυο.
Σχέδια, σχέδια, σχέδια και από κοντά άνθρωποι. Ποιοί μας έλειψαν, ποιους νοιαστήκαμε, ποιοί μας φρόντισαν, ποιους ξεχάσαμε; Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι του παζλ της αναπροσαρμογής, του επαναπροσδιορισμού που έρχεται μετά την Μεγάλη περιπέτεια αυτής της Πανδημίας.
Γιατί όσο κι αν επανεκτιμήσαμε τη αυτάρκεια της μοναξιάς μας, άλλο τόσο ξέρουμε πόσο σημαντικοί είναι κάποιοι άνθρωποι για μας και πρέπει να τους χαρούμε όσο η ανάγκη αυτή μας εκφράζεται σαν ενεστώσα και απόλυτη.
Ή τώρα ή ποτέ λοιπόν, γι’ αυτούς που ουσιαστικά αγαπάμε ας το πούμε με κάθε τρόπο και ας απελευθερωθούμε από ότι τοξικό μας συμβαίνει. Σε όλους τους τομείς.
Αν θελήσει κανείς να αναζητήσει ένα ικανό συμπέρασμα για την επόμενη μέρα, νομίζω αυτό το είπε καλύτερα απ’ ολους ο Tomas Eliot στο Cats:
A new day has begun…
Κανείς δε μπορεί να στερήσει την ηλιαχτίδα της επόμενης μέρας. Βρεθήκαμε όλοι στο σημείο μηδέν, το κοντέρ μηδένισε. Δεν είναι μια ωραία αφορμή να ξεκινήσουμε όλοι μαζί;
Να σχηματοποιήσουμε τις επιθυμίες μας και ν ‘ αρχίσουμε να διεκδικούμε ξανά τα θέλω μας;
Με τα όνειρα που κάναμε παλιά αλλά και όσα καινούρια αχνοφαίνονται. Ποτέ δεν είναι αργά για όνειρα. Τώρα πια, με τη σταδιακή έξοδο και από το δεύτερο lock down, προσωπικά νιώθω σαν λιοντάρι στο κλουβί. Αισθάνομαι ότι πρέπει να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο – γιατί όπως και να το κάνουμε υπήρξε – δημιουργικά.
Ανυπομονώ για το άνοιγμα και των κλειστών θεάτρων, για να δρομολογήσω με τους συνεργάτες μου το πλάνο του χειμώνα, που κρύβει σχέδια πολλά και άκρως ενδιαφέροντα.
Ο μικρόκοσμος του Studio Κυψέλης έχει μεγάλες εκπλήξεις να προσφέρει στους αγαπημένους μας θεατές, σύμφωνα πάντα με την ασφάλεια και τους υγειονομικούς κανόνες, μόλις δοθεί από το κράτος, το πράσινο φως.
Μέχρι τότε, έχουμε φτάσει στις γενικές δοκιμές για το «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ», του Wilde, στην εκδοχή του Osborne, που θα κάνει πρεμιέρα τέλος Σεπτέμβρη και ανυπομονούμε να το επικοινωνήσουμε με τον κόσμο.
Ήδη έχει ολοκληρωθεί το βιβλίο, το teaser και η κινηματογράφηση της παράστασης με πρωταγωνιστές τους Γιώργο Λιβανό, Γιάννη Τσιώμου, Στάθη Παναγιωτίδη, Σόνια Κοτίδου, Σωτήρη Αντωνίου, Γιώργο Καρατζά κ.α.

Για το καλοκαίρι οι «Θεατρίνων θεατές» με την Υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής θα παρουσιάσουν το νέο έργο του Γιάννη Σολδάτου «Όταν ο Ρήγας Φεραίος συνάντησε τον Μότσαρτ». Ένα εξαιρετικό κείμενο για τον ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης και την ανθρώπινη Ανεξαρτησία – πόσο επίκαιρο – με την Καίτη Ιμπροχώρη, τον Γιώργο Λιβανό, την Πέπη Οικονομοπούλου, τον Μάνο Χατζηγεωργίου, τον Ανδρέα Ζαχαριάδη, τον Βασίλη Θεοδώρου, την Όλγα Πρωτονοταρίου, την Ιουλία Φάλια κ.α. σε μια φιλόδοξη παραγωγή για τα 200 χρόνια από την ελληνική Επανάσταση, που σύντομα θ’ ανακοινωθούν όλοι οι χώροι τέλεσης της.
Σαν απολογισμό μετά από ένα διάστημα απόλυτου εγκλεισμού, παγκόσμια, σκέφτομαι ότι η Πανδημία μας βοήθησε να δούμε ξεκάθαρα αυτά που αγαπάμε και χρειαζόμαστε και ήρθαμε αυτόματα κοντά τους, και ας ελπίσουμε τα σημάδια της κατάθλιψης, που κάποιους από μας μάς άγγιξε, να γίνουν δεκανίκια αισιοδοξίας και δημιουργίας.
Άλλωστε η ζωή είναι κύκλοι και εμείς τώρα περνάμε σε μια νέα μεγάλη περιφέρεια.
Κι όπως έλεγε η γιαγιά μου όταν ήμουν παιδί:
«Περίεργη εν τέλει που είναι η ζωή»…
Χρειάζεται θλίψη για να εκτιμήσεις τη χαρά, θόρυβος για να εκτιμήσεις τη σιωπή και απουσία για να εκτιμήσεις την παρουσία.
Εμείς που γνωρίσαμε τη θλίψη, τη σιωπή και την απουσία εκτιμήσαμε την ανάγκη της αντεπίθεσης.
Πάμε;

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -