Ο ποιητής και πεζογράφος, Γιώργος Ιωάννου, (1927-1985) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη (Ραιδεστός-Κεσσάνη). Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης, στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Τμήμα. Για ένα διάστημα υπηρέτησε ως βοηθός στην έδρα της Αρχαίας Ιστορίας.
Στη συνέχεια εργάστηκε ως καθηγητής σε ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας και της επαρχίας, μέχρι τον διορισμό του στη δημόσια Mέση Εκπαίδευση.
Το 1962 στάλθηκε από την υπηρεσία του στη Βεγγάζη της Λιβύης, όπου ίδρυσε ελληνικό γυμνάσιο, στο οποίο δίδαξε επί δύο χρόνια.
Το 1971 μετατέθηκε σε γυμνάσιο της Αθήνας και αργότερα αποσπάστηκε στο Υπουργείο Παιδείας. Το 1979 μετατέθηκε ως γυμνασιάρχης στο Καρλόβασι Σάμου, αλλά σύντομα ανακλήθηκε στην κεντρική υπηρεσία του Υπουργείου.
Μετά τη Μεταπολίτευση ήταν μέλος της επιτροπής η οποία επέλεξε τα κείμενα της λογοτεχνίας που περιλήφθηκαν στο Ανθολόγιο για το δημοτικό σχολείο και στα Νεοελληνικά αναγνώσματα για τη Μέση Εκπαίδευση.
Πρώτο βιβλίο του, η μικρή ποιητική συλλογή Ηλιοτρόπια (Θεσσαλονίκη, 1954). Η δεύτερη συλλογή του, Τα χίλια δέντρα, εκδόθηκε το 1963 (Διαγώνιος). Το 1964 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο πεζογραφημάτων Για ένα φιλότιμο. Ο ενθουσιασμός με τον οποίο έγιναν δεκτά τα πεζογραφήματά του αλλά και μια ισχυρή εσωτερική παρόρμηση οδήγησαν τον Γιώργο Ιωάννου στην απόφαση να αφοσιωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην πεζογραφία. Ακολούθησαν: Η σαρκοφάγος (1971), Η μόνη κληρονομιά (1974), Το δικό μας αίμα (1978), Επιτάφιος θρήνος (1980), Ομόνοια (1980), Κοιτάσματα (1981), Πολλαπλά κατάγματα (1981), Εφήβων και μη (1982), Καταπακτή (1982), Εύφλεκτη χώρα (1982) και Η πρωτεύουσα των προσφύγων (1984), που αποτέλεσε το τελευταίο πεζογραφικό έργο του. Εξέδωσε επίσης το θεατρικό έργο για παιδιά Το αυγό της κότας (1981), που ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο. Μετά τον θάνατό του εκδόθηκε και το παιδικό ανάγνωσμα Ο Πίκος και η Πίκα (1986).
Παράλληλα, ασχολήθηκε και με τα δημιουργήματα του λαϊκού λόγου. Εξέδωσε, με εισαγωγές, σχόλια και γλωσσάρια, τις παρακάτω εργασίες: Τα δημοτικά μας τραγούδια (1966), Μαγικά παραμύθια του ελληνικού λαού (1966), Παραλογές (1970), Καραγκιόζης (1971-1972, τόμοι 3), Παραμύθια του λαού μας (1973). Τα κείμενα των συλλογών επιλέχθηκαν με λογοτεχνικά κριτήρια.
Απόσπασμα από το βιβλίο / Για ένα φιλότιμο
«Ένα σφουγγάρι, μου είπε, έβλεπε· ριζωμένο όμως πιο βαθιά απ’ ό,τι συνήθως κατεβαίνει. Αν και ήξερε καλά τον κίνδυνο, δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να τ’ αφήσει. Αμολήθηκε, κι αμέσως ένιωσε να μουδιάζει ολόκληρος. Το ξερίζωσε εντούτοις · κι ούτε ξέρει με τι χέρια το κατόρθωσε αυτό.
Μαύρο και γλιστερό σαν πάθος, κείτονταν σ’ ένα πανέρι το σφουγγάρι. Θα γίνει όμορφο κι αυτό στον ήλιο και στον αέρα.
Και γιατί το ’κανες αυτό; Αφού κανένας απολύτως δε σ’ έβλεπε, γιατί το ’κανες; του φώναξα.
Μα, για ένα φιλότιμο, απάντησε ήσυχα. Και κατόπι πρόσθεσε με σημασία: Εσύ τι ξέρεις απ’ αυτά· εσένα τα γράμματα σ’ έχουνε άσκημα δαμάσει».
